Fálkinn - 21.05.1943, Blaðsíða 8

8
F Á L K I N N
HARRY GRAHAM:
Leðurblökur í Belfry
ÞaS mun hafa verið fyrir um það
bil fimm árum síðan, að jeg var val-
inn meðlimur konunglega dýragarðs
fjelagsins. Og frá þeirri stundu hefi
jeg ávalt litið á dýragarðinn sem
stað þar sem hægt væri að eyða
fögrum sunnudagsmorgni á skemti-
legan og hagfeldan liátt. Það er eitt-
hvað fróandi við návist dýranna þar.
— Og jeg er hjartanlega sammála
skáldinu Maeterlink um það, að því
meir, sem maður hafi saman við
mennina að sælda, þess betur geðjist
mönnum að sæljónum.
Siðastliðinn sunnudag hafði jeg
ekkert sjerstakt fyrir stafni og gekk
þá inn í dýragarðinn til þess að
anda að mjer lireinu lofti og ræða
við mína mállausu vini og þá henti
j)að, að jeg rakst á gamlan kunn-
ingja, Percy Biffin, sem jeg hafði
varla sjeð síðan við vorum i skóla.
,Halló Percy,“ kallaði jeg. „Hvað
ert þú að gera hjer?“ „Jeg er að
bíða eftir nokkrum vinum/ sagði
hann. „Þeir hafa lofað að hitta mig
eftir messutima.“ Hann hjelt því
næst í áttina að leðurblökuhúsinu,
sem var í gotneskum hallarstíl. —
„Væri nokkuð á móti því að ganga
inn og líta snöggvast á leðurblök-
urnar áður en þær vakna og fara
á kreik?“ bætti hann við.
„Mjer líst ekki á að fara inn!“
sagði jeg. „Það fer ávalt kaldur
hrollur um mig, þegar jeg horfi á
leðurblökur/
Ekki veit jeg af hverju þetta staf-
ar, en það er dagsanna, að þessi
spendýr, sem eru alveg meinlaus,
vekja hjá mjer andúð, sem einungis
fær staðist samanburð við óbeit þá,
sem fílar — og í minna mæli kven-
fólk — hafa á músum, sem eru þó
enn þá meinlausari dýr. Óbeit fíls-
ins á þvi að vera nálægt músum,
nær þvi næstum, að geta talist sjúk-
dómur á sálinni. Ef að mús kemur
óvænt inn í búrið hans, verður hann
hálfmóðursjúkur af ótta og kastar
sjer grátandi í fangið á næsta gæslu-
manni, og neitar með öllu að láta
huggast, þar til músin hefir með
harðri hendi verið rekinn á brott.
Fyrir mörgum öldupi siðan hygg
jeg að skelkuð mús hafi missjeð sig
á fílsrana, haldið hann vera holuna
sina og hlaupið upp eftir honum.
Frásögnin af þessu leiða atviki, hef-
ir svo gengið frá einni fílakynslóð-
inni til annars, þar til iíkindin fyrir
að þáð endurtæki sig hefir verið
orðin að stöðugri ásókn, og þvi lítur
venjulegur fílsungi, sem líklega hefir
fengið fræðslu um þetta við móður-
knje, ósjálfrátt á mýs með óbeit
og skelfingu.
Jeg skal játa það, að jeg er ekkert
hræddur um að leðurblökur hlaupi
inn í nefið (ranann) á mjer; en
samt sem áður get jeg ekki látið af
því, að skoða þær með viðbjóði fíls-
ins. Það er eitthvað hálf óheillavæn-
legt við þær; mjer hefir aldrei geðj-
ast vel að þeim vana þeirra að sofa
hangandi á löppunum niður úr þak-
inu og svo má auðvitað nefna þá
venju þeirra að flækja sig í hárinu
á mönnum og er ekki hægt að segja
að það geti aukið á vinsældir þeirra.
Jeg játa þó að jeg hefi aldrei hitt
fyrir mann, sem beinlínis þjáðist af
leðurblökum í hári.
En samt sem áður, eins og jeg út-
skýrði fyrir Biffin, þá fyllir það mig
viðbjóði að vera nálægt leðurblök-
um.
„Þú hefir alveg rangt fyrir þjer,“
svaraði hann, þegar jeg reyndi með
góðu að fá hann að skriðdýrahús-
inu, sem mjer geðjast betur að.
