Fálkinn - 14.11.1941, Blaðsíða 8

8
F Á L K I N N
Dularf ullt f $ rir brigði
Smásaga frá fimepíku.
JACK GRISMER hafði ástæðu
** til að vera í ágætu skapi þeg-
ar liann að áliðinni nóttu fór af
dansleiknum lijá Moreton, hin-
uni forrika kornkaupmanni. I’ví
að um kvöldið liafði liann harð-
trúlofast Ellinor dóttur kaup-
mannsins, og hún var ekki aðeins
úng og fríð og gáfuð heldur líka
langríkasta stúlkan í Kensport.
Á liðnu ári hafði Grismer átl
margskonar mótlæti við að
stríða. Því að daginn sem liann
lók við stjórn vjelaverksmiðj-
unnar niiklu, eftir dauða föður
síns, liafði baráttan liafisl við
forstjóra „Keystone Company“,
sem var skæðasti keppinautur
lians. Keppinauturinn liafði gert
alt sem í hans valdi stóð til að
gera úl af við Grismer — með
því að setja niður verðið, liækka
verkalaunin, svæla undan lion-
um bestu verkamennina og egna
])á sem eftir voru til að gera
verkfall. En Grismer var engin
kveif og ljet ekki bugast — hann
hafði ekki haft nein vetlingatök
á málunum en rekið alla þá úr
vistinni, sem sýndu nokkurn
mótþróa, en ráðið til sín nýja
menn. Afleiðingin af þessari rót-
tælui aðferð varð þó sú, að hann
hafði eignast óþarflega marga
hatursmenn í hópi verkamanna,
og böfðu sumir þeirra liótað hon-
um hefndum, berum orðum.
í seinni lið liafði þó alt geng-
ið betur. Keppinauturinn bafði
linað sóknina og nýju verka-
mennirnir reyndu ekki að knýja
fram kaupliækkun. En það var
samt ekki um atvinnufyrirtæki
sitt, sem Grismer var að hugsa,
er liann á heimleiðinni af dans-
leiknum tók af sjer krók til að
flýta sjer að komast heim og fór
gegnum mannlaust og skuggalegt
bvei'fi, Rotts Lane, — nei, þá
var hann að Iiugsa um elsku
slúlkuna sína og hve auðunninn
sigurinn á henni hefði vei-ið.
Lögreglan bafði þrásinnis var-
að vel klædda menn við því að
ganga um Rotts Lane á nóttinni,
en í sæluvímunni var Grismer
svo sannfærður um yfirburði
sína og ósigranleik, að hann
nenti ekki að hugleiða, að þetta
var alræmt skuggahverfi og að
oft hafði verið ráðist á fólk í
þröngu götunum þar og jafnvel
framin morð. Þar voru krár í
öðrum hverjum kjallara.
Einstöku sinnum heyrðist hon-
um fótatak að baki sjer, bann
leit við en þegar hann gat ekki
i.ppgötvað neitt grunsamlegt,
kallaði hann sig Ivddu í hugan-
um og fór svo á ný að dreyma
sæludrauma um framtíðina. Þó
varð lionum hughægra er bann
var að komast inn í síðustu smá-
götuna í hverfinu hún lá út
að broddborgarahverfinu, þar
sem hann átti heima.
Hann hafði ekki gengið nema
fáein skref inn í götuna þegar
hann heyrði einhvern nálgast á
hraðri ferð. Hann gat ekki fylli-
lega greint úr livaða átl hljóðið
kom, en þegar honum loksins
skildist hvílíkri fásinnu liann
liefði gert sig sekan í með því
að ganga um Rotts Lane, vildi
hann helst forðast að bitta nokk-
urn mann og reyndi því að snúa
við og komast inn.í þá götuna,
sem honum virtist árennilegust.
En hann var tæpast kominn út
úr götunni þegar hann rakst á
mann, sem kom lilaupandi fyrir
hornið.
Áreksturinn varð svo snarp-
ur að Grismer kastaðist ofan í
rennuna með svo miklu afli, að
nærri lá að hann misti meðvit-
undina. Hann mannaði sig þó og
reis upp — hann var ekki augna-
blik í vafa um, að maðurinn
hefði felt hann viljandi. Hann
fann sem sje til mikils sársauka
fyrir brjóstinu, eins og hann
hefði verið sleginn þar með krept-
um hnefa.
En bvað var orðið af mann-
inum? — Var þetta flóttamað-
ur, sem bafði lialdið, að Grismer
ætlaði að hefta för hans? Eða
var þetta árekstur af tilviljun?
Grismer stóð upp með miklum
erfiðismunum og sá nú svart
flykki, sem lá endilangt á gang-
stjettinni fyrir liandan. Hann
fiýtti sjer þangað og laut niður
að manninum.
„Hefir eitthvað orðið að yð-
ur?“ spurði hann. „Eiginlega
eigið þjer ekki betra skilið, úr
því að þjer þeysið svona fyrir
húshornin."
En maðurinn hreyfði sig ekki
og gaf ekkert hljóð frá sjer.
Grismer laut aftur niður að hon-
um. Hann vissi ekki hvað hann
ætti til bragðs að taka. Hann
þorði ekki að fara niður í næstu
krá og biðja um vatn — og
setjum svo að kunningjar manns-
ins umkringdu liann nú og krefð-
ust reikningsskapar.
Grismer klóraði sjer vand-
ræðalega í höfðinu og bölvaði
sjálfum sjer fyrir að hafa álp-
ast inn í þetta glæpamanna-
hverfi. Hann kveikli á eldspítu
til að sjá framan í manninn, en
eldspítan datt úr hendi hans og
það var eins og alt blóð tæmdist
úr lijarta hans — bann gat varl
náð andanum.
