Fálkinn - 19.07.1940, Side 14

14
F A L K I N N
SYNDIR FEÐRANNA.
Frh. á bls. 9.
„Já, auðvitað liefi jeg hitt liann
son yðar, Lowry. En hvernig
stendur á þessu. Er hann ekki
......?“
Lowry heyrði á röddinni, að
lögreglustjóranum var ekki um
sel.
„Hvað segið þjer, liefir sonur
minn verið i Kairoti?“
„Já, í gærkvöldi. Hann kom
lijer síðdegis og stóð við í nokkra
klukkutíma. Jeg fylgdi honum
sjálfur dálitið áleiðis þegar hann
fór. Hann hlýtur að hafa vilst,
en það er engin ástæða til að
vera hræddur um hann fyrir því,
Lowry. Jeg skal senda menn á
stað til að leita.“
Tuttugu og fjóra tíma með
þriggja tíma leið!
„Jeg — jeg skal hringja til yð-
ar eftir klukkutíma,“ sagði Low-
ry loðmæltur.
Þegar hann sneri sjer frá sím-
anum sá. liann, að Ndulo stóð á
svölunum og beið óþolinmóður.
Það var kynlegur svipur á hon-
um.
„Jæja, Ndulo, hvað vilt þú?“
spurði hann hvast.
„Eru guðir Ndulo ánægðir með
Ndulo, yðar dygga þjón?“
Ætlaði Ndulo að fara að þvinga
af honum fje. Það var ómögulegt
—- ótrúlegt. Enginn innfæddur
Afríkubúi var svo kænn, að láta
sjer detta slikt i hug — og síst
af öllu Ndulo, sem var hálfvit-
laus.
„Bwana skilur ekki, Ndulo.
Hafa guðirnir ekki launað þjer
fyrir löngu . .. .“ byrjaði Lowry,
en i sama bili skildi liann alt.
Orðin stirðnuðu á vörunum á
honum og blóðið í honum varð
eins og ís.
„Hvaða djöfulæði hefir gripið
þig? Út með það, segðu það und-
ir eins — eða jeg skal —- jeg
skal ......“
Lowry greip skannnbyssuna,
sem lá á skrifborðinu hans og
baðaði höndunum eins og brjál-
aður maður.
Ndulo slarði á hann eins og
flón og skildi ekki neitt.
„Bwana sagði, að hár á hök-
unni væri merki um að maðurinn
væri óvinur guðanna. Og þegar
Ndulo sá hinn manninn, þá hugs-
aði Ndulo, að hann ætti að gera
guðina ánægða aftur ........“
„Þegi þú, djöfull!“ öskraði
Lowry og riðaði að símanum.
Það gat ekki verið Roger. Roger
er ungur .... og þó ....
Hann hringdi til lögreglustjór-
ans í Kairoti.
„Segið þjer,“ sagði hann hásri
rödd í símanum, „var sonur
minn með skegg?“
„Hvað eigið þjer við ....?“
„Hafði hann skegg eða hafði
hann ekki skegg?“ hrópaði Low-
ry æstur í símann.
„Já, já .... hann var með
skegg. Við vorum að erta hann
með þvi. Þeir virðast hafa tekið
upp gamla móðinn, ungu menn-
irnir, sem stúdera í Oxford
eins og einskonar, hm. .... mik-
ilmensku vott. En hvað í ósköp-
unum, maður hvað er að?“
Lowry gaf ekki neinar skýr-
ingar. Hann hleypti af tveimur
skotum öðru á Ndido og hinu
á sjálfan sig. Og í sama bili sem
skotin riðu af, lagðist myrkrið
eins og votur hjúpur yfir Afríku
FJALLA-BENSI.
Frh. af bls. 5.
inga, sem fyrir voru í Lindunum,
er við komum, þeirra Eðvarðs
Sigurgeirssonar, ljósmyndara, og
Ólafs Jónssonar framkvæmda-
stjóra. Af þessum 15 voru 4
stúllcur — þær fyrstu sem gengið
liafa á Herðubreið, — Gekk fjall-
g'öngufólkinu vel og kom það að
tjöldunum aftur kl. 1 um nótt-
ina, eftir 8 klst. burtveru.
Á meðan þau voru í fjallgöng-
unni, fórmn við hin að skoða
hreysi Fjalla-Eyvindar, þar sem
hann hafðist við i heilan vetur,
aleinn, og hafði ekki annað lil
matar en hrosskrokk einn og
hvannarætur, er hann náði i
Lindunum. Mývetningar fundu
lireysi þetta fyrir nokkrum ár-
um síðan. Var það þá nokkuð
hrunið, en þó mátti glögt sjá,
livernig það hafði verið, og
bygðu þeir ])að upp í sinni gömlu
mynd.
Hreysi þetta er sprunga eða
gjá inn i liraunvegg, riflega mann
hæðar háan. Hlaðið hefir verið
fyrir mvnni sprungunnar með
grjóti og torfi, en þakið er yfir
liana með hellum. Inngangurinn
er í gegnum þakið og er lionum
lokað með stórri hellu. Að utan
sjest aðeins við nána athugun
að þetta eru mannaverk.
