Fálkinn - 12.11.1943, Blaðsíða 12

12
F Á L Ií I N N
BEQRSE5 SlMEnon

4 Flæmska búðin
ofurlítið fram, eins og þegar sjálfsánægju-
Lros leikur um varirnar, með votti af glotti.
Myndin minti Maigret á einhvern — en
hann mundi ekki hvern.
Rödd Önnu var djúp, nærri því karl-
mannleg. Svo hljóðnaði hún.
„Á jeg að lialda áfram, lierra fulltrúi?"
Hann flýtti sjer að loka skápnum, stakk
myndinni í vasann, og gekk liljóðlega til
baka inn í herbergi Josephs, áður en hann
svaraði:
„Nei, þetta nægir. Þakka yður fyrir.“
Hann tók eftir að Anna var fölari en
áður, þegar hún kom upp. Hafði hún kanske
lagt of mikla tilfinningu í sönginn? Hún leit
í kringum sig i herberginu, en sá ekkert
athugavert.
„Jeg skil þetta ekki .... En það kemur
i sama stað niður .... Jeg ætlaði að spyrja
vður að dálitlu, fulltrúi. Þjer hittuð Jóseph
í gærkvöldi. Hvað haldið þjer um hann?“
Hún liafði tekið klútinn af höfðinu á
sjer, og Maigret fanst að hún mundi hafa
þvegið sjer um hendurnar líka.
„Yið verðum,“ hjelt hún áfram, „við
verðum að sanna sakleysi hans, -hvað sem
það kostar. Allir verða að sannfærast um
r-ð hann sje saklaus.....Við verðum að
gera hann hamingjusaman . .. .“
„Og Marguerite Van de Weert?“
Anna andvarpaði aðeins.
„Hve gömul er María systir yðar?“
„Tuttugu og átta .... Enginn dregur í
vafa, að hún muni einhverntima verða
í.kólastýra í skólanum í Namur.“
Maigret þuklaði á myndinni í vasa sín-
um. „Hefir hún nokkurtíma verið trú-
lofuð?“
Hún svaraði samstundis: „Maria?“ Rödd-
in lýsti hvað hún meinti.
„Hún María í ástamálum? .... Þá þekk-
ið þjer hana illa.“
„Jeg verð að halda áfram að vinna,“
sagði Maigret og gekk fram að stiganum.
„Hafið þjer orðið nokkurs vísari ennþá?“
„Jeg veit það ekki.“
Hún varð honum samferða niður. I eld-
húsinu sá liann gamla manninn, sem var
nýsestur í tágastólinn, og virtist ekki taka
neitt eftir þeim þegar þau gengu framhjá.
„Hann fylgist ekki með neinu núna“,
andvarpaði Anna.
Þrent eða fernt var í búðinni. Frú Peet-
ers var að hella brénnivíni í glas. Hún
hneigði sig þegar Maigret fór hjá, án þess
að setja af sjer flöskuna eða slíla samræð-
unni við gestina, sem var á flæmsku.
Líklega hefir hún verið að segja þein.
að þetta væri hinn frægi fulltrúi, sem væri
þangað kominn alla leið frá París, því að
allir í búðinni horfðu á hann með lotning-
arfullu augnaráði.
Fyrir utan var Macliére að kanna blett,
þar sem jarðvegurinn virtist lausari en í
kring.
„Hafið þjer orðið nokkurs visari?“ spurði
fulltrúinn.
„Jeg er hræddur um ekki. Jeg er altaf að
leita að líkinu. Því að við getum aldrei
gómað sökudólgana, nema við finnum lík-
ið.“
Hann leit í áttina til árinnar, eins og hann
vildi gefa í skyn, að að minsta kosti hefði
lílcið ekki farið þá leiðina.
IV. kap.: GAMALL KUNNINGSSKAPUR.
Ivlukkan var orðin dálítið yfir tólf. —
Maigret var enn á gangi um árbakkann, í
fjórða skiftið siðan í morgun. Hinsvegar
árinnar var langur, hvítur garður meðfram
ánni, tilheýrandi verksmiðjubyggingu. —
Gegnum hliðið á garðinum streymdi hópur
af fólki, sem var að lialda heim lil sin
í hádegisverðinn, ýmist gangandi eða hjól-
andi.
Maigret var um hundrað metra frá brúnni
þegar hann fór að mæta því fyrsta af þessu
fólki. Ilann tók þegar eftir einu andlitinu.
Hann sneri sjer við til þess að athuga það
betur og sá þá einmitt að þessi maður liafði
litið við líka.
Þetta var maðurinn, sem myndin var af,
sú sem hann var með í vasanum.