Þetta var John Ridge! — Verk-
stjórinn sem „Keystone Gom-
pany“ hafði mútað til þéss að
róa undir verkfalli i verksmiðj-
ununi hans! Maðurinn sem hann
liafði rekið úr vistinni ásamt öll-
um fjelögum bans og þeir voru
mennirnir, sem höfðu hótað hon-
um grimmilegri befnd.
Grismer kveikti á annari eld-
spítu - honum fanst ískyggilegt,
að maðurinn skvldi ekki hreyfa
sig.
Hann hrökk við, skelfingu
lostinn. Drottinn minn! Maður-
inn var dauður — og það sem
verra var — hann bafði verið
myrtur. Skefti á hníf stóð út
milli hnappanna á vestinu lians
.... og þessi hnífur það var
ekki um að efast — var linífur-
inn bans. Hann hafði þekt hann
undir eins. Hann liafði fengið
þennan hníf að gjöl' frá við-
skiftavini einu sinni á afmælis-
daginn sinn. Fangamark hans:
F. R. G. var grafið á hjöltin.
Og þarna lá Ridge myrtur með
lmífinn hans í brjóstinu. Grismer
hopaði undan frá líkinu, hann
var ekki með sjálfum sjer af
skelfingunni eftir þessa uppgötv-
uri, því hverjar myndu afleið-
ingarnar af þessu ódæði verða?
Auðvitað mundi falla á liann
grunur fyrir að bafa framið
morðið því að það var alkunn-
ugt, að megnasti fjandskapur
var á milli Ridge og lmns —
hann átti marga óvini í Kensport,
sem mundu óðir og uppvægir
grípa tækifærið til að reyna að
steypa honum í glötun og láta
dæma hann fyrir morð af ásettu
ráði. Hversu mjög sem bann
hrylti við því, þá sá bann að hjer
væri ekki nema um eitl að gera:
að reyna að ná hnifnum, sem
hafði orðið banavopn Ridge.
Hann var í þann veginn að gera
])etta þegar kjallaradyr skamt frá
opnuðust og nokkrir menn komu
upp úr göngunum. Grismer
þrýsti sjer upp að húsveggnum,
hjelt niðri í sjer andanum og
borfði á fimm liálfdrukna menn,
sem komu slagandi eftir göt-
unni. Þegar þeir komu nær ljós-
kerinu sá Grismer að þrir þessl
ara manna voru honum ekki ó-
kunnir, það voru Parks, Ryan og
Sláttery — allir fjelagar Ridge
og höfðu verið reknir úr verk-
smiðjunni eins og hann.
Alt í einu nam Ryan staðar
við líkið af Ridge og benti á það:
„Hver f jandinn,“ öskraði hann,
„Þarna er þá Ridge, og það cr
víst eitthvað meira að lionum
en að liann sje fullur ....“, liann
laut niður að líkinu — „sem jeg
er lifandi maður — liann befir
verið nlyrtur, fjelagar!"
Hinir komu hlaupandi að og
Ryan hjelt áfram: „Og viljið þið
líta á þennan hníf. Það er bníf-
urinn bans Grismers, þræíasal-
ans.. Ojú, bann er meiri fyrir-
myndarmaðurinn .... það er
hann sem hefir myrt hann. —
Nei, lireyfið þið ekki hnífinn fyr
en lögreglan kemur. Fátt er svo
með öllu ilt að ekki boði nokk-
uð gott: Jeg hlakka til að sjá
þénnan auðvaldspúka dingla i
gálganum!“
Grismer vissi ekki sjálfur
hvernig liann komst heim. Hann
svaf ekkert það sem eftir var
næturinnar, en daginn eftir fór
hann á skrifstofuna eins og ekk-
ert befði i slcorist.
Þessi bövaðurl hnifur! Hvers-
vegna hafði hann ekki Iiaft betri
gát á honum? Hann mundi alls
ekkert hvenær hann hefði mi'st
liann, hann mundi aðeins hve
breykinn liann var af því hve
bnifurinn var beittur og bann
hafði ávalt nolað hann og sýnt
hann kunningjum sínum. Og nú
h.afði einhyer fundið harin eða
stolið honum og notað hann til
að myrða versta óvin bans með.
Hvað átti liann að segja þegar
ákæran um morðið væri borin
fram gegn honum? Það stoðaði
ekkert að segja allan sannleik-
ann eins og hann var því að eng-
inn mundi trúa honum. Hann
varð að bíða þess með þögn og
þolinmæði að lögreglan kæmi
hann undraði það mest að hún
skyldi ekki þegar vera komin.
Undir klukkan tíu tilkynti einn
skrifarinn, að einn af reknu
verkamönnunum óskaði að tala
við Grismer. Maðurinn óskaði
eftir að fá atvinnuna aftur. Til
þess að dreifa hugsunum sínum
ofurlítið f jelst Grismer mót venju
á að tala við hann og Ijet vísa
manninum inn til sín. Þegar
liann sá að þetta var Parks varð
liarin fölur sem nár, en harkaði
þó af sjer eins og hann gat.
Parks rendi nú fyrirlitlegum
augum til fyrverandi húsbónda
síns og hlammaði sjer óbeðinn
niður á stól.
„Jeg ljet skrifarann lialda að
jeg væri kominn lil að biðja um
atvinnu,“ sagði liann, „jeg vona
að yður þyki vænt um, að jeg
var svo nærgætinn.“
„Hvað áttu slílc heimskupör að
þýða?“
Parlcer glotti fúlmannlega.