Fálkinn - 01.01.1943, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
satt var það nú engu að síður. Loksins,
eftir þrjá vindlinga, var hún komin að
þeirri niðurstöðu, að engin von væri um
að valcna aftur og finna, að þetta væri eklci
annað en ljótur draumur. Og alt í einu
vissi hún, livað gera skyldi, lil þess að
varðveita sjálfsvirðingu sína og stolt og
gera sjer fært að lifa áfram. Hún yrði að
skrifa Kobba og segja honum, svo að ekki
vrði misskilið, álit sitt á honum.
Meðan hún var að afklæða sig, velti hún
því fyrir sjer, hvað hún gæti sagt, án þess
að heimska sig nieir en orðið var. Síðan
fleygði hún yfir sig slopp og settist niður
að skrifa.
Ilún var næstum búin að byrja ávarpið
á „Kæri lir. Dorti,“ en sá strax, að það væri
kjánalegt. Hann gat jafnvel farið að lilæja
að því. „Kæri herra“ var næstum ennþá
verra. Lengi leitaði liún í huga sínum að
ávarpi, sem gæti falið í sjer nægilegan
kulda og viðbjóð, en hvað sem hún reyndi
varð alt jafn ankanalegt, og loks ekki ann-
að fyrir en notast við „Kæri Kobbi.“ Það
var það eina hugsanlega.
Þegar hún loks var komin af stað, ritaði
hún skjálfandi hendi og með stórkarla-
letri, sem stóð í engu hlutfalli við stærðina
á henni sjálfri. Brjefið hljóðaði þannig:
Iiæri Kobbi: —
Jeg skrifa bara til þess að láta þig
vita, að jeg vil aldr.ei heyra þig nefnd-
an á nafn framar. Ef svo skyldi fara,
að við ætluðumst að rekast lworl á
annað á götu, gerðir þá mjer mikinn
greiða með.því að skjótast inn i ein-
hverjar húsdyrnar, svo að jeg þyrfti
ekki að sjá þig. Svona ern lilfinningar
mínar. Eiturormur eða rotta myndi
fylla mig minna viðbjóði en þið feðg-
arnir. Eftir það, sem skeði í kvöld,
ætti að bera ykkur báiða út úr bo/g-
inni á stöng, eins og gert var í gamla
daga, meðan J. E. sálugi föðurbróðir
minn var á lífi. Jeg reikna hvern
klukkutíma, sem jeg hef eytt í þinum
fjelagsskap, ver en glataðan.
Sjana Baldvins.
Hún las brjefið einu sinni yfir, til þess
að vita, hvort hún gæti nokkru um það
bætt. Síðan tók hún penna og bætti við,
neðan við undirskriftina: „Hingað til hef
jeg ekki tekið þátt í krossferðinni af heil-
um lniga, og jeg vann ekkert í hennar þágu
— þín vegna — en nú, þegar jeg veit
hvernig þú ert, ætla jeg ekki að liætta fyr
en þú héfir verið rekinn úr borginni.“
Sjana sló utan um brjefið, slökti ljósið
og reyndi að sofna. En það ætlaði ekki að
ganga vel, og lengi lá hún vakandi og
kvaldist af áfalli því er stolt hennar liafði
orðið fyrir, og þeirri kveljandi staðreynd,
að hitt fólkið hafði haft rjett fyrir sjer en
hún sjálf rangt, og ólijákvæmilegt var að
viðurkenna það. Eina hugunin í þessum
hörmungum var sú, að nú var hún frjáls
—'eins frjáls og þegar hún kom úr skól-
anum til Flesjuborgar.
