Fálkinn - 10.03.1944, Page 13

F Á L K I N N
13
aS bregða sjer aö heiman, kaus hún lield-
ur að stíga inn í Fiatinn sinn og kanna ná-
grenniÖ. Ekkert var eins yndislegt og Tosk-
ana-landslagið í liinu tilgerða sakleysi sínu
— þegar ávaxtatrjein stóðu í blóma, ask-
irnir laufguðust og liinn skæri, ferski litur
þeirra sindraði í sólskininu við liliðiría á
liinum dökku, sigrænu olíutrjám, þá fann
hún til hreinnar og liáleitrar gleði, sem bún
liafði óttast að væri horfinn sjer að fullu.
Eftir hið raunalega fráfall mannsins henn-
ar fyrir ári síðan, eftir mánuði fulla af
kvíða og áhyggjum, meðan lögfræðingarn-
ir voru að safna saman því, sem eftir var
af hinum tvístruðu eignum lians og hún
þurfti ávalt að vera við hendina, ef þeir
þyrftu að tala við hana — greip hún feg-
ins hendi leiguhoði Leonardanna á þessu
glæsilega fornhýsi, þar sem hún gæti hvilt
sig og hugsað ráð sitt. í átta ár liafði hún
lifað hóflausu lífi. i ógæfusömu lijónahandi
og nú var hún um þrítugt. Hún átli nokkr-
ar dýrindis perlur og tekjur, sem hún gat
fleytt sjer á, með því að fara sparlega.
Jæja, horfurnar voru betri en í fyrstu, er
lögfræðingarnir höfðu sagt lienni, þurígir
á hrún, að þeir óttuðust, að ekkert yrði
eftir, er húið væri að greiða skuldirnar.
Núna, er hún hafði dvalið hálfan þriðja
mánríð í Flórens, fanst henni, að hún liefði
jafnvel getað lekið þeim málavöxtum með
slillingu. Þegar liún fór frá Englandi, liafði
lögfræðingurinn, roskinn maður og góður
vinur liennar, klappað á hönd henar og
sagt:
„Nú þárftu engu að kvíða, góða min.
Reyndu fyrst og fremst að safna heilsu
og' kröftum. Útlit þitt þurfum við ekki
að minnast á, því að ekkert fær á það.
Þú ert ung kona og ljómándi falleg, og ég
er í engum vafa um, að þú munir giftast
á ný. En næst skaltu ekki gifta þig af ást;
það er mesti misskilningur. Náðu þjer i
mann i góðri stöðu, mann sem getur ver-
ið þjer góður fjelagi og förunautur.“
Hún hafði hlegið heysklega að orðum
lians. Kynni liennar af hjónabandinu voru
sár og hörð reynsla, og hún var staðráðin
i því að hætta sjer ekki öðru sinni út á
þær hálu brautir. Það var því einkennilegt,
að hún skyldi einmitt nú vera að lmgsa
um að fara nákvæmlega að ráðum hins
gamla og hyggna vinar sins. Svo virtist satt
að segja, sem hún þyrfti að ákveða sig
þennan sama dag. Edgar Swift var þegar
á leiðinni upp til liússins. Hann hafði
hringt fyrir stundarfjórðungi og sagt, að
liann þurfti óvænt að fara til Cannes á
fund Seafair lávarðar og væri þegar á för-
um, en yrði nauðsynlega að liitta hana áð-
ur en hann færi. Seafair lávarður var Ind-
landsmálaráðherra og þessi skyndilega
kvaðning hlaut að þýða það, að Edgar yrði
nú loks hoðin sú virðingarstaða, er honum
liafði leikið hugur á.
Sir Edgar Swift K.C.S.l. var i Indlands-
þjónustunni, eins og faðir hennár liafði ver-
ið og hann hafði náð miklum framar. I
fimm ár liafði liann verið landstjóri
í norð-vestur hjeruðunum og sýnl frábæra
hæfileika á miklum ólgutímum. Er starfs-
límahil hans var útrunnið, fór það orð af
honum, að hann væri hæfasti maðurinn í
Indlandi. Hann hafði reynst ágætur stjórn-
ari; þótt hann væri ákveðinn vissi hann
ætíð, livað við átti. Væri liann ráðríkur,
þá var liann líka veglyndur og hófsamur.
