Fálkinn - 26.05.1944, Qupperneq 9

9
heyrði þessa sögu. Hann hjelt
áfram:
— Það var dansleikur hjá
Lockdalehjónunum. Þau höfðu
oft stórveislur. Maðurinn hafði
drukkið of. mikið og fór upp i
svefnherbergið til þess að hvíla
sig. Skömmu síðar fór frúin
snöggvast upp til manns síns
svo margir sáu. Hún leyndi því
ekki. Er hún kom niður í dans-
salinn aftur sagði hún brosandi
að maðurinn sinn væri farin að
hátta. En hefði heðið sig að til-
kynna, að dansleiknum skyldi
haldi áfram. Það var gert. Og
frúin var glöðust allra, dansaði,
drakk og sýndi blíðuhót alla
nóttina. En þær fáu mínútur
er hún var hjá manninum hafði
hún drepið liann á eitri.
— Ó! hrópaði Evelyn og greip
höndum fyrir andlitið og grúfði
sig niður.
— Þetta er hryllilegt. Virð-
ist yður ekki að hegna beri
frúnni. Hún ætti að hengjast.
Jeg ætla .að gera skyldu mína.
Jeg.... Hann þagnaði. Flautið
úr túðukatlinum harst inn í
stofuna. Hún hrökk við, horfði
fast á hann og fiýtti sjer fram
í eldhúsið. Skömmu síðar kom
hún með te og kex, smurt og
með osti.
— Þakka, sagði hann og fór
að drekka teið og horða kexið.
Evelyn þagði. Hann hjelt á-
fram með morðmálið: — Hún
var sýknuð vegna ónógra sann-
ana. Lögreglan gat ekki sannað
hvar hún keypti e'itrið, eða
sannað hún hafi haft- eitur í
fórum sínúm. En hjer hefi jeg
sönnunargagnið. Jeg keypti vott-
orðið af drykkjumanni, sem
hafði verið þjónn hjá Lock-
dale. Hann dó fyrir fáum dög-
um, að likindum af víneitrun.
En þetta vottorð er jafngóð
sönnun þrátt fyrir það. —
Hann tók brjef úr brjóstvasa
sínum og rjetti henni. Hún tók
við því, opnaði það og las það
hæglátlega. Hún las það þrisvar.
.Skyndilega tók Briant vasa-
klút og þerraði ennið. Hann var
sveittur. En þó var í honum
kuldahrollur. Ilann dró andann
ört.
Hún leit á hann og spurði
með nokkurri angist:
— Eruð þjer veikur? Viljið
þjer staup af koníaki? Hún lagði
skjalið á borðið og slóð á fætur.
— Nei, þakka yður fyrir. Mjer
er illt í hjartanu. Það liefir vald-
ið mjer óþægindum fyrr. Afsak-
ið mig augnablik. Hún brosti,
en hann fór fram.
Um leið og hann hafði lokað
hurðinni tók hún skjalið, ljet
annað blað i stað þess, sem var
brotið á sama liátt. Þegar hann
kom aftur inn i stofpna, sat hún
með tebollann á lofti og spurði
brosandi: — Er heilsan betri?
Þjer hafið veiklulegt útlit. Þjer
megið ekki vinna eins mikið og
þjer gerið, þar sem hjartað yðar
þolir það ekki. Viljið þjer lofa
mjer þvi að hlífa yður fram-
vegis?
Hann brosti þakklátur fyrir
umhyggju hennar. og sagði:
— Því lofa jeg yður. Mjer
þykir leiðinlegt að þetta kvöld
skyldi jeg verða lasinn. Mjer
leið svo vel. ^
Hún kinnkaði kolli og gekk
til hans.
— Jeg álít best fyrir mig að
fara nú heim, sagði hann. Jeg
er svo þreyttur. Þjer reiðist
mjer ekki? Viljið þjer borða
með mjer hjá iíumpelmayer á
morgun?
— Þakka yður fyrir! Já, já,
gjarnan, svaraði hún.
— Mjer fellur illa að þjer
urðuð lasinn hjer. En það er
rjett fyrir jTður að fara heim.
Hún rjetti honum samanbrotið
brjefið.
