Fálkinn - 03.10.1941, Qupperneq 11

F Á L Iv I N N
11
Fred Kettle:
Góð eins og gull
AÐMÍRÁLL HOLLENSKA FLOTANS.
Drolning og rikisstjórn Hollendinga lifir landflótta i London,
eins og norska stjórnin, og Hollendingar taka öflngan Jiátt i
ófriðnum, einkum á sjó og i lofti. Eiga beir mikinn herflota,
sem komst allur undan, er Þjóðverjar tóku Holland. Hjer á
mgndinni sjest aðmiráll hoUenska flotans ásamt adjutant sinum.
(Marina prinsessa) sjest hjer til luegri á mgndinni á tali við
H) ára gamla konu á einu af eUiheimilunum i Loiulon. Er þetta
ekkja eftir sjómann, o</ lofar guð fgrir, að maðurinn skuli
hafa dáið áður en stríðið bgrjaði.
T EG lnifði einu sinni setið andspæn-
is William Morton áður, einu
sinni fyrir meira en tuttugu árum.
Ilann hjet öðru nafni þá og álli heima
í öðrum h'æ, en jeg þekti liann samt
vel aftur; ofurlitlar hærur yfir eyr-
unum og smárákir í augnakrókun-
um — það var allur munurinn. Þekti
liann mig aftur. Mundi hann það
sem gerst liafði þá?
Jeg vonaði að hann gerði það ekki.
Ef hann myndi eftir mjer þá mundi
hún verða árangurslaus, þessi heim-
sókn, sem jeg vænti mjer svo mikils
af. Sem betur fór virtist ekkert benda
á, að hann þekti mig aftur.
•— Þetta, sem við höfðum talað sam-
an um, er þá í stuttu máli það, að
þjer hafið selt versíun yðar og vilj-
ið táta mig ráðleggja yður tivernig-
þjer eigið að ávaxta þetta fje, sem
þjer hafið sparað, mr. Garvey, sagði
tiann í tón, sem jeg þekti svo vel
aftur, fræðandi og ráðleggjandi. —
Þetta er alls ekki auðvelt og ráðl'n
verða að vera sitt á livað, eftir því
liver á i hlut. Sumir vilja fyrst og
fremst fá örugga tryggingu fyrir fje
sínu, og við þá segi jeg altaf: kaupið
þjer ríkisskuldabrjef.
Jeg get ekki lifað af vöxtunum,
sem ríkisskuldabrjefin gefa — þeir
erii svo lágir, sagði jeg. — Jeg seldi
verslunina tií þcss að geta dregið
mig í hlje og lifað kyrlátu og rólegu
lifi. Jeg sá auglýsinguna yðar og
vonaði, að l>jer munduð geta gefið
mjer gott ráð. Jeg óska eftir verð-
brjefum, sem gefa yerulega góða
vexti. Góð eins og gull, vitantega, en
þau verða að gefa liáan arð. Jeg hefi
lieyrt, að þesskonar verðbrjef sjeu
til, verðbrjef, sem allur almenningur
veit ekki um. •
— Góð eins og gull, endurtók liann
hlæjandi. — Það minnir mjg á dá-
litið. Hvað segið þjer um gullnámu-
hlutabrjef? Jeg man nú, að jeg liefi
ráð yfir svoleiðis brjéfum.
— Gullnámulilutabréf? át jeg eftir
og ágirndarsvipurinn skein út úr
mjer. — Er -— eru þau trygg?
— Ef þjer spyrðuð yður fyrir i
kauphöltinni mundi enginn maður
geta frætt yður neitt um Ganaconda
Goald Mines. En jeg get það. Jeg tók
sjálfur þátt i stofnun fjelagsins og
lileypli ekki öðrum að en nánustu
kunningjum mínum. Nú vill svo til,
að einn þeirra er dauður og liluta-
brjef lians eru til sölu. Ef þjer liefð-
uð ekki nefnt orðið gull, þá liefði
jeg ekki munað eftir þessu í svipinn.
Jeg geri ráð fyrir, að jeg geti kom-
ið því í kring, að þjer fáið hluta-
brjefin keypt.
— Hafið þjer nokkra álitsgerð á
námunum, rekstrarreikninga eða þvi
um líkt?
— Já víst liefi jeg það. Þjer skul-
uð fá að sjá það. En auðvitað er
þetta trúnaðarmál.
Hann stóð upp og opnaði peninga-
skápinn. Þar tók hann stórt grænt
umslag og út úr því tók liann ein-
liver skjöl, tagði umslagið inn í skáp-
inn aftur og kom svo til mln.
— Hjerna eru nú — —. En hvað
gengur að yður?
Jeg stóð riðandi á miðju gólfinu.
Tók báðum liöndum um barkann og
]>að korraði i mjer. Jeg skjögraði yfir
gólfið og að borði þar sem stóð
vatnsflaska og glas. Jeg reyndi að
liella vatni í glasið, en skalf svo
mikið að það mistókst. Glasið og
vatnsflaskan datt á gólfið og fór i
mjet. Jeg riðaði svo aftur að pen-
ingaskápnum og datt kytliflálur fyr-
ir framan hann.
Morton hafði horfl á mig með önd-
ina í hálsinum. Nú hljóp liann fram
að dyrunum á fremri skrifstofunni
og hrinti hurðinni upp. En i sama
augnáhtiki og hann fór fram spratt
jeg á fætur. Jeg þreif græna umslag-
ið úr skápnum, liljóp að skrifborð-
inu og stakk umslaginu ofan í skjata-
möppuna, sem jeg átti þar. Hún lok-
aðist um leið og Morton kom aftur
með hálffult vatnsglas í hendinni.
