Fálkinn - 23.06.1944, Qupperneq 6

6
F Á L K I N N
- LITLfl SflGfin -
William I. Willson:
MERKIÐ
Hann leit aldrei viÖ eftir að hann
haföi skilið við hana, og lmn liafði
alltaf ætlað að spyrja hann hvort
að það væri venjan í flotanum.
Hún hafði reynt svo mikið til þess
að vera góð flotastúlka. Hún hafði
alltaf reynt að vera svo glaðleg
þegar þau voru að skilja, til þess
að láta hann ekki finna að hún
var ailtaf að hugsa um það hvort
þetta yrði nú ekki í siðasta sinn.
Nú var það í síðasta sinn. Hann
var að fara til sjós og þau gætu
ekki gert neitt ráð fyrir því hve-
•nær þau myndu hittast næst, til
þess að mýkja skilnaðarsársaukann.
Nú myndi ekki koma neinar fleiri
nje óvæntar upphringingar í síma,
frídagar sem þau gætu verið saman,
svo sem eins og: „Elskan min, jeg
hefi fengið fri í dag, geturðu hitt
mig?“
Það mundu ekki vera neinir fleiri
sunnudagar í listigarðinum nje mið-
degisverðir á uppáhalds matsölu-
staðnum þeirra, ekki fleiri hljóm-
leikar eða kvikmyndir, ekki fleiri
kvöldstundir í litlu ibúðinni henn-
ar, sem hann hafði leigt fyrir hana
eftir að þau giftust. Ekkert meir
— að minsta kosti ekki í iangan
tíma — kanske aldrei. . . .
En hún hafði ákveðið að vera nú
ekki að hugsa um það, þegar nú rjett
var komið að þvi að þau yrðu að
skilja.
Hann var að tala um skipið sitt,
og hallaði sjer fram á matborðið
og horfði eins og yfir og framhjá
henni, líkt og maður sem er að hugsa
um aðra konu.
— Jeg vona að þetta verði „lukku-
skip“ hjartað mitt; sagði hún. Hana
minnti að hún hefði lesið einhvers-
staðar að þannig kæmust sjómenn
að orði um skip sem allt færi vel i.
Hann brosti framan í liana og tók
utan um hönd hennar, og hún sá
á honum að þetta mundi bara vera
eittlivað bókmál og að hún hefði
ekki átt að nota þetta orðalag. Og
allt í einu verkjaði hana í hjartað
meir en nokkru sinni áður, því að
henni datt í hug hvað hann væri
henni ókunnugur ennþá. í þessa
sex mánuði höfðu þau varla verið
saman í tíu daga í allt. Henni datt
í hug hvað hún þekkti hann litið,
og hve mikið hún yrði að sækja i
bækur um flotann og sjóliðið, og
brjefin lians til þess að skilja hann
betur.
Hann var enn þá spánýr og galla-
laus, eins og nýtt leikfang, hann
var partur af henni sjálfri— ræf-
ing draums, sem hún hafði átt sjer
síðan hún var litil stúlka.
Eitt var hún viss um þegar hann
horfði á hana yfir borðið og fann
hið hlýja handtak hans: Ef hann
kæmi ekki aftur, þá myndi hún ekki
kæra sig um annan mann.
— Tom, klukkan er tíu, sagði hún
Itriiiia Castagna
hin fræga ítakka óperuisöngkoiia
allt í einu nærri þvi kjæruleysis-
lega.
Hann leit snöggt á úrið sitt.
— Það er ennþá tími til að taka
eitt glas til.
En það var ekkert varið i síðasta
glasið. Þegar þjónustustúlkan hafði
fært þeiin það, þau ljetu það ósnert
og liorfðu bara hvort á annað, og
datt ekki neitt í hug til að segja.
— Jeg hefi alltaf ætlað að spyrja
þig, hóf liún máls einu sinni til þess
að rjúfa þögnina. Hún ætlaði að
spyrja hann hversvegna hann hefði
aldrei litið við þegar hann kveddi.
— Hvað er það, lijartað mitt,
sagði hann.
En hún endaði ekki setninguna,
því að henni hafði allt í einu dott-
ið í hug að hún yrði að hafa eitthvað
merki, og þetta var það.