Hún var liætt við Kohba fyrir fult og alt,
og' þetta litla, sem henni hafði litist vel á
hr. Ríkharðs var liorfið eins og dögg fyrir
sólu. Ekki hafði henni brugðið mikið, þeg-
ar hann stóð þarna með blæðandi liöfuðið,
þó að Villa frænka og Gasa-María og Adda
ætluðu alveg af göflunum að ganga. Þær
gátu kanske verið skotuar í þessum hlóð-
kalda umbótamanni, en hún sjálf var það
að minsta kosti ekki. Öðru nær: hún fann
næstum hatur til hans, samskonar hatur
og til Flynns og Dorta gamla. Ef hann hefði
aldrei komið til borgarinnar, hefði alt öðru-
vísi farið og sennilega væru þau Kobbi þá
bestu vinir enn. Já, alt hefði þá verið öðru-
vísi. Þegar hún loksins sofnaði, var síðasta
þokukenda hugsunin hjá henni: „Þvi i
fjandanum fór lcerlingin að bjarga honum
úr fangelsinu?“
Morguninn, sem blysförin átti fram að
fara, byrjaði hitinn þegar með sólarupp-
komunni, þessi góði gamli rykugi hiti, sem
hefir sópast yfir sljetturnar í Suðvestur-
ríkjunum síðan tímar hófust. í Franklín-
stræti og á Árbakkanum, ætluðu svertingj-
arnir, sem unnu þar eyrarvinnu, alveg að
kafna í skugganum undir pakkhúsunum.
Á Aðalstræti reyndu borgararnir að ganga
skuggamegin, en jafnvel þar gaus sv.o mik-
ill hiti upp úr gangstjettunum, að mönn-
um varð þungt í höfði. í skrifstofu Gunn-
fánans hamaðist nýja rafmagns-vindsnæld-
an og reyndi að koma svolítilli hreyfingu á
hitasvækjuna. Jabbi gamli Nýborg full-
yrti, að annar eins hiti hefði ekki komið
síðustu fimtíu árin.
Já, þetta var alveg samskonar hiti og sá,
sem endur fyrir löngu hafði skilið eftir
hross og börn dauð á sljettunum, á land-
námsárunum, en þrátt fyrir allan hitann,
fór æsingin vaxandi lijá ibúum Flesju-
borgar. Þrátt fyrir hann, hamaðist Um-
bótanefndin allan daginn, sveitt og más-
arfdi, að safna gömlum fánum og grínni-
búningum og livetja hálfvolga fylgismenn
sína lil þess að taka þátt í blysförinni
miklu, sem fara átti fram þá um kvöldið.
Allur þessi sundurleiti hópur, sem nefnd-
ina skipaði, hamaðist sveittur allan dag-
inn, og gleymdi öllum mismun á stöðu,
lífsskoðunum og trúarbrögðum.
Fregnin um árásina, sem aðfluttir leigu-
morðingjar höfðu hafið á hr. Ríkliarðs
breiddist út um borgina eins og eldur í
sinu og miklu fljótar þó. Blakkur, sem var
í daglegu lífi sínu, litlu betri en mállaus,
gekk krá úr krá, fjekk sjer í staupinu og
sagði söguna alla af Ijetta, þangað til klulck-
an tvö um daginn, þá var liann svo yfir-
kominn af vin- og sigurvímu, að hann sofn-
aði í einni kránni. Læknarnir og hjúkrun-
arkonurnar í sjúkraliúsinu voru einnig lið-
tæk að breiða út söguna, og lögregluþjón-
arnir, sem farið höfðu með Bingham, gátu,
þrátt fyrir skipanir, ekki stilt sig um að
segja konunum sínum frá öllu saman. Og
eftir því, sem sagan barst út, óx andstygðin
og hatrið á Dorta og fjelögum hans og
fylti borgina.
Heiðarlegir borgarar spurðu hverir aðra,
hvað væri eiginlega að verða úr Flesjuborg.
Þeir þóttust varlá óhultir lieima hjá sjer
lengur, ef farið væri að flytja leigumorð-
ingja inn í borgina. Þegar ritstjóri „Frjetta“
lagði af stað í skrifstofuna sína, sagði
vargurinn, konan hans, við hann, sigri
hrósandi: „Jæja, nú ert þú næstur! Þú veist
líka of mikið.“ Og þessi orð stæltu síður en
svo kjarkinn í veslings ritstjóranum. sem
var síst of kjarkaður fyrir.
