Fálkinn - 28.10.1943, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
KROSSGÁTA NR. 473
Lárjett. Skýring.
1. Fugl, 5. Styrkur, 10. Atv.o., 12.
Atv.o., 14. Fjölda, 15. Falls, 17. Á
íláti, ef., 19.Vatn , 20. Karllcyn, 23.
Mannsnafn, 24. mannsnafn, 26. Ósk-
ar, 27. birtist, 28. Tímabil, 30 tíma-
bil (danskt), 31. Svikin, 32. Húsdýr,
34. Kvenkyn, þ.f., 35. Lúrir, 36. verk-
færið, 38. Mannsnafn, 40. kvenheiti,
42. Hjúkrunarkona, 44. Koma fyrir,
46. Ráfar, 48. Spor, 49. Skiftu i sund-
ur 51. Iívenheiti, 52. Ágóða, 53. Köld-
um, 55. Atv.o., 56. Líkin^ 58. Skammst.,
59. Mál að deyja, 61. Verka, 63.
Orm, 64. Skraut, 65. Hundsheiti.
Lóðrjett. Skýring.
1. Ástand afleiðingar, þolf., 2.
Vald, 3. Kvennheiti, 4. 2 eins, 6.
Nóta, 7. Skvettur (fornt), 8. Lands-
hluti, 9. Tilhald, 10. Gera við, 11
Batnar, 13. Frumeind, þ.f., 14. Til-
heyrandi ungbörnum, 15. Hunds-
heiti, þolf., 16. Gamalmenni, 18. Stif,
21. Á fæti, 22. ending, 25. Létt fóð-
ur, 27. Stjórnendur, 29. Hryggja, 31.
Feikna, 33. Samdægurs, 34. Verslun,
37. Myntin, 39. Klaufi, 41 fuglana,
43. Framgangur, 44. Börðu, 45.
Eigna, 47. Nægileg, 49. Skammst.,
50. 2 eins, 53. íláts, 54. Gælunafn,
57. Óslitni, 60. Óðagot, 62. Bardagi,
63. 2 eins.
LAUSNKROSSGÁTU NR.472
Lóðrjett ráðning:
1. Akranes, 2. Afar, 3. Ker, 4. L 1,
6. Pá, 7. Áll, 8. Klár, 9. Trauðla, 11.
Saf, 13. Man, 14. Ræða, 15. Gull,
17. Sár, 19. Pól, 20. Boði, 21. Reyr,
23. Kál, 25. Sog, 27. Pro, 30. Maski,
32. Aptur, 34. Bás, 35. Jón, 37. Art,
41. Sláttur, 43. EU, 44. Ljár, 45.
Lama, 47. Lampinn, 49. Ása, 51.
Atom, 52. Góna, 53. Róm, 55. Tug,
58. Lim, 60. Gómi, 62. Tól, 63. Riss,
65. Lön, 67. Róu, 69. L. I., 70. Ra.
Lárjett ráðning:
1. Aflakló, 5. Apakött, 10. Fel, 12.
Áll, 13. Mar, 14. Rag, 16. Lás, 18.
Apar, 20. Bætur, 22. Ráku, 24. Nón,
25. Soð, 26. Lep, 28. Ráð, 29. El, 30.
Moða, 31. Lyra, 33. L 1, 34. Bagi,
36. Ropa, 38. Rás, 39. Sót, 40. Trje,
42. Skel, 45. Laut, 50. Ilja, 52. Gaur,
53. Ra, 54. ÁÁst, 56. Lát, 57. Óms,
58. Lóm, 59. Taug, 61. Rotna, 63. Möl, 70. Rós, 71. Rausnin, 72. Lausn-
Rimp, 64. Gól, 66. Móa, 67. Rim, 68. in.
vinstri kom hann alt í einu auga á húsið,
sem Anna hafði sýnt honum.
Morgunbirtan var óviðfeldin, liiminn all-
ur skítgrár. Fólkinu á götunni var kalt;
það var að flýta sjer i vinnuna.
Maigret gekk að framdyrunum og hringdi
bjöllunni. Klukkan var rúmlega kortjer
yfir átta. Konan, sem opnaði dyrnar, liafði
auðsjáanlega verið að þvo eða skúra, því
að hún þerraði hendurnar á svuntunni sinni
um leið og hún spurði:
„Hvern ætlið þjer að finna?“
Fyrir endanum á ganginum sá hann inn
í eldhús, og á miðju gólfinu stóð fata og
gólfskrubba.
„Er herra Piedbæuf heima?“
Konan horfði á hann tortryggnisaugum,
frá hvirfli til ilja.
„Hvaða herra Piedbæuf?“
„Faðirinn.“
„Þjer eruð frá lögreglunni, geri jeg ráð
fýrir. Ef svo er þá finst mjer að þjer ættuð
að vita, að hann er altaf í rúminu um þetta
leyti á morgnana. Hann er vökumaður á
nóttinni og kemur aldrei heim fyrr en
klukkan sjö .... En, ef þjer viljið fara
upp til hans, þá .... “
„Þakka yður fyrir, en jeg vil ekki ónáða
hann. En hann sonur hans?“
„Hann fór til vinnu fyrir tíu mínútum.“
Maigret heyrði skeið detta á eldhúsgólfið,
og er hann leit yfir öxlina á konunni, sá
hann á barnsliöfuð.
