Fálkinn - 28.10.1943, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
BEDRBE5 SIMEHBn L

| Flæmska BÚÐIN
Þjer fóruÖ elckert frá Nancy kvöldið 3.
Maigret var ekki farinn að taka dótið
sitt úr töskunni. Hann sat á rúmstokknum,
en ljet gestinum eftir eina hægindastólinn.
„Þykir yður í raun og veru vænt um Mar-
guerite ?“
„Já .... það er . .. .“
„Það er hvað?“
„Hún er frænka okkar. Við vorum trú-
lofuð og áttum að giftast. Það var ákveðið
fyrir mörgum árum.“
„En þrátt fyrir það gátuð þjer eklci stilt
vður um að vera í þingum við Germaine
Piedbæuf.“
Þögn. Svo var hvíslað svo lágt að varla
heyrðist.: „Nei“.
„Þótti yður vænt um hana?“
„Jeg veit ekki.“
„Ætluðuð þjer að kvongast henni?“
„Jeg veit ekki.“
Birtuna lagði á fölt andlitið á Joseph,
með þreytulegu augun og mædda svipinn.
Hann þorði ekki að horfa framan í Maigret.
„Hvernig byrjaði þetta?“
„Jeg komst yfir hana. Og fór að leggja
lag mitt við hana.“
„En Marguerite?“
„Það var alt öðruvísi.“
„Og svo ?“
„Svo sagði hún mjer að liún væri óljett.
Jeg vissi ekki mitt rjúlcandi ráð.“
„Það var móðir yðar, sem ....?“
„Já, og systur mínar. Þær sögðu mjer að
Germaine hefði verið í þingum við aðra
66
Glugginn sneri út að ánni, einmitt þar,
sem brúarstöplarnir skiftu henni. Gnýrinn
i ánni linaði aldrei á.
„Elsldð þjer Marguerite?“
Pilturinn stóð upp, áhyggjufullur. Hon-
um leið illa.
„Hvað eigið þjer við?“
„Hvort elskið þjer Marguerite eða Ger-
maine?“
„Jeg .... Sannast að segja ....“
Svitinn spratt í dropum út úr enninu á
honum.
„Hvernig ætti jeg að vita það? .... Móðir
min liafði þegar afráðið að koma upp
handa mjer lögfræðiskrifstofu í Rheims.“
„Koma fótum undir yður og Marguerite.
Var það þannig?“
„Jeg geri ráð fyrir því .... Jeg hitti hina
á dansleik.“
„Germaine?“
„Dansleik, sem mjer var bannað að sækja
.... Jeg sá hana heima .... Og á leiðinni
66
„En Marguerite?“
„Það var alt öðru vísi .... Jeg ....“
janúar?“
Maigret hafði fengið nóg. Hann gekk í
áttina til dyra. Hann liafði rannsakáð
Joseph, beinamikinn og þreklausan. Sjálfs-
virðing hans bygðist eingöngu á ,systrum.
hans og frænku.
„Hvað .hafið þjer fyrir stafni um þessar
mundir?"
„Jeg er að lesa undir próf. Það er loka-
prófið .... Anna sendi mjer skeyti um að
skreppa hingað og hitta yður .... Viljið
þjer ....?“
„Nei, jeg þarf ekki á yður að halda. Þjer
getið farið aftur til Nancy.“
Maigret gleymdi eklci þessari mannveru
langa hríð. Sídeplandi augu, með hvarma,
sem voru orðnir rauðir af áhyggjum. Of
þröngur jaklci. Og pokar á buxunuin um
hnjen.
I sömu fötunum og regnkápu utanyfir
mundi hann bráðum aka til baka til Nancy.
án þess að fara fram úr hámarkshraðanum
í þorpunum á leiðinni.
Og í Nancy mundi hann hverfa inn i
venjulegt lítið stúdentssvefnherberg'i, þar
sem gömul húsmóðir mundi líta eftir hon-
um .... Lexíur, sem hann kæmist aldrei
fram úr .... Á kaffihús um nónbil ....
Billjard á kvöldin.
„Ef jeg þarf að tala við yður, þá læt jeg
yður vita.“
Þegar Maigret varð orðinn einn studdi
hann olnboganum í gluggakistuna og starði
enn á Meuse, þar sem hún brunaði norður
vellina. f fjarlægð sá hann dauft Ijós: —
Flæmsku búðina.
Á dimmu vatnsborðinu enn svartari
bletti. Skip, möstur, reykháfa, þversneydd
stefnin á prömmunum.
