Fálkinn - 10.03.1944, Qupperneq 9

F Á L K I N N
9
[)jer yður sæli, gerið þjer svo vel.“
Grove settist. Adler tók upp píp-
una sína og kveikti í. ,,Jeg var fjar
verandi — þegar liinn atburður-
inn gerðist — fyrir tveimur órum,“
sagði hann, „og' jeg get sagt yður
að jeg liefi aldrei trúað að þjer
væruð sekur um það sem..............
sagt var. Og jeg veit, að margir
halda það sama og jeg — líka hvað
snertir myndina, sem kom í blöðun-
um.“
„Myndin var ósvikin en hún var
bara villandi,“ sagði Grove. „Jeg
get vel sagt yður hvernig í öllu lá.
Glifford var þorpari. Hann hafði
nautn af að gera Júliu helvítið lieitt.
Eitt kvöldið lokaði hann hana úli,
og hún átti ekki annars kost en að
fara heim til mín. Það var hellirign-
ing svo að hún varð gegndrepa,
þessvegna var komið að lienni í
náttfötum og slobrokk — hvort-
tveggja var af systur minni. Júlia
var nefnilega vinkona systur minn-
ar sem átti heima hjá rajér — og
Júlia kom þangað af því að hún
hjelt að hún væri lieima. Það gat
ekki heitið að jeg þekkti liana þá.
En systir mín var í leikhúsinu þá
og fór í næturklúbb á eftir. Jeg
sagði auðvitað við Júliu Glifford að
liún skyldi híða, þvi að systir min
kæmi bráðum lieim.
Jeg ljet liana setjast inn í stofu
en fór sjálfur inn í svefnherbergi
og lagðist fyrir aftur. Nokkru síð-
ar vekur hún mig með því að berja
á svefnherbergisdyrnar; hún sagði
að einhver væri að reyna að komast
inn í lnisið, Jeg fór í náttkápu og
fór fram í stofuna — i sama bili
opnast útidyralnirðin, Júlia Glif-
ford stóð viö hliðina á mjer —
líka í náttkápu. Þeir höfðu með
sjer ljósntyndavjel og glampalampa.“
„Það hefir verið fljótgert," sagði
Adler þurlega. „Og systir yJðar var
ekki komin heim?“
„Nei, ekki ennþá. Þegar Gliflord
hafði lokað konu sína úti fór hann
út sjálfur. Hún liafði sagt honum
livert lnin ætlaði að fara, en þvi
neitaði hann síðar. Nú vildi svo
til að liann rakst inn á sama nætur-
klúbbinn og systir min var á með
kunningja sinum. Hann sá hana og
þá kom honum þorparabragðið i
lnig. Ljósmynd af okkur og myndin
nægðu til ]iess að hann gæti fengið
hjónaskilnað og eyðilagt mannorð
hennar.“
„Og framtíð yðar,“ sagði Adler.
„Já, og hana líka,“ sagði Grove.
Adler kinkaði kolli. „Jeg man
það, sem altalað var lijer fyrir
eina tíð, að allar líkur bentu til
þess að þjer ættuð mikla framtíð."
Hann barði úr pípunni. „Það er
bæði synd og skömm,“ sagði hann.
, Synd og skömm.“
„Það var ekki fyr en eftir þetta
skeði, sem jeg kynntist henni nokk-
uð að marki,“ sagði Grove og bætti
við í liuganum: Og fór að elska
liana. „Van Werl bjargaði sjer úr
ógöngunum við sama tækifæri;
liann hafði flekkaðan skjöld í þessu
spillingarmáli,“ sagði hann bitur.
Adler gerði enga athugasemd við
síðustu setninguna. „Jeg held að jeg
verði að fara inn og sjá hvernig
gengur“ sagði hann.
"DRÓÐIR Júliu stóð upp þegar
Grove kom inn í klefann. -—
„Góðan daginn, Rent,“ sagði liann.
„Góðan dag, Edvard. Mjer hel'ir
verið leyft að tala við þig i tiu
mínútur. Sestu niður.“
„Hvernig líður Júliu?“
„Hún var að enda við að tala við
Van Wert. Henni líður vel. Þeir
vilja ekki lofa henni að tala við
þig í bili. Jeg kem hingað sem verj-
andi þinn. í fyrstu vildi Júlia ekki
segja neitt, en loksins glopraðist
út úr lienni að hun hefði framið
morðið.“
„Lögreglan kom heim og dró mig
fram úr rúminu,“ sagði Edvard.
„Þeir voru að leita að henni. Þeir
sögðu að hún hefði framið morðið.
Og þá fanst mjer best að með-
ganga.“
Grove kinkaði kolli. „Hvernig at-
vikaðist þeta eiginlega, Edvard?“ *
„Jeg man það ekki greinilega.
Hann kom inn og' jeg sagði honum
að hann yrði að hypja sig burt áður
en Júlia kæmi, en það vildi hann
ekki. Og svo fórum við i hár sam-
an.“
„Braust hann inn eða hleyptir þú
honum inn?“
„Jeg opnaði fyrir honum. Hann
hringdi dyrabjöllunni og jeg' opn-
aði.“ Hann njeri sjer um augun.