— Þetta var ljóta morðmálið,
mælti hún all æst.
Hann stakk brjefinu í vasann
og gekk út í forstofuna. Hún
iijálpaði lionum í frakkann, og
fór með iionum út að bíinum
þrátt fyrir rigninguna. Hann
liafði hjartslátt. Hann liafði gert
liana dálitið skotna í sjer, sýnd-
ist honum. Hún var töfrandi
fögur. Hann ætlaði að kyssa
liönd hennar. En hún kipti
henni að sjer og horfði út í
buskann.
Þegar bíllinn ók á braut
horfði hún í allar áttir. Eng-
inn maður var sjáanlegur. Hún
flýtti sjer inn í stofuna. Tók
bollapörin, þvoði þau, og ljet
á sinn stað. Köku eina þvoði
hún vandlega úr heitu vatni,
og fleygði lienni út í garðinn
handa fuglunum. Þá brendi liún
skjalið, muldi öskuna og ljet
i vaskinn og Ijet vatnið skola
henni niður. Þau höfðu ekki
reykt. Hún þurkaði af dyra-
handgripunum, öllum er hami
hafði snert á. Hún leit inn í W.
C. Þar var ekkert sem sýndi að
lijá henni hefði verið gestur.
Blaðið sem liún fjekk honum var
vjelrituð auglýsing um ryksugur.
— Annaðhvort okkar varð að
deyja, sagði frú Lockdale við
sjálfa sig næsta morgun, er hún
las um hið liræðilega bílslys,
þar sem sagt var frá því, að rit-
höfundurinn Raymond Bráant
hefði ekið á steingarð og farist
samstundis.
— Og hvað var þessi montni
snuðrari að gjörast dómari? —
Vissi hann nokkuð um hverskon-
ar máður Artliur var? Eikki
vissi hann að allar lians eignir
gengu til hinnar óhamingjusömu
stúlku, sem hann átti vingott
við. Þessi glæpasagnaritari hugs-
aði um það eitt að breyta sorg
annara i peninga handa sjálfum
sjer.
Nú kom dauðinn og gerði enda
á lífi hans og þessari andstyggi-
legu atvinnu hans. — Engin vcil
hvers-vegna hann dó í gær. —
Það var þó enga sigurgleði að sjá
á svip hennar, er hún stóð þarna
með blað í hendinni. Hún vissi
vel að sá sem tekur líf annara,
hefir hina þyngstu byrði að bera
hjer á jörðu.
Jóh. Scheving þýddi.
Mosquito gera usla á flugvelli
Teikningin sýnir hvernig höfundur hennar regnir að gefa
lýsingu á því, er Mosquito, hinar Ijettu sprengjuflugvjelar, sem
að miklu leyti eru smiðaðar úr krossviði, gera árásir á flug-
völl í óvinalandi. Þœr fljúga lágt og láta sprengjunum rigpa
yfir ftugvjetarnar, sem hafa verið svo óviðbúnar, að þœr hafa
ekki fengið færi á að komast á loft áður en árásin var gerð.
Hinar snúningsliðugn Mosguitovjelar hafa gert óvinunum marg-
ar skráveifur í ferðum sínum til meginlandsi.ns, og breski
herinn er jafnvel hreyknari af þeim nú, en stóru sprengjuflug-
vjelunum sínum. .
Þau læra að þekkja flugvjelarnar.
Þetta eru stúlkur úr loftvarnaliðinu og væntanlega skyttur i
flughernum, sem sitja fyrir hjer á skólabekk og eru að lœra að
þekkja ýmsar tegundir flugvjela. Kennarinn stendur með flug-
vjelalíkan fyrir framan sig, og er það þannig gert, að taka má
það sundur og skeyta á það nýjum hlutum af ýmiskonar gerð;
m. ö. orðum, hann breytir líkaninu úr einni flugvjelagerð i
aðra, en nemendurnir eiga að segja til jafnóðum. Siundum
þarf eki nema einn væng til þess að flugvjelin þekkist, stund-
um ekki nema stjel eða stýri. Þessi námskeið eru endurtekin,
þannig að nemendurnir fylgjast jafnan með þvi hvaða nýjar
flugvjelategundir koma fram.
t