Fálkinn - 01.01.1943, Qupperneq 12

12
F Á L K I N N
Louis Bromfield: 38
AULASTAÐIR.
maðurinn allur hinn hermannlegasti. Stóri
munnurinn var helmingi stærri en hann
átti að sjer og stóru, ójöfnu tennurnar
blikuðu i svörtu andlitinu.
„Jæja, einn náði jeg í,“ sagði hann er
þeir litu spyrjandi á hann.
„Hvað áttu við?“ spurði hr. Ríkharðs.
„Beint i gegnum hausinn. Þeir eru að
bera hann inn.“
Þegar liinir komu fram í forsalinn voru
lögregluþjónarnir að bera inn meðvitund-
arlausan mann, sem þeir höfðu fundið úti
í blómarunnunum. Þeir lögðu hann á gólf-
ið. Annar þeirra tók ofan húfuna, þurkaði
svitann af enninu og síðan svitaskinnið í
húfunni. „Hvar er síminn?“ sagði hann,
„við verðum að fá sjúkravagn.“
Adda íylgdi honum að símanum, muldr-
andi, og þegar liún kom inn aftur, lá hr.
Ríkharðs á hnjánum hjá morðingjanum
meðvitundarlausum. „Hann er elcki dauð-
ur enru en það er ekki hægt að segja,
hversu hættulegt þetta er, fyr en læknir-
inn kemur.“ Síðan leit hann á Bingham
og sagði: „Ef að þessi maður fær nokkurn
tíma málið aftur, er jeg hræddur um, að
Hirsli, vini yðar, fari hvað úr hverju að
finnast heitt undir fótum, hjer í Flesju-
borg.“
Lögreglustjórinn stai'ði snöggvast á liann,
eins og hann skildi ekki málið, en síðan
áttaði hann sig og sagði: „Þetta er skrítið!
Aldrei liefði mjer dottið í hug, að Hirsh
stæði að baki þessum mönnum.“ Og liann
reyndi að brosa, eftir föngum.
Adda klappaði á bakið á Blaklc og sagði:
„Það er naumast að þú ert orðinn góð
skytta. Það hlýtur að hafa verið engill
drottins, sem miðaði fyrir þig.“ En Blakk-
ur svaraði ekki öðru en breiðu brosi.
Þá opnuðust dyrnar og Gasa-María kom
inn. Hún var i bælaháum inniskóm, í nátt-
kjól og kápu þar utan yfir, með hatt á
liöfði. Þegar liún sá hópinn, sem þarna var
samaii kominn, sneri hún sjer að hr. Rik-
harðs og sagði: „Eruð þjer særður?“
„Það er ekki neitt,“ svaraði hann.
„Minna heyrði um þetta hjá Jóa,“ sagði
hún, „og jeg fleygði kápu yfir mig og kom
í snatri.“ Síðan leit hún á manninn, sem
lá á gólfinu og sagði: „Ójá, það er ekki
um að villast, það er liann Malli með svíns-
andlitið, hann gat ekki breytt verulega á
sjer hausnum, þó að hann litaði hárið og
ljeti sjer vaxa yfirskegg. En liver liitti
hann?“
„Það var BIakkui',“ svaraði Rikharðs, en
María faðmaði þá Blakk að sjer og sagði:
„Guð blessi þig, Blakkur minn.“ En við
lögreglustjórann sagði hún: „ Þetta er dá-
falleg lögregla .... tekur mig fasta og læt-
ur svona menn ganga lausa.“ Loks ýtti hún
við fætinum á „líkinu“ með tánni og sagði:
,.Það var verst, að hann skyldi vera að
skilja eftir nokkra liftóru í þessu kvik-
indi.“
„Jeg er nú íeginn, að hann gerði það,“
svaraði Ríkharðs, „því að það getur verið
gaman að hlusta á hann, ef hann fær mál-
ið aftur.“
Nú kom sjúkravagninn og Malli var bor-
inn burt meðvitundarlaus, en lögreglan
gekk á eftir, eins og líkfylgd. Lögreglustjór-
inn var feginn að losna við skammirnar í
Öddu, skapið í Sjönu, fyrirlitningu Gasa-
'Maríu og hóglegt ásökunaraugnaráð frú
Lýðs. En þó var sú huggun, að hr. Rík-
harðs hafði gefið honum bendingu, sem
gat orðið mikilvæg. Hirsli hlaut að hafa
staðið fyrir komu þesssara morðingja til
borgarinnar. Nú gat verið von um, að hann
sjálfur — lögreglustjórinn — lenti að
minsta kosti ekki einn í allri skömminni.
Læknirinn, sem koin með sjúkravagnin-
um leit á sár Ríkharðs, sem kvenfólkið
hafði reifað með mörgum stikum af ljer-
efti. Þegar hann sá sárið, setti liann yfir
það smábindi og heftiplástur og sagði það
myndi du,ga.
Þegar læknirinn var farinn, sagði Adda:
,.Jeg ætla að hita ykkur svolítinn kókó-
sopa.“ En Ríkharðs fanst þau eiga eftir al-
vikum annað sterkara skilið en kókó, og
sendi hana eftir viski og ísvatni.
„Við skulum öll fá okkur eitt glas og
fara svo í háttinn,“ sagði liann. „Á morg-
un verður mikill dagur!“
„Já, það ætti að verða almennilegur dag-
ur,“ sagði Gasa-María. Nú gat hún hrósað
sigri, því hún leit fyrst og fremst á þetta,
sem skeð hafði, frá pólitísku sjónarmiði og
gerði sjer fyllilega ljósa þýðingu þess.
