Fálkinn - 26.05.1944, Qupperneq 10

10
F Á L K I N N
YNft/tlf
LLS&NbURHIR
Hringurinn
Rútur gekk fram og aftur um
garðinn og starði í sífelm niður á
malarstíginn, en þess á milli rendi
hann augunum um grasfiótina. —
Að hverju gat hann verið að leita?
Hann leit. ekki einu sinni við
fallegu, grænu trjánum í garðinum,
með nýútsprungnu laufinu, hann túk
ekki eftir sýrenunum, seni kinkuðu
þungum og ilmandi blómaklösuuum.
Hann hlustaði ekki á lístið í þröst-
unum.
— Af hverju ertu að leita, Rútur,
var spurt, og nú leit drengurinn
loksins upp, en sá engan.
— Hver — hver var að tala?
spurði hann forviða og leit betur
kringum sig. En han'n gat engan sjeð.
Þarna var gosbrunnur, sem hann
stóð hjá, og lijá honum var stór
steinn, sem vatnið gaus undan og
skvettist svo niður á grænar vatna-
sóleyjar og gljáandi gullfiska, sem
skutust fram og aftur í tjörninni.
Og uppi á steininum stóð Amors-
mynd; lítill strákur með vængi,
boga og ör — en ekki gat hann
verið að tala.
— Jú, það var jeg, sagði Amor,
og nú sá Rútur að liann hafði snúið
sjer ofurlítið við og gægðist forvit-
inn til hans.
— Ekki vissi jeg að þú gast talað,
svaraði Rútur.
— Jú, það get jeg, en að hverju
ertu að leita? spurði Amor aftur.
— Hringnum hennar mömmu, fal-
lega hringnum með stóra, bláa stein-
inum. Mamma hefir vist mist hann
— en nú hefi jeg leitað á öllum
stígnum, og í grasinu, milli blóm-
anna ....... allsstaðar.
— Þú hefir ekki leitað þar sem
hringurinn er, sagði Amor og hló.
— Nei, ef jeg vissi hvar hann er,
þá.... andvarpaði Rútur.
— Já, en það veit jeg. Og jeg skal
segja þjer það ef þú villt..........
—Ef þú villt þvo mig vel hreinan,
sagði Amor hálfsneyptur.
Rútur skoðaði litlu myndina ofan
á steininum betur —, jú, víst veitti
ekki af að þvo honum — hann var
orðinn mógrár og alls ekki fallegur
að sjá.
— Já, þjer veitir ekki af því, sagðl
Rútur, — og jeg skal gjarnan þvo
þjer — en segðu mjer þá hvar hring-
urinn hennar mömmu er.
— Já, reiddu þig á það, svaraði
Amor.
Nú fór Rútur og náði sjer í bursta
og klút og svo tók hann til óspilltra
málanna. Þetta var ekki eins erfitt
og hann hafði haldið, og svo töluðu
þeir saman á meðan.
— Hversvegna viltu endilega láta
þvo þjer? spurði Rútur. — Þú, sem
hefir staðið hjerna í allan vetur.
— Það er nú meiniðl svaraði
Amor. — En nú er komið vor og
sem týndist
álfarnir eru komnir aftur frá Álfa-
landi, þar sem þeir eiga heima á
vetrum. En nú halda þeir stórhátíð-
ir í skóginum og þar er jeg vanur
að vera, en jeg skammast mín fyrir
að koma þangað, þegar jeg sá hvað
jeg var óhreinn.
— En nú ertu orðinn finn, sagði
Rútur og leit með velþóknun á
handaverkin sín. Amor litli var orð-
inn tandurhreinn; hann beygði sig
fram og skoðaði sig i vatnmu. Já,
mikill var sá munur.
— Þakka þér innilega fyrir þetta,
Rútur, — og nú skaltu fá þin laun
sagði Amor. Sjerðu breiða, græna
sóleyjarblaðið þarna úti á miðju
vatninu?
— Þetta stóra þarna, meinarðu?
• — Já, einmitt. Reyndu að ná í
það, en varaðu þig, að detta ekki í
vatnið, því að þó að þú druknir
ekki þá verðurðu að minsta kosti
holdvotur, og það er kail í vatninu.