Hindúar og' Múhameðstrúarmenn kunnu
vel við hann og treystu lionum. Mary liafði
þekt liann alla sína æfi. Þegar faðir henn-
ar dó, enn á besta aldri, og þær mæðgur
liöfðu snúið heim til Englands, varði Edg-
ar Swift miklum hluta tima síns lijá þeim,
þegar hann kom heim í orlofi. Hann fór
með Mary í hringleikahús, þegar hún var
smátelpa, og að liorfa á bendingaleiki; er
hún stálpaðist, fóru þau saman á híó og
leikhús; hann sendi henni afmælis- og
jólagjafir, og þegar hún var orðin nítján
ára, sagði móðir hennar eitt sinn við hana:
„Jeg held, að þú ættir ekki að umgang-
ast Edgar svona mikið, vina mín. Jeg efast
um, að þjer sje ljóst, hvað hann er ást-
fangin af þjer.“
Mary hló.
„Hann er gamall maður!“
„Hann er fjörutíu og þriggja ára,“ svar-
aði móðir hennar stuttlega.
En er lmn tveim árum seinna giftist
Methhew Panton, hafði hann gefið henni
undurfagra indverska smaragða, og j)eg-
ar liann komst að því, hve ólánsöm hún
var i hjónabandinu, reyndi liann með öllu
móti að verða lienni að liði. Hann kom til
London jafnskjótt, og hann ljel af land-
stjórastarfinu, og er hann frétti, að hún
væri i Flórens, lagði liann leið sína þang-
að, til að heimsækja liana. Sú heimsókn
varð lengri en hann ráðgerði í fyrstu; vik-
urnar liðu og Mary gat ekki dulist að liann
hiði einungis eftir lientugu tækifæri til að
hera upp bónorð silt. Hvenær skyldi liann
fyrst liafa orðið hrifinn af henni? Mary
hugsaði sig um og komst að þeirri niður-
stöðu, að liann hafi verið ástfanginn í sjer
alt frá jjví að hún var fimtán ára gömul og
hann kom heim í orlofi og sá, að hún var
ekki lengur harn, heldur ung stúlka. Slík
trygð var næstum átakanleg. Vissulega var
ólikt ákomið með nítján ára stúlku og
fjörutíu og .þriggja ára manni, þrítugri
konu og fimtíu og fjögurra ára manni.
Munur þeirra virtist j)ó miklu minni. Og
nú var hann ekki lengur óþektur emhætt-
ismaður í Indlandsþjónustunni, Iiann var
iríaður, sem tekið var eftir. Það var fjar-
stæða að halda, að stjórnin ætlaði sjer ekki
að njóta starfskrafta hans lengur. Hann
átti áreiðanlega glæsilega framtíð fyrir
höndum. Mary var búin að missa móður
sína og átti enga nákomna ættingja. í
rauninni þekti hú engann, sem henni þótti
jafn vænt um og Edgar.
„Jeg vildi, að jeg gæti ákveðið mig,“
ságði hún við sjálfa sig. Hann hlant að
koríia á hverri stundu. IJún velti jiví fyrir
sjer, hvort hún ætti að taka á móti lionum
í setustofu hússins, sem getið var um í
ferðabókum vegna freskomyndanna eftir
Ghirlandaio hinn yngra, og hinna glæsilegu
húsgagna frá endurreinsartímabilinu og'
ennfremur voru þar undurfagrar ljósastik-
ur. En salurinn var stór og viðliafnarmik-
ill, full hátíðlegur fyrir tækifærið, fanst
henni. Það færi betur á því, að hún tæki
á móti honum úti á sýölunum. Þar hjelt
liún sig vanalega síðari hluta dagsins og
jireyttist aldrei á að dást að útsýninu. Væri
jiað ætlun hans að hiðja hennar, auðveld-
aði jiað sakirnar fyrir þau Iiæði, að sitja
undir herum himni með teholla fyrir fram-
an sig og hveitisnúða til að narta i. Um-
hverfið var ekki eins formlegt, en jió hæfi-
lega skáldlegt. Þar stóðu glóaldjntrje i
kössum og marmarajirær yfirfullar af lit-
skrúðugum hlómum. Með fram svölunum
lá gamalt steinrið, og á því stóð með á-
kveðnu millibili stór steinker og hrörleg
dýrlingalíkneski frá haroktíiríabilinu.