Þegar Adda var komin með hressinguna,
fór frú Lýðs að smá-grála og sagði: „Ef
jeg liefði vitað fyrirfram öll vandræðin,
sem af þessu hafa hlotist, hefði jeg aldrei
byrjað þessa krossferð.“
Ríkharðs klappaði á hönd hennar. „Nú
skuluð þjer ekki hafa áhyggjur hjeðan af,
því nú gengur alt af sjálfu sjer. Þetta, sem
fyrir mig kom, er minna en ekki neitt. Jeg
hefði vel viljað vinna til að fá helmingi
verra skot en þetta er. Og svo býst jeg
ekki við, að margir myndu sakna þessa
herra, enda þótl liann lifnaði ekki við
aftur.“
„Þar er jeg á sama máli,“ svaraði Gasa-
María.
Nú kom Adda inn aftur og þau drukku
fyrir velgengni krossferðarinnar. Sigurinn
virtist ekki eiga langt í land. Ríkharðs, sem
þurfti enn að hughreysta frú Lýðs, sagði:
„Nú höfum við náð þeim í gildruna, og
hjeðan af verður þetta mest bardagi þeirra
sjálfra milli. Þeir reyna að kenna lögreglu-
stjóranum um alt saman og hann kemur
hinsvegar upp um Hirsh.“ Hann sló á lær-
ið. „Bíðið þjer bara þangað til þjer sjáið
blaðið á morgun.“
Síðan bauð Gasa-María góða nótt, en
þegar Ríkharðs stakk upp á því, að Blakk-
ur skyldi fylgja henni heim, sagði hún:
„Nei, jeg hef bíl, sem bíður eftir mjer.
Blakkur verður hjer kyr og lítur eftir yklc-
ur öllum.“ Síðan sneri hún sjer að Blakk
og sagði: „Þú sefur hjerna á legubekknum
í forsalnum, og ef liitt svínið skyldi koma,
þá treysti jeg þjer til að hitta það líka.“
Síðan veifaði liún hendi i kveðjuskyni og
bætti við: „Nú höfum við ráð þeirra í hendi
okkar hjeðan af.“ Síðan tók hún að sjer
kápuna, og gekk út um dyrnar og niður
eftir stígnum, þar sem ljótu blómrunnarnir
voru til beggja handa.
Sjana varð fyrst til þess að fara upp á
loft. Hún fór, án þess að hin yrðu þess vör,
enda sagði liún ekki einu sinni góða nótl,
af hræðslu við það, að hún færi að kjökra.
Geðshræringin þyrlaðist yfir hana, rjetl
eins og hvirfilbylurinn, sem slundum kom
ofan úr fjöllunum fyrir ofan Mylluhorg og
gi’óf Flesjuborg í moldarmekki, og þetta
var sumpart reiði en sumpart bitur sorg.
Og jafnvel reiðin var tvöföld, því hún
beindist bæði gegn Ivobha og svo jafnframt
gegn henni sjálfri fyrir það að liafa nokk-
urntíma trúað honum eða viljað við hon-
um líta, en sorgin hinsvegar stafaði af því
að hafa látið hann hafa sig að ginningar-
fífli.
Því hún hafði treyst lionum, þrátt fyrir
alt. Hún hafði látið bendingar Öddu eins
og vind um eyrun þjóta og heldur ekki
skipast við það þótt Villu frænku væri
sýnilega illa við þennan samdrátt þeirra.
Hún hafði meira að segja neitað að lála
segjast, þegar sagan um hann og Fríðu
Halts komst á kreik. Hún hafði barist gegn
áhrifum allra hinna og jafnvel gegn eigin
betri vitund, gegn stolti Lýðsættarinnar, en
útkoman hafði ekki orðið annað en auð-
mýking og vonbrigði. Því að nú gat hún
elcki lengur hlekt sjálfa sig; nú gat hún
eklci lengur sagt, að Dorlarnir væru skárri
en óvinir þeii’i’a vildu vera láta.
Þeir höfðu útvegað leigumorðingja til
borgarinnar, til þess að skjóta hr. Ríkharðs.
Þar var ekki neitt um að villast. Hr. Rik-
liarðs sat nú þarna niðri með bindi um
höfuðið en í sjúkrahúsinu var ósvikinn
leigumorðingi með kúlu gegn um hausinn.
Það var ekki annað en tilviljun, að lir.
Ríkharðs var eklci liðið lík, og svo hefðu
þeir getað skotið kerlingarsauðinn hana
Villu frænku og Villa Frikk og jafnvel
hana sjálfa.
Þegar Sjana var komin upp í herbergi
sitt, settist hún í hægindastól og kveikti
sjer i vindlingi. Hún gat ekki afklætt sig
eða burstað tennurnar eða neitt gert, fyr
en liún hafði komið einhverju skipulagi á
huga sinn, vegna þess, að enn var liún ekki
viss um nema þetta væri alt saman mar-
tröð, og verið gat, að hún ætti eftir að
vakna og finna, að eklcert af þessu hefði
raunverulega skeð.
Því að svona viðburðir gátu ekki skeð
i Flesjuborg. Jafnvel fanturinn hann Dorti
gat ekki staðið fyrir svona verknaði, og
áreiðanlega ekki Kobbi — ekki sá Kobbi,
sem var með vingjarnlega, saklausa brosið
og hafði farið með henni til Mylluborgar og
svo oft boðið henni út til kvöldverðar. En