„Segðu Júliu að luin skuli ekki
kviða. Þeir mega eki kvelja lílið
úr henni. Segðu þeim að jeg hafi
gert það af þvi að hann hafi átt
það skilið. Bent, þeir mega ekki
sakfella liana.“
„Það gera þeir heldur ekki,“ —
sagði Grove. „Þeir eru komnir á
aðra skoðun. Þeir hafa sannanir
fyrir hvi að hún hefir ekki getað
myrt hann, því að hún var i kvik-
myndahúsinu um þetta leyti. Þess-
vegna er jeg kominn hingað lil þín
. . . . Hvað gengur að þjer, Edvard?“
Andlit unga mannsins varð eitl
spurningarmerki. „Var það ekki
Júlia sem myrti hann?“ spurði
hann steini lostinn.
„Nei, vitanlega ekki. Hún helir
fullgilda fjarverusönnun.“
„Bent,“ Edvard greip um úlf-
liðinn á honum. „Bent, hvað sagði
hún við þig? Við þig — ekki við
þá?“
„Að luin hefði ekki gert það.“
Edvard kreisti saman varirnar.
Hann varð náfölur í andliti.
„Jeg gerði það ekki heldur,“
hvíslaði hann hásum rómi. „Jeg
hjelt að Júlia liefði gert það. Þeir
sögðu að.......“
„Þú erl með stórar skeinúr á
höndunum, hvernig fjekstu þær?“
Edvard leil á hendurnar á sjer.
„Þeir spurðu mig um þetta líka.
Það var á leiðinni' heim. Jeg rak
höndina i ljósastaur.“
„Sá nokkur þig þegar þú varsl
á leiðinni heim?“
„Nei. Jeg mætti fengum.“
— „Hvenær fórstu heiman frá
Júliu?“
„Klukkan hálfellefu. Jeg kom heim
til min klulckan hálftólf. Jeg veit
ekki með vissu hvenær þeir komu
að sækja mig.“ Edvard starði út í
bláinn. „Úr þvi að það var ekki
Júlía — og eklci jeg —“ Hann leit
allt í einu upp og horfði á Grove.
„Bent, var það....?“
Grove hristi liöfuðið. „Nei, það
var heldur ekki jeg, Edvard.“
Edvard virtist hafa fallist hugur.
Grove sló á öxlina á lionum. -
„Reyndu að sofa um stund, Edvard.
Jeg kem aftur á morgun.“
EGAR Grove kom inn í ársal
gistihússins, Sem hann átti
heima í, klukkutíina síðar, stóð Ad-
ler þar og beið lians.
„Herra Grove,“ sagði hannn. „Mig
langar til að tala við yður.“
Grove kinkaði kolli. „Komið þjer
með mjer upp og fáið yður glas.“
Adler horfði forvitnislega á hann
sem snöggvast, svo sagði hann:
„Jeg þakka. En er yður ver við
að bíða dálítið, meðan jeg síma?“
Þegar Adler kom út úr síma-
klefanum fóru þeir upp í stofu
Groves.
„Gátuð þjér talað við bróður
frú Glifford?“ spurði Adler.
„Já. Hvernig list yður á hann?“
„Prýðis piltur. Engum mundi jeg
síður trúa til að drepa mann
og þvi síður myrða mann.“
„Þjer munduð fremur trúa mjer
til þess,“ sagði Grove.
Adler ypti öxlum. „Jeg gæti vel
hugsað mjer yður drepa mann, ef
þjer yrðuð næglega reiður.“
„Hlustið þjer nú á,“ sagði Grove
hvasst. „El' að þjer hafið grun á
mjer, þá krefst jeg þess að þjer
lcærið mig. Og svo skuluð þjer
reyna að koma með sannanirnar.
Nú skal jeg segja yður hversvegna
þjer eruð að snuðra hjerna. Það
er vegna þess að þjer hafið komist
að raun um, að ýmislegt i kærunni
gegn bróður frú Glifford stenst
ekki!“
Adler njeri sjer um liökuna. —
„Þjer hafið að nokkru leyti rjelt
að mæla, lierra Grove. Jeg lield aö
hann sje ekki sekur. Hann var ó-
eðlilega fús á að játa.“
Nú var barið að dyrum og Adler
sagði: „Þetta er líklega Van Wert.‘
„Van Wert? Hvaða erindi á hann
hingað?“
„Jeg símaði til lians neðan úr and-
dyrinu og bað hann að líta hingað
inn á heimleiðinni.“
„Jæja, þið sitið hjer á fundi,“
sagði Van Wert þegar hann kom
inn.
„Já, við erum að ræða morð-
málið,“ sagði Adler.
„Gott og vel, gott og vel,“ sagði
Van Wert þurrlega. Hann rendi
augunum yfir gólfteppið, svo laut
hann niður og' tók upp litla örðu,
sem lá beint undir loftlampanum.
„Það er þá hjerna sem jeg liefi
brotið á mjer nöglina,“ sagði liann.
