Fálkinn - 18.04.1941, Blaðsíða 8

8
F Á L K I N N
AAGE HERMANN:
ÓRÆK NÖMMIJM
LÍTIL SAGA ÚR STÓRRI BORG
Lögfræðingurinn leggur ekki í vana sinn að trúa. —
Hann heimtar sannanir fyrir sekt og sakleysi.
Kf INA DORRIT CUNNING-
FORD lcaus að fara gagn-
andi heim af hársnyrtistofunni.
Eftir tveggja tíma setu i
greiðslustólnum, þar sem loftið
var þungt og mettað af alskonar
smyrslailm og hári, sem hitnar
undan hrykkjuverkfærunum,
var það þægilegt að anda að
sjer hreinu lofti, jafnvel þó að
aldrei sje nú hægt að kalla stór-
borgarloftið alveg hreint. Og
hún hafði nægan tíma til að
ganga. Það voru ennþá meira
en tveir tímar þangað til mað-
urinn hennar, Davis Cunning-
ford málaflutningsmaður kæmi
heim úr rjettinum. Og ef til
vill kæmi hann of seint, líka í
dag. Honum hafði, aldrei þessu
vant mistekist að gera verjand-
ann leiðan á vörninni, í þessu
„Boy Ed<Iy-máli“, sem var á-
döfinni þessa dagana.
Sami kliðurinn og vant var
frá bifreiðahornunum og spor-
vagnaklukkunum. En Njna tók
varla eftir þessu — hún var
eins og gömul kona í stofunni
sinni, sem verður að hafa sig
alla við, til að taka eftir hvórt
ldukkan sje hætt að tifa, af því
að vani margra ára liefir sljóvg-
að hana. Á sama hátt kemst
stórborgaldiðurinn upp í vana,
svo að það eru ekki nema ó-
venjulega hljóðin, sem vekja
eftirtelct. Nina þekti líka venju-
lega fólkið á götunni, blaðasal-
ana, lögregluþjónana, götusal-
ana og Ijósmyndarana, sem tóku
myndir af fólki um leið og það
gekk hjá. Þetta voru einskonar
lifandi leiktjöld, sem hún sá
dagsdaglgga og þessvegna sinti
hún þeim ekki. Nú heyrðist
smellur í ljósmyndavjel. Ljós-
myndarinn hafði tekið mynd af
frú Ninu og rjetti henni seðil,
sem á stóð livar og hvenær hún
gæti vitjað myndarinnar, ef hún
vildi kaupa hana. Hún vissi það
af gamalli reynslu, að það var
hampaminst að taka við seðl-
inum óg borga, og þessvegna
gerði hún það. En þegar hún
var komin nokkur skref fram-
hjá ljet hún miðann fjúka út í
veður og vind, hann mundi
lenda í sorpinu á akbrautinni
og í fyrramálið mundi hann
lenda í bing skarnhreinsaranna.
— Blóm? Nei, hún þurfti ekki
á blómum að halda. „Daily Re-
porter“? Nei., hún ætlaði ekki
að kaupa hlað. Alt þetta fólk,
sem leitaði viðskiftavina á göt-
inn New Yorkborgar, var ó-
venjulega aðsætið í dag, fanst
Ninu. Henni lá við að iðrast
þess, að hún skyldi hafa látið
bifreiðarstjórann aka tómri bif-
reiðinni heim. En hún ætlaði
sjer að fara gangandi. Og það
var eklci Ninu Cunningford líkt
að hætta við áform sín eða
breyta ' þeim í nokkru. Þess-
vegna hjelt hún áfram og var-
aðist eins og hún gat að lenda
í klónum á öllum vörubjóðun-
um.
l-IÚN vissi það vel sjálf hvers-
vegna arg vörubjóðanna
ergði hana venju fremur einmitt
í dag. Það var af því, að hún
þráði að vera í friði og hugsa
sínar eigin hugsanir. Allan tím-
ann, sem hún sat á liárgreiðslu-
stofuni hafði liún verið að
brjóta heilann um Boy Eddy-
málið. Eitt af því sem hafði gert
hjónaband hennar og Davis
Cunningford svo farsælt, enda
þótt hann væri sextán árum
eldri en hún, var einmitt það,
að þún hafði lifandi áliuga fyrir
starfi hans. Það var meira en
innantóm orð, er hann sagði við
kunningja sina, að Nina væri
besti ráðgjafi hans. Hún hafði
mjög þroskaða hæfileika í þá
átt að finna á sjer hvað væri
sannleikur i hverju máli. I
fjölda salíamála hafði þetta ljett
Davis Cunningham það starf
að finna vitni og sannanirnar
fyrir því hver sannleikurinn
var. Konan hans hafði ljett hon-
um það sem mestu skifti, að
gera sjer grein fyrir hvaða sann
indi það væru, sem fyrst þyrfti
að komast að raun um og leggja
stund á að sanna.
En í Boy Eddy-málinu hafði
það óvenjulega skeð, að þa'u
voru ósammála. Nina gat —
andstætt Davis — ómögulega
fengið af sjer að trúa, að lyftu-
drengurinn Eddy, lipur og
skýr lyftudrengur á Hotel Cla-
ridge, ætti nokkurn þátt í morði
skrautgripasalans Anthony Bird.
Að vísu hafði eitthvað af stolnu
gripunum fundist í handtösku
Eddys, í svefnherbergiskytru
hans uppi á háalofti á gistihús-
inu. En henni fanst ómögulegt,
að hreinskilnislega andlitið á
drengnum, sem hún fyrst hafði
fengið tækifæri til að skoða í
blöðunum og síðan sjeð sjálf í
rjettarsalnum, gæti verið glæpa-
mannsandlit. Þvert á móti. Það
talaði líka gegn lyftudrengnum
að móðir Eddys var veik og fá-
tæk og að henni varð ekki
bjargað nema með dýrum upp-
skurði. En Nina var yfirleitt
altaf á móti því að dæma fólk
eftir líkum og sjerstaklega var
hún á móti því í þessu máli.