— Já, jeg skal fara varlega.
Rútur lagðist á hnjen og rjetti
fram höndina, — jú, þarna náði
hann í blaðið og dró það varlega til
sín.
— Taktu ekki fast í það, sagði
Amor aðvarandi. Stingdu nú liendinni
ofan í vatnið og þuklaðu á blað-
leggnum — svolítið neðar, finnurðu
að þar er litill angi, sem brotnað
hefir ofanáf?
—Já, og þar er eitthvað hart utan
um, sagði Rútur glaður. Því að þarna
fann hann hringinn hennar mömmu
sinnar, með bláa steininum.
— Húrra, hjerna er hann, sagði
Rútur og spratt á fætur. — Þakka
þjer fyrir, Amor minn, og nú vona
jeg að þú skemtir þjer vel þegar þú
kemur á skemtunina hjá álfunum.
Amor kinkaði kolli og veifaði en
svo varð hann að líkneski aftur eins
og hann hafði verið allan veturinn
— enginn gat sjeð á honum að hann
hafði snúið sjer við og kinkað kollí
fyrir fáeinum mínútum, meðan Rút-
ur var að þvo honum.
Og nú hljóp Rútur eins hart og
liann gat heim til mömmu sinnar og
kallaði:
— Jeg fann hringinn þinn,
mamma.
— Hvað fannstu, segirðu? svaraði
mamma hans.
— Hringinn þinn, svaraði Rútur.
— Hann er hjerna.
Og svo rjetti hann fram lofann,
með gljáandi hringnum í.
— Mikið skelfing var þetta gam-
an, sagði mamma hans. — Hvernig
gastu fundið hann. Eins og við
höfum leitað allsstaðar.
— Hann lá ofan í gosbrunns-
skálinni, en það var hann Amor
litli, sem vísaði mjer á hann, sagði
Rútur. Og svo dró hann hana móður
sína út með sjer og sýndi henni
staðinn, sem hann hafði fundið
hringinn, en hún vildi alls ekki
trúa þvi, að Amor hefði hreyft
sig og talað.
— Jæja, en það kemur út á eitt;
mest er um það vert að hringurinn
er fundinn, og nú ætla jeg að gefa
þjer fallegan lítinn bát svo að þú
getir siglt þarna á pollinum, sagði
mamma Rúts, þvi að hún vissi að
hann langaði til þess að eiga svo-
leiðis bát.
Auðvitað var Amor litli jafn ó-
hreyfanlegur og steingerður eins og
alltaf áður, og þó að Rútur reyndi
að tala við hann þá svaraði hann
aldrei. En einn morguninn sá hann
Vinniiveitandinn: — Já, jeg aug-
lýsti eftir duglegum, sterkum strák,
sem gæti látið hendur standa fram
úr ermum. Haldið þjer að þjer
dugið til þess?
Umsœkjandinn: — Jeg held það.
Jeg var rjett núna að fleygja í burtu
nitján umsækjendum öðrum, sem
stóðu við dyrnar og voru komnir á
undan mjer.
Húsbóndinn: — Alveg er jeg stein-
hissa á yður. Vitið þjer hvað gert
er við sendistráka sem ljúga?
Stráksi: — Já, hvort jeg veit það.
Þegar þeir eru orðnir nógu gamlir
til þess, sendir húsbóndinn þá í
ferðir, sem seljara fyrir verksmiðj-
una.
— Hvernig væri að taka tvo af
þessum? sagði afgreiðslumaðurinn í
lyfjabúðinni við manninn, sem var
að kaupa tannburstann. — Einn
handa yður og annan handa kon-
unni yðar?
— Nei, þakka yður fyrir. Þegar
jeg kaupi nýjan tannbursta, læt jeg
konuna mína alltaf fá þann gamla.
Allir viðstaddir, sem lieyrðu þetta
urðu alveg forviða, og þá bætli
manngreyið við: — Hún notar hann
til þess að bursta skóna sína.