Inst í sprungunni kemur tær
uppspretta úr hrauninu og renn-
ur fram sprunguna. Hefir því
Eyvindur elcki þurft út eftir
vatni. Hellur eru lagðar yfir lind-
ina í framanverðri sprungunni.
Á liellum þessum var nokkuð af
gömlum liris og lyng-hrislum.
Og svo er þar þröngt, að einn
maður getur með naumindum
legið þar endilangur.
Á meðan jeg sat þarna niðri
i hálfrökkrinu, varð mjer hugs-
að til útlagans, sem þarna bjó
heilan vetur. Og samtímis mint-
ist jeg sögunnar, sem Bensi sagði
okkur kvöldið áður. Og jeg undr-
aðist hinn mikla líkams og sálar-
þrótt þessara manna, sem gerði
]>eim mögulegt að þola þessar
þrekraunir. Jeg undraðist einnig
hinn mikla segul-mátt öræfanna,
sem dregur mennina til sín og
gefur þeim mátt til þess, að berj-
ast við veldi hins íslenska vetrar
— og sigra.
En þegar jeg kom upp úr
rökkrinu í gjánni — upp í sólar-
ljómann — og sá Herðubreið i
allri sinni dýrð örskamt í burtu,
og í fjarlægð bláan fjallahring-
inn — allar þessar hátignir,
TF-HAFÖRN
TF-ÖRN.
Frh. af' bls. 3.
Mennirnir, sem unnið hafa
verk þetta, eru þeir Gunnar Jón-
asson, Björn Olsen og Brandur
Tómasson. Ilafa tveir þeir fyr-
nefndu smíðað flugvjelarbolinn,
en Brandur gerði hrevfilinn not-
liæfan að nýju.
Gamla TF-örn var sjóflugvjel,
en sú nýja landflugvjel. Hún hef-
ir rúm fyrir fjóra farþega eins
sú gamla.
Á reynslufluginu reyndist hin
endurbygða flugvjel vel.
Auk þessarar endurbygðu flug-
vjelar hefir Flugfjelaginu hæsl
ný flugvjel, sem nefnd liefir ver-
ið TF-IIaförninn. örn Jolmson
flugmaður fór til Amerikií að
sækja flugvjel þessa, og er til
þess ætlast, að vjelin starfi aðal-
lega að síldarleil við Norður-
land i sumar. Er það starf þeg-
ar hafið.
Flugvjel þessari stýrir Örn
Johnson flugmaður.
Hitler og Kristján X-
Meira að segja í Þýskalandi hlæja
menn að þessari skopsögu um Dana-
konung og Hitler:
Der Fuhrer er jafnan mjög stima-
mjúkur við hátignirnar, þegar þau
dveljast í Berlín.
Þegar konungur var þar síðast,
á Hitler að hafa gert honum þá til-
lögu, að þeir skyldu sameina Dan-
mörku og Þýskaland í eitt riki.
Þá hafði konungur svarað:
— Kærar þakkir, en svona okkar
á milli sagt, þá held jeg, að jeg
sje orðinn of gamall til að stjórna
rúmlega 70 miljónum manna!
sveipuðu mistri sólarljóssins, þá
fanst mjer jeg skilja þessa menn.
Einn slíkur dýrðardagur fullborg
ar margra daga þrekraunir. Mjer
flugu í hug orð Höllu, útlaga-
konunnar:
„Fagurl er á fjöllum núria.“
Útbreiðið Fáikann!
Hin þekta danska kvenrjettimla-
kona, frú Andrea Hedegaard hjelt
kvennafund í Odense. Hún talaði um
oi'ðtæki, sem slíluð eru um kven-
l'ólkið eða til þess, meðal annars á
þessa leið: Konurnar eru eins og
kótelettur, þær verða því betri, sem
þær eru meira barðar, segja Frakk-
ar, og, konurnar eru eins og gátur,
maður hefir gaman af þeim þangað
til þær eru leystar, eða, ástin er ó-
merkileg, þegar jeg giftist hefði jeg
getað gleypt hana, og ári seinna
iðrast jeg eftir að hafa ekki gert
það. Að síðustu sagði frúin: Vitr-
ingarnir semja orðtækin, heimskingj-
arnir vitna til þeirra.
IbL Schreibmaschinea
Vopnaðir brjefberar.
Verðbrjefberar i Chicago hafa síð-
an 1. mars verið vopnaðir. Þeir hafa
hríðskotaskammbyssu, sem þeir
mega ekki skilja við sig meðan þeir
eru að starfi sínu. Ástæðan til þess-
arar nýbreytni er sú, að í vetur hefir
verið mikið gert að því, að ráðast á
verðbrjefbera og ræna ])á.
„Fyrst sló hann hana svo að liún
skjögraði við, en hún náði sjer fljótt
og gaf honum á ,ann aftur. Þá lú-
barði hann hana, en liún náði undir
eins í kústinn og lamdi af alefli nið-
ur í skallann á honum með skaft-
inu. Og svo endaði þetta auðvitað
ineð því, að þau fóru að slást.“