Fálkinn - 21.05.1943, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
spáð, þegar hún mintist á þessa
elskulegu skepnu. Jeg ímyndaði mjer
hundinn sem lítinn keltuhund af
austurlandauppruna, Pekinghund
eða leikfangsliund, og jeg vonaðist
fasllega eftir þvi að hann væri ekki
einn af þessum nöktu hárlausu hund-
um, sem líkjast mýflugum og sem
eyða svo mikiu af tíma sínum í
árangurslaust gelt.
Jeg varð því mjög hissa, er jeg
kom inn í herbergið mitt eftir
að hafa hálfhrapað eftir tveimur
þrepum niður í það og hafandi sið-
an tekið bakfall þannig að höfuð
mitt slóst við þröskuldinn — að
sjá stóran Elsass-íilfhund, er hvild-
ist á ábreiðu við arininn. Lá hund-
ur þessi með höfuðið fram á lapp-
ir sjer og gaut grunsemdaraugum
til mín, og var það ekki með öllu
ástæðulaust, þegar þess er gætt, að
við höfðum aldrei verið formlega
kyntir livor öðrum.
„Sælll, Ponto minn! Sæli nú kall-
inn!“ sagði jeg í mesta vinsemdar-
tón, en hann virtist alveg daufheyr-
ast við ávarpi minu. En þegar jeg
nálgaðist liann með hæfilegri var-
færni, urraði hann lágt og lyfti upp
öðru munnvikinu og kom þá í ljós
röð af sjerlega sterkbygðum og hvöss
um tönnum. En i sama mund gerði
hann mig undrandi með því að
vagga skottinu hægt fram og aftur.
Þarna virtist mjer ekki alt með
feldu, Mjer hafði alt af skilist að
þegar hundur urraði, þá ljeti liann
vahþóknun sína í ljós, en þegar
hann hinsvegar veifaði skottinu,
væri það merki velþóknunar. En
sameining Pontos á þessum tveim
einkennum var svo óeðlileg að jeg
varð undrandi.
Gamall málsháttur segir, að eigi
skúli lireyfa við sofandi hundi og
þótt þessi sjerstaki hundur væri aug-
ljóslega glaðvakandi, þá hjelt jeg,
að það væri rjettast í þetta sinn, að
láta liggjandi hund sofa. Jeg dró
mig þvi í hlje að skjólgóðu horni á
herberginu og fór að hátta, eins
hávaðalaust og fljótt og jeg gat. Eftir
því sem jeg færði mig úr hverri
spjörinni á fætur annari, varð jeg
þess var að Ponto hafði gætur á
mjer með sívaxandi fyrirlitningu,
og þegar jeg burstaði á mjer tenn-
urnar og skolaði hálsinn dálítið, þá
setti hann upp slikan undrunarsvip,
að maður gat sjer þess til að hinn
trúfasti Munnings væri ekki vanur
að viðhafa þessa nauðsynlegu kvöld-
siði. Að lokum skreiddist jeg svo í
bælið, slökti ljósið og bjóst til að
sofna.
Þá varð jeg hjer um bil undir eins
þess var, að Ponto hafði risið á fæt-
ur og gekk þögull um herbergið í
einskonar eftirlitsferð. Mjer varð
þannig innanbrjósts af þessu trufl-
andi næturbrölti hundsins, að mjer
lá við að þjóta upp úr rúminu og gefa
honum ráðningu; jeg sat þó á mjer
og reyndi að eins að fylgjast með
þvi hvar hann legði leið sína um
lierbergið og hvað. hann tæki sjer
fyrir hendur, en erfitt var þó að
athuga þetta til fulls í næturmyrkr-
inu.