Mary sagði Nínu, þjónustustúlkunni, að
koma með teið og fjekk sjer síðan sæli á
lágum strástól. Annar stóll var settur fram
handa Edgar. Ekkert ský var á himninum
og langt fyrir neðan lá horgin, sveipuð
hinni skæru, mjúku móðu júnídagsins. Hún
lieyrði að bifreið var ekið heim að húsinu,
og andartaki siðar vísaði Ciro, jijónn Leon-
ardanna og maður Nínu, Edgar út á sval-
irnar til hennar. Hann var hár vexti og
spengilegur I hláum, vel sniðnum fötum
og með svartan harðan liatt á höfði; fas
hans var hæði djarflegt og fyrirmannlegt.
Af útliti hans var auðvelt að geta sjer jiess
til, að liann væri góður tennisleikari, mik-
ill reiðmaður og ágætis skytta. Þegar liann
tók ofan, kom í ljós mikið dökt hár, liðað
og lítið eitt farið að grána. Hörund hans
var sólbrent eftir Indlandsveruna; Iiann
var skarpleitur, með arnarrief og einbeitta
höku; blá augun horfðu fjörlega undan
loðnum brúnum. Fimtíu og fjögra? Hann
leit ekki út fyrir að vera degi eldri en
fjörutíu og fimm ára. Glæsilegur maður á
hesla aldri. IJann var virðulegur en laus
við remhing. Menn fengu ósjálfrátt traust
á lionum. Hjer var maður, sem ljel ekkert
koma á óvart og var fær um að leysa flest-
an vanda. Hann snjeri sjer umsvifáláust
að efninu.
„Seafair liringdi mig upp í morgun og
bauð mjer eindregið landstjórastöðuna í
Bengal. Þeir liafa orðið ásáttir um jiað, að
eins og ástatt er núna, sé ekki heppilegl
að fá mann frá Englandi, sem þyrfti að
kynna sjer ástandið frá rótum áður en
hann kæmi að nolckru gagni, og kjósa
því fremur einhvern, sem er vel heima i
öllu jiar eystra.“
„Þú hefir auðvilað tekið hoðinu?"
„Auðvitað. Þetta er staðan, sem mig hef-
ir altaf langað i.“
„Jeg samgleðst jijer hjartanlega.“
„En jiað er ýmislegt, sem við þurfum að
ræða nánar, svo að jeg ákveði að fara til
Milano í kvöld og ná þar í flugvjel til
Cannes. Jeg verð tvo til þrjá daga í burtu,
því miður, en Seafair virtist mjög hug-
leikið að hitta mig slrax.“
„Það er ekki nema eðlilegt.“
Ánægjuhrosi hrá fyrir á hinum festu-
legu, fremur þunnu vörum hans og glampi
kom i augun.
„Eins og jiú skilur, vina min, er þetta
all mikilvæg staða. Ef jeg stend mig vel,
nú, þá mun jeg þykjast heldur en elcki
maður með mönnum!“
„Jeg er viss um, að jiú stendur jiig vel.“
„Þetta verður mikið starf og iríikil á-
byrgð. En það á við mig. Á hinn hóginn
mun verða nóg, sem vegur á móti starfinu.
Landsstjórinn i Bengal hefir all mikli