Fálkinn - 29.05.1942, Blaðsíða 8

8
F Á L K I N N
'TVEIR menn sátu saman og
-*■ reyktu og drukku í borS-
salnum í gamalli höll. Leifarn-
ar af íburðarmikilli kveldmál-
tíð stóðu enn á dökku eikarborð-
inu, og kertaljósin spegluðust i
borðplötunni.
Umhverfið var skuggalegt og
napurlegt, lierbergið skuggalegt
með þunglamalegum liúsgögn-
um og þarna sást litið nema
mennirnir tveir, sem sálu i
bjarmanum af kertunum, er
vörpuðu gulum gljáa á silkið
og flauelið í klæðum þeirra.
Annar maðurinn einblíndi lát-
laust út um opinn gluggann, út
yfir landið, sem var sveipað
tunglsljósi. En hinn hafði varla
augun af glösunum og gesti sín-
um.
Þelta var sá eldri, rjóður mað-
ur og feitur, í svörtum flauels-
klæðum. Hann liafði ýtt þungri
hárkollunni upp á ennið, svo að
sá í rautt hárið og reigingslegt
andlitið blasti við sjónum.
Hann helti í sífellu á glasið
sitt og skotraði augunum lil
gestsins.
En hinn sinti því ekki neitt.
Samtal þeirra var alt í brotum
og svör gestsins við fyndnisetn-
ingum húsráðanda voru út i
hött.
Gesturinn var á að giska kom-
inn nær fertugu. Fríður gat hann
ekki kallast, en prúður í klæða-
burði og fágaður í háttum og
framkomu. Enda var þetta de
Vitz markgreifi, einn af hirð-
mönnum konungs og í flokki
hinna tignari aðalsmanna Frakk-
lands.
Hann hafði sóað heilum mán-
uði þarna í höll greifans de
Nangis, sem var lítils liáttar að-
alsmaður og mesta naut, því að
hann taldi sjer trú um, að hann
væri ástfanginn af frú Nangis.
Hann hafði kynst henni í Ver-
sölum, þar sem æskuþokki henn-
ar hafði notið sín i fullum mæli
í einn eða tvo daga, áður en af-
brýðisamur eiginmaður hennar
liafði hana á burt með sjer beim
á þennan ömurlega stað, sem
var likastur klaustri eða fang-
elsi. De Nangis var í sannleika
þrautheimskur maður — en þó
skildist honum fljótt hver senni-
legasta ástæðan til dálætis mark-
greifans á sveitalífinu mundi
vera — og de Vitz var ekki held-
ur í vafa um þetta.
Og þetta skemti honum og
erti hann upp i það að verða á-
fram, jafnvel eftir að honum
fór að standa á sama um liina
Ijóshærðu Mariu de Nangis.
Hann sá hana næstum því aldrei,
— og hann hafði ekki einu sinni
fengið svo mikið sein bros af
hennar fagra munni.
Honum hafði legið við að gef-
ast upp við veiðina, ef liann
ekki í gáskafullu augnabliki
liefði veðjað við kunningja sinn,
sem liafði lilegið að dálæti lians
á frú Nangis, og sem hafði reynt
að sannfæra liann um, að það
Hann fjekk það
sem hann vildi.
væri ekki nokkrum manni mögu-
legt að vinna blíðu hennar.
„Ef þjer teksl að fá að tala
fimm orð við hana undir fjögur
augu, de Vitz, þá skal jeg borga
þjer liundrað louisdora.“
Og markgreifinn liafði svarað:
„Jeg skal til sönnunar liafa
með mjer mynd af karlþrjótn-
um hennar, þegar jeg kem aftur
til Paris. Myndina, sem Sagilliére
málaði, og sem hangir inni í
svefnherbergi hennar.“
De Vitz rendi hatursfullum
augum til de Nangis, honum
var farið að leiðast þetta þóf.
Hann rendi augunum frá and-
liti hans og niður á vestið; þar
lafði silfurfesti með skrautlegu
silfurhylki á endanum.
De Nangis liló lika, en hreyfði
sig ekki úr sporunum; liann
sat grafkyr og starði á gestinn.
De Vitz gat ekki greint, live
miki.ð eða lítið drukkinn hann
var, en lionum fanst orðið ó-
þolandi þarna. Hann stóð upp.
„Jeg hefi drukkið líka,“ sagði
Iiann upphátt og méð ánægju-
hreim í röddinni. „Góða nótt,
herra greifi.“
„Það hafa margir orðið ásl-
fangnir af konunni minni,“
sagði de Nangis, eins og hann
hefði ekki heyrt, livað hinn
sagði. Það var raunablær í
röddinni, en þó stærilæti um
leið.
„Skrítið, að liún skyldi talca
upp á því að giftast mjer, ha?“
SAGA EFTIR LEIF KLOED BREIEN.
Þetta var lykillinn að her-
bergjum frú de Nangis — það
hafði þernan sagt honum.
Það var takmark lians að ná
þessum lylcli i sínar hendur —
og liann geispaði af leiðindum
og var að brjóta heilann um,
hve langt hann yrði að bíða
eftir því, að de Nangis yrði
dauðadrukkinn.