„Þá má líta á það sem staðreynd,“
bætti hann við, „að leðurblökur eins
og broddflugur og mýflugur, hafi
verið skapaðar i einhverjum guð-
dómlegum tilgangi, sem okkar tak-
markaða skynsemi fær ekki skilið til
fulls.“
„Þú gerir ráð fyrir þvi!‘
„Örlögin vinna sitt verk á leynd-
ardómsfullan hátt og leðurblaka
hafði einu sinni mikil áhrif á líf
mitt. En jeg hefi sennilega sagt þjer
frá því.‘
„Hafirðu það, þá hefi jeg gleymt
því aftur,“ sagði jeg. „Segðu mjer
það aftur.‘
„Gott og vel, var svarið, „jeg skal
gera það.‘
„Fyrir sex árum siðan þegar jeg
var heldur yngri — raunverulega
sex árum yngri en jeg er í dag — þá
fjekk jeg boð um að eyða einni helgi
í júlímánuði á Balsam Friarybúgarð-
inum. Og eins og þú að öllum lík-
indum veist er þar að sjá einhver
þau veglegustu hús í byggingarstíl
Elísabetar-tímabilsins, sem til eru
hjernamegin Atlantshafsins. Á þeim
tíma, sem jeg nú ræði um, höfðu
byggingar þessar verið leigðar yfir
sumarið sir Borwick Trout, hinum
fræga Egyptafræðingi, sem með frú
Trout og dóttur þeira Júlíu hjelt þar
fjölsótt heimboð um hverja helgi,
frá laugardegi til mánudags.
Sir Borwick var altaf í Egypta-
landi á veturna og var hann þar að
grafa upp jarðneskar leifar látinna
höfðingja, sem höfðu gert sjer til
hins ýtrasta far um að komast hjá
slíkri ógæfu og með því að ræna
fjölda grafa, hafði honum tekist að
afla ótölulegrar mergðar tordýfla,
alveg einstætt safn, sem hann oft án
nokkurs tilefnis lagði mjög að gest-
um sínum að skoða. Hvað mig snert-
ir voru að eins tvær mótbárur gegn
því að jeg þæði heimboðið til Bal-
sam Friary. Önnur var sú, að jeg
myndi neyðast til að skoða hið ein-
stæða tordýflasafn húsráðandans og
hin, að jeg gat ekki vel verið tvo
daga i húsinu, án þess að hitta dótt-
ur hans, Júlíu.
Nú var því svo háttað, að Júlia
Trout var einhver sú fríðasta stúlka
sem jeg hefi nokkurntíma sjeð og
jafn ljúf í lund og fríðleikinn var
mikill. Hún átti einnig fyrir hönd-
um að eignast arf, en jeg get með
sanni sagt að það var staðreynd,
sem jeg harmaði mjög. í meira en
ár hafði jeg notað hvert tækifæri
til þess að segja henni hvaða álit
jeg hefði á henni, og í síðasta skift-
ið, þá er jeg hafði hreinskilnislega
sagt henni, að jeg væri frávita af
ást til hennar og gæti ekki hugsað
mjer lífið án hennar, hafði hún ein-
ungis sagt mjer að vera ekki með
neina vitleysu og að henni geðjað-
ist alt of vel að mjer til þess að
giftast mjer, og að jeg yrði hjeðan í
frá að skoða hana sem ákaflega
hjartfólgna systur.
Hryggur yfir að hafa orðið ,aftur-
reka, hafði jeg reynt að drekkja
sorgum mínum í allskonar svalli og
skemtunum, alt frá vínborðunum í
Chelsea að Brahmshljómleikum í
Albert Hall, og i næstum þvi þrjá
mánuði, hafði jeg vandlega sneitt hjá
öllum samkomum, þar sem mín
grimmlynda Júlía, kynni að vera ein
í hópi gestanna. Heimboðið til Bal-
sam Friary hafði gert mig ruglað-
an í riminu og vakið furðu mína.
Jeg var hræddur um að hið blæð-
andi hjarta mitt kynni að eiga nýtt
áfall á hættu. En þó var um mig
líkt og fluguna, sem vill fljúga í
logann bjarta, eins og skádin hafa
lýst á svo mælskulegan hátt, og var
mjer jiað enda ljóst að jeg mundi
aldrei að eilífu geta haldið mig frá
svo aðlaðandi ljósi. Það var því með
talsverðum trega, og þó ef til vili
með veikri endurvakningu vonar i
hjarta mjer, að jeg reit til frú Trout,
að jeg tæki með ánægju á móti heim-
boði hennar.
Jeg kom til Balsam Friary klukk-
an sjö á laugardagskvöldi, og var þa
mikill boðsgestafjöldi samankominn
i hinum stóra eikarforsal hússins.
Nokkrir gestanna höfðu auðsjáan-
lega verið þarna frá síðdegisteinu.
og ályktaði jeg þannig með þvi að
viðræðurnar voru farnar að dofna,
og með því líka að húsráðandinn
hafði náð trausttaki á talsverðum
hópi af gestunum til þess að syna
þeim stóran bakka með tordýflum,
sem hann flutti sínar venjulegu
mælskuræður út af, en gestirnir
störðu á alla dýrðina með frosnum
augum, af leiðindum.
Koma mín losaði gestina við þessa
leiðinlegu skemtun. Uppástunga hús-
ráðandans, að þeir myndu kanske
æskja þess, að þeim væri vísað til
herbergja sinna, var tekið með ein-
stakri lirifningu. Frú Trout og Júlia
— sú síðari hafði boðið mig vel-
kominn með tvíræðu augnatilliti sem
gerði mig undarlega órólegan —
vísuðu kvenfólkinu á herbergi þeirra
og sir Borwick tók upp tordýfla
bakkann sinn og kallaði til karl-
mannanna á meðal boðsgestanna,
að fylgja sjer eftir.
