Fálkinn - 29.01.1943, Blaðsíða 10

10
F A L K I N N
VNCSSVV
lA/SHbURMIR
Ljóti draumurinn kongsins
Gusi kongur, hinn 27. með því nafni
i Sœlingjaríki, liafði akaflega gaman
af því að eta góðan mat. Þið skiljið
það sjálf, krakkar, að jaegar maður
er konungur í Sælingjaríki vill mað-
ur helst ekki eta nema það besta,
sem hægt er að fá.
En þetta var vondur og óvitur kon-
ungur, og oftast nær borðaði hann
miklu meira, en hann hafði gott af.
Þess vegna dreymdi hann oft illa,
því að það gerir flesta, þegar þeir
hafa etið of mikið. Og hjerna kemur
uú ljóti draumurinn, sem hann
dreymdi.
En fyrst verð jeg að segja ykkur
það, að þegar hann kom ofan, og var
að eta litla skattinn með drotning-
unni sinni, þá var hann náfölur, og
hún tók eftir þessu og spurði, ákaf-
lega angistarleg:
„Hvað gengur að þjer, Gusi minn
það hlýtur að vera eitthvað að þjer.
Þú ert náfölur, og svo snertir þú
varla á öllum bollunum, sem mat-
sveinninn okkar var að baka handa
þjer.“
„Nei,“ svaraði kongurinn og
dró djúpt andann. „Jeg hefi enga
matarlyst núna, af því jeg er svo
hræddur um, að eitthvað óttalegt
komi fyrir mig. Mig dreymdi svo
skelfing illa í nótt.“
„Vertu ekki að setja það fyrir þig,“
sagði drotningin.
„Jeg get ekki að því gert,“ sagði
kongurinn. „Hugsaðu þjer hvað mig
dreymdi. Mig dreymdi, að jeg væri
orðinn að bók, í grænu bandi, en
öll blöðin voru gul.“
„Mjer finst nú eitthvað annað, en
að þú sjert orðinn að bók. Skelfingar
vitleysa getur þetta verið hjá þjer,“
sagði drotningin.
„En jeg get nú ekki að þessu gert,
samt,“ sagði kongurinn, og stundi
svo þungan.. „Getur þú ráðið þennan
draum, væna mín?“
„Jeg skal nú gefa þjer gott ráð.
Sendu öllum stjörnuspámönnunum
og galdramönnunum þínum orðsend-
ing, og láttu þá spreyta sig á þessu.
Jeg held þeir geri ekki annað þarf-
ara,“ sagði drotningin.
Nú var eins og konunginum ljetti.
„Þetta var viturlega mælt,“ sagði
hann. „Nú geri jeg þeim boð, og
skipa þeim að ráða drauminn.“
Og svo gerði hann þetta, og þið
megið trúa þvi, að það var nóg að
gera í höllinni, þegar þeir komu allir
þessir vitringar, til að ráða draum-
inn.
Sumir voru með kíki, aðrir komu
með stórar bækur, og einn hafði náð
i ofurlitla álfamær — hann hugsaði
sem svo, — kanske verður hún betri
draumþýðan_i en við sjálfir erum.
En honum skjátlaðist nú hrapa-
lega, því að litla álfamærin, sem var
með vængi, flaug á burt eins og fiðr-
ildi áður rn farið var að spyrja vitr-
inginn. Og svo stóð hann þarna eins
og glópaldi, og þeir fóru að hlæja
að honum, allir hinir.
Svo var þeim nú vísað inn i stóra
salinn konungsins. Og hann sat þarna
með kórónu á höfðinu, uppi í sjálfu
hásætinu.
„Viljið þjer nú segja okkur þennan
draum yðar, herra konungur,“ sagði
sá galdramaðurinn, sem hjelt að hann
væri göldróttari en allir hinir. Og
nú lilustuðu allir. Sumir tóku fram
blað og blýant, til þess að skrifa hjá
sjer allt, sem sagt væri, aðrir settust
álútir og tóku hendinni um ennið
og vildu láta sýnast, að þeir væru
lærðir menn. En allir hlustuðu þeir
mjög vel á hvert einasla orð, sem
konungurinn sagði.
