Fálkinn - 18.04.1941, Blaðsíða 13

í ÁLKINN
13
KROSSGÁTA NR. 373
66. fornafn, 67. á litinn, 68. síma-
stöðvarskammstöfun, 69. hrygð, 71.
læknir, 73. flan.
LAUSN KROSSGÁTU NR.372
Lóffrjett. Ráffning.
1. benda, 2. ná, 3. dró, 4. Atli, 5. ýla,
6. egg, 7. ræða, 8. eða, 9. G. A., 10.
andóf, 12. amma, 14. lóur, 16. nálar,
19. ellið. 21. Riga, 23. angurgapi, 25.
Kári, 27. N. N., 29. N. Ó., 30. Au,
31. K. Ó., 33. íþaka, 35. þvarg, 38.
ógn, 39. slá, 43. fræða, 44. nóta, 47.
stam, 48. gabon, 50. mi, 51. hæ, 52.
fa, 54. ær, 55. karta, 56. lcaus, 57.
næra, 59. bruna, 61. óðar, 63. fall,
66. óla, 67. rag, 68. þvo, 69 ske, 71.
án, 73. an.
Lárjett. Ráffning.
1. benda, 7. regla, 11. ártal, 13.
glæða, 15. N. N. 17. ólma, 18. góða,
19. E. d., 20. dár, 22 im, 24. u. u.,
25. kló, 26. alin, 28. annar, 31. kálf,
32. agni, 34. ógn, 35. Þóri, 36. æra,
37. þó, 39. S. V., 40. iða, 41. sagar-
blað, 42. ofn, 45. K. N., 46. ár, 47.
Sgr., 49. róma, 51. haf, 53. gæta, 55.
kæti, 56. kæpan, 58. rabb, 60. aða,
61. Ó. A., 62. æf, 64. mor, 65. ra,
66. óður, 68. þras, 70. n. u., 71. álasa,
72. Valka, 74. Agnar, 75. lenda.
79.. East, 42. Street, New York City.
Skjölin eru eigandanum afarmikils
virði — skilvis finnandi má halda
hringunum fimm í fundarlaun.“
Skýringar. Lárjett.
1. klettur, 7. í frystihúsi, 11. manns-
nafn, 13. safna fje, 15. forsetning,
17. grænmeti (danskt), 18. á hesti, 19.
skammstöfun, 20. krani, 22. titill, 24.
tónn, 25. viðmót, 26. ættingjar, 28.
smuga, 31. vesæla, 32. op, 34. kind-
ina, 35. nísk, 36. óhljóð, 37. forsetn-
ing, 39. söngfjelag, 40. þræll, 41.
sögustaður, 42. kvenmannsnafn, 45.
fóðra, 46. póstskammstöfun, 47. lítil,
49. ak, 51. símnefni, 53. steinefni,
55. griðastaður, 56. deyða, 58. krydd,
60. mannsnafn, 61. bær, 62. skamm-
stöfun, 64. sjaldgæfur, 65. tónn, 66.
innýfli, 68. bera á, 70. tónn, 71. fæt-
ur, 72. jökull, 74. kvenmannsnafn,
75. band.
SKILVÍS FINNANDI. Frh. af bls. <>.
ekki svona æstur — jeg ætlaði bara
að segja: „Hvernig stendur á að þjer
hafið fengið dökka hringi undir aug-
un? Þjer eruð eins og þjer hafið ver-
ið á fylliríi i alla nótt.“
Gamli Brown fór í matinn klukk-
an tólf. Þarna á götunni sýndist hann
minsta kosti fimm árum eldri en
liann hafði verið í gær. Hann keypfi
sjer blað á liorninu. Fór ínn í næstu
dyr og fletti því sundur. Tapað —.
fundið, þarna var það. Og svo fikr-i
aði hann fingrunum niður eftir aug-
lýsingadálkinum. Jú, þarna var það,
þriðja auglýsingin að neðan. Gamli
Brown las hægt og i hálfum hljóð-
um: Tapað! í sporvagninum milli 41.
Skýringar. Lóffrjett.
1. fjall, 2. úttekið, 3. dreif, 4. gróð-
ur, 5. garnir, 6. skelfii^g, 7. ásökun, 8.
an, 9. tónn, 10. langloka, 12. mara, 14.
reika, 16. fuglar, 19. gælunafn, 21. tott-
aði, 23. bæjarnafn, 25. upphaf, 27. ein-
kennisstafir, 29. fjell, 30. tónn, 31.
tveir eins, 33. kjánar, 35. bíta, 38.
mylsna, 39. húsdýr, 43. gretta, 44.
gælunafn, 47. hrumur, 48. vellur, 50.
tveir hljóðstafir, 51. bókstafur, 52.
