Fálkinn - 26.05.1944, Qupperneq 13

F Á L K I N N
13
KROSSGATA NR. 498
Lárjett skýring.
1. Prjónastofa, 5. verslun, 10. líf-
fœri, 12. garSávextir, 14. taug, 15.
mæli, 17. sátu, 19. úrkorna, 20. vör-
ina, 23. nugga, 24. frjás, 26. mannsn.
27. mylsna, 28. snapaS, 30. vín,
31. kvenmansn., 32. visna, 34. farga,
35. borg í Evrópu, 36. fugl, 38. röS,
40. flýtir, 42. hjálpa, 44. keyra, 46.
viSurgerningur, 48. fugl, 49. keim,
51. vandi, 52. sjaldgæfur, 53. glóS,
55. stöSvarskst., 56. ílát, 58. óhreinka,
59. áin, 61. kvennmannsn., 63. hygg-
iS, 64. tvíhljóSanum, 65. stafurinn.
Lóörjett skýring:
1. GuSshús, 2. stafur, 3. gráSa, 4.
limur, 6. ögn, 7. sveifla, 8. róta upp,
9. lesbókin, 10. prjónastofa, 11. höml-
ur, 13. skrafi, 14. kaffibrauSi, 15.
seitill, 16. spiliS, 18. mjótkar ilia,
21. goS, 22. einkenni, 25. klútinn,
27. vaggaSi, 29. fugl, 31. menn, 33.
eldavjel, 34. þrírsamhljóSar, 37. veit-
ingastofa, 39. ör, 41. blaS, 43. ríkis,
44. skyldmenni, 45. vörumerki, 47.
loSiS 49. einkennisstafir, 50. þjóS-
skáld, 53. eignast, 54. hjeraSs, 57.
þrír raddstafir, 60 mannsnafn, 62
óþekktur, 63. espa.
LAUSN KROSSGÁTU NR.497
Lárjett ráðning:
1. Krúna, 7. grýta, 11. ásaka, 13.
skjall, 15. út, 17. agns, 18. Prag, 19.
án, 20. næg, 22. gá, 24. ír, 25. eli,
26. amra, 28. rakna, 31. sífr, 32.
37. KA, 39. sá, 40. arS, 41. Langamýri
Jóns, 34. hún, 35. báSu, 36. orna,
42. Áki, 45. tu, 46. ga, 47. æki, 49.
Anna, 51. Áka, 53. næSi, 55. Árni,
56. floti, 58. full, 60. sný, 61. al, 62.
so, 64. Ríó, 65. ja, 66. ísak, 68. ætla,
70. Rp, 71. Afinn, 72. sogna, 74.
rifla, 75. angur.
Lóðrjett ráðning:
1. Krúsa, 2. má, 3. ýsa, 4. nagg,
5. gas, 6. ösp, 7. gjár, 8. rag, 9. íl,
10. agnir, 12. knár, 14. kría, 16.
tæmir, 19. álfur, 21. gróm, 23. skúma-
skot, 25. eiSa, 27. an, 29. ah, 30. NN,
31. sá, 33. skata, 35. báran, 38. ann,
39. sýg, 43. kárna.^5. inni, 47. æSur,
48. kilir, 50. ni, 51. ál, 52. at, 54.
æf, 55. ásjár, 56. flan, 57. ista, 59.
lopar, 61. Asía 63. ólga, 66. ýta, 68.
ýft, 68. æst, 69. ann, 71. af, 73. ag.
óp og gengu að starfi sínu með helmingi
meiri áhuga en áður.
Þeir skiptu sjer í marga flokka undir
stjórn hans og leituðu fram með strönd-
inni.
Ramon var ákafastur þeirra allra. Hann
hætti sjer lengra út en nokkur sjómann-
anna og fiskimannanna, sem þátt tóku í
björgunarstarfinu. Þannig hafði liann fjar-
lægst þá án þes að veita því eftirtekt.
Hann gekk út eftir rifi nokkru og fann
meðal ystu steinanna fjöl, sem á var letrað
„Hinrik Pris“
Þá mundi hann að þetta nafn liafði hann
lesið daginn áður í brjefi frá móður sinni.
Þetta var skipið, sem systir hans og mágur
höfðu ætlað með til Brest.
Skelfileg hræðsla greip hann. Hann stóð
eins og hann væri negldur niður og maður-
inn, sem liafði boðið svo mörgum hættum
byrginn, fann hverngi blóðið stirðnaði i
æðum lians.
Það var orðið skuggsýnt og tunglið koip-
ið upp. Úti við ldettana sá hann siglutrje
gnæfa og nokkur lík, sem rekið liöfðu á
land.
Hann sá einhverja lireyfingu meðal hinna
dauðu. Gat það verið að þessi skuggi liefði
risið upp úr hinni votu gröf. Skugginn lit-
aðist um en varð einskis var.