Ungi maðurinn hikaði eitt augnablik,
svo gekk hann rakleitt til fulltrúans.
„Eruð þjer leynilögreglumaðurinn frá
París ?“
„Þjer eruð Gerard Piedbæuf, er ekki
svor
Leynilögreglumaðuriiin frá París! Hann
var farinn að venjast þessu uppnefni og
vissi upp á hár livaða merking var Iögð í
það. Machére hafði verið sendur frá Nancy
til þess að taka málið að sjer. Hann var
þarna í rjettarins nafni, og liver sá, sem
einhverskonar upplýsingar gat gefið sneri
sjer beint til hans.
En hinsvegar var Maigret „leynilögreglu-
maðurinn frá París“ slettireka, sem belg-
iska fjölskyldan hafði kvatt til Givet i þeim
eina tilgangi að liann sannaði sakleysi
hennar. Og í livert skifti, sem einhver þekti
liann á götunni, varð hann fyrir augnaráði,
sem var alt annað en vingjarnlegt.
„Eruð þjer að koma að heiman frá
okkur?“
„Nei. En jeg kom þangað fyrr í morgun.
En jeg misti af honum föður yðar. Hann
var farinn að sofa.“
Gérard var eklci eins unglegur núna og
liann hafði verið á myndinni. En þó var
hann hinn unglegasti, bæði i andliti og í
limaburði og sömuleiðis unglega til fara,
en þegar betur var að gáð var ekki hægt
að láta sjer dyljast, að hann var öfugu
megin við tuttugu og fimm árin.
„Ætluðuð þjer að hitta mig?“ spurði
hann.
Hvað sem annars liefir mátt út á hann
setja, þá var svo mikið víst, að hann þjáð-
ist ekki af feimni. Hann horfði fast fram-
an í Maigret. Augun voru brún, og voru
efalaust vel fallin til þess að vekja hylli
kvenna, hörundið mjúkt og munnurinn
fríður.
„Jeg get tæplega sagt, að jeg sje farinn
að starfa enn þá.“
„Fyrir Peeters, jeg skil. Þetta vita allir.
Sannast að segja vissu það allir áður en
þjer stiguð l'æti lijerna. Þeir segja að þjer
sjeuð heimilisvinur hjá Peeters og ællið að
laka að yður að sanna, að ....“
„Að sanna alls ekki neitt! .... Jæja,
Þarna er þá faðir yðar að fara á fætur.“
Þeir gátu sjeð heim að litla húsinu. Á
efri hæð var vindu tjald dregið upp, og mað-
m með mikið, grátt yfirskegg sást líta út
um gluggann.
„Hann hefir sjeð okkur,“ sagði Gérard.
„Hann er alklæddur innan skamms.“
„Þekkið þjer Peelersfólkið persónulega?“
Þeir gengu saman upp og ofan árbakk-
ann, um það bil hundrað metra frá
flæmsku búðinni. Loftið var hrollkalt. Yf-
irfrakki Gérards var.þunnur, en af því að
honum líkaði auðsjáanlega vel sniðið á
bonum, þá kærði hann sig kollóttann um
hlýindin.
„Hvað eigið þjer við?“
„Systir yðar var fylgikona Josephs Peet-
trs fyrir þremur árum eða fyrr. Kom hún
heim til fjölskyldu hans þá?“
Gérard ypti öxlum.
„Þurfum við að rekja alt þetta mál svona
ílarlega? . ... I fyrstunni — það er að segja
áður en barnið fæddist — vann Joseph eið
að því, að liann ætlaði að eiga systur mína
.... Síðan kom Van de Weert lælmir og
bauð systur minni tíu þúsund iranka til
þess að hún færi á burl og kæmi aldrei
aftur . . . . í fyrsta sinn sem Germaine kom
út, eftir að hún hafði eignast barnið, þá
gerði hún sjer ferð heim til Peetersfólks-
ins lil þess að sýna þeim það. Þau ætluðu
að ganga af göflunuin, og kerlingin kallaði
hana öllum illum nöfnum, sem hún gat
munað .... Síðar fór ofurlítið betur á
með þeim. Og Joseph var altaf að endur-
taka hjúskaparloforðið .... En þó sagðist
hann altaf verða að Ijúka prófi fvrst . . . .“
„En þjer?“
„Jeg?“
1 fyrstu þóttist hann ekki skilja hvað
Maigret ætti við. En svo breylti liann alt
í einu um tón. Brosið, sem kom fram á var-
ir lians var þóttalegt og meinlegt, og hann
lijelt áfram:
„Hefir noklcur sagt yður nokkuð?“
Án þess að taka sjer málhvíld í atlög-
i’nni tók Maigret upp ljósmyndina úr vasa
sinum og sýndi Gerard.