Fálkinn - 01.10.1943, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
dáðst að teppinu, kom Óli blái
skálmandi til mín.
— Góðan daginn, Láki. Þú ert þá
að spekúlera út gjafir handa frúnni.
Svona eiga sómabændur að vera.
Ó-já, *úr ýmsu er nú sosum að velja.
En hollast held jeg mundi nú vera
að láta kerlingarnar ekki koma alt
of nærri dýrtiðinni. —- Má annars
ekki bjóða þjer tóbakstuggu?
Meinfýsnin skein út úr andlitinu
á karlfjandanum, á meðan hann
lopaði upp i sig löngum spotta af
tóbaki, gljáandi af svartri sósu, tróð
því bókstaflega upp í þennan fríða
munn sinn. Hefði tungan á mjer
ekki verið eins og ullarlagður i
skrælþurrum munninum, hefði ejg
lirækt í augun á karlbölvuninni,
Nú gat jeg ekkert annað en snúið
baki við honum með fyrirlitningu,
og gengið burtu.
Jeg ráfaði stundarkorn um þoru-
ið, en hvar sem jeg mætti lcunningja
var mjer boðið að bíta í skro. Sú
óvanalega gjafmildi á tóbak og glott-
in á andlitunum, sem henni voru
samfara gerðu mjer alt annað en
ljett i skapi. Að lokum flúði jcg
heim til Jónasínu.
Þegar heim kom settist jeg við
útvarptækið og hugðist deyfa þján-
ingar mínar með þvi að hlusta á
striðsfrjettirnar frá Póllandi. Ekk-
ert skorti á það að nógar hörmunga-
fregnir bárust þaðan, um morð >g
misþyrmingar varnarlausra kvenna
og barna, og annara friðsamra borg-
ara, þar sem sprengjikúlum og eld-
sprengjum rigndi niður yfir borgir
og bygðir. En á þeirri stundu hefði
jeg þó ekki hikað við að skifta á
kjörum við það fólk, ef mjer hefði
þá jafnframt verið frjálst að bita í
tóbaksrullu.
Jónasina hefir verið farin að hafa
hugboð um það, þegar hjer var kom-
ið sögunni, að barátta mín var ekki
háð í neinni sitjandi sælu, þvi nú
tók liún upp á því að fara að telja
kjark í mig. Það versta væri nú
senn yfirstaðið, sagði hún, og að
hún hefði svo einlægan vilja á því
að ljetta mjer stríðið. Og hún hafði
líka ýms ráð á takteinum til þess
konan. Eitt var til dæmis að hátta
og liggja i rúminu, stinga tóbaks-
hönk undir koddann og halda svo
dauðahaldi utan um hönkina þang-
að til úrslitasigur værrunninn. Ekki
þótti henni þó örugt að nota þetta
ráð. Nokkur hætta mundi vera i
því að láta mig handfjatla þannig
sjálfa freistinguna. Annað ráð þekti
hún einnig, sem henni leist betra,
en það var að geyma tóbakið ein-
hversstaðar þar sem hinn stríðandi
maður gæti stöðugt sjeð það. Og
nú tók hún hönkina, sem hún hafði
geymt vandlega læsta inni í skáp
og Ijet liana upp á hillu í stofunni,
þar sem hún blasti við sjónum mín-
um. En hún Jónasína á i fórum
sínum þann fegurðarsmeklc, sem.
aldrei bregst, þess vegna gat hún
ekki horft í hönkina sveipaða blett-
óttum pappír. Hún leitaði uppi rauð-
an silkiborða og batt í fallega slaufu
utan um þetta forboðna epli. Svo
stilti hún hönkinni aftur upp á
hylluna eins og dýrmætum postu-
línshundi. Við þessar aðgerðir Jón-
asínu uxu þjáningar mínar enn til
stórra muna.
Næstu nótt meðan Jónasina svaf
dreymdi sæla drauma um dívan-
teppi i Gíslabúð, losaði jeg hvers-
dagsbuxurnar mínar við vasana, þar
sem jeg hafði jafnan geymt tóbaks-
forða dagsins. Eftir tveggja tima
æðislegt starf með tönnum og kjálk-
um veittist mjer nokkur fró og óvær
svefn til morguns. En þá hófst nýr
dagur með nýjum kvölum. Einhvern
veginn lifði jeg hann til enda, eu
jeg veit naumast hvernig. Jeg aiæddi
ekki að fara út í þorpið, mjer stóð
slík ógn af greiðasemi og gjafmildi
kunningja minna. Jónasína stilti
hönkinni upp á hylluna og hjelt
vörð um hana eins og fyrri daginn.
Þennan dag fór Jónasína í fullri
alvöru að veita líðan minni athygli
og að gera tilraunir til að ljetta
mjer striðið. Hún gekk meira að
segja svo langt að elda uppáhalds-
matinn minn, hrossakjötssteik, um
kvöldið. En nú var svo af mjer dreg-
ið að*jeg kom varla nokkrum bita
af þvi góðgæti inn fyrir mínar var-
ir. Um kvöldið þegar við gengum
til náða kom hún til min og strauk
sjer upp við mig eins og kisa, sem
langar til að láta gæla við sig. Jeg
hafði ekki lyst á þvi að gæla við
konu frekar en á hrossakjötinu.