Svo óð hann að hinum framliðnu og
leitaði á þeim, liverjum efir annan. Hann
tók af þeim hringina, eyrnalokkana, og
sneri við vösum þeirra. Hann fór að öllu
mjög rólega.
Þá heyrði Ramon greinilega að það korr-
aði í einhverjum. Einn liinna dauðu snerist
til varnar
Maðurinn lióf liandlegginn. Ramon sáblika
á vopn í hendi hans. Hann lcastaði sjer
niður og hleypti af marghleypunni sinni,
án þess að hugsa nokkuð um hættuna. Mað-
urinn stóð kyrr augnablik til þess að athuga
hvort hann væri særður. Svo klifraði hann
fimur eins og íkorni upp brekkuna án þess
að snúa sjer við. Ramon flýtti sjer hvað
hann gat.
Bændurnir og sjómennirnir höfðu heyrt
skotið og komið á vettvang. Hinn sjórekni
var fluttur á land.
Hjarta hans sló ennþá. Hann var vafinn
í ullarteppi, munnur hans var opnaður og
koniaki hellt inn á milli vara hans.
Honum hitnaði nú óðum.
Bóndi nokkur benti Ramon á hlut, sem
lá á jörðinni.
Þetta var gult leðurveski með gullstöf-
um.
Þorparinn hafði mist það í flýtinum.
Ramon horfði á stafina.
Hann hrökk við. Á veskinu stóð: F. S. H.
Þetta voru uvphafsstafirnir í nafni mágs
hans, sem hann hafði ekki sjeð áður, en
fjekk nú tækifæri til að kynnast.
Hann opnaði veskið.
Tvö eða þrjú nafnspjöld fjellu úr því.
Moutlaur greip eitt þeirra og las: Fermin de
Saint-Hyrieiz, sendisveitarritari.
— Fljótir heim til hallarinnar, skipaði
hann.
Sjálfur flýtti hann sjer á undan til þess
að búa móður sína undir það reiðarslag,
sem nú vofði yfir henni.
Það var mjög áríðandi að vita, hvort
Carmen hefði sent móður sinni nokkur
boð. Hefði. liún ekki gert það, var ekki
ástæða til þess að gera hana órólega strax.
Hann náði sjer í hest og reið allt hvað af
tók til hallarinnar. Hann gaf sjer ekki tíma
til að spyrja gamla þjóninn nákvæmlega
spjörunum úr. Hann stamaði bara lafmóð-
ur:
— Carmen.... frú de Siant-Hyrieiz er
hún hjerna?
— Já, herra Ramon, hún er hjerna. Guði
sje lof.
Þá sá Ramon þrjár konur koma á móti
sjer út á garðþrepið. Þær höfðu heyrt hófa-
dyninn:
— Mamma, sj'stir mín, hrópaði hann og
hljóp með útbreiddan faðminn til þeirra.
— Já, systir þin liefir komist af á undur-
samlegan hátt, en við höfum ekkert heyrt
af manni hennar.
— Honum er borgið. Jeg bjargaði honum.
Hann verður innan skamms fluttur hingað
heim.
— Verður hann fluttur hingað?
— Já, hann er stálhraustur.
— Stálhraustur, endurtók Carmen með
undarlegri rödd.
En svo sagði hún eins og til þess að dylja
hugsanir sinar:
— Jeg gleymdi alveg að kynna þig Helenu
de Penhöet frænku þinni, sem þú hefir svo
oft heyrt mig tala um. Helena, þetta er
Ramon bróðir minn og frændi þinn.
— Er þetta virkilega frænka min? sagði
Ramon og hneigði sig kurteislega.
— Já drengurinn minn, þú furðar þig
auðvitað á því, en við segjum þjer seinna
hvernig í öllu liggur.
— En maðurinn þinn, sagði Helena. Þau
flýttu sjer öll til sjúklingsins. Saint-Hyrieiz
var borinn að aðaldyrunum. Hann hafði
strax fengið svo góða aðhlynningu að hann
var úr allri hættu.
Carmen hafði bara sagt að öldurnar
hefðu skolað sjer á land og svo hefðu fiski-
menn bjargað sjer. Hún hafði fundist ein,
því að d’Alboize hafði farið frá henni þegar
birta tók og sótt hjálp.
Nú er best að segja lesendum hver Helena
er.
Faðir Helenu var yngri bróðir Mountlaur
greifafrúar. Hann var sjómaður eins og
ættfeður hans. Svo bar eitt sinn við að hann
kom heim úr langri ferð dapur í bragði og
utan við sig. Eftir nokkra daga tók hann
í sig kjark og sagði það sem honum lá á
hjarta.
Hann var kvæntur. Á þessum tvemur ár-
um, sem hann hafði verið í burtu, hafði
hann kynnst ungri fallegri stúlku í Brasilíu,