Fálkinn - 03.10.1941, Side 12

12
F Á L K I N N
LUKKULEITIN
ÁSTARSAGA EFTIR LUDWIG BLUMKE
FRAMHALDSSAGA
—- 3.
að einmitt núna sje afar mikil eftirs'ijurn
eftir verkfræðingum. Jeg vildi óska, Karen,
að jeg gæti fengið peninga einhversstaðar
fyrir síðasta veðrjettinum. Jeg er hræddur
um, að Wenzel fari að þrjóta þolinmæðina
bráðum, þrátt fyrir okurvextina, sem hann
tekur.“
Hann lijelt áfram að byggja loftkastala,
lalaði í sífellu um Walter og reyndi að gera
konunni sinni skiljanlegt, hvernig þessi
lireyfill lians eiginlega væri. Carsten kenn-
ari hafði sagt honum það.
Eldhnöttur sólarinnar stakk sjer niður í
purpurarauðar öldur Norðursjávarins og
lofaði góðu veðri á morgun. Loftið titraði af
vorhug og fuglarnir sungu af kappi í skóg-
unum milli Ellernbrúar og Bólstaðar. Hvítar
og gular anemónur höfðu ofið ábreiðu milli
hnútóttra eikarstofnanna.
Nú hafði Walter Hartwg aftur stigið fæti
á fósturlandið. Hjartað bærðist fastar í
brjósti hans og þráin eftir vinunum heima
ágerðist. Hvílikir endurfundiir eftir svo
margra ára aðskilnað! í huganum sá hann
alla kæru og kunnu staðina heima: Bólstað,
bernskuheimilið, fiskiverið á Strönd, frjó-
samt merskilandið og hvíta f jörusandana og
freyðandi, öldur Norðursjávarins.
Og Ingibjörgu, ástvininn, sem nú var orð-
in Ijómandi falleg fulltíða stúlka, að því er
Haraldur sagði. Hvað skyldi hún segja þeg-
ar hún sæi hann?
Hann hafði komið með eimskipi frá Lon-
don tit Vlissingen um morguninn og hafði
án lafar haldið áfram með lestinni norður
á bóginn. Núna um miðdegisleitið sat hann
aleinn i biðsalnum á stöðinni i Oldenburg
og beið óþolinmóður eftir lestinni, sem bann
ætlaði með til Wilhelmstad. Þaðan ætlaði
hann svo að ganga lieim að Bólstað, ef hann
hitti ekki á vagn af tilviljun. Hvað eru tíu
kilómetrar fyrir ungan og æfðan íþrótta-
mann? Á morgun var páskadagur og þá
vrði liann hjá sínu fólki.
Hún var óþolandi, þessi langa bið i
Oldenburg !Hann vildi ekki drepa tímann
með því að ganga út á meðan, ef ske kynni
að hann yrði að ganga frá Wilhelmstad að
Strönd á eftir. Og þá var ekki um annað að
gera en að híða átekta þarna í biðsalnum
og lesa i bók.
Hann bafði tekið upp bók og sökti sjer nú
niður í ferðasögu. En þá varð alt i einu ys
og þys á stjettinni og i biðsalnum. Hraðlest-
in að sunnan var að koma. Walter ljet sem
hann sæi ekki fólkið og leil ekki upp úr
bókinni. Þegar hann las þá las hanss.
En alt í einn sperti hann eyrun og ljet
bókina siga. Hvað var þetta þarna fyrir utan
gluggann?
Há, prúðbúin og Ijómandi falleg slúlka
var að pexa við einn járnbrautarvörðinn.
Rödd hennar skalf af reiði og úrræðalyesi.
Augun skutu neistum, nasirnar titruðu, og
hún baðaði út mjóum og löngum liöndum
með gulum höskum, eins og hún ætlaði að
lumbra á járnbrautarmanninum með rauðu
einkennishúfuna.
En maðurinn ypti bara öxlum og gat auð-
sjáanlega ekki greitt úr vanda liennar.
„Þessa fögru dís ættir þú að þekkja,“
hugsaði Walter með sjer, liann hafði kann-
ast við röddina og horfði nú á hana. „Edel-
gard Lund, dóttir stoltu greifafrúarinnar á
Ellernbrú!“
Hún var fyrsta manneskjan sem hann sá
af bernskuslóðunum eftir margra ára út-
legð. Líklega var hún að rífast út af ein-
hverju, sem hún hafði mist. Sennilega tösk-
unni sinni.
Nú kom annar járnbrautarmaður, full-
orðinn.
„Herra stöðvarstjóri,“ heyrði Walter ung-
frúna segja, því að hún var all-hávær, en
þó ekki eins gjallandi og áður. „Jeg hefi
verið svo óheppin, að gleyma handtöskunni
m-inni með buddunni og farmiðanum, i lest-
inni, sem er nýfarin. Jeg er viss um, að jeg
fæ þctta aftur, því að vinkonur mínar sitja
í sama klefanum og hirða töskuna. En
hvernig á jeg að komast áfram til Wilhelm-
stad?“
„Kaupa nýjan farmiða,“ svaraði stöðvar-
stjórinn stutt.
„Þfegar jeg er buddulaus!" hrópaði stúlk-
an og varð nú áköf eins og áður.