efnafræðaskammstöfun, 54. gufuskip,
55. á hesti, 56. heyjuðu, 57. — grár,
59. sorg, 61. kartöflutegund, 63. full,
og 42. götu á föstudagskvöld — svört
skjalataska með fimm demantshring-
um, 7.500 dollara virði — og áriðandi
skjölum. Skilist til Robert Horton,
að það væri slæmur agi, að segja honum
frá þvi. En eitt verðið þjer að vita. Jeg ljet
liann skilja það greinilega, að ef hann fer
til Marrible, þá gerir hann það á eigin á-
byrgð, og verður sjálfur að taka afleiðing-
unum.“
„Yitanlega, sir.“
„Við skulum þá láta þar við sitja. Nú
liefi jeg þægileg tíðindi handa yður. Þati
eru ekki opinber ennþá. Lögreglustjórinn
bað mig að segja yður, að þjer getið farið
að kalla yður yfirumsjónarfulltrúa áður en
langt um líður, að það gleður mig að vera
fyrsti maðurinn til að óska yður til ham-
ingju.“
Merton roðnaði. „Þakka yður kærlega
fyrir,“ sagði hann. „Jeg skal ekki neita
því, að þetta eru góð tíðindi. Jeg hyrjaði
hjer á neðsta þrepinu og vegurinn liefir
verið brattur; stundum liefir það flökrað
að mjer, hvort það borgaði sig að halda
áfram. En nú er jeg ánægður. Jeg hefi náð
því, sem jeg kepti að.“
„Hvaða bull, maður,“ svaraði Dale. „Þjer
komist hærra áður en þjer hættið. Jæja,
það var nú það. Og nú. . . .“
Þeir voru komnir langt með dagsyfirlitið,
sem jafnan tók allmikinn tíma. Svo stóð
Merton upp til að fara.
Hann nam staðar við dyrnar.
„Hvað Blyth snertir,“ sagði hann, „væri
jeg’ til að veðja jöfnu um, að honum vex
hugur aftur, og að hann sigrast á Marrible
, í lians eigin leik.“
Dale púaði reykhringunum út í loftið.
Svo hristi hann liöfuðið og sagði hugsandi:
„Heyrið þjer Merton, ekki vil jeg veðja
um það.“
VIII. KAPÍTULI.
Barry Blyth slórði ekki, þegar hann fór
út frá varalögreglustjóranum. Hann fór inn
á skrifstofuna og hringdi þegar til dr. Marr-
ible í Maida Vale. Hánn var ekki heima, en
stúlkan, sem svaraði í símann, sagði, að
hann væri að liitta í klúbb, sem hún nefndi
og' þangað hringdi Barry svo, og fjekk að
vita, að bann væri þar staddur. Hann kom
í símann undir eins og Barry hafði sagt til
nafns síns.
„Eruð það þjer, Blyth?“ spurði hann, og
Barry bað hann að afsaka ónæðið, en hann
þyrfti að tala við hann um mikilsvarðandi
mál.
Og svo sagði hann berum orðum, að sig
langaði til að leita ráða lijá Marrible.
„Mjer skal vera ánægja, ef jeg get orðið
yður að liði, en hjer er ekki gott að tala
saman. Viljið þjer ekki koma og borða
miðdegisverð lieima hjá mjer í Maida Vale,
ef þetta má bíða þangað til í kvöld.
„Þjer segið vel um það,“ sagði Barry,
„jeg vona, að jeg hafi ekki truflað yður í
miðju spili.“
„Nei, öðru nær. Við vorum að ljúka við
rubber. Klukkan átta þá. Verið þjer sælir
á meðan.
Blyth lauk síðan við ýmislegt smávegis,
sem hann þurfti að ganga frá, og ljet liggja
boð fyrir Martin um, hvar hann væri að
hitta. Siðan fór hann heim til sín, fjekk
sjer heita laug og lcalda steypu á eftir og
fór svo í livíta skyi-tu og smoking.
Dr. Marrible átti heima i stóru húsi í
Maida Vale, spölkorn frá götunni. Það virt-
ist vera óþarflega stórt handa einhleypum
manni, en Barry komst von bráðar að raun
um, að hvert einasta herbergi var notað.
Hann hafði margt heimilisfólk. Litinn,
hæglátan Frakka, sem hjet Durand og var
„herbergisþjónn“ hans, fullorðna ráðskonu,
sem hjet frú Carpentier, bifreiðarstjórann
Challis, og margar vinnukonur. Durand var
einskonar bryti og stjórnaði vinnufólkinu.
Sjálfur var dr. Marrible í miklu aflialdi hjá
fólkinu fyrir það, live örlátur hann var.
Durand lauk upp fyrir Barry með
galliskri kurteisi, tók liatt hans og frakka
og vísaði honum inn í stóra stofu, þar sem
hvergi sást í veggina fyrir bókaskápum.
Þar tók Marrible á móti gestinum, mjög
vingj arnlega.
„Það gleður mig að sjá yður, gerið þjer
svo vel, að tylla yður og reyna þessa sígar-
ettu lijerna, ef þjer fellið yður við tyrkneskt
tóbak á annað borð. Eða viljið þjer beldur
virginia? Nú, ekki það — Durand, hvernig
væri að fá cocktail?
Frakkinn stóð tilbúinn með glös á
bakka, og Bany dreypti á glasinu og þótti
gott.
„Hvernig finst yður þessi?“ spurði dr.
Marrible og brosti.
„Afbragð. Or hverju er liann, eða er upp-
skriftin leyndarmál?“
„Nei, langt frá því. Jeg fjeklc hana lijá
Rússa í París, útflytjanda eða eitthvað.
svoleiðis, en nú er vist liægt að fá hana
víða. Hún er ofur einföld: einn hluti cura-
cao, tveir hlutar koníak, dropi af absinti
og svolítið angusturabitter. Það er galdur-
inn. Sumir nota anisette, en jeg fyrir mitt
leyti held meira upp á absint. Jæja, livernig
líður í „Yardinum“? Eigið þjer að liækka
í tigninni?“