Fálkinn - 18.04.1941, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
r
Francis D. Grierson:
Framhaldssaga.
1
L
Toma liiiisið.
Le^nilög^regilnsagfa.
15.

J
^Hvað meinið þjer?“
„Jeg skal útskýra það, sir. Jeg get farið
ýmsar leiðir. Jeg gæti haldið áfram ■ að
nudda við þetta, þangað til þjer og Jög-
reglustjórinn yrðu leiðir á því og tækjuð
málið af mjer. Jeg gæti játað getúleysi mitt
og beiðst þess, að- annar maður tæki við
málinu. Jeg gæti ....“
„Slcítt með þetta alt,“ tók Dale fram í.
„Komist þjer að málefninu. Hvað hafið
þjer hugsað yður?“
„Mig langar til að biðja Marrible að-
stoðar sjálfur.“
„Hver fjandinn gengur að yður. Eruð
þjer ekki starfsmaður í glæpalögreglunni?“
„Jú, en jeg er líka frjáls borgari, sam-
kvæmt lögum. Það sem jeg á við er þetta,
að jég hefi rjettindi borgarans til þess að
greiða atkvæði, til dæmis, og jeg get ekki
trúað, að þjer hefðuð nokkuð að athuga
við, að jeg skemti mjer innan sómasam-
legra takmarka, þegar jeg á frí.
„Vitanlega ekki. En jeg skil ekki enn,
hvert þjer eruð að fara.
„Má jeg tala hreinskilnislega, sir?“
Hver fjandinn er þetta, maður — það
er einmitt það, sem jeg er altaf að reyna
að fá yður til. Reynið að minnast þess
ekki, að jeg er varalögreglustjóri, og lofið
mjer að heyra, hvað yður er niðri fyrir.“
„Gott! mitt álit er þetta: Jeg hugsa að
þjer vitið, að jeg gekk í lögregluna, því
að faðir minn varð fyrir óláni. Jeg óx
fljótar að metorðum, en jeg átti skilið, og
það er yður og lögreglustjóranum að
þakka ....“
„Verið þjer ekki að hugsa um það . .. .“
„Jeg get ekki annað en hugsað um það.
Jeg er yður mjög þakklátur fyrir um-
burðarlyndið við mig, og þessvegna er það,
sem þetta „Carriscot“-mál skiftir mig svo
mil ’ ~ '•* minn vill, að jeg segi af mjer,
síðan fjárhagur hans komst í gott horf
aftur. En mjer þykir vænt um starfið, og
það er von mín, að þegar jeg læt af því,
verði ekki hægt að segja, að jeg liafi gefist
upp á því. Þjer verðið að afsaka, að jeg
mæði yður með þessum persónulegu liug-
leiðingum, sir.“
„Haldið þjer bara áfram,“ sagði Dale
rólega.
„Nú, jæja. Þetta Cluddams-morð hefir
farið í taugarnar á mjer. Frá því fyrsta
hefir mjér fundist, að jeg mundi vaxa eða
hafa minkun af því. Jeg get eklci sagt yð-
ur hvers vegna. En það beit svona á mig.
Það er engin ástæða til, að „Yardinn“ hafi
aukafyrirhöfn eða kostnað af þessu. Þegar
jeg mintist á ástæður mínar þá var það
aðeins til að skýra frá, að þær væru þann-
ig, að jeg get gert það, sem mjer leikur
hugur á. Jeg bið aðeins leyfis yðar til að
mega spyrja dr. Marrible ráða upp á eigin
kostnað. „Yardinn“ þarf ekki frekar að
vita um þessa ráðagerð opinberlega, eri þó
jeg ljeti sjerfræðinga skoða í mjer hjart-
að, í stað þess að láta lögreglulæknirinn
gera það, eða þó jeg fengi verslunina, sem
seldi mjer bifreiðina mína, til að gera við
li^na. Ef mjer tekst illa með þetta mál, þá
fellur sökin ekki á „Yardinn", en ef mjer
tekst vel, þá hefir hann heiðurinn. Jeg
mundi gera Marrible þetta ljóst.“
„Þjer virðist hafa tröllatrú á dr. Mar-
i’ible,“ sagði Dale.
„Jeg tel hann með mestu mönnum, sem
jeg hefi kynst.“
„Þekkið þjer hann vel?“
„Allvel. Við erum í klúbb saman og jeg
hefi hitt hann víða. Hann spilar ágætlega
bridge, og hann hefir verið gestur mágs
míns, Godfrey Elmhurst, á heimili hans.“
Dale kinkaði kolli. „Já, jeg þekki Mar-
rible dálítið líka — ekki mikið — og jeg
hefi sjeð hann spila. Jeg þekki Elmhurst
líka. Hann er afbragðs maður.“
„Godfrey hefir aldrei sagt yður, að hann
og Jeg þekkjumst,“ hjelt hann áfram. „Það
var viturlegt af honum. Hann vildi ekki
að þjer skylduð halda, að hann mundi
leggja orð inn fyrir yður. Ekki svo að
skilja, að það þýddi nokkuð hjer. En hvað
Marrible snertir, þá er það alls ekki mein-
ing mín að gera lítið úr honum. Jeg get
eiginlega ekki sagt, að mjer geðjist að hon-
um, en það getur verið af ómeðvitaðri öf-
und. Jeg viðurkenni, að hann hefir verið
mjög heppinn með mál sin, og það má
hann eiga, að hann er maður yfirlætislaus.