„Jæja,“ sagði konungurinn, „mig
dreymdi, að jeg væri orðinn að stórri
þykkri bók í grænu bandi. En blöðin
voru gul i bókinni.“
„Já, og livað svo meira?“ sagði
einn vitringurinn.
„Meira? Er þetta sosum ekki nóg?“
sagði konungurinn og var byrstur.
„Hvort það nú er,“ sögðu allir
hinir vilringarnir og hneigðu sig.
„Var bólcin í rjettan ferhyrning
eða var hún lengri en hún var breið?“
spurði einn vitringurinn.
„Það man jeg eJtki,“ sagði konung-
urinn dálitið ergilegur.
„Voru spjöldin ú bókinni dökk-
græn eða ljósgræn?“ spurði annar.
„Eins og það komi ekki í sama
stað niður,“ sagði konungurinn. Hann
var nú orðinn bálvondur og nenti
varla að svara svona þvættingi. —
„Flýtið ykkur nú að ráða drauminn,"
hreytti hann svo út úr sjer.
En þeir gátu.ekki svarað honum.
Einn fór að segja eitthvað, en þá tók
sá næsli fram i og sagði eitthvað ann-
að, og eftir tiu minútur voru allir
farnir að tala, svo að ekki heyrðist
mannsins mál. Það var alveg eins og
í frímínútunum i Barnaskólaportinu.
Kongurinn tók báðum höndunum
fyrir eyrun og hljóp á burt. Hermenn
irnir hlóu og vitringarnir fóru að
skammast, og svo lenti þeim saman
i áflogum.
Og áflogunum lauk -vitanlega þann-
ig, að sá sterkasti af þeim stóð einn
uppi. Og svo fór hann og leitaði uppi
konginn.
„Jeg veit hvernig á að ráða draum-
inn,“ sagði .hann og setti upp spek-
ingssvip. „Þetta er ákaflega merki-
legt mál.“
„Jæja,“ sagði konungurinn. Hann
varð forvitinn og hætti við að eta
gtáfíkjuna, sem liann var um ljað
þil að stinga upp í sig.
„Draumurinn táknar það, að hár-
ið á yðar hátign verður grátt í vor,“
sagði sterki vitringurinn og hneigði
sig.
„Hvaða dómadags vitleysa er
þetta?“ sagði konungurinn og fleygði
gráfíkjunni beint í andlitið á vitr-
ingnum.
En nú voru fleiri vitringar komn-
ir þarna að, og þeir sáu þetta. Og
nú varð enn meiri hávaði en i fyrra
skiftið, og konungurinn kallaði á
hermennina sína og sagði þeim að
reka alla vitringana út.
Og svo settist hann í liásætið og
sagði: „Skelfing var gott að fá svo-
litið næði. Miklir óskaplegir blaðr-
arar eru þeir, allir jiessir vitringar.“
En Jiegar drotningin heyrði þetta,
þá sagði hún: „En við erum jafn
nær. Við höfum ekki hugmynd um
hvað draumurinn merkir.“
„Nei, það veit enginn,“ sagði kon-
ungurinn og stundi.
„Jú, jeg veit það, yðar hátign,“
var þá sagt með djúpri rödd, rjett
hjá honum.
Þegar hann hafði ólmast sem mest
við að láta alla vitringana út, hafði
liann eða hermennirnir hans ekki
tekið eftir, að þarna stóð tötralegur
fiðluleikari úti í horni. Nú gekk
hann fram og hneigði sig.
í sama biii kom yfirbryti kongs-
ins inn, og hafði með sjer skrifað
plagg, þar sem skráðir voru allir
rjettirnir, sem hans liátign konung-
inum vildi Jióknast að velja úr i
næst(u máltíð. Hann hrökk við þegar
hann sá fiðluleikarann, Jjví að hann
var svo illa til fara.
„Heyrðu, fiðlari,“ sagði konungur-
inn. „Þóttist þú geta sagt mjer hvað
draumurinn minn þýddi,“ sagði kong-
urinn.
