Fálkinn - 10.04.1942, Síða 2

2
ÍÁLKINN
- GAMLA BÍÓ -
„NEI, NEI, NANETTE!“
Nokkur undanfarin ár liafa þessi
orð blasað við vegfarendum stór-
borganna, ýmist prentuö geysistóru
ietri eða sýnd með rafljósum yfir
leikhúsdyrum og húsaþökum. Því
að „Nei, nei, Nanette" er sú óper-
etta, sem einna mestar vinsældir
hefir fengið, af slíku tagi, síðast-
liðinn áratug. Á Broadway í New
York var leikurinn sýndur 321 sinni
í röö, en í London 665 sinnuni.
Tónlistin, sem ber leikinn uppi, er
eftir Vincent Youmans, en leikur-
inn sjálfur eftir Frank Mandel og
Otto Harbacli.
Það er engin tilyiljun, aö þessi
óperetta hefir verið kvikmynduð.
Hún er einkar vel til þess fallin,
eins og hver og einn sannfærist
um, er liann sjer kvikmynd þá, sem
Gamta Bíó sýnir núna á næstunni,
og tekin er af Herbert Wilcox fyrir
B.K.O. Radio Pictures.
Hjer verður ekki reynt að rekja
efni þessarar myndar, en þess eins
skal getið, að hún snýst um eigin-
mann einn, Jimtny Smith (Roland
Young) og konu hans (Helen Bro-
derick). Svo er mál með vexti, að
Smith hefir á duggarabandsárum
Prófesorinn: — Ef maður lítur á
rakhnífsegg í smásjá sjest undireins,
að eggin sjálf er eins og röð af mis-
munandi stórum sagartönnum. Þeg-
ar maður lítur á nýstrokinn flibba
þarf maður enga smásjá ....
Þjónninn: — Frúin yðar vill fá
að tala við yður í símanum?
Húsbóndinn: — Hvernig vitið
þjer að það er hún, sem er í sím-
anum?
Þjónninn: — Jeg veit það af þvi,
að þegar jeg tók símann var sagt:
Ért það þú, sprellikarlinn minn?
í símanum: — Jeg þarf að fá að
taia við hann Össur .... nei, Öss-
ur, segi jeg . . .. heyrið þjer ekki til
mín .... Össur .... A-B-C-D-E-F-
G-H-í-J-K-L-M-N-O-P-Q-R-S-T-U-V-X-
Y-Z-Þ-Æ-Ö .... Ö .... Össur!
Dengsi: — Af hverju heita allir
drengirnir hans Pjeturs frænda
Agúst ?
Pabbi: — Ilvernig spýrðu, barn?
Dengsi: — Það stendur í brjefinu
lians: Við eignuðumst í gær, áttunda
ágúst, ljómandi fallegan dreng.
sínum átt vingott við ýmsar ungar
stúlkur, sjerstaklega þrjár, sem lieita
Kitty, Pauline og Sonya (Eve Ar-
den, Zasu Pitts og Tamara). En nu
er hann harðgiftur skrambi stremh-
inni konu og hcfir mist eina miljón
dollara í kreppunni 1929, en konan
heldur fast á því, sem eftir er af
eignunum, og Jimmy fær ekki nema
10 dollara á viku, til þess að eyða
í óþarfa. En þetta er full litið, til
þess að geta fullnægt kröfum þeim,
sem hinar fornu vinstúlkur hans
gera til hans. Væri Jimmy því ekki
öfundsverður af lífinu, ef ekki stæði
svo á, að þarna á heimilinu hjá
honum er ung frænka þeirra hjón-
anna, Nanette að nafni. Það er
Anna Neagle, liin ágæta söngkona
og gamansama leikkona, sefn leikur
þessa stúlku. Henni verður aldrei
ráðafátt í þvi að bjarga Jimmy
frænda úr hverri klípu, sem liann
kemst í og neytir hún stundum
hinna furðulegustu bragða til þessa.
Það er blátt áfram ótrúlegt, hverju
hún er látin taka upp á.
Vitanlega eru þarna ýmsir ungir
menn og skal aðeins einn nefndur.
Það er Tom Gillespie (Ricliard
Carlson). Hann flæktist út í bragða-
vef Nanette, en fær hana sjálfa að
launum fyrir. Þarna koma ýmsar
slcrítnar aukapersónur einnig við
sögu, hver annari skemtilegri.
Þetta er ósvikin skemtimynd og
hljómlistin í henni er einkar lað-
andi og vel með hana farið.
Einar G. Einarsson kaupmaður
Grindavík verður 70 ára 16.
þessa mánaðar.
Er miðstöC verCbrjefaviðsklftanna.
Bókin, sem hver góður bóka-
maður þarf að eiga, er
Mariu Stuart
eftir Stefán Zweig
Hún er snildarlega skrif-
uð, prýðilega þýdd og bundin
í fallegt sldnnband.
Kaupið bókina í dag-
BÓKAVERSLUN
ÍSAFOLDAR
Á STRANDVEftÐI VIÐ ISIIETLAND.
Nokkrar mílur undan landi ,,einhversstaðar í Norðurhafi“
er strandvirki úti á eyju, þar sem stórskotaliðsmenn úr strand-
varnarliði landhersins halda vörð. Þeir búa við lítil þægindi,
að undanteknu því, að þeir hafa góðan og mdkinn mat. Lífið
er heldur fábreytilegt i svona eyvirkjum og stundum er sjór-
inn svo úfinn, að ekki er fœrt til lands dögum saman. En þá
skemta setuliðsnjenn sjer við söng og ýmsa dægradvöl. Myndin
er af vökumanni, sem siendur vörð við eina fallbyssuna að
næturlagi.
HANN FJEIÍK VICTORÍU-KROSSINN.
Hjer er P. J. Gardner höfuðsmaður í skriðdrekaherdeild,
sem verið hefir i Líbyuhernaðinum. Hann hafði áður verið
sæmdur „military cross“ fyrir hraustlega framgöngu, en hefir
síðan fengið Victoriu-krossinn, sem er æðsta tignarmerki Dreta
fyrir dáð og hreysti, og fá það aðeins fáir menn. Gardner
vann sjer til ágætis, að þó særður væri og sprengjuregnið alt
í kring um hann, gat hann bjargað liðsforingja frá fyrirsjáan-
legum dauða, með því að leggja lif sitt í sölurnar.