Áður hafði hann kysst hana og
siðan gengið beint í burtu, og hún
hafði bara sjeð á bakið á honum
og hnakkar.n undir sjóliðshúfunni,
og það hafði verið það siðasta sem
liún mundi af honum, þangað til
þau liittust næst. Nú skyldi hún hafa
þetta til merkis. Ef hann liti ekki
við þá gæti hún verið viss um að
hann kæmi aftur eins og alltaf áður.
En ef liann liti við....
— Hvað er það hjartað initt,
spurði hann.
Hún hristi höfuðið, — ekki neitt.
Hann sat grafkyr nokkra stund.
— jeg veit, sagði hann að síðustu,
— að það er ekkert að segja. Það
er aldrei neitt að segja.
Hann stóð seinlega á fætur, —
komdu hjartað mitt, við erum að
verða of sein.
1 bílnum lagði hann handlegginn
utan um hana. — Jeg elska þig
Margaret, sagði hann hátíðlega.
— Jeg elska þig Tómas, sagði hún
samkvæmt ritualinu, en hjartað
hennar var þungt eins og steinn.
Á stöðinni úði og grúði af ein-
kennisbúningum í tóbaksreyk. Tom
setti koffortið sitt niður og tók utan
um liana.
— Vertu sæl elskan.
Svo var hann allt í einu farinn,
og nú var komið að því. Ef liann
liti nú aftur....
Hjartað barðist í brjósti hennar,
þar sem hún stóð við grindurnar
og liorfði á eftir honum. Hánn gekk
hratt í burt inn í þyrpinguna. Bak
hans livarf i mannfjöldanum, og nú
sá lnin ekkert nema hnakkann á
honum undir livítu einkennisliúf-
unni. Bráðum mundi hann hverfa
lika. Hann hafði ekki litið við. Það
var merkið liennar. Hann mundi
koma aftur.
En allt i einu fannst henni sem
lijarta sitt væri að stansa. Hann
stansaði þar sem hann var næstum
því horfinn í mannfjöldann og
sneri við höfðinu. Hann brosti til
hennar og veifaði hendinni. Nei,'
hrópaði hjarta hennar, um leið og
hún varð gagntekin af hræðilegri
angist. Hún varð að komast í gegn-
um hliðið, hún varð að lilaupa á
eftir lionum. Hún varð að brjótast
i gegnum mannfjöldann og ná lion-
um, svo að þau gætu kvaðst aftur.
Bíddu hjartað mitt, bíddul lirópaði
sál hennar.
— Veru sæll hjartað mitt. Hún
hrökk við þegar hún heyrði sína
eigin rödd, og varð hálf hissa þegar
hún sá, að hún hafði ekki hreyfst
úr sporunum við hliðið.
En nú var angistin horfin. Hún
M\DAME Bruna Castagna, sem
vakið hefir svo fádæma athygli
fyrir söng sinn á Metropolitan Opera
í New York, fæddist i Bari á Ítalíu.
Bæði hún og Licia Albanese, sem
einnig hefir gert garðin frægan á
Metropolitan Opera, hafa báðar
sungið sín fyrstu ljóð á ströndum
Adriahafsins, og ekki mun þær
hafa órað fyrir því þá, að þær ættu
eftir að syngja í sömu óperunni.
Þær þekktust ekkert þegar þær
voru börn en nú eru þær miklar
vinkonur og finna til gagnkvæmra
tengsla, þar sem báðar eru ítalskar
og báðar heimsfrægar fyrir raddir
sínar. Albanese ólst upp í Bari. En
Castagna fluttist burt þaðan á barns-
aldri og fór með fjölskyldu sinni
til Milano. í dag á hún heima i leik-
húsahverfi New York, skamt frá
Broadway, og heimili liennar er
með algerlega ítölsku sniði. Á ein-
um veggnum í dagstofu hennar
hangir hið stóra málverk „La Madda-
lena“ eftir Muzzioli. Og á hljom-
leikaferðum sínum um Ástralíu,
Nýja Sjáland, Egyptaland og Suður
Ameríku hefir hún gert mikið að
því að safna málverkum. Hún á nú
um 250 frumgerð málverk, einkan-
lega ítölsku, en einnig mikið af fræg-
um frönskum . og flæmskum mynd-
um. Á veggjum hennar lianga m. a.
myndir eftir Corrodi, Corcos, Gelli,
Sala, Delcampo, Pasini og Pagliano.