Hann hefir að vísu hlotið mesta frægð á
meginlandinu og í Ameríku, en þvi verður
ekki neitað, að liann hefir líka yfirskyggt
okkur í nokkrum glæpamálum, hjer áður
fyr. En haldið þjer nú, að hann tæki í
mál, að fást við þetta „Carriscot“-morð?
Jeg býst við, að það sje of lítilmótlegt fyr-
ir jafn frægan mann. Hann vill helst mál,
sem frægir menn eru riðnir við — að því
e-r jeg best veit. “
„Jeg held að hann geri það,“ svaraði
Barry. „Hann talaði við mig um þetta mál
í klúbbnum og hann virtist hafa áhuga á
því. Hann virtist álita að þetta væri mjög
einkennilegt mál, og þó vissi hann ekki
annað en það, sem um það hefir staðið i
blöðunum.“
Dale tók blýant og pikkaði honum niður
i skrifborðið. „Jeg veit ekki hvort þjer haf-
ið íhugað allar afleiðingar þess, sem þjer
hafið beðið mig um,“ sagði hann hægt. —
„Ef Marrible tekst að ráða þessa þraut,
eftir að yður hefir mistekist það ....“
„Þá beiðist jeg lausnar þegar í stað.“
„Og hvað liefði þá unnist fyrir yður?“
„Jeg gæti þá að minsta kosti slitið hug-
ann frá þessu máli. Auk þess,“ bætti Barry
við hikandi, „hefi jeg von um, að þjer
munduð ekki reka mig fyrir fult og alt.
Þjer munduð ef til vill veita mjer eftirlits-
þjónsstöðu og gefa mjer tælcifæri til að
reyna á nýjan leik.“
Hann þagnaði vandræðalegur, við að
Dale ralc upp skellihlátur.
„Svei mjer ef þjer eruð ekki biræfnasti
maðurinn, sem jeg hefi fyrir hitt á æfi
minn.i. Að rjettu lagi ætti jeg að leggja
málið fyrir lögreglustjórann, en jeg ætla að
taka það á mig. En ef þjer bregðist mjer,
þá slculuð þjer vara yður.“
Barry spratt upp:
„Þjer ætlið þá að leyfa mjer að tala við
Marrible, sir?“
„Jeg er ekki alveg viss um, að þjer hafið
skilið mig rjett, Blyth fulltrúi,“ svaraði
Dale þurlega. „Þjer hafið bent mjer á það,
fremur tilefnislaust, að jeg hafi engan rjett
til, að blanda mjer inn i einkamál yðar,
svo framarlega sem þau sjeu ekki lögreglu-
sveitinni til hnjóðs. Yið vorum að tala um
„Carriscot“-málið. Látið mig vita, þegar
þjer hafið eitthvað að tilkynna. Jeg skal
segja Merton, að jeg óski þess, að þjer til-
kynnið mjer beinleiðis, hvað gerist í þessu
máli.“
Barry góndi á liann og svo hló hann.
„Jeg þakka yður innilega fyrir, sir,“
sagði hann. „Jeg skal gera hvern þremil-
inn sem vera skal til þess, að þjer verðið
ekki fyrir vonbrigðum.“
„Ágætt,“ sagði Dale. „Viljið þjer biðja
Merton að líta inn til min, ef liann er á
skrifstofunni.“
Þegar Dale varð orðinn einn sat hann í
djúpum hugleiðingum, þangað til Merton
kom.
„Já, Merton,“ sagði hann. „Blyth kvað
þuluna fyrir mig og jeg ljet þetta eftir
honum. Líklega segið þjer mjer, að jeg sje
fullkominn fábjáni.“ •>
„Það dytti mjer aldrei í liug,“ svaraði
Merton rólega, og Dale liló.
„Yíst munduð þjer gera það,“ sagði hann.
„Ekki með berum orðum, en þjer liafið lag
á að píra augunum og setja á yður stiit,
svo neyðarlega, að jeg gæti haft það til
að myrða yður einn góðan veðurdag. Jæja,
í alvöru talað, hvað álítið þjer um Blytli?“
„Jeg veit ekki, livað jeg á að halda,“
svaraði liann. „Jeg lcann vel við strákinn
og jeg hafði voriað, að jeg gæti veitt eitt-
livað upp úr honum. En jeg kann ekki við,
hvernig hann lætur þetta mál á sig fá.
Honum virðist hafa fallist liugur og hann
heldur auðsjáanlega, að þessi Marrible sje
eitthvert ofurmenni, sem geti ráðið fram
úr málinu á svipstundu. Jeg verð að segja,
að jeg er eiginlega hissa á, að þjer skylduð
láta þetta eftir honum.“
„Það er jeg eiginlega líka. Jeg ætlaði
mjer ekki að gera það, þegar hann kom.
Jeg hafði eiginlega hugsað mjer, að gefa
honum* ráðningu, svo að hann kæmist í
samt lag aftur. En mjer fanst á öllu, að
hann væri að rifna, og mig langar ekki,
að hann leggi árar í bát. Hann er of góður
maður til þess, að við látum hann fara, þó