Á hálftíma fresti hringdi lir. Ríkharðs,
sem enn bar heftiplásturinn á höfðinu, til
sjúkraliússins, til þess að spyrja, hvort
Malli með svínsandlitið væri orðinn svo
liress, að hann gæti talað, en svarið var á-
valt hið sama: hann væri ennþá meðvit-
undarlaus, og gæti svo sem eins vel hrokk-
ið upp af, en hinsvegar væri maðurinn
seigur og gæti líka lifnað við aftur. En
Ríkharðs vildi láta liann tala og það sam-
dægurs. Þrátt fyrir liitann, vann Rikliarðs
eins og vjel, allan dagiun. Hann sat snögg-
klæddur við borðið sitt og reit ritstjórnar-
greinar, svaraði í símann, hringdi upp
sjúkraliúsið, Umbótanefndina og lögreglu-
stöðina. Það var alveg eins og nú hvíldi
krossferðin og alt, sem henni tilheju’ði, á
hinum hreiðu herðum hans, eins og hann
fyndi til þess, að nú væri úrslitastundin að
nálgast, og að alt riði á því að gera nú
engar skyssur.
Sjana, sem var reið og móðguð, horfði á
hann með undrun, og nú datl henni alt í
einu í hug, að það hlytu að liafa verið
borgarbúar eins og' hann, sem komu af
stað bannlagahreyfingunni, lögðu neðan-
jarðarjárnbrautirnar og stóðu fyrir Þræla-
stríðinu. Ilún gat ekki trúað þvi, að jafn-
vel J. E. sálugi, frændi hennar, hefði nokk-
urntíma getað unnið svona óskaplega, og
það í svona drepandi liita og með öðrum
eins ofsa, fyrir málstað rjettlætisins gegn
ranglætinu. I stuttu máli sagt: aðgangur-
inn í hr. Rikharðs gerði hana hlátt áfram
hrædda.
En það var annars ekki hitinn einn sam-
an, sem gerði Sjönu ónýta lil allra verka,
þennan dag, heldur var líka liitt, að lnin
fann sig' algjörlega innantóma og svo kæru-
lausa, sem henni stæði á sama, hjeðan af,
hvernig alt veltist. Brjefið til Kobha hafði
hún sent með sjerstökum sendli, til þess
að vera alveg viss um, að það vrði komið
til hans, meðan reiði hennar sjálfrar væri
á hástigi. Brjefið var sem sagt farið og alt
búið milli hennar og Kobba. Og nú gal
hún ekkert gert annað en setið þarna, eins
og illa gerður hlutur og starað niður í
horðplötuna. Hún fór ekki einu sinni út
til hádegisverðar; hafði enga matarlyst og
gat ekki hleypt í sig nógum dugnaði til
þess að standa upp og ganga út.
Klukkan þrjú vaknaði hún þó ofurlítið
af þessu dauðamóki sínu, við það, að
Bingham lögreglustjóri kom sjálfur í skrif-
stofuna og tilkynti, að lögreglan hefði náð
í hinn leigumorðingj ann skamt utan við
borgina. En Hemmi kútur virtist ekki ætla
að verða mikið fróðari en fjelagi lians
hafði verið, Hann myndi sem sje ekki tala
oftar í þessu lífi. Þegar hann komst ekki
lengra, greip hann til byssunnar, svo að
hreppstjórinn þarna á staðnum neyddist til
að leggja liann að velli með riflinum sín-
um, á löngu færi. „Þvi í djöflinum þurftu
þeir að drej>a hann?“ spurði Ríkharðs.
„Okkur er lítið gagn í hræinu af honum.“
Þegar veslings frú Lýðs heyrði þessar
frjettir, læddist hún inn í skonsuna sína
og svalaði tilfinningum sinum með gráti.
Síðan hún kom niður stigann heima hjá
sjer, kvöldið áður og fann Rílcharðs blóð-
ugan, hafði eklci verið meira gagn í henni
en þó að hún hefði verið svæfð með ldóró-
formi. Hún gat ekki hugsað um neinn hlut
í samhengi, og ekki gefið fyrirskipanir —