Nséstur honum var Etoile Polaire.
Hann fór út, tróð í pípuna, bretti upp
frakkakragann. Og stonnurinn var svo
mikill, að þrátt fyrir það, að Maigret var
þungur í vöfunum, varð hann að halla sjer
áfram til þess að halda jafnvæginu.
III. kapítuli: LJÓSMYNDIN.
Maigret fór á fætur klukkan átta, eins
og hann var vanur. Nú stóð liann lireyfing-
arlaus með hendurnar í yfirfrakkavösun-
um og pípuna milli tannanna, og horfði
annað veifið á straumþungann í ánni, en
stundum á fólkið, sem gekk fram hjá.
Stormurinn var engu minni en daginn
áður. Og það var miklu kaldara en í Paris.
Hann stóð að vísu á franskri fold, en
honum var ómögulegt að gleyma hve nærri
hann var landamærunum. Húsin voru ál-
gerlega belgisk í útliti, úr móbrúnum tígul-
steini, með þrepum úr höggnum steini og
blómapottum úr kopar í gluggakistunum.
f skarpleitum andlitum fólksins kom
einnig fram talsvert af hörku Vallónakyns-
ins. Og svo voru það khakieinkennishún-
ingarnir belgisku tollþjónanna.
Givet var svo greinilega landamærabær,
að ekki varð um vilst, fundarstaður tveggja
þjóða. Eigi var heldur unt að gleyma þessu
í búðunum, þvi að þar voru franskir og
og belgiskir peningar teknir jöfnum liönd-
um.
Þetta var Maigret Ijósara en nokkurntíma
áður, þegar hann fór inn í einn af hinum
svonefndu bistros við bryggjurnar til þess
að fá sjer glas af vel heitu toddy. Ekta
franskur bistro, með röð af allskonar apéri-
ftis í öllum regnbogans litum, i liillunum.
Þilin voru Ijósmáluð og með miklu af spegl-
um.
Tíu til tólf prammakarlar stóðu við disk-
inn og voru að fá sjer morgunglas af livít-
víni og tala við nokkra dráttarbátaeigend-
ur. Þeir voru að tála um möguleikana á
því, hvort hægt mundi verða að komast
ána undan straum, þrátt fyrir flóðið.
„Það er vafasamt livort hægt er að kom-
ast undir brúna við Dinant. Og jafnvel þó
að það væri hægt mundum við verða að
taka fimtán franka á smálestina fyrir hvern
kílómetra.“
„Það er of mikið .... Með því verði
borgar sig betur að vera kyrr.“
Þeir litu á Maigret. Einn þeirra, sem
rendi grun í hver hann væri, hnipti í þann,
sem næst stóð.
„Einn belgiski prammakarlinn er að tala
um að fara dráttarbátalaus. Láta sig bara
reka undan straumi.“
Á kránni var ekki einn einasti Belgi.
Þeir kusu sjer fremur búð Peeters með
dökku þiljunum og blönduþefinn af kaffi,
kanel og einiberjabrennivíni. Þar gátu þeir
staðið tímunum saman, í sínu eigin and-
rúmslofti, hallað sjer upp að diskinum, tal-
að letilega og liorft grábláum dreymandi
augunum á auglýsingarnar á gagnsæja
pappírnum, sem límdar voru á rúðurnar í
hurðinni.
Maigret hlustaði á alt, sem sagt var kring-
um hann. Af samtalinu gat hann ráðið, að
Belgar væru fremur óvinsælir þarna, ekki
aðeins vegna þess hve ólíkir þeir væru
Frökkum að skapferli, lieldur öllu fremur
af því, að þeir væru keppinautar þeirra.
Prammarnir þeirra voru ávalt í besta
standi og með sterkum aflvjelum, og oft-
astnær gátu þeir undirboðið Frakkana og
tóku flutning fyrir gjald, sem liinum þótti
hlægilega lágt.
„Og svo ganga þeir um og drepa stúlkur
í ofanálag."
Þessi athugasemd var ætluð Maigret, og
sá sem talaði gaut hornauga til hans, til
þess að sjá áhrifin.
„Hversvegna tugthúsa þeir ekki alt hysk-
ið? Jeg skil eklci eftir hverju lögreglan er
eiginlega að bíða .... Nema það sje vegna
þess, að þetta er efnað fólk .... “
Maigret fór út og slangraði á nýjan leik
niður bryggjurnar, og starði út á mold-
biúna ána, sem fleytti trjágreinum á fleygi-
ferð áleiðis til sjávar. í lítilli hliðargötu til