„Er þetta, kanske . .. . “ sagði hann.
„Já, það er drengurinn veslingsins henn-
ar Germaine .... Nú, ætlið þjer að koma
inn eða ekki? Ef þjer hangið hjerna lengur
í dyrunum, verður iskalt í liúsinu.“
Maigret fór inn fyrir. Þilin í ganginum
voru máluð marmaramunstri. 1 eldliús-
iuu óð alt á súðum, og konan tautaði eitt-
hvað ofan í bringuna, er hún fór út með
fötuna. En ómögulegt var að heyra, hvort
hún var að jagast eða að afsaka sig.
Á borðinu voru óhreinir bollar og disk-
ar. Lítið barn sat þarna eitt út af fyrir sig,
og var að maula soðið egg og ataði rauð-
unni á kinnina á sjer.
Konan var að minsta lcosti fertug. Hún
var mögur og andlitið tært.
„Lítið þjer eftir baninu?“
„Að svo miklu leyti sem jeg get .. Hann
afi drengsins er í rúminu fram yfir miðjan
dag og aðrir eru ekki heima, síðan þeir
drápu hana móður barnsins. Þegar jeg er
sótt út verð jeg að fara með barnið til ein-
hvers ,nágrannans.“
„Þegar þjer eruð sótt út?“
„Já, jeg er starfandi ljósmóðir.“
Hún hafði tekið af sjer blettóttu svunt-
una, eins og hún væri henni og stöðu henn-
ai vansæmandi.
„Þetta er alt í lagi, Jojo litli, þú þarft
ekki að vera hræddur.“
Barnið liafði hætt að eta og starði á
fulltrúann.
Yar það eiginlega líkt Joseph Peeters?
Það var ekki gott að segja. Eitt var víst:
þetta var hnubbaralegur strákur. Andlits-
fallið var óreglulegt, liöfuðið of stórt, háls-
inn mjór, en eftirtektarverðast var þó að
munnurinn var svo stór og varirnar svo
þunnar, að hann var líkastur og á tíu
ára gömlu barni, að ekki sje dýpra tekið
í árinni.
Strákurinn glápti á fulltrúann, en ekkert
varð lesið úr augnaráði hans. Og eigi
breyttust augun heldur, þegar yfirsetukon-
unni fanst það viðeigandi að grúfa sig yfir
bann og kyssa hann, um leið og hún sagði
tilgerðarlega:
„Yeslings hnokkinn! Ettu upp eggið þitt,
ljúfurinn minn.“
Hún liafði ekki boðið Maigret sæti. Stór
pollur var á gólfinu og á eldstónni kraum-
aði í súpupotti.
„Þjer eruð víst maðurinn, sem þau hafa
sótt til Paris, er það ekki?“
Röddin var elcki beinlínis egnandi, en
fjarri fór því að hún væri vingjarnleg.
„Hvað eigið þjer við?“
„Þjer skuluð ekki vera með neina upp-
gerð. Þetta vita allir.“
„Vita allir hvað?“
„Þjer vitið það ekki síður en aðrir. Það
er laglegt starf, sem þjer hafið tekið að yð-
ur .... En jeg geri ráð fyrir, að lögreglan
vilji altaf vera þeim megin, sem pening-
arnir eru.“
Maigret hleypti brúnum, ekki vegna þess
að hann tæki þessi orð nærri sjer, heldur
^egna hugarfarsins, sem þau lýstu.
„Þeir fóru ekki dult með það sjálfir,
þessir Belgar. Þeir sögðu, að málið mundi
reynast þeim erfitt í fyrstu, en að alt mundi
breytast imdir eins og fulltrúinn frá Paris
kæmi.“
Ekki vantaði kurteisina lijá kerlu, og
glottið á vörum hennar var ógeðslegt.
„Þjer þurfið ekki annað en líta á hvern-
ig farið er að. Málið er dregið á langinn,
og hyskið, sem ætti að vera komið undir lás,
fær nægilegan tíma, til þess að búa út lyga-
sögur .... Og vitanlega veit það vel, að
lik Germaine finst aldrei. — Ettu matinn
þinn, gullið mitt. Þú þarft ekkert að ótt-
ast.“
Henni vöknaði um augun, er hún leit á
barnið, sem lijelt skeiðinni á lofti og góndi
á hinn óboðna gest.
„Það er ekkert, sem þjer kærið yður um
að segja mjer?“ sagði Maigret.
„Ekki vitundar ögn. Peetersfólkið segir
yður efalaust allt, og sannar yður líldega í
tilbót, að króinn sé alveg óviðkomandi hon-
um Seppa þeirra.“
Maigret hafði verið tekið þarna sem
fjandmanni, og við því var ekkert að gera.
Andrúmsloftið þarna í húsinu var þrungið
fátækt og hatri.
„En ef þjer viljið hitta herra Piedbæuf,
þá getið þjer komið aftur klukkan tólf. —
Hann lcemur á fætur um það leyti. Og þá
hittið þjer Gerard líka, því að hann kemur
heim að borða um hádegið.”