Fálkinn - 03.10.1941, Side 13

F Á L K I N N
13
KROSSGÁTA NR. 392
Lárjett. Skýring.
1. lagði, 7. verkfæri, 11. frægð, 13.
smáki, 15. bor, 17. höfuðbúnaður, 18.
þvottaefni, 19. forsefning, 20. tón-
smiði, 22. skammstöfun, 24. gau—,
25. TitilJ, 26. —legur, 28. kvenmanns-
nafn, 31. óánægja, 32. spjó, 34. Gælu-
nafn, 35. beitiland, þf., 36. eilurefni,
37. voði, 39. óður, 40. gangur, 41.
húsdýr, 42. keyra, 45. greinir, 46.
greinir, 47. trje, 49. Jjósker, 51. bindi-
efni, 53. angi, 55. trippa, 56. rándvr-
ið, 58. kvenmannsnafn, 60. púki, 61.
eigónast, 62. sögn, 64. atviksorð, 65.
frumefni, 66. snerust, 68. menn, 70.
forsetning, 71. fuglar, 72 flýtur, 74.
fugl, 75. á litinn.
Lóðrjett. Skýring.
1. liálendi, 2. forsetning, 3. fugl, 4.
magi, þf., 5. bein, 6. á korni, 7. rót-
arávöxtur, 8. skel, 9. tónn, 10. liás,
12. auðkenni, 14. flækjast, 16. baða,
19. gefur frá sjer reiðihljóð, 21. gróð-
ur, 23. björgunartækjá, 25. tónverk,
27. tvíhljóði, 29. ull, 30. Guð, 31. söng-
fjelag, 33. lijerað, 35. prestssetur, 38.
vatnsfallið, 39. tímabil, 43. aniboð,
44. kjáni, 47. vola, 48. stallur, 50.
knattspyrnufjelag, 51. ull, 52. söng-
fjelag, 54. einkennisstafir, 55. smáöld-
ur, 56. hundsheiti, 57. tákn, 59. árás,
61. sjóða, 63. þungi, 66. forsetning,
67. fugl, 68. tröllkonulieiti, 69. sjald-
gæfur, 71.' alidýr, 73. spíra.
LAUSN KROSSGÁTU NR.391
Lárjett. Ráðning.
1. Baula, 7. Malta, 11. niágur, 13.
Gláma, 15. lt. B., 17. naga, 18. góni,
19. án, 20. kúa, 22. tl. 24. ui, 25 asi,
26. ilma, 28. aurar, 31. murr, 32. kláf,
34. mær, 35. ragú, 36. Fía, 37. K. F.,
39. lió, 41. Barnafoss, 42. bbb, 45. mó,
46. fi, 47. efi, 49. ráma, 51. val, 53.
rófa, 55. gæla, 56. látur, 58. Anna,
60. úði, 61. K. Ö., 62. a 1), 64. ann, 65.
ra, 66. angi, 68. ísak, 70. as, 71. grönd,
72. l.aura, 74. arkar, 75. lófar.
Lóðrjett. Ráðning.
1. barki, 2. um, 3. lán, 4. agat, 5.
æra, 6. agg, 7. máni, 8. ami, 9. la,
10. agnir, 12. Ugla, 14. Lóur, 16.
búlki, 19. Ásrún, 21. amla, 23. Græna-
vatn, 25. auga, 27. aá, 29. um, 30. ar,
31. ma, 33. frami, 35. rósir, 38. fró,
39. liaf, 43. bræða, 44. báli, 47. efna,
48. fanna, 50. M.A. 51. U. Á„ 52. lu,
54. óa, 55. Gúrlca, 56. lögn, 57. rasa,
59. ansar, (il knör, 63. baul, 66. Ari,
67. Ida, 68. ílá, 69. kró, 71 G K, 73. af.
GERIST ÁSKRIFENDUR FALKASÍS HRINGID í 2210
lega ekki látið liina dáðu Edelgard Lund
ósnortna, enda var lijarta hennar þannig
lagað, að það var næmt fyrir fríðleik og
atgerfi ungra manna. Ilún hafði sjaldan
sjeð svona svipmikið andlit og svona skörp
og gáfuleg augii. Sköpuð til að verða ást-
fangin af.
Eiginlega var hún ástfangin fyrirfram.
Að minsta kosti liafði hún haldið * það
þangað til í dag. Eða máske var liugur
liennar til Leonhardt haróns ekki annað’ en
neisti — eins og þegar eldur hlossar í
liálmstrái?
Ilún varð hugsandi um stund. Baróninn,
sem átti miklar eignir, hafði gert ráð fyr-
ir að sýna fjölskyldu sinni hina frísnesku
stúlku innan skamms — kynna hana sem
unnustu sína.
En því lá ekkert á. Og þessa stundina
var Leonhardt harón langt undan alla
leið suður í Ítalíu.
„Hvernig líður frúnni, móður yðar, ung-
frú Lund? og livernig líður fólkinu yfir-
leitl þarna heima á Strönd?“ spurði Walt-
er, meðan hún var að tyggja stóra köku,
sem hann hafði heðið um handa lienni.