Alt í einu rjetti karlinn úr
sjer og sagði æfareiður, en þó
skýrt eins og ódrukkinn væri:
„Þjer eruð ástfanginn af kon-
unni minni, er ekki svo?“
De Vitz tók árásinn mjög ró-
lega:
„Jeg skil ekki, livert þjer er-
uð að fara. Þetta er eins og
bver önnur vitleysa.“
„Hver önnur vitleysa?“ át de
Nangis eftir. „Jeg er eigin-
mannsflónið í skopleiknum.“
Markgreifinn brosti bara.
„Hún er ljómandi lagleg, finst
yður það ekki? Og þjer hafið
verið dásamlega þolinmóður,
lierra markgreifi — beðið þang-
að til maðurinn hennar væri
oltinn undir borðið blindfull-
ur.“
„Raddhreimurinn. breyttist úr
spotti í ofsareiði.
„Því í djöflinum lcomuð þjer
bingað?“ spurði hann. „Jeg var
sæll maður, þangað til þjer
komuð.“
„Jæja,“ sagði markgreifinn.
Ilann var fölur og þrýsti knýtt-
um hnefanum að vörinni á sjer.
„Og nú verð jeg aldrei sæll
maður framar.“
Markgreifinn hló kuldahlátur.
„Það er ekkert gaman að yð-
ur núna,“ sagði liann. „Er eklci
betra, að við förum að hátta?“
„Kvenfólkinu er trúandi lil
slíks,“ sagði marlcgreifinn.
„Mikið bafið þjer baldið mig
heimskan. — Eins og jafnvel
„bóndi“ gæti ekki gert sjer í
bugarlund í livaða erindum
þjer komuð hingað.“
„Jeg vissi, að þjer vissuð
það,“ sagði markgreifinn í ó-
svífnum tón.
Hann barðist við það, sem
honum hafði dottið í liug: —
að kyrkja de Nangis i greipum
sjer og kasta honum út um
gluggann — út i tunglbjarta
nóttina. En liann mundi, að
hann var aleinn í annars manns
húsi, og að þar var nóg af þjón-
um, sem mundu vera húsbónd-
anum trúir.
„Jæja, jæja,“ sagði de Nan-
gis og starði fast á liann. „Jeg
er ófyllri en þjer lijelduð —
er það ekki? Þjer skuluð viður-
lcenna það — og svo skulum
við vera vinir.“
De Vitz svaraði ekki, en gekk
út að opna glugganum og liorfði
úl.
„Lítið þjer á, hjerna er dá-
lítið, sem þjer hafið víst gaman
af að sjá. — Þetta.“
De Vitz sneri sjer fljótt að
lionum.
„Þetla,“ endurtók greifinn.
Hann tók silfurlykilinn úr fest-
inni og lienti honum á borðið.
Ö'“
De' Vitz reikaði að borðinu.
Hann fór að gruna, að maður-
inn væri búinn að missa vilið.
„Hann er.til sölu!“
Markgreifinn misti alveg
stjórnina á sjer. „Eruð þjer
brjálaður, maður — eða eruð
þjér drukkinn?“
De Nangis brosti eins og fá-
bjáni .„Til sölu!“ eindurtók liann
og fleygði lyklinum í andlitið á
de Vitz.
De Vilz hörfaði undan. Kald-
ur málmurinn snerti varir lians,
eins og deyfandi koss — fanst
lionum. Hann stilti sig — liann
þóttist viss um, að de Nangis
væri annaðhvort brjálaður eða
fullur.
„Hvað kostar hann?“ spurði
liann og gekk nokkur skref aft-
ur á bak.
„Jeg er fátækur maður og
geri mjer ekki að góðu að fá
nokkra louisdora, kunningi.“
„Verðið, herra greifi — verð-
ið?“
„Hvað bjóðið þjer, lierra?“
„Þúsund louisdora.“
„Engin óperudansmær fer svo
ódýrt.“
„Eruð þjer að selja konuna
yðar?“
„Jeg sel lykilinn að herbergj-
um hennar.“
„Hvað kostar lykillinn að lier-
bergjum frú de Nangis?“ spurði
bann og gerði röddina eins ó-
svífna og liann ,gat.
„Fimm jiúsund louisdora,“
svaraði de Nangis kuldalega.
Markgreifinn hló, öllu frem-
ur að sjálfum sjer en að greif-
anum. Því að harin fann með
sjálfum sjer, að liann var reiðu-
búinn til að borga aleigu sína
en ekki vesæla 5000 louisdora
fyrir lykilinri. Enda þótt liann
skevtti ekki hót um veðmál sitt
og stæði alveg á sama um frú
de Nangis og liirti lílt um þann
hjegómalega sigur, að koma
aftur lil Versala með myndina
af Francois de Nangis, úr svefn-
herbergi konunnar hans.
„Jæja,“ sagði de Nangis.
„Við skulum . þá segja 5000
louisdora,“ svaraði markgreif •
inn. Ilonuin var ómögulegt að
hafa augun af augum andstæð-
ings síns — honum fanst hann
horfa inn í vitfirringu, lireina
vitfirringu.
„Tíu þúsund,“ sagði de Nan-
gis.
Síðasta kertisskarið blakti og
var að deyja út.
„Fari þjónarnir til fjandans,“
hrópaði markgreifinn æstur.
„Hversvegna hringið þjer ekki
og biðjið um ný kerti?“
„Tíu þúsund louisdora,“ end-
urtók de Nangis.
Markgreifinn flutti kertisskar-
ið úr dragsúgnum, hann hafði
megnasta óhug á að vera einn
með de Nangis í myrkrinu.