„Já, það get jeg,“ sagði fiðlarinn
og hneigði sig. „Leyfið mjer að
lieyra, hvað konungurinn ætlar að
eta næst?“
„Það er nú hægur vandi. Heyrðu
bryti. Viltu lesa upp rjettina, sem
jeg á að velja úr?“
Og svo fór matsveinninn að lesa,
og Jietta var löng skrá, þó að þelta
væri aðeins venjulegur málsverður
en ekki neitt gestaböð, sem i hönd
fór. Og á meðan verið var að lesa
J)á sagði konungurinn ekki neitt
nema ,,nam-nam“ om „u-uhmm“. En
firðlarinn stóð þarna og hristi á
sjer hausinn.
„Jeg lield að það sje litill vandi
að ráða þennan draum,“ sagði fiðl-
arinn að lokum. Hann þýðir ekki
annað en það, að Gusi konungur í
Sælingjariki etur meira en hann
hefir gott af, — og það gera líka
allir Jsegnar lians.“
„Hvað segir mannskepnan?" sagði
konungurinn.
„Vil yðar hátign reyna mitt mat-
aræði, þó ekki sje nema einn dag?“
sagði fiðlarinn. Þá munuð þjer
sanna, að J>jer sofið eins og hrútur
næstu nótt á eftir.“
4 Konungurinn varð alvarlegur á
svipinn. Það var orðið svo langt
síðan hann hafði sofið vel, og nú
varð hann forvitinn, og langaði til
að hlusta, ef fiðlarinn ætlaði að segja
eitlhvað meira. En hann sagði ekki
meira og þá hugsaði kongurinn sem
svo: „Það er best að reyna þetta
einn dag, og sjá til hvorl það er
nokkuð vit í þessu, hjá honum.
Og daginn eftir át hann aðeins
allra óbrotnasta mat og drakk mikið
vatn. En nóttina næstu á eftir svaf
hann eins og steinn og dreymdi ekki
neitt. »
Morguninn þar á eftir sendi hann
eftir fiðlaranum og fjekk honum
hrútspung, fullan af peningum og
sagði:
„Þú útskýrðir fyrir mjer, hvernig
átfi að ráða drauminn. En þú gerðir
meira. Þú kendir mjer hvernig á að
forðast að láta sig dreyma illa. Þess-
vegna veiti jeg þjer þessi heiðurs-
— Þjer eruð Pjetur, keisari allra
Rússa, skiljið þjer. Og ef þjer gerið
ekki eiris og jeg segi þá getið þjer
snáfað burt.
— Ef pabbi tekur hlaupahjólið
mitt þá tek jeg teborðið hennar
mömmu!
Nótt eina um tvö-leytið er dyra-
bjöllunni hringt á geðveilcrahælinu.
Næturvörðurinn hleypir sjer í bræk-
urnar og fer til dyra og sjer þar
mann, sem virðist vera mjög trufl-
aður og i geðshræringu.
— Hleypið mjer inn, jeg held jeg
sje að verða brjálaður?
Dyravörðurinn starir á manninn
og svarar ólundarlega:
— Núna um miðja nótt. Svei mjer
ef jeg held eklci að Jjjer sjeuð vit-
laus!
Betlari hafði löngum staðið á á-
kveðnu götuhorni í útlendum bæ,
nieð pappaspjald á maganum, en á
það var letrað „Blindurí“ Einn góð-
an veðurdag var komið nýtt spjald
á magann og á þvi stóð: „Mállaus!"
Gömul og góð kona, sem oft hafði
lagt skilding í húfu betlarans tók
eftir breytingunni og segir forviða:
„Ilvað er að vita þetta. Eruð Jjjer
búinn að fú sjónina?"
„Nei,“ svaraði betlarinn. „En það
var farið að safnast svo mikið al'
buxnatölum i lmfuna mína, að það
þýddi ekkert að vera blindur.“
laun i hrútspungnum, en þú verður
l>á að gera mjer greiða í staðinn.
Þú átt altaf að ákveða, hvað við
eigum að borða hjerna i höllinni.
Þannig atvikaðist það, að kong-
inn í Sælingjalandi dreymdi aldrei
illa framar.