„Jeg var að brjóta heilann um,
hvar jeg liefði gert það. Það hefir
verið þegar jeg kom hjerna í nótt.
Sjáið þið, brotin falla saman.“ —
Hann fleygði naglflísinni í ösku-
bakkann. „Síðan jeg var sfrákur
hefi jeg aldrei getað á mjer setið
að tína upp það sem jeg sje á gólf-
inu,“ sagði hann. „Þetta eru álög.“
„Það er einkennilegt," sagði Ad-
ler þurrlega.
Van Wert leit á hann. „Hvað er
einkennilegt?"
„Þjer sögðuð að þessi naglflís
væri úr nögl, sem þjer hefðuð
brotið."
Van Wert horfði á hann og botn-
aði ekki í neinu. „Já, þjer heyrðuð
það.“
„Jeg vildi aðeins vera viss um
það. Jeg fann nefnilega þessa nagl-
flís í íbúðinni hjá frú Júliu, á eld-
húsgólfinu, þegar jeg var kvaddur
þangað í nótt. Jeg tók hana upp
og stakk henni í úrlokið mitt. Þegar
, þjer komuð þangað síðar tók jeg
eftir að þjer lögðust á hnjen á gólf-
ið og' sópuðuð það vandlega. Þjer
hafið svo langar og fallegar neglur
að jeg gat ekki varist þess að sjá
að brotnað hafi framan af einni
þeirra.“
Van We.rt rjetti fram hendurnar og
sagði með yfirlæti. „Dettur yður
í hug að jeg hafi gefið Glifford glóð-
arauga og' marbletti með berum
höndunum?“
„Nei, það dettur mjer ekki i liug.
En jeg hefi láfið stækka niyndir-
ar, sein jeg tók af fingrafarahlett-
inum, sem Jijer voruð að minnast
á, og svo virðist sem þeir sjeu
eftir hart barefli — Jiað sama sem
notað var fyrir morðvopn. — För-
in svara nákvæmlega lil þess.“
Nú fór yfirlætissvipurinn af Van
Wert og allur roði hvarf úr kinn-
um lians. Adler tók naglflísina úr
öskubakkanum og stakk henni undir
úrlokið sitt.
„Jeg gerði ráð fyrir að þjer
munduð atfiuga gólfdúkinn þegar
þjer kæmuð hingað inn, eins og
þjer hafið fyrir vana,“ sagði hann.
„Já, Van Wert — þjer verðið að
koma með mjer á lögreglustöðina."
Van Wert misti ekki stjórn á
sjer. Með undraverðri stillingu sagði
'hann: „Þjer hafið glæsilegt hug-
myndaflug, Adler.“
„Sei, sei nei. En viljið þjer ekki
hringja niður í fingrafaradeildina og
spurja hvaða fingraför hal'i fundist
á úlfliðsúri Gliffords?"
Nú var löng þögn. Augu Van
Wert voru á flótta. Loks sagði liann:
„Má jeg fara heim til inin, Adter?
Þjer munuð skija livað jeg meina?“
„Já, jeg skil það mæta vel. En
það er annar maður viðstaddur
hjer, herra Van Wert.‘
„Hann má vel fara heim til
sín mín vegna, ef liann vill fyrst gefa
skriflega játningu,“ sagði Grove.
„Allt i lagi,“ sagði Van Wert,
settist við borðið og tók upp penna.
Meðan hann var að skrifa sagði
hann: „Glifford krafðist meiri pen-
inga en jeg gat borgað lionum.
Hann liótaði rnjer að segja fyr.ver-
andi konu sinni frá því, sem gerð-
ist fyrir tveimur árum. Svo fór hann
og jeg elti hann. Enginn var heima
hjá frú Glifford. Hann opnaði hurð-
ina með lykli, sem hann hafði
haldið eftir forðum og jeg elti hann
inn. Þið vitið hvað síðar gerðist.
Þegar þjer ráluið Glifford fyrir
tveimur árum, Grove, kom hann til
mín og sagðist þekkja yður vel og
að hann hefði aðgang að íbúðinni,
sem að þjer áttuð’ lieima í þá, því
að kona hans og systir yðar væru
góðir kunningjar. Jeg lofaði hon-
um peningum ef hann vildi eyði-
leggja niítnnorð yðar. Svo var það
seint um kvöld að hann síinaði til
mín — jeg hitti hann á götunni
og liann sagði að konan sin væri
eins sins liðs heima hjá y'ður.
Spurði hann mig hvað mikið jeg
vildi borga honum, ef hann næði
í tvo einkanjósnara og ljósmynda-
vjel og brytist inn til yðar. Þjer
höfðuð komist að sínu af hverju
misjöfnu um mig, Grove, og jeg
gat átt von á, að þjer ljóstruðuð
því upp þá og þegar. Jeg bauð hon-
um tíu þúsund. Hann heimtaði fim-
tán — og þau fjekk hann.“
Van Wert hjelt áfram a'ö skrifa.
Iikkert liljóð heyrðist í stofunni
nema krassið í penna lians.
Van Wert hallaði sier aftur i stóln-
Frh. á bls. 11