Fálkinn


Fálkinn - 31.05.1940, Blaðsíða 12

Fálkinn - 31.05.1940, Blaðsíða 12
ú F Á L K 1 N N SUNDRUÐ HJORTU 5káldsaga EÍtir Blank Eismann 30. „Ástin min, ástin niín!“ hvíslaði liann. „Láttu þjer batna — vertu óhrædd — eini vinurinn þinn skal l>erjast fyrir þjer og sann- færa þá um, að j)ú erl engill, en ekki glæpa- kind.“ 25. KAPÍTULl. „Skyldi hann koma?“ sagði Sonja Jegor- owna að minsta kosti i tuttugasta skifti. Þau liöfðu lieðið liðlangan daginn eftir Jussuf, Osinski og hún. „Auðvitað kemur hann,“ svaraði Osinski. „Siðari helmingurinn af uppskriftinni er honum álíka gagnslaus eins og fyrri Iielm- ingurinn okkur. En af því að hann er ekki neitt flón, J)á kemur hann auðvitað ekki fyr en eftir að farið er að skyggja.“ Loftið i stofunni lijá Sonju var þykt af tóbaksreyk og ailir öslcubikarar fullir af síg- arettustúfum. Osinski liafði reykt án afláts síðan liann kom, og Sonja liafði dyggilega farið að dæmi lians, þó að hún væri elcki nærri eins óstyrk í taugunum og liann var. Þessa stundina lá Jiún i legubekknum og var að naga sætindi. „Láttu eklci skrjáfa svona mikið í silfur- pappírnum,“ hreytti Osinski úr sjer. Hann var að sleppa sjer af liræðslu. Hún vafði saman miða í kúlu og þeytti í ennið á lionum. „Láttu eklci eins og' þú liafir jetið óðs manns slcít,“ svaraði hún í sania tón og gaf lionum langt nef. „Jeg get ómögulega setið kyr.“ „Þjdcist j>ú vera karlmaður?“ sagði hún liáðslega. „Jeg liefi svo oft dáðst að, livað ]ni ert hugaður, eu i dag liefir þú gert mjer von- hrigði. Jeg stend við það, að jeg skal ná skjalinu lijá Jussuf. Og þegar það er feugið _ j)á —“ „Þá er eklci alt fengið fyrir j)vi. Barón- essan jirætir auðvitað og bítur og klórar frá sjer.“ Sonja rak upp hlátur. „Geturðu hugsað þjer, að lnin l)íli og klóri, lilessað guðslambið? Jeg sje bana í anda standa frammi fyrir dómaranum og muldra og ranghvolfa augunum. Hvort jeg ann henni j)ess??“ bætti hún við og heit á jaxlinn og krepti hnefana. „Jeg hata liana!“ „Jú, þú hatar hann af j)ví, að hún stal hjarta Boris Petrovitsj frá ])jer. Ef hann hefði verið ástfanginn af þjer ])á hefðirðu al- drei svikið höllina i liendur okkar, heldur ])vert á móti hjálpað honum að verjast og fengið vinnufólkið i lið með ykkur,“ sagði Osinski fyrirlitlega. Sonja nísti tönnum af vonsku, er hún heyrði nafn Boris Petrovitsj nefnt. „Nú er hann á sífeldu flakki um veröldina að leita að lienni, flónið ])að, og hel'ir ekki hugmynd um, að við höfum loksins náð okk- ur niðri á lienni. Daginn, sem hún verður dæmd í faugelsi eða kanske skotin sem njósnari, skal-----“ „Sá dagur er nú ekki kominn ennþá, Sonja,“ svaraði hann og gramdist hve róleg og sigurviss hún var. „En sá dagur kemur, Nikita Osinski! Með- an lögreglan eyðir timanum í að bíða eftir slolnu skjöhmum og rannsaka skjölin úr Broekmannsmálinu og bera þau saman og finna líkindin á Editli Wellington og Natösju Franzow, komum við okkur undan á óniilt- an stað. Við erum lieppin, að hún skuli ekki hafa liaft umgengni við einn einasta rúss- neskan flóttamann hjer í borginni. Enginn þekkir hana og enginn getur borið staðbæf- ingum hennar vitni, um að hún sje sú, sem hún þykist vera.“ Nikita Osinski mun liafa fundist, að ljósið í stofunni væri of slerkt. Að minsta kosti vjek hann sjer nú að gólflampanum og kveikti á honum, en slöldi á ljósakrónunni i loftinu. „Þetta er hetra,“ sagði hann skjálfandi af ókyrð. „Og að öðru leyti er alt í lagi — er ekki svo? Kampavínið í ískæli. Svefnduftið undir diskinum þínum?“ Hann athugaði lil vonar og vara, hvort ekki væri svo. „Sonja, jeg treysti ])ví, að þú setjir það svo fimlega i glasið hans, að hann taki ekki eftir neinu.“ „En setjum svo, að liann sje var um sig, og vilji ekkert drekka? „Þá færðu honum ávísunina, og ef hann sjer að undirskriftin er fölsuð?“ ,,Þá læturðu mig um að halda áfram samningunum. .Tussuf má undir engum kringumstæðum fara út hjeðan, án þess, að jeg hefi fengið blaðið.