í svörtum flauelskjól og með mjúkt
svart hárið skift i miðju svipaði
henni mjög til ítalsks málverks, er
blaðamenn höfðu viðtal við liana
nýlega. Maðurinn hennar, hljóm-
sveitarstjórinn Albert Baccolini, er
fyrstur kom með hana til Bandaríkj-
anna árið 1934, sat liinumegin í
stofunni. Pekinghundarnir tveir,
Ping og Liu, höfðu verið reknir útir
stofunni meðan gestirnir voru inni,
en geltið í þeim heyrðist inn, úr
næstu stofu.
„Þeim geðjast ekki að söngnum
mínum,“ sagði madame Castagna
og hló. „Og ekki er þeim betur við
kastanjetturnar minar. Jeg er ekki
hjátrúafull, en mjer þykir samt
vænt um þessar kastanjettur, sem
jeg fjekk að gjöf hjá Paolettu, for-
stjóra balletsins i Lyceo Opera i
Barcelona. Hún var orðin gömul
þegar jeg var að byrja. Henni var
annt um mig og kendi mjer að nota
kastanjetturnar, og þær nota jeg
alltaf siðan með góðum árangri
þegar jeg leik i Carmen. Og þær
hafa dugað mjer til þessa dags án
stóð ennþá við hliðið, brosti og
veifaði, og merkið hafði enga þýð-
ingu fyrir hana lengur. í stað þess
kom sterk öryggistilfinning — miklu
sterkari en nokkur hjátrúarhugmynd
hefði getað gefið henni. Það gladdi
liana allt í einu að hann skyldi hafa
litið við. Nú hafði hún það að
liugsa um — liið brosandi andlit
hans, þegar hann leit til baka til
hennar.
Hún ljet eftir sjer að gráta svo-
lítið á leiðinni heim í bílnum. Ekki
mikið þó. Nú vissi hún með sjálfri
sjer að hann mundi koma aftur.
Madanie fíruna Castagna.
þess að bila, en það er óvenjulegt,
því að þær þola illa yfirleitt.
Rödd'in með flauelsblæ.
„Carmen er eitt af bestu hlut-
verkum Madame Castagna, en þó
þykir henni sjálfri allra vænst um
lilutverk Ameris í „Aida“ eftir Verdi
Amerikanskir söngdómarar segja
rödd hennar liafa mlkla fyllingu,
vera mjúka og „með flauelsblæ“.
William King skrifaði um hana i
„New York Sun“: í nærfellt fimm
ár hefir liin dökkliærða Bruna Cast-
agna verið ein af fastaliði Metrópoli-
tanóperunnar, af hálfu ítala og
Frakka. Þeir eru margir — og þar
á meðal jeg — sem telja að Castagna
sje besta Carmensöngkona sem nú
er uppi, og söngur hennar sem Azu-
ena og Amneris hafa unnið henni
nærri þvi eins mikla aðdáun og
hún nýtur sem hin blóðheita sigauna-
mær Bizets.“
Madame Castagna var orðin 1C
ára þegar viðurkenning fjekkst- fyr-
ir því að rödd hennar var með ágæl-
um, en hún söng frá þvi að lnin
var sjö ára gömul og barn að aldri
þekkti liún allar kunnari óperur
og gat sungið hvaða lilutverk sem
var. Til dæmis kunni liún allan
„Bohéme" Puccinis frá upphafi til
enda.
Faðir hennar var kennari og
eftir að hann flutti til Milano frá
Bari lijelt liann lieimaskóla. Bruna
Castagna langaði til þess að verða
kennari, en Vittorio Fullin, mágur
hennar, sem er kunur tenorsöngvari
fjekk hana ofan af því og sagði að
hún hefði svo góða rödd að liún
ætti að læra og gerast atvinnusöng-
vari.
„Hann fór með mig í óperuna og
Ijet mig koma fram á leiksviðinu
með sjer,“ segir hún. „Jeg söng
sópranlagið „Mi chiamono Mimi“
úr „Bohéme“, en sprakk á laginu
og stoppaði á gólfið af reiði og von-
brigðum. Mjer fellst alveg hugur
þangað til hann faðir minn gat
sannfært mig um, að jeg hefði
kontraaltrödd en ekki sópran. Hann
fór með mig til ágætis kennara í
Milano, Madame Scognamiglia, og
eftir það hjelt jeg áfram. Hún heyrði
undir eins að jeg hafði kontraaltrödd
Frh. á bls. 11.