Eftir botnlausar þjáningar þessar-
ar nætur ákvað jeg að láta til skar-
ar skríða með teppið góða. Jeg
ákvað að taka teppisfjandann upp á
krít í Gíslabúð, og brjóta þannig all-
ar brýr að balci mjer. Þá yrði ekki
aftur snúið, þvi að eina vonin til að
geta nokkurntíma greitt teppið var
sú að spara, spara mjer tóbakið.
Ef til vill hefir líka einhversstaðar í
djúpi sálar minnar leynst sú von, að
komi jeg færandi hendi með teppið
heim til Jónasínu, kynni svo að fara
að hönkin í rauðu stofunni yrði
mín.
Þegar jeg kom að glugganum í
Gisla-búð brá mjer illa. Teppið var
horfið. Meðan jeg stóð þarna úti
fyrir glugganum, og var að átta mig
á því sem mjer hafði aldrei áður
komið í huga, að einhver kynni að
verða á undan mjer að kaupa dýr-
gripinn, kom Óli blái út úr búðinni
með stóran böggul undir hendinni.
Gísli kaupmaður var farinn að spara
umbúðapappírinn, svo að ekki
leyndi sjer hvað í bögglinum' var.
Þar var komið teppið maigþráða.
— Sæll Láki. Hvernig gengur rneð
bindindið? Nú, jeg þarf annars ekki
að spyrja. Útlit þitt segir alt ospurt
um það efni! Ja, jeg varð nú fyrir
því bölvuðu óhappi að kerlingin
mín kom auga á þetta líka dynno'is-
teppi hjer í glugganum, og þá var
nú ekki framar að sökum að spurja.
Jeg fjekk svo tuskuna upp í krít hjá
Gisla gamla. Eitthvað ve>ður að
gera til þess að hafa kerlinguna
góða. Farvel, Láki!
Óli blái spýtti stórri gusu af tó-
bakslegi á stjettina fyrir framan
búðargluggann. Svo stikaði hann
burtu eins og hann, sveitarlimurinn,
ætti meiri hluta heimskrinjjjunnar.
— Þar fór það til fjandans eða
í Óla bláa, sama hvort var, sagði
jeg upphátt við sjálfan mig. Svo tók
jeg til fótanna og hljóp heim eins og
vitlaus maður. Jeg ruddist fram hjá
Jónasínu, sem stóð úti á tröppunum,
og beina leið inn í stofu mina að
hyllunni, þar sem tóbakshönkin í
rauðu slaufunni lá eins og skurðgoð
á stalli. Jeg hafði engin umsvif.
Á augabragði þreif jeg liönkina og
skelti hana sundur í miðjuhni, og
rauða silkiborðann líka, með tönn-
unum. Helmingnum tróð jeg í botn-
lausan buxnavasann, af gömlum
vana. Svo settist jeg á gamla dívan-
garminn hróðugur eins og sigurveg-
í SPRENGJUKASTI YFIR SCHELDE.
Það er bresk Ventura-flugvjel, sem sjest hjer ú myndinni.
En fyrir neðan er borgin Flushing, og þar eru afarmiklar
skipasmíðastöðvar, sem verið er að varpa sprengjum á. Einn-
ig voru geymdar þar miklar olíubirgðir handa herskipum.

LOFTÁRÁSIRNAR Á PANTELLARIA.
ítalska eyvirkið Pantellaria, sem stundum var kallað „Malta
ítala“, fell skömmu eflir að bandamenn höfðu náð Tunis á
sitt vald. Voru gerðar heiftúðugar loftárásir á virkið og jafn-
framt skutu herskip á það, svo að eigi var annars kostur fyrir
hið fámenna varnarlið, en að gefast upp, 22 mínútum eftir að
lokaárásin hófst. — Þessi teikning á að sýna atlöguna að Pant-
ellaria. Stór bresk flotadeild skaut á virkið. 76 mínútur sam-
fleytt og loftið var hrannað af sprengjuflugvjelum og orustit-
flugvjetum.
ari í heimsstyrjöld og bruddi og saug
tóbakið. Hlýir orkustraumar runnu
frá tungurótum minum út i hvern
lim líkama mins. Mjer var sem eign-
aðist jeg nýja sál og nýjan líkama.
Jónasína kom inn úr dyrunum orð-
vana af undrun yfir athæfi mínu.
Þar staðnæmdist hún og horfði
skelkuð á mig.
— Komdu! Nú var það jeg sem
skipaði, en Jónasína sem hlýddi.
Hún gekk hægt og hikandi til mín.
Svo, þreif jeg hana og settist með
hana á dívaninn. Nú hafði jeg bestu
lyst bæði á hrossakjötssteik og á
því að gæla við kvenfólk. Og það
bar ekki á öðru, en að Jónasína ljeti
sjer þetla vel líka, líkt og kisa, sem
þiggur að láta strjúka sjer um belg-
inn, þarna á gamla dívaninum, sem
blindur maður gat talið stjörnurnar
í gegnum.
í
t,
Drekkið Egils-öl
MÍLO .*
>t- tttlu ,'>ápu
■ TUis itUjt6 «ilV tíuT
MILO «, tldC
OM'tov
HEf toTbtU B f RGÐ IR:
.,ÁR.N í JÓNSSON
. HAFMAHSTRÍ‘TfcCYlUAVlK
■■■
Egils ávaxtadrykkir