Fálkinn - 26.05.1944, Page 12

12
F Á L K I N N
Pierre Decourelli: 4
Litlu flakkaramir
Hann nam staðar öðru hvoru, en klukku-
stund eftir klukkukstund leið, án þess að
hann gæti fengið sig til þess að fara niður.
Þá rauf skyndilega livelt hlístur þögnina.
— Snúið á bakborða, hrópaði maðurinn
á stjórnpallinum.
Gufuský sveipaði stjórnpallinn hvítri
slæðu, sem virtist reyna að verða yfir-
sterkari gráleitri þokunni.
Hljóðin í eimblístru skipanna voru
stutt en snögg. Svo heyrðust óp og for-
mælingar skipshafnarinnar. Farþegarnir
þyrptust óttaslegnir og hljóðandi upp á
þilfarið.
Nokkra metra fyrir framan skipið kom
draugalgt ferlíki út úr þokunni og stefndi
á það með fullum hraða, eins og ti'öll-
aukin járnbrautarlest.
Nú var enginn tími til þess að hljóða.
Þetta var dauðinn. Svo heyrðist hræði-
legt brak og brestir, skipið titraði og skalf.
Svo var allt búið.
„Hinrik prins“ var skorinn sundur í
miðju og hinn ógurlegi morðingi, hvarf
þögull o,g hræddur í þokuna, sem skall
aftur saman á hæla honum.
Gamall sjómaður hafði rjett tíma til
þess að segja: — Þetta er Englendingur.
Svo skeði slysið.
Hingað og þangað sáust ljósbjarmar,
sem slokknuðu. Voldug hringiða sem að
reyndi að draga allt lauslegt til sín mynd-
aðist. Andvörp stigu upp frá hundruðum
manna aðeins eitt sársaukaóp heyrðist —
bara eitt.
Skipstjórinn hafði skipað að láta bát-
ana i sjóinn. Skipshöfnin hlýddi æðrulaust.
Þeir voru svo vanir að hlýða fyrirskipun-
um hans.
Skipstjórinn stóð rólegur. Hann vissi
vel að honum var bani búinn, en hann
vildi reyna að bjarga sem flestum þeirra
sem honum var trúað fyrir.
Þetta var hræðilegur atburður, en hann
hafði góða stjórn á sjer, var aðeins örlítið
fölari en liann var vanur. Það var engin
von um bjhrgun fyrir fólkið í þilfarsklef-
unum. Það reyndi þó að grípa i allt, sem
það úáði til, meðan skipið seig niður í
djúpið. Það hafði verið kveikt á nokkr-
um blysum og í bjarma þeirra sáust kon-
ur hnipra sig saman viti sínu fjær af
skelfingu, grátbænandi forsjónina um
miskunn. ...
Karlmennirnir börðust fyrir lífi sinu,
án þess að skeyta um nokkuð annað. —
Þeir tróðu konur og börn undir til þess
að komast út í bátana, sem geymdu frels-
ið. Þeir köstuðu sjer á þilfarið og hjeldu
dauðahaldi í froðufellandi bátinn, sem
hvolfdi von bráðar.
Nú hófst nýr bardagi í vatninu. Hann
var ennþá ægilegri en sá fyrri.
Og i sama bili tók skuturinn að síga
niður i hringiðuna.
Síðasti þáttur harmleiksins stóð tæpar
tíu mínútur. Aðeins nokkrum skaut upp
úr vatninu á meðan þeir háðu síðustu
baráttuna.
Á siðustu stundu sást hvítklædd vera
bera við himin á hinu sökkvandi flaki.
Hún brosti við dauðanum. Enginn stóð
við hlið hennar.
Þetta var Garmen.
Hún var sveipuð í hvítan serk og beið
róleg og afskiftalaus þess sem koma
skyldi.
Þegar hún sá, að öll von var úti og
vatnið tók að leika um fætur hennar, kom
nafn fram á varir hennar.
Svo lokaði hún augunum og ljet fall-
ast áfram.
Þá fann hún að sterkir armar tóku
utan um hana og hún hvíldi við brjóst
einhvers. Svo bar straumurinn þau á
brott.
Þó að hún væri liálf meðvitundarlaus,
fann hún að henni var lyft upp á planka
og hún bundin við hann með mittisbandi
á sloppnum sínum.
Svo fann hún plankann rugga þægilega
og að honum var stýrt af sterkum hönduin.
Hún sá ekki framan í björgunarmann sinn,
en liún rendi grun í liver liann var, og hún
brosti.
Nú var numið staðar og henni lyft upp
úr vatninu. Hún opnaði augun. Hún var
stödd á einni þeirra björgunareyja, sem
verkfræðingarnir komu fyrir i grennd við
stórar liafnir. Hafið umlukti liana, það fór
að birta af degi og stjörnurnar liurfu hver
af annarri
Þá nefndi hún nafnið, sem komið hafði
fram á varir hennar, þegar hún lijelt að
öllu væri lokið:
— Robert!