Þjer hafið nægan tíma til að ganga inn í
hæinn og fá yður lánaða peninga áður en
lestin fer. Annað ráð get jeg ekki gefið, þó
jeg sje allur af vilja gerður.“
„Nú tekur út yfir!“ lieyrði Walter hana
segja, og mjóum stígvjelaliæl var stappað
i sementhelluna.
Meðfædd lijálpsemi hans Ijet nú til sín
finna og þarna stóð líka svo á, að hann
varð sóma síns vegna að hjóða hjálp sína.
Ungfrú Lund var frá Fríslandi alveg eins
og hann. Að vísu höfðu fósturforeldrar
hans aldrei verið í neinu vinfengl við Ell-
ernshrúarfólkið, og þegar Edelgard var
barn hafði hún oft grætt Ingbjörgu — og
enda sjálfan hann — með rosta sínum og
mikillæti. En hver hugsar um slíkt þegar
svona stendur á?
Hann stóð upp og gekk hratl út á stjetl-
ina, hneigði sig kurteislega fyrir reiðu
ungfrúnni og sagði, en hún starði forviða
á hann, fallegum dinnnum augum:
„Afsakið, ungfrú, en jeg hlustaði af til-
viljun á samtal yðar og járnbrautarmann-
anna. Jeg heiti Hartwig og hefi þann heið-
ur, að mega kalla mig landsmann yðar,
língfrú Lund.“
„Já, þjer eruð Walter Hartwig, verkfræð-
ingur frá London, hugvitsmaðurinn frægi,
sem jeg var að lesa um í blöðunum í gær,“
sagði hún og hrosti glaðlega og rjetti hon-
um hendina.
Hann hneigði sig aftur og tók i hendina
á henni, roðnaði eilítið undir sólbrunan-
um og sagði:
„Frægur er jeg nú tvímælalaust ekki, en
það skyldi gleðja mig ef jeg mætti greiða
fyrir yður í þessum vandræðum yðar.“
„En hvað þetta er fallega sagt, góði hr.
Hartwig. Þakka yður hjartanlega fyrir.
Þjer komið hjer eins og al' himnum send-
ur! Jæja, jeg þakka yður fyrir lipurðina,
herrar mínir,“ hún sneri sjer að járnbraut-
armönnunum tveimur og faílega andlitið
á henni afmyndaðist við háðskudrættina um
kirsiberjarauðan, málaðan munninn. „Eins
og þið sjáið eru ennþá til kurteisir menn
hjer. í heiminum. Svo að jeg þarf ekki að
fara á veðlánarastofuna."
„Ilvað er langt þangað til lestin okkar
fer?“ spurði hún Walter og rendi aftur á
liann aðdáunaraugum og fór ekki dult með.
„Hálftími.“
„Éf þjer hafið ekki á móti því Jiá sting
jeg upp á, að við setjumst inn í biðsalinn
á meðan. Jeg tek vitanlega liinu göfug-
mannlega tilboði yðar með þökkum og
vona að jeg fái einhverntíma tækifæri til
að launa það á einn eða annan lnitt. Jæja,
svo að þjer eruð þá á leið heim að Bólstað,
herra Hartwig? Frá minu sjónarmiði er
það óskiljanlegt, að nokkur maður skuli
sjálfviljugur geta fengið sig til, að setjast
að í þeirri eyðimörku.“
Walter fór með henni inn i biðsalinn, en
alt í feinu fanst honum þetta æfintýri ekki
vitund spennandi lengur og liann óskaði,
að hann gæti sest aftur við hókina sína.
Það var eitthvað í fasi þessarar fögru
stúlku, sem hann hafði andúð á, og ekki
bætli það úr, er liún talaði með lítilsvirð-
ingu um bernskustöðvar lians. Var ekki
sama drembilætið í svip hennar og fasi sem
í gamla daga, þó andlitið væri orðið fríð-
ara? Og hláturinn meir lokkandi.
Nú sátu þau þarna ótrufluð andspænis
hvoru öðru í biðsalnum. Edelgard Lund
var meistari í viðræðum og ljet hverja
spurninguna af annari fjúka. Hún lilaut
að vera greind. Og það var eins og eldur
hrvnni í augitm hennar, undir löngum
augnahárunum. Hún hafði hættuleg, mjög
hættuleg augu, þessi Edelgard Lund frá
frá Ellernbrú!
llún virtist liafa afar mikinn áhuga á
verkfræðingsstarfsemi Walters Hartwigs
og einnig mikilsverðu uppgötvun lians, sem
mjög lofsamlega liafði verið getið um í
„Wilhelmstadt Zeitung“. Hún þóttist ekki i
vafa um, að þessi laglegi ungi maður ælti
mikla fraintíð fyrir liöndum.
Ilver var það, sem hafði skrifað svona
lofsamlega um hann þarna í blaðinu? Það
gat tæplega verið annar en Haraldur. Ilann
var ekki að sýla þó að farið væri ofurlítið
út fyrir staðreyndirnar, þegar hugmynda-
flugið hljóp á sprett með hann. en þess-
konar auglýsingastarfsemi var alls ekki
Walter að skapi.
Jæja, vinur hans hafði vist ætlað að gera
honum greiða með þessu. Og maður varð
að sjá í gegnum fingur við hann þó að
liann reyndi um leið að láta geisla frægð-
arinnar falla á sig sjálfan.
Jú, Hartwig verkfræðingur hafði vissu-