— Þjer verðið að afsaka mig,
stumli jeg. — Jeg fæ þessi köst stund-
um. Nei, þjer skutuð ekki hafa á-
hyggjur af því — það versta er af-
staðið núna. Jeg verð bara að reyna
að komast heim og livíta mig og þá
jafnast ])etta aftur. Verið þjer sælir,
Morton, jeg kem og tala við yður
seinna. '! i| :jfy|
í sporvagninum á lciðinni á skrif-
stofuna mína tók jeg græna umslagið
upp og fór að lesa. Jeg iðaði af á-
nægju yfir því sem Jeg sá. Jeg
sönglaði vísustúf þegar jeg kom inn
á skrifstofuna. Gamli maðurinn liljóp
upp úr sæti sínu þegar jeg kom inn.
— Hvernig fór þetta?
— Setjist þjer nú og bíðið rótegur,
herra Borden. Þessi lilutabrjef í
Ganaconda Gold Mines, sem Morton
prakkaði upp á yður, eru góð eins
og gull. í þessu umslagi eru sannanir
fyrir, að þetta sjeu alt fjeglæfrar.
Námufjelagið er ekki til nema á
pappírnum. I>að kann að þykja
mótsögn i því að segja, að hlulabrjef-
in yðar sjeu gulls ígitdi, en þau eru
það samt. Við skulum fara til lians
og láta hann velja um, livort hann
vilji tieldur fara í tugthúsið eða
borga yður hvern eyri til baka. Það
síðarnefnda er verrl refsingin, en
jeg liugsa að hann velji liana samt.
Þjer' fáið höfuðstólinn aftur með þeim
vöxtum, sem hann lofaði yður.
— Jeg — jeg skal borga yður þetta
vel, sagði liann titrandi.
— Ekki nema venjulega þóknun
mina sem njósnari, svaraði jeg. —
Því að yður að segja þá er mjer per-
sónuleg ánægja að því, að ná mjer
niðri á þessum dela. Fyrir mörgum
árum liafði hann af mjer föðurarfinn
minn. Þá var það sem jeg hyrjaði
sem einkanjósnari. Þegar þjer kom-
uð til mín og jeg fór að snuðra
kringum hann þekti jeg þorparahn
aftur. Hann hvarf eftir að hann liafði
prettað mig, en jeg brendi ekki verð-
lausu skuldabrjefunum sem hann
hafði prangað upp á mig, mjer fanst
fivíslað að mjer, að þau gælu komið
að gagni einhverntíma.
.Teg opnaði skrifborðsskúffu og
smelti þykkum lilaða af skjölum á
borðið og hló af ánægju.
— Þær eru góðar eins og gull —
þessar líkal
Er miðstöð verðbrjefaviðskiftanna.
Egils ávaxtadrykkir
Útbreiðið „Fálkann,,
ÁSTIN MIKLA.
Frh. af bls. 0.
vcggfóður á stofuna! segir liún.
Og ínaturinn stendur á
borðinu, segir hann. — Og borið
á borð banda tveimur. Áttu von
á gestum?
— Nei, svarar liún og hjálpar
honum úr loðkápunn og strýk-
ur mjúkan kragann á benni. —
Það er borið á borð banda þjer.
— Vissirðu þá að jeg kæmi?
Jeg vonaði það. Diskurinn
þiim og skeiðin og gaffallinn og
bnífurinn liefir verið lagður á
borðið við bverja einustu mál-
tíð í þessi sex ár. Mjer liefir all-
af fundist að ef þú kæmir að
óvörum inn þá ættirðu að geta
sjeð, að jeg befi ekki gleyml
þjer!
Hún bengir kápuna fram í
ganginn og fer fram í eldliús.
Ifannes stendur og starir á disk-
inn sinn þangað til augun verða
rök og alt rennur í þokuský
fyrir sjónum hans. Hann segir
við sjálfan sig. — Svo þetla vav
þá ástin mikla. En hún var ekki
hjá mjer. Hún var lijá lienni.
Hann heyrir bana segja fram-
an úr eldhúsi: — Finst þjer
ekki merkilegt, að ])að er eins
og jeg liafi fundið á mjer, að
þetta mundi gerast í dag. Þvi að
í morgun fanst mjer endilega að
jeg yrði að sjóða stóra sultu,
alveg eins og í gamla daga.
Augnabliki síðar kemur hún
inn með matarfatið og um leið
og liún setur það á borðið segir
hún: — Nú fær fólkið hjerna á
Iljerabergi eitthvað til að tala
um á morgunn!
Þegar hann kom lieim eitt kvöldið,
var konan hans ölT útgrátin. — Jeg
Tiefi verið móSguS.kjökraði liún, þeg-
ar hann spurSi. -— Hún móSir þín
h.-fir móSgaS mig svo svivirSilega.
— Móðir min? Hún sem er austur
á FjörSum!
—Veit jeg þaS. En það konV brjef
til þín frá henni í morgun og jeg
opnaSi þaS.
— Nú, en hvað keniur það móðg-
u n viS?
— ÞaS stendur neSan á brjefinu:
Gleymdu ekki að skila lionum Georg
brjefinu, þegar þú hefir lesiS þaSI