Þar mundi dómurinn „sekur“
verða til þess, að nítján ára
gamall unglingur iTiundi lenda
í rafmagnsstólnum innan noklc-
urra daga. Hún skyldi vel þá
örðugleika, sem Davis átti við
að sti’iða í þessu máli, ekki síst
vegna þess, að glæpasjerfræð-
ingar blaðaixna höfðu einum
rómi látið það uppi, að úr því
að sóknin í rnálinu liefði vei’ið
falin Davis Cunningfoi’d hlyti
að vei’ða jákvæð úrslit í því
máli: rjettlát refsing mundi
lcoma yfir þann seka! Því að
allir treystu Davis!
OKSINS var hún komin á
leiðarenda, að „villu“ í út-
jaðri borgarinnai’. Alt var til-
búið undir miðdegisvei’ðinn.
Vinnukonurnar höfðu unnið
stai’f sitt á hinn fullkomnasta
hátt, eins og þær vox’U vanai’.
En samt sem áður vai’ð biðin
löng. Hugboð liennar um að
Davis rnundi koma síðar heim
en áformað var, sannaðist við
það, að rjettarritarinn hringdi
í símann. Og þegar Davis Cunn-
ingford loksins kom þá var
liann í slæmu skapi. — Eddy er,
sagði hann, og röddin var alls
ekki alúðleg, — eini maðurinn
auk þín, sem en stendur fast á
því, að hann sje saklaus af
moi’ði Anthony Birds!
— Varla er það að lxann held-
ur fast við að hann sje ekki
moi’ðingi, sönnun fyrir því að
hann sje morðingi, svaraði hún.
— Og varla þarf hann að vera
morðingi þó jeg lxaldi því fram
að hann sje saklaus!
— En taskan þá? .... Held-
ur þú þá líka, að ságan um ó-
kunna manninn sje sönn? Þetta
er sama persónan, sem hefir
gefið öllum vasaþjófum vasa-
bækurnai’, peningabuddurnar
og gullúrin, sem finnast á þeim
eða hjá þeim. Og nú höfurn við
í þokkabót fundið þrjá happ-
drættismiða frá veðreiðunum í
Dei’by í fórum stráksins, er við
gerðum húsrannsókn hjá lion-
um í annað sinn. Strákurinn
viðurkennir að minsta kosti að
hann eigi þá og hafi keypt þá
fyrir spai’ifje sitt. En dettur ,
þjer í hug, að hann hafi getað
safnað peningum til þess, jafn-
framt því sem hann ól önn fyr-
ir paóður sinni — það er honum
þó að minsta kosti til sóma?
Og væri það ekki meira en með-
alheimska af stráknum, að fara
að eyða peningum í happdrætti,
úr því að liann liefir fyrir löngu
sagt, að lians heitasta ósk hafi
vei’ið sú, að koma móður sinni
á sjúkrahús?
— Hefir þú aldrei litið fram-
an í di’enginn, Davis? Viðux’-
kennir þú eklci, að ráðvendnin
og lieiðai’leikurinn Ijómar út úr
andlitinu á honum?
— Jú, að því er vii’ðist! En
tuttugu og þi’iggja ára starf mitt
sem málaflutningsmaður hefir
líka kent mjer, að hættulegustu
glæpamennirnir eru einmitt
þeir, sem frómlegast líta út.
Taugai’nar í Ninu voru í upp-
námi Það þui’fti ekki nema
smámuni til að gera hana æsta.
Þegar síminn hi’ingdi þá hrökk
hún í kuðung, henni fanst hring-
ingin vera svo hörð, alveg eins
og einhver ákæra fælist í henni.
Þegar þjónninn, Curtis, kom
inn með skutulinn, fanst henni
hann ganga svo hægt — alveg
eins og liann væi’i að hlusta. í
hvert sinn sem maðurinn henn-
ar hreyfði sig, þó ekki væri
nema lítið eitt, lirökk liún við —
eins og liver einasta hi’eyfing
hans boðaði eitthvað ilt. En
það leið ekki á löngu þangað til
hún fjekk annað alvarlegra til
að liugsa um. Það var hið ó-
hugnanlegasta liingað til — já,
í rauninni hið eina óhugnan-
lega, sem Nina Dorrit Cunning-
ford hafði upplifað á alli’i æfi
sinni — þegar maðurinn henn-
ar kom þjótandi heirn úr rjett-
ínum, öllum á óvart. I fyi’sta
skifti í hjúskap þeii’ra hafði
hann komið rjúkandi inn i stof-
una með hattinn á höfðinu og
lirint þjóninum til hliðar. Hann
skelti hurðinni í lás á eftir sjer.
þeytti brjefi á litla boi’ðið, sem
stóð fyrir framan sæti konunnar
hans. Hann var náfölur og rödd
hans skalf af bræði er hann
sagði:
— Lestu þetta og gefðu mjer
svo skýi’ingu þína, viðstöðu-
laust. En það er fullomin og
fullnægjandi skýring, sem jeg
heimta að fá.
Nina skildi, að nú vai’ð hún
fi-ekar en nokkru sinni áður að
stilla skap sitt og hafa stjórn á
sjer. Úr því skýi innibirgðar
reiði, sem ljek um enni Davis
Cunningford, gat sprungið fram
elding þegar minst vonum
varði og eyðilagt hjúskapar-
gæfu þeii’ra um aldur og æfi.
Hún opnaði bi’jefið og sá, að
mynd af henni var límd í efra
hornið. Brjefið hljóðaði svo: