Fálkinn - 19.07.1940, Blaðsíða 8

SYNDIR
FEÐRANNA.
5MRSnBfí EFTiR DOHRLD SHDUBRIDBE:
r
Afríku er aldrei rökkur. Það
mátti lieita, að myrkrið legð-
ist eins og þykt rakt klæði
yfir ekruna, milli tveggja
setninganna,sem Mackenna sagði.
En Mackenna, umsjónarmaður
gróðurlendunnar frá aðalskrif-
stofunni í London, ljet það elcki
á sig fá, en lijelt áfram að tala.
Hugur lians var allur við töl-
urnar — ekki við náttúruna
kringum hann.
„f stuttu máli, lir. Lowry —
leiknum er lokið! Þjer hafið fje-
flett f jelagið í mörg ár, en nú höf
um við flett ofan af yður,“ sagði
Mackenna, og það komu skarpir
drættir kringum munninn á hon-
um.
Tom Lowry kúrði í hnipri á
stólnum, sem hann hafði setið i
undir ákæru Mackenna og lireyfði
hvorki legg nje lið. Það þýddi
ekkert að reyna að afsaka sig
gagnvart Mackenna. Hann var
Skoti, harður, óvæginn og til-
finningalaus.
„Hvað ætlið þjer að gera?“
spurði hann hreimlaust. Bara að
liann liefði vitað skömmu áður,
að von var á Mackenna. En hon-
um liafði ekki verið neinnar und-
ankomu auðið .... þetta var
endurskoðun, sem ekki hafði gert
boð á undan sjer. Hverjum gat
dottið í hug, að Mackenna gerði
sjer ferð til að endurskoða hjá
afskektum gróðurlendustjóra
langt inni í Afríku . . . . ?
„Fjelagið metur peningana
meira en meginreglur,“ sagði
Mackenna þurlega. „Forstjórun-
um mun þykja hagfeldara, að fá
eins mikið af peningum og unt
er, í stað þess að eyða meira fje
í málaferli. Þessvegna ætla jeg
að gera yður tilhoð, lir. Lowry.
Leggið þjer þessi þrjú þúsund
pund, sem þjer hafið stolið úr
cigin liendi síðustu tvö árin, á
borðið og — svo fáið þjer lausn
frá starfinu, við. getum. sagt:
vegna heilsubrests. Ef ekki |)á
málsókn.“
Lowry starði út í myrkrið. Þrjú
þúsund pund — hvar í ósköpun-
um átti hann að ná í — þó ekki
væri nema eitt þúsund pund?
Hann liafði eytt hverju penny,
eytt peningunum jafnvel áður en
hann stal þeim, sent þá til Eng-
lands í námskostnað handa syni
sínum. Þetta hafði gengið svo vel
undanfarið, því árlega endurskoð
unin hjá Paterson gamla í Kair-
oti hafði vægast talað verið á
yfirborðinu. Uppeldið á dýra
heimavistarskólanum, mentunin
í Oxford, framhaldsár í höfuð-
borgum Evrópu — lionum fanst
svo sjálfsagt, að Roger fengi
þessa mentun, sem hann hafði
aldrei átt kost á sjáll'ur.
„Hve langan frest ætlið þjer
að gefa mjer?“ spurði liann.
Mackenna strauk skeggið.
„Jeg get ekki beðið hjerna
nema þrjá dagá,“ svaraði hann.
„En — Mackenna — þrjá daga
— það er mjer ómögulegt. Jeg
segi það satt — mjer er það ó-
mögulegt."
„Þetta er mjög vinsamleg til-
hoð. Annaðlivort hafið þjer liag-
að yður eins og asni, og eytt
peningunum — eða þjer hafið
verið sjeður og lagt þá á hanka
eða falið þá.“"
Lowry stóð þreytulega upp af
stólnum.
„Hr. Mackenna," sagði liann
hiðjandi, „segið þjer þrjá mán-
uði. .Teg sver þess dýran eið, að
fjelagið skal fá hvern eyri eftir
þrjá mánuði. Jeg á líftryggingu
- og það er hægðarleikur að
deyja af slysförum lijer um slóð-
ir. En jeg má til að sjá son minn
fyrst. Það er hann, sem jeg hefi
verið að vinna fyrir, Mackenna —
jeg hefi gert mig að þjóf, til
þess að sjá honum fyrir góðri
mentun. Jeg á von á, að llann
komi liingað bráðum til að heim
sækja mig. Lofið mjer að sjá
TILBÚIN ÞOKA.
Dimmviðrið, sem við sjáum lijer
á þessári mynd er mannaverk. Það
er sænsk vopnaverksmiðja, sem
hann látið liann koma og fara
aftur án þess að gruna hvað —
hvað jeg er. Þá skal jeg sjá um,
að fjelagið fái þessi þrjú þúsund
pund.“
Mackenna hristi höfuðið. „Jeg
sagði þrjá daga og þann fjest get
jeg ekki framlengt um eina mín-
útu. Þjer farið fram á, að jeg
skilji verðmæta gróðurlendu eft-
ir í höndunum á manni, sem
sannanlega er þjófur — gegn
því að liann lofi því hikandi og
kjökrandi að fremja sjálfsmorð,
sem líti út eins og slysfarir ....
Dettur yður í hug að húast við,
að jeg geti gengið að þesskonar
tilboðum?“
„En jeg
„Bull! Hvað haldið þjer að fje-
lagsstjórnin"mundi segja, ef jeg
gengi að þessu? Nei, Lowry, það
lcemur ekki til nokkurra mála.“
„Heyrið þjer, Mackenna — i
guðs bænum. Þjer eruð maður
á minum aldri og ef til vill eig-
ið þjer son líka . . . . “
„Þjer hefðuð átt að hugsa út
i þetta fyr,“ sagði Mackenna ó-
sveigjanlegur. „Eftir þrjá daga
verðið þjer að leggja peningana
á borðið — annars verðið þjer
að lcoma með mjer til Kairoti.
Jeg get ekki gefið yður meira en
þriggja daga frest.“
„Jú, þjer getið það, Mackenna!
.Teg hefi stjórnað þessari gróður-
lendu i fimtán ár og jeg á rjett
á, að ....
„Haldið þjer ekki að jeg viti
það? Ef það væri ekki vegna ár-
anna, sem þjer unnuð hjá okkur
sem dyggur þjónn, þá væri lög-
reglan þegar komin i málið. En
mig þrýtur brátt þolinmæðina,
Lowry! Viljið þjer þriggja daga
frest eða viljið þjer liann ekki?“
spurði Mckenna og stóð upp.
framleiðir hana í samvinnu við
dönslui herstjórnina, — auðvitað
fyrir striðið. Tilraunin var gerð i
Dyrehaven og þótti vel takast.
Lowry tók háðum höndum fyr-
ir andlitið. „Jæja — gefið þjer
mjer þriggja daga frest,“ muldr-
aði liann þurrum liálsi.
„í dag er mánudagur — jeg'
kem aftur á sama tíma á fimtu-
daginn, Lowry. Ef þjer hafið
peningana þá, skal enginn maður
fá að vita um, að það liafi verið
af öðru en heilsuleysi, sem þjer
liættuð starfinu. Jeg skrifa enga
skýrslu um málið fyr en eftir
fimtudag — betur get jeg ekki
fyrir yður beðið.“
Hann var kominn fram að dyr-
unum meðan hann sagði þetta.
- Hurðin lokaðist eftir honum
og fótatakið heyrðist í fjarska.
Lowry stóð á svölunum og
starði á bakljósið á bifreið Mac-
kenna, er liún livarf. «.
„Jeg gerði yður svo góða kosti,
sem jeg gat, Mackenna," tautaði
hann við sjálfan sig. „En nú get-
ur ekkert bjargað yður.“
Hann átti ekki annars úrkost-
ar. Meðán Lowry var að grát-
hæna um miskunn, hafði þessu
úrræði skotið upp í huga hans.
Ljótt úrræði — en liann átti ekki
á öðru völ. Morð .... liinn ó-
sveigjanlegi og liarðbrjósta Mac-
kenna átti að þurkast út, í eitt
skifti fyrir öll.
Þrír dagar! Eftir þrjá daga
yrði það ekki Mackenna frá að-
alskrifstofunni, sem tilkynti, að
hr. Lowry hefði stolið af fjelag-
inu. Það mundi verða Lowry frá
gróðurlendunni, sein því miður
yrði að tilkynna, að lierra Mac-
kenna hefði orðið fyrir dular-
fullri árás .... á eftirlitsferð í
Afríku ....
Það var engin önnur leið opin.
Tom Lowry ypti öxlum og helti
whisky í glas ....
Hann hófst ekki lianda um
neitt fyr en á fimtudagsmorg-
uninn. Það var engin ástæða til
þess. Þetta var svo hlægilega ein-
falt — hann liafði yfirvegað
hvern einstakan þátt í ráðagerð-
inni meðan Mackenna var að
lesa yfir honum.
Um miðjan dag á fimtudaginn
gerði Lowry boð eftir Ndulo.
Hann hefði eins vel getað sent
boð eftir tuttugu öðrum — og
hverjum þeirra liefði verið það
leikur einn, að afmá Mackenna
úr lifandi manna tölu. En það
var liægara að eiga við einfeldn-
ingin Ndulo, því að hann spurði
aldrei neins.
Fyrir mörgum árum, þegar
Ndulo — sem þá var krakki —
byrjaði að vinna á gróðurlend-
unni, hafði Lowry verið kallað-
ur frá meðan liann var að tala
við Ndulo. „Bíddu lijerna þang-
að til jeg kem aftur,“ hafði hann
sagt við Ndulo. Og í tvo daga
stóð Ndulo — sem Lowry hafði
steingleymt — í sömu sporum,
sem minnismerki þolinmæðinn-
ar.
Hinir innfæddu vinnumenn-
irnir töldu Ndulo fábjána. Ndulo
brosti bara. Hann var nokkrum