“ Skömmu síðar var hringt tvö stutt og eitt langt — ])að var merkið, sem um hafði verið lalað við Ossij) Jussuf. Sonja og Osinski horfðust sem snöggvast í augu Osinski hvarf bak við dyratjaldið Sonja lagðist aftur á legubekkinn, lagaði silkikoddana undir höfðinu á sjer og Ijet sem hún væri að lesa í bók. Hún hafði sagt vinnukonunni að hleypa gestinum inn, þessum gesti, sem ])ar á lieim- ilinu gekk undir rússnesku aðalsmannsnafni, og þessvegna kom liann inn i stofuna án þess, að koma hans væri kynt fyrirfram. Sonja virtisl forviða er hún sá hann. „Kæri Jussuf, hversvegna í ósköpunum farið þjer ekki úr frakkanum? Jeg ætla að vona, að ])jer hafið ekki hugsað yður að fara, án þess að borða kvöldverð hjá mjer fyrst. Alt er tilbúið, eins og þjer sjáið, og jeg befi beðið yðar með eftirvæntingu. Þjer megið ekki gera góðri vinkonu vonbrigði.“ Jussuf skimaði þjófslega kringum sig og svaraði: „Jeg hefi ekki tíma til þess. Jeg á að vera kominn í verksmiðjuna eftir klukkutíma.“ „Gerir ])að nokkuð til þó að þjer komið svolitlu of seint?“ „Já, það gæti dregið dilk á eftir sjer, ein- mitt núna. Hingað til hefir enginn liaft snefil af grun á mjer. Engan grunar að meinleys- inginn liann Wagner næturvörður sje nauða handgenginn Nikita Abramitsj Osinski. Og jeg neyðist til að leika þetta hlutverk áfram, þangað til hættan er liðin hjá og við getum farið að njóta árangursins af siðasta afrek- inu. Við. skuluin ganga frá viðskiftunum fyrst, Sonja Jegorowna, svo get jeg fengið glas af víni lil að hressa mig á á eftir, ef það verður þá tími til þess.“ „Jæja, ])á það, Ossip .Tussuf,“ svaraði bún og stóð upp. Hún tók ísmeygilega undir handlegginn á hönum og leiddi hann að hægindastól og ljet liann setjast þar. Snertingin við hana og ástgléttin augu hennar afvopnuðu hann, svo að hann settisl orðalaust. 26. KAPÍTULI. „Hver eruð þjer? Og liversvegna levfið þjer yður, að trufla rjettarhöldin?“ Þetta voru fyrstu orðin, sem Berger full- trúi jós yfir Boris Petrovitsj þegai- hann kom aftur inn i rjettarsalinn, eftir að lækn- irinn var kominn og farinn að stumra vfir Natösju. Boris stóð beint andspænis honum. hár og hnarreistur eins og jötunn. „Jeg heiti Boris Pelrovitsj Rhoden,“ svar- aði hann með svo sterkri rödd, að það buldi í veggjunum. „Fram að bvltingunni i Rúss- landi var jeg ráðsmaður á heimili barón- essu Natösju von Franzow, og þá slöðu hafði faðir minn haft á undan mjer og afi minn á undan honum. Nú er jeg Donkósakki. eins og þjer sjáið. Jeg er meðlimur í söngsveit Donkósakka, sem um þessar mundir eru að halda hljómleika í höfuðborg Danmerkur. Þar sat jeg, fyrir - hann leit á úrið sitl — fyrir fjórum klukkustundum og heyrði í út- varpinu, að einkaritari Eysoldts doktors, rússneska flóttastúlkan Natasja von Fran- zow, hefði verið tekin föst, grunuð um njósn- ir og fyrir að liafa slolið áríðandi skjali. Jeg vfirgaf fjelaga mína þegar i stað og leigði mjer flugvjel hingað lil þess að verja leik- systur mína frá barnæsku, dóttur hins kæra, látna liúsbónda mins.“ Dómarinn varð eintóm evru og teygði sig fram í sætinu og spurði: „Og núna, eftir að þjer hafið sjeð liana, þá eruð þjer ekki í vafa um, að hún er sú sama, sem þjer bjuggust við að hitta hjer?“ Það fór fagnaðarbros um andlitið á Boris. „Nei, herra dómari. Jeg er ekki í neinum vafa um það. .Teg liefi ferðast fram og aftur um veröldina til þess að leita að lienni og loksins hefir mjer tekist að finna liana.“ Það heyrðist kliður um salinn, og var eins og öllum ljetli. Harmleikurinn, sem hafði byrjað þarna í rjettarsahnun virtist ætla að enda sem fallegt æfintýri. Aðeins einn maður hafði ekki látið sann- færast, og það var Berger lögreglufulltrúi. „Herra var ])að Rhoden, sem þjer sögð- ust heita?“ spurði bann, og þegar Boris kinkaði kolli hjelt liann áfram: „Herra Rhoden, viljið þjer segja mjer dálítið. Þekk- ið ])jer dansmærina Sonjú Jegorownu, sem

x

Fálkinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.