Jeg þóttist heyra hann snuðra í
skóna mína með fyrirlitningarlegu
nefsogi og síðan heyrði jeg að verið
var að svolgra í sig vatn og komsi
jeg þá að raun um að hann var að fá
sjer að drekka úr krukku, sem stóð
á bak við þvottaborðið. Hann hjelt
svo áfram sinni þögulu eftirlitsferð
þangað til hann kom að rúmstokkn-
um minum, þá staðnæmdist hann
augnablik, hjelt jeg þá niðri í mjer
andanum og undraðist hvað hann
mundi gera næst, og þá stökk hann
alt i einu í loft upp og hlammaðist
siðan þunglega niður á fæturna á
mjer.
Það eru ekki neinar ýkjur, að
hjartað í mjer virtist stöðvast. Jeg
játa að jeg varð skelkaður. Jeg hafði
heyrt svo margar sögur þar sem
greint var frá grimd Elsasshund-
anna, að jeg bjóst við því á hverri
stundu að jeg myndi finna heitan
andardrátt hundsins á andliti mjer
og tennur hans á barka mjer.
Svo virtist þó sem ótti minn væri
ástæðulaus og bæri Ponto einungis
vinarhug í brjósti til mín, því að
eftir að hann hafði verið að snúa
sjer til og frá í nokkurn tíma, ýt-
andi mjer nær og nær veggnum,
lagðist hann niður i króknum á
milli hnjánna á mjer, andvarpaði
blíðlega og gaf sig svefninum á vald.
Þetta var heit júlínótt og nærvera
þessarar lifandi hitaflösku, ef svo
mætti segja, jók heldur litið á svefn-
möguleika mína. Þyngslin af Ponto
ofan á rúmábreiðunni voru það mik-
il að ómögulegt var fyrir mig að
hreyfa mig. Það virtist því klárt
mál, að jeg myndi eiga mikil óþæg-
indi fyrir höndum þessa nótt og
óskaði jeg þess nú meir en nokkurn-
tima fyr, að jeg hefði ekki komið til
staðarins.
Það mun hafa verið svo sem einni
stundu síðar, þegar jeg lá í hálfgerðu
móki, að jeg varð þess skyndilega
var, að Ponto var vakandi. Jeg fann
að han hreyfði sig erfiðlega, og
heyrði hann gefa frá sjer lágt urr.
Næstum þvi á sama augabragði var
barið á dyr. Jeg settist upp og tendr-
aði ljósið við rúmið.
„Kom inn!“ sagði jeg.
Dyrnar opnuðust og það sást móta
fyrir Júlíu með kertaljós í hendi.
Hún var í brokademorgunslopp, sem
einu sinni hafði verið kinverskur
sloppur. Ljósrauðar náttfatabuxur
sáust undan sloppnum, rjett fyrir
ofan hvíta ökla hennar. í annað sinn
þessa nótt var sem hjartað í mjer
stöðvaðist, í þetta sinn bæði af á-
nægju og undrun.
„Ó, Munning," sagði hún, en kom
þá skyndilega auga á mig og rak upp
dálítið óttaóp.
„Er nokkuð að?“ spurði jeg.
„Percy — þú? Ó, jeg bið þig af-
sökunar,“ hjelt hún áfram, „jeg hjelt
— jeg þurfti á Munnings að halda
_____<>
„Hann sefur þarna fyrir handan
í vagnhúsinu,' sagði j'eg til skýring-
ar. „Er nokkuð, sem jeg get gert?“
„Það er leðurblaka/ sagði hún.
„Leðurblaka?“
„í svefnherberginu mínu.”
„Guð komi til!“ sagði jeg. „Hvað
er hún að gera þar?"
„Ekki annað en að flögra fram og
aftur um herbergið. En jeg skal
segja þjer, að jeg get ekki sofið með
leðurblöku i svefnherberginu og jeg
hjelt, að Munnings gæti kanske losað
mig við hana. Mjer þykir ósköp
leitt, að jeg skyldi vekja þig.‘
„Gerir ekkert til,“ sagði jeg. „Mjer
þykir gott að láta vekja mig og auk
þess: það, sem Munnings getur, það
get jeg líka.“
„Það væri ákaflega vinsamlegt af
þjer,‘ sagði hún. „Niður með þig,
Ponto, niður!‘ bætti hún við, þvi að
hin skynsama skepna heilsaði hús-
móður sinni með fíámunalegum vina
látum, sem að jeg hafði fulla sam-
úð með.
