Fálkinn - 23.06.1944, Qupperneq 10

10
F Á L K I N N
VNCSfflf
LC/CHbUKHIR
Brúsi veiðir bóla
Bog Regan var starfsmaður hinn-
ar riðandi lögreglu í Norður-Canada
og besti vinur lians var Brúsi, stóri
og sterki hundurinn, sem var tals-
vert líkur úlfi til að sjsj.
Þegar þeir fóru í eftirlitsferðir
út í strjálbýlið eða óbyggðirnar, þar
sem fólk kemur ekki nema sjaldan
— og ekki alltaf í sem fallegustum
erindagjörðum — urðu þeir svo
kunnugir, að Brúsi skildi hvert orð,
sem húsbóndi hans sagði.
Sá þriðji í þessum hóp var stóri
Gráni, hesturinn hans Bob Regan,
og oft varð Bob að orði:
— Jeg held að Brúsi og Stóri
Gráni skilji alveg hvor annan og
geti talað saman upp á sinn máta
— mjer finnst jeg oft vera svo
heimskur þegar jeg skil ekki hvað
þeir meina. Þeir skilja mig alltaf.
en jeg er vist of treggáfaður til þess
að skilja hvað þeir eru að segja
mjer.
Svo var það einn góðan veður-
dag um vorið, þegar vöxtur var
kominn í alla læki og fyrstu grein-
arnar voru farnar að grænka, að
Bob var sendur af stað til þess að
leita uppi bófaflokk, sem hafði
ráðist á bónda og rænt hann. Býlið
hans var langt frá öðrum bæjufn,
og eina nóttina vaknaði hann og
konan hans við að liópur manna
kom riðandi og ógnaði þeim til þess
að afhenta sjer peninga, sem bónd-
inn liafði nýlega fengið. Svo bundu
þeir bóndann og konuna hans og
þau gátu ekki losað sig fyrr en
undir morgun og komist til lög-
reglunnar.
— En það eru vist litiar horfur
á, að jeg fái peninganna mina nokk-
urntíma aftur, sagði bóndinn þegar
hann hafði sagt lögreglunni rauna-
sögu sína, — jeg gat ekki einu
sinni sjeð hvernig bófarnir litu út,
þvi að þeir voru aliir með grímu
fyrir andlitinu. Og nú eru þeir
auðvitað allir á bak og burt.
— Við reynum nú samt, sagði
lögreglumaðurinn. — Fyrst sendum
við mann heim til yðar til þess að
reyna, hvort þar sjást nokkur vegs-
ummerki, og síðan reynum við á
annan hátt. Látið ekki hugfallast
og missið ekki vonina.
Þetta var nú gott og blessað, en
hvorki bóndinn nje konan hans
gerðu sjer mikla von um að fá
peningana, þegar Bob Regan hjelt
af stað frá þeim, eftir að hafa litast
um þar. Að vísu hafði Brúsi, sem
var sporhundur, hnusað mikið af
klút, sem þeir fundu fyrir utan
bæinn, og Brúsi hjelt undireins
ákveðna leið, beint inn í þjettan
skóg. En bóndinn hafði litla trú
á, að einn hundur gæti ráðið við
heilan hóp af ræningjum og föntum.
Bob reið hart og elti Brúsa þang-
að til þeir komu að brattri hlið,
sem Gráni þorði ekki að leggja í,
vegna þess hve lausagrjótið var
mikið þar. Bob Regan fór þess-
vegna af baki og skildi hestinn
sinn eftir, en sjálfur fór hann með
Brúsa upp fjallshlíðina. Þetta hefði
kanske gengið vel, ef grjótlirunið í
fjallinu hefði ekki verið svo mikið
og steinn hefði ekki hitt Bob,
svo að hann fjell í yfirlið um stund
— einmitt í sama bili sem fúlmann-
legur þorpari sást koma framundan
stóru bjargi.
— Þarna er þá lögregluskrattinn,
sagði bófinn og glotti, um leið og
hann gekk að Bob Regan. — Við
skulum sjá fyrir þjer, peyinn.
Hversvegna rjeðst Brúsi, sem ann-
ars var svo einstaklega árvakur,
ekki undir eins á mannfýluna, þeg-
ar liann laut niður að Bob Regan
og batt hann á höndum og fótum?
Hundinum datt fyrst i hug að
gera þetta, en svo var annað, sem
honum fannst mæla á móti því.
Hundurinn hafði nefnilega tekið eftir
því, að bófinn var með byssu um
öxl, og Brúsi vissi hversu hættulegt
vopn byssan var.
í stað þess að ráðast á bófann
fór hundurinn í felur og læddist
varlega áfram. Hann sá að bófinn
bar Bob Regan inn i bjálkakofa og
lagði liann þar á gólfið.
— Þjer er eins gott að sýna ekki
rieinn mótþróa, sagði bófinn hæði-
lega og leyst böndin af Bob Regan.
— Við erum lijerna tveir einir, en
jeg á von á kunningjum mínum
hingað í kvöld, þvi að við ættum
að skifta milli okkar peningunum,
sem við náðum af bóndanum, og
svo skulum við sjá fyrir þjer á eftir.
Það er gljúfur hjer fyrir ofan kof-
ann, og þar er hægt að fela þig svo
vel, að enginn finni þig til dómsdags.
Með þessum orðimi fór maðurinn
út úr kofanum og hallaði sjer upp
að trje fyrir utan. Hann hafði auð-
sjáanlega verið skilinn eftir, sem
einskonar varðmaður, meðan hin-
ir væru í burtu. í fjarska sá hann
skugga, sem hreyfðist fram og til
baka — var þetta' úlfur, eða hvað?
—- Hver veit nema jeg geti eignast
aukaskilding fyrir bjórinn af hon-
um?
Hann skaut og dýrið snaraðist
liátt i loft upp. En í glugganum stóð
Bob Regan og horfði á. Hann vissi
að þetta nnindi vera Brúsi — skyldi
nú þessi vinur hans vera dauður.
Eina lijálparvonin hans.
Maðurinn hló kuldahlátur og gekk
til Brúsa, sem hann lijelt að væri
dauður úlfur, en skildi eftir byssuna
sína við trjeð. En um leið og bóf-
inn beygði sig niður að dýrinu, sem
hann hjelt að væri dauður úlfur,
spratt lifandi liundur upp, nefni-
lega Brúsi og sveif á manninn, sem
varð steinliissa, og velti lionum um
koll.
En Brúsi beið ekki boðanna held-
ur þaut eins og örskot þangað s?m
byssan var, greip liana í kjaftinn
Adamson fœr sínu framgengt.
CopyrlgM r. I. B. öox 6 Copenhageo
—
S k p í 11 u r.
____i
— Getifí þið ekki beðið þangað
til þess að jeg er búinn að gróður-
setja trjeð?
og færði hana húsbónda sínum,
sem stóð við gluggann.
— Vel af sjer vikið, kunningi,
sagði Bob Regan og þreif byssu
bófans. Aldrei hefir nokkur bófi
orðið eins forviða og þá, þagar
fanginn sem hann hafði sjálfur
tekið, tók fangavörðinn fastan.
Bob neyddi manninn til þess að
skila aftur stolnu peningunum og
fara með honum, undir leiðsögn og
gæslu Brúsa. Þeir komust niður
fjallshlíðina, þar sem tóri Gráni
beið, og fanginn varð að hlaupa
með hestinum alla leið niður á
bæinn, til rænda bóndans.
— Það er ekki jeg sem á hrós
skilið , sagði Bob Regan við yfir-
mann sinn, þegar hann fór að hrósa
Bob. — Það var Brúsi, sem veiddi
bófana.
Því að eftir að fyrsti bófinn hafði
náðst, tókst að hremma þá alla.
Bóndinn (sýnir geslinum fjárhóp-
inn sinn): — Hvað giskarðu á að
margt fje sje í þessum hóp?
Gestur (hugsar sig um): Eittlivað
nálægt fimm hundruð.
Bóndi: — Alveg rjett. Hvernig
gastu giskað svona rjett?
Gestur: — Jeg taldi lappirnar i
hópnum og deildi með fjórum.
— Jeg er að hugsa um hvort jeg
á ekki að gera kollinn á þessum
hatti ofurlitið lœgri!
Úrin eru viðkvæm.
Flestir halda að það gildi alveg
einu hvenær og hvernig maður
dragi upp úrið sitt. En úrsmiðirnir
fullyrða, að ef maður dragi upp úr-
ið til hálfs, þá gangi það rjettar
og slitni minna en ella. Sama er
að segja um klukkurnar. Klukku
með viku verki ætti helst að draga