I
Ja, hvernig líður manni?“ svaraði liún
og nú komu þessir ljótu háðsku drættir aft-
ur í andlitið. „Mamma er orðin gömul og
farlama. Jeg sje um húreksturinn ásamt
gamla ráðsmanninum okkar, sem þjer
munið kanske eftir. Mjer finst lilveran
sannast að segja, lumdleiðinleg. Mamma
getur að öllum líkindum ekki lifað nema
eitt ár enn, í mesta lagi. Og þá sit jeg ein
uppi. Annars er altaf jielta sama upp aft-
ur og aftur. Hve lengi ætlið þjer að verða
á Bólstað, herra Hartwig? Líklega ekki
nema fáeina daga, geri jeg ráð fyrir?“
„Jeg verð ekki nema páskadagana á Ból-
stað, en sem betur fer verð jeg áfram lijer
í uágreiminu fyrir því. Jeg Verð nefnilega
starfsmaður við Detlefsens-verksmiðjurnar
í Wilhelmstad i lieilt ár, og þar fæ jeg von-
andi næði til að smíða nýjan hreyfil, sem
jeg vona að verði hetri en sá fyrri.“
Edelgard ljómaði af ánægju cr hún
heyrði þetla.
„Það var ágæll!“ sagði hún. „Þá getur
maður máske gert sjer von um, að sjá
þennan fræga mann oftar. Gömlu Amrums-
hjónin hljóta að vera upp með sjer yfir
öðrum eins fóstursyni. Hún Ingihjörg, jietta
litla laglega guðslamb sveitarinnar gengur
að minsta kosti milli bæjanna og gortar af
honum stóra bróður sínum. Ilún er ennþá
sama blessað saklausa harnið.“
„Sama heimska flónið,“ ætlaði hún að
segja, cn tók sig á og skellihló.
Það fór andúðarvottur um andlit Wall-
ers og hlóðið steig honum til hófuðs. Edel-
gard sá þetta og heindi samtalinu i aðra
ált.
Þau höfðu falað svo liðugt samau, að
timinu leið fljótt. Walter leit á klukkuna,
stóð upp og kevpti farmiða handa ungfrú
Lund.
Þau sátu ein i III. flokks klefa og það
þótti hinni simasandi Edelgard vænt um.
En Walter var fátalaður. Haun rendi
dreymandi augum um akra og eugi, sem
liðu fram hjá glugganmn. Með liverri niin-
útunni nálgaðist hann heimilið og varð
kunnugri því, sem fyrir augun bar.
Hann fór ósjálfráll að Iiugsa mn Ingi-
hjörgu og gerði samanhurð á „guðslamh-
inu úr sveitinni“, sem hún hafði verið köll-
uð áðaii, og þessari skrauthúnu heims-
dömu.
Ingihjörg háfði verið 1 (> ára, þegar hann
var siðasl lieima í sumarleyfinu. Eftir fulln-
aðarprófið á mannvirkjaskólanum hafði
hann nefnilega ekki farið heim, lieldur
beint til Englands. Blessað harnið! En hvað
kinnar liennar voru lieitar, þegar þau kyst-
ust að skilnáði! Og hvernig liöfðu tilfinn-
ingar lians verið, þegar honum varð ljóst
fvrst, að Ingibjörg var honum meira en
syslir.
Iiann mintist hinna viðkvæmu hrjefa,
sem hún hafði skrifað honum, og hann
hlakkaði ósegjanlega mikið til endurfund-
anna.
„Þessi mikli lmgvitsmaður Iilýlur að
vera lalsvert draumlyndur þrátt fyrir all-
ar gáfurnar,“ lmgsaði Edelgard með sjer.
Hann elskaði þetta drepleiðinlega uin-
hverfi, sem hún liataði. Svo að það var vísl
ekki ráðlegt, að segja fleira niðrandi um
sveitina þarna eða fólkið, sem átti þar
heima. Hún kunni lagið á að haga seglum
eftir vindi, svo að hann fengi ekki óvild
á henni. Hann var í hvívetna að hennar
skapi, svo að það mætti merkilegt heita,
ef henni gæti ekki tekisl að taka liann með
trompinu.
„Komá Amrumshjónin til Wilhelmslad
á móti yður?“ spurði hún.
„Nei, ekki geri jeg ráð fyrir því,“ svaraði
hann úti á þekju. „Jeg' hefi ekki skrifað
þeim með hvaða lest jeg komi. En jeg er
duglegur að ganga, svo að . .. .“
„Það segir sig sjálft, að jeg sje yður fyr-
ir fararbeina, á sama Iiátt og þjer hafið
hjálpað mjer,“ tók hún fram í. „Vagninn
okkar kemur að sækja mig, og jeg mundi
aldrei fvrirgefa yður, ef þjer tækjuð ekki
hoði mínu og sætuð i lijá mjer. Við förum
sömu leið livort sem er.“ 1
Þó að honum væri illa við þetta hoð, gat
hann ekki liafnað því. Hann vildi alls ekki
móðga þessa ungu stúlku, sem var hæði
alúðleg og skemtileg að tala við.
Hann fór að hugleiða, livorl þetta, sem
honmn fanst hann liafa út á liana að setja,
væri ekki annað en fordómar frá hernsku-
árumun. Hún liafði alist upp við alt önnur
lifskjör en liann, svo að það var ekki nema
eðlilegt, að hugsunarháttur liennar og lil-
finningalíf væri öðruvísi en hans og lians
fólks.
Það er ekki rjetl að vera ómildur i dóm-
um.