Jeg fór í snatri i morgunslopp-
inn minn og inniskóna og með Ponto
á hælunum á eftir pyer, hjelt jeg upp
á loft á eftir Júlíu. Við fórum eftir
mörgum skuggalegum göngum þar
til við vorum komin i svefnherberg-
ið hennar i hinum enda hússins.
Við gengum eins hljóðlega inn í
herbergið og mögulegt var, lokuðum
hurðinni á eftir okkur og litum að-
gætnislega i kring um okkur eftir
leðurblökunni. En það sást hvergi
neinn vottur hennar.
„Hún hefir að líkindum farið i
felur,“ sagði Júlía. „Hún hlýtur að
hafa heyrt okkur koma.‘
„Ponto finnur hana sjálfsagt bráð-
um, sagði jeg vongóður. En hann
virtist hafa lítinn hug á eftirleit-
inni. Hann var víst, það hygg jeg,
einhver sá þyrstasti hundur, sem jeg
hefi nokkurntima fyrir hitt.
„Jeg geri ráð fyrir, að liún hafi
tekið á sig náðir uppi á matskápn-
um,‘ sagði Júlía, „og undir eins og
jeg fer i rúmið, fer hún að fljúga
aftur um stofuna.“ «
„Jeg kann besta ráðið til þess að
losna við leðurblökur,“ sagði jeg.
„Jeg las það í bók."
„Hverskonar bók?“
„Jeg man það ekki, en hins minn-
ist jeg að sagt var, að ef maður
slekkur á ljósinu og bíður svo graf-
kyr þangað til Ieðurblakan er orðin
óhrædd aftur, og ef maður svo opn-
ar hurðina skyndilega, þá flýgur
hún út í ganginn.“
„Væri jiað nú rjett gert?" sagði
Júlía.
„Rjett gert?“
„Ætli að pabbi vilji að leðurblök-
um sje hleypt út um alt húsið?“
„Hann þarf ekki að vita um það." .
„Gott og vel,” sagði hún hikandi,
„það er að minsta kosti þess vert
að það sje reynt.“
Jeg slökti á ljósinu við hurðina;
við biðum í hálfa mínútu í myrkri
og eftirvæntingarfullri þögn og svo,
þegar jeg hjelt að nú ætti leðurblak-
an að hafa haft nægan tíma til þess
að koma fram úr felustað sínum þreif
jeg eftir hurðarlokunni, sneri hún-
inum fljótt og reif hurðina upp á
gátt. 1 ganginum fyrir framan stóð
skeggjaður miðaldra maður; hann
hjelt á ljóskeri og virtist hissa á að
sjá mig. Og jeg skal játa, að mjer
fanst staða mín krefjast nokkurar
skýringar.
„Það er alt í lagi,“ sagði Júlía
„Þetta er einungis næturvörðurinn."
„Góða kvöldið, Barber,“ bætti hún
við í vingjarnlegum tón. „Indælt
veður í nótt, finst yður ekki?"
„Góða kvöldið, ungfrú,“ sagði
Barber, heldur óþýður í rómnum og
gangandi alveg fram hjá athuga-
„emd ungfrúarinnar um veðrið.
„Herra Biffin hefir verið að hjálpa
mjer með að ná leðurblöku út úr
herberginu mínu,“ lijelt Júlía áfram.
„Leðurböku? Einmitt það, ung-
frú." Jeg verði að játa að mjer þótti
tónninn í orðum hans nokkuð ílls-
vitandi.
„Það vill víst ekki svo til, að þú
liafir rekist á eina úti á ganginum,
eða hvað?“ spurði hún.
„Nei, ungfrú. Jeg hefi ekki orðið
var við neina leðurblöku i kvöld.“
„Þá hlýtur hún að hafa flúið út
um gluggann.“
„Já, ungfrú."
„Jæja, sleppum nú því.“ Hún sneri
sjer að mjer. „Mjer þykir svo leitt,
að þú hefir orðið að hafa alt þetta
ómak mín vegna. Barber mun vísa
þjer leiðina til herbergis þíns. Viltu
það ekki, Barber?“
„Jú, ungfrú."
„Jæja, góða nótt þá.‘
„Góða nótt," sagði jeg, „og jeg held
að það væri betra, að þú hefðir
Ponto hjá þjer. Honum líður betur
með því móti.“
Jeg fór svo þögull aftur með Barb-
er til herbergis mins. Hann var auð-
sjáanlega önuglyndur að eðlisfari,
því að, þó að jeg reyndi einu sinni
eða tvisvar að koma honum til að
ræða við mig, þá var ómögúlegt að
toga nokkurt orð út úr honum svo
að jeg að lokum hætti við tilraun-
ina gramur í geði.
Jeg þóttist verða þess áskynja af
viðmóti hans, að hann hneigðist til
þess að líta nokkuð svörtum augum
á framkomu mina. Jeg hugsaði með
sjálfum mjer hvort það væri kurt-
eist af mjer að þjóða honum dálitla
gjöf, svo sem tíu krónur, í þeim til-
gangi að tryggja mjer þagmælsku
hans; þó fann jeg ósjálfrátt að það
væri óhyggilegt. Jeg gerði því enga
tilraun til þess að múta þessum sóma
manni og eftir að hann var farinn
skreiddist jeg í rúmið aftur í von
um að öllu myndi vel lykta, enda
ljetti mjer mikið út af fjarveru Pont-
os og slökti jeg svo ljósið aftur.
Jeg hlýt að hafa sofnað þegar í
stað og vissi jeg ekki af mjer fyr
en jeg alt i einu hrökk upp af svefni
var mig þá að dreyipa ákaflega lif-
andi draum, þótti mjer jeg vera að
bjarga lífi Júlíu, með þvi að hrifsa
hana úr greipum ægilegs, vængjaðs
fortíðarskrímslis. En þá hrekk jeg,
sem sagt, alt i einu upp af svefni við
það að bankað er á herbergisdyrnr
mínar.
„Kom inn!“ sagði jeg, nokkuð geð-
vonskulega, er jeg hræddur um, því
að draumurinn var einmitt kominn
á það hámarksstig eftirvæntingar-
innar, er Júlía kastaði sjer viðstöðu-
laust í faðm mjer.
Dyrnr opnuðust og jeg sá þá hina
sömu indælu ungfrú standa þar fyr-
ir framan mig og gat jeg varla á
mjer setið með að reka upp ánægju-
óp.
„Það er afleitt að vekja þig nú
aftur,“ sagði Júlía, með afsakandi
brosi. „En leðurblöku skömmin er
aftur komin á kreik í herbergi
mínu.“
„Ertu viss?" spurði jeg.
„Yiss?“ Hún endurtók orðið í hálf-
gerðum móðgunartón.
„Það, sem jeg á við,“ sagði jeg til
skýringar, „er það, livort að þú
sjert viss um að það sje sama leð-
urblaka og ekki einhver önnur, sem
sje þetta lík hinni? Þær gætu t. d.
verið tvíburar og þess vegna svona
líkar. Ein leðurblakán líkist mjög
annari, eins og þú veist og ef að
maður athugar þær ekki mjög ná-
kvæmlega--------“
„Jeg veit ekkert um það," greip
hún fram i fyrir mjer. „Hitt veit
jeg að leðurblaka er í herberginu
mínu og jeg yrði ákaflega þakklát
ef-------“
„Auðvitað," sagði jeg. „Bíddu
augnablik á meðan jeg fer i slopp-
inn minn.“
Við komum svo inn í svefnher-
bergi Júlíu í annað skiftið á þess-
ari sömu nóttu og var það með öllu
leðurblökuaust. Ponto hafði notað
tækifærið á meðan að húsmóðir
Framhald á bls. 11.