„Jeg vona að yður standi á sama,
kæri Biffin,“ sagði hann við mig,
þegar búið var að koma öllum hin-
um gestunum fyrir I svefnherbergj-
um þeirra, að jeg varð á síðasta
augnabliki að láta af hendi her-
bergið yðar við bróður konunnar
minnar, Waterspoon gamla, ofursta
sem koin alveg óvænt.
Jeg muldraði eitthvað á þá leið
að mjer væri sama um alt.
„Jeg hefi sett yður i herbergi yf-
irþjónsins,“ hjelt hann áfram. —
„Munnings getur sofið í rúmi i vagn-
húsinu, þarna hinum megin. Það
mun fara sæmilega um yður hjer.
Það er jeg viss um.“
„Jeg er líka viss um það,‘ sagði
jeg.
„Jæja, hingað erum við þá komn-
ir,‘ sagði hann og vísaði mjer inn í
lítið og heldur óvistlegt herbergi á
neðstu hæð. „Gætið að höfðinu á yð-
ur,“ bætti hann við, er jeg rak það
harkalega á eitt af þessum lágu
dyratrjám, sem gera sitt til þess að
hús í Tudorstíl sjeu með öllu ó-
byggileg.
— „Hver þremillinn er þetta?“
spurði jeg og benti á stóra líkkistui
sem var lögð ábreiðu og stóð i einu
horrii herbergisins.
„Það er ekkert,“ svaraði hann.
„Það er peningaskápurinn, það er
nú alt og sumt.‘ Hann tók lykil upp
úr vasanum og opnaði skápinn.
„Peningaskápurinn?‘
„Jeg set tordýflana mína í hann
til geymslu á hverju kvöldi,“ sagði
hann til skýringar og samhæfði fram
kvæmdir sinar orðum sínum. „Kon-
an min geymir líka gimsteinana sína
hjer og nokkuð af gullborðbúnað-
inum sínum. En þjer skuluð ekki
hafa áhyggjur út af því. Ef að þjer
eruð hræddur við þjófa, þá skal
jeg' láta hundinn Ponto sofa hjá yð-
ur. Annars,“ hann sýndi mjer reipi,
sem hjekk niður hjá arininum, „er
þetta brunakallarinn. Klukkan er
uppi á þakinu. Ef að þjer takið
í þetta reipi, verður alt þorpið koir ■
ið hingað eftir tvær mínútur..“
„Þá skal jeg sannarlega ekki taka
í það,‘ sagði jeg hlæjandi.
„Jæja, þá er nú alt í lagi,‘ bæ'ii
hann við. „Matur klukkan hálf niu.
Svart bindi auðvitað.“
Hann gekk á brott og jeg fór að
klæðast til matar.
Ekkert merkilegt gerðist þetta
kvöld annað en að það dæmdist á
mig, að sitja næstur Júlíu við borð-
ið og var jeg svo óframfærinn, að
jeg gat ekki komið upp nokkru orði.
Hinum megin við hana sat ungur
varðliðsmaður, sem hafði svo mikla
ástleitni í frammi við hana að jeg
varð fokvondur út af því. Og síð-
ar þegar jeg var að spila „Bridge“
við Waterspoon ofursta, sem mót-
spilara, þá sveik jeg tvisvar lit i
einni „rúbertu“ með þvi að mjer var
ómögulegt að einbeita huga mínum
að spilamennskunni. Mjer dauð-
leiddist yfirleitt þetta kvöld, en það
var eins og mjer ljetti nokkuð, er
kvenfólkið gekk til hvílu klukkan
hálf tólf. Það var einnig um það
leyti að frú Trout sneri sjer að mjer
við stigauppgönguna.
„Ponto er kominn í herbergið yð-
ar,“ sagði hún. „Það er elskulegasti
hundur. Júlía á hann í rauninni.
Yður mun sjálfsagt fara að þykja
vænt um hann.“
„Ó, þalcka yður fyrir, bara alt of
mikið ómak min vegna.‘
„Ekkert ónæði. Hann sefur þar
alt af.‘ Hún sneri sjer að yfirþjón-
inum. „Munnings," sagði hún, „hef-
ir ’ann Ponto verið úti?“
„Já, frú mín góð. Hann var úti á
hlaupum, eftir matinn.1
„Þá er alt í lagi um liann. Góða
nótt, lierra Biffin, og sofið vel.“
„Góða nótt,‘ sagði Júlia brosandi
á þann veg, sem mjer hefir ávalt
fundist svo óransakanlegur og trufl-
andi, „og skemtilega drauma.*
Húsráðandi var ekki fyrir nætur-
vökur og stakk upp 'á' þvi, að þeir
sem eftir voru af gestunum tækju
á sig náðir. Og fóru nú allir til her-
bergja sinna.
Á leiðinni til svefnherbergis mins,
gat jeg ekki varist þvi að hugsa um,
hvort að návist Pontos myndi reyn-
ast jafn þægileg og húsfreyjan hafði
i) Hjer er átt við likkistu úr
málmi eða steini.