Og á þessum óhugnanlega dvalarstað,
sem sjórinn flaut öðru livoru yfir, og dauð-
inn var á næsta leiti, mættust varir þeirra
í fyrsta kossinum.
III. Brúðkaupið í Bretagne.
Greifafrú Montlaur fædd Peuhoét var
komin af gamalli ætt í Bretagne. Andlits-
drættir hennar voru fremur hörkulegir,
spegilmynd klettanna allt í kring um hana.
Augun voru grænleit eins og hafið.
Alliir karlmenn i Peuhöet-qpttinni höfðu
verið sjómenn. Þeir komu aðeins í land til
þess að velja sjer brúði, að því búnu lijeldu
þeir á hafið aftur.
Síðasti karlmaðurinn af þeirri ætt var
faðir greifafrúarinnar. Hann hafði andast
eftir leiðangur til Mexiko 1838, af sárum
sem liann fjekk við umsát Vera Cruz.
Dóttir hans var þá átján ára. Hún giftist
Montlaur greifa eftir ósk föður síns. Hann
var kominn af gamalli spanskri ætt, og
hjónaband þeirra var hamingjusamt þó að
hjónin væru ólík. Greifinn andaðist 1860 og
ljet eftir sig tvö börn: Ramon og Carmen.
Greifafrúin breyttist litið eftir þvi Sem
árin liðu. Eignir hennar gerðu betur en
Iirökkva til þess að ala börnin upp eins
og þá var siður, en skyndilega var henni
tilkynnt að mikill hluti peninga, sem hún
og fleiri höfðu komið fyrir í Mexiko, vær
tapaðir. Það eina, sem gæti kippt þessu
í lag væri að senda þangað duglegan fjár-
málamann.
Ramon de Montlaur var þá tuttugu og
eins árs.
Hann hafði tekið gott próf frá Háskóla
Hinriks IV og hlotið liæstu einkunn i Iðn-
aðarháskólanum.
Hann liugðist vera nógu ríkur til þess að
þurfa ekki að gegna fastri stöðu og bjó því
heima lijá móður sinni. Samt hugsaði liann
sig ekki um, þegar honum voru sögð tíð-
indin frá Mexiko, lieldur lagði samstundis
af stað brennandi af áhuga fyrir að koma
fjárreiðum fjölskyldunnar aftur i gott lag.
Burtvera hans framlengdist vegna ýmsra
örðugleika og þá frjetti hann um trúlofun
systur sinnar. Móður hans bað liann sam-
tímis um að koma aftur til Parísar. Hún
var ekki vel hraust og vildi einu sinni enn
þrýsta honum að brjósti sínu.
Ramon liafði tekist með miklum dugnaði
og lipurð að bjarga því sem bjargað varð,
og hann hafði selt sumt með miklum hagn-
aði. Hann sneri því glaður heim úr hinni
löngu útlegð. Hann hafði ekki sjeð ást-
vini sina í hálft annað ár. Hjarta hans
barðist af gleði við tilhugsunina um að
sjá aftur móður sína og systur. Hann gat
enn ekki trúað þvi að Carmen væri gift.
Hún var ekki nema barn, þegar hann fór
að lieiman.
Þegar Ramon kom á járnbrautarstöðina,
sem lá næst Penhöet var hann sóttur i litl-
um vagni. Hann spurði ökumanninn á
heimleiðinni, livort systir sín og mágur
væru ekki komin lieim^
— Nei, lierra greifi, en þau eru væntan-
leg á hverri stundu.
— Er þá enginn lijá móður minni?
— Jú, ungfrú Helena.
— Helena.. Helena de Peuhöet. Er hún
hjerna?
Hann sagði ek'ki meira, því að nú sá
liann fjölda fólks koma á móti sjer. Það
fórnaði höndunum og var mikið niðri fyrir
og gerólíkt því sem hið rólega bændafólk
í Bretagne er vant að vera.
— Hvað er á seyði? spurði Ramon.
í sama bili kom bóndi lilaupandi og
lirópaði:
— Hvílík ógæfa, hvílík ógæfa!
— Hvað er að gerast.
— Hjer hefir skip farist í nótt. Þrjú lík
hefir þegar rekið og við búums við að þau
verði fleiri.
— Eru engin með lífsmarki?
— Við höfum engan fundið ennþá. En
allt er til reiðu, ef lífsmark kynni að leyn-
ast með einliverjum.
— Jeg skal hjálpa ykkur, sagði maðurinn
og stökk út úr vagninum.
Þegar bændurnir fengu vilneskju um,
hver Ramon var, ráku þeir upp fagnaðar-