Litil telpa drap á aðaldyrnar á
matvörubúð einni á sunnudegi. Leik-
systir hennar, dóttir kaupmannsins,
stakk hausnum út um gluggann þeg-
ar hún heyrði barið, og sagði: —
Nanna, við vorum á trúmálafundi
uppi í heiði í gær, og urðum öll
kristin. Ef þú þarft að ná í mat á
sunnudögum, framvegis, þá verður
þú að laumast bakdyrameginn. Því
að við liöldum hvíldardaginn heilag-
ann og höfum líka lögin í heiðri.
/V/VlV^I/V
Fallega búðarstúlkan; — Gæti jeg
vakið athygli yðar fyrir þessum
fallegu baðfötum, sem jeg hejfi
hjerna?
Hr. Kátur: — Það gætuð þjer á-
reiðanlega, stúlka mín, ef ekki stæði
svo á, að konan mín er þarna í hinu
horninu að prófa hanska.
/v/v/v/v/v
að það voru grasgrænublettir á fót-
unum og hnjánum á honum.
— Nú liefir þú víst verið að leika
þjer við álfana, sagði Rútur, — og
hefir orðið grænn af að dansa i
grasinu. Jeg skal þvo þjer.
Og þegar hann hafði - gert það
fannst honum endilega Amor brosa
og að hann segði: — Þakka þjer
fyrir, Rútur — jeg skemti mjer vel
í nótt og kom svo seint heim, að
mjer vannst ekki tími til þess að
skola af mjer áður en jeg steig
upp á steininn.
En það var enginn nema Rútur,
sem gat lieyrt þetta.
Villi þótti skrambi skuldseigur,
en einn góðan veðurdag kemur hann
labbandi til matvörukaupmannsins
síns, og borgar skuld sína þar, alveg
orðalaust.
— Þetta stafar af brjefinu, sem
þú sendir mjer, segir hann við
manninn fyrir innan diskinn. —
Aldrei hefi jeg fengið annað eins
brjef. Það gæti kreyst peninga út
úr grjóti. Hvernig fóruð þjer að því
að setja þetta saman?
Kaupmaðurinn brosti raunalega út
i annað munnvikið og kvaraði: —
Jeg tók bestu setninguna úr brjefi,
sem jeg fjekk frá konunni minni
fyrir skömmu. Hún er stödd á ákaf-
lega dýrum sumargististað.
Kona kom inn í slátrarabúð og
ætlaði að kaupa ket. Ókunnur maður
kom á hælunum á lienni inn í búð-
ina, og beið meðan verið var að af-
greiða frúna. Allt í einu æpti hún
liátt, og biðmaðurinn snerist á hæli
og hljóp út, og lenti þá heint í flasið
á lögnegluþjóni. Hann leitaði á hon-
um og uppgötvaði að hann var vopn-
aður. Síðar kom á daginn, að þetta
var alræmdur illvirki, sem hafði
það fyrir sið að ræna búðir.
— Frú Jones, ef þjer hefðuð ekki
æpt þarna um daginn, þá hefði bóf-
inn eflaust rænt mig, sagði ketkaup-
maðurinn næsta skifti, sem frúin
kom inn. — En hvernig vissuð þjer
að þetta var bófi?
— Jeg hafði ekki hugmynd um
það, svaraði frúin. — En jeg gat
ekki að mjer gert að æpa, þegar þjer
sögðuð mjer hve ketið væri dýrt.
/V/*//V/W/V
Nýlátinn matvörukaupmaður kom
að dyrum lielvítis, og drap á dyrn-
ar. Satan kom sjálfur til dyra og
spurði með þjósti: — Hversvegna
eruð þjer að berja hjer?
Gesturinn svaraði: — Jeg þarf að
rukka lijón, sem versluðu lengi hjá
mjer, en sem dóu á undan mjer.
— Hversvegna lialdið þjer að þau
sjeu hjerna? spurði Satan.
— Jeg held það ekki — jeg veit
það. Því að í hvert skifti, sem jeg
rukkaði þau, svöruðu þau — hvort
heldur þeirra var: „Farið þjer til
helvítis.“
/V/V/V/V/V
I-------------------------------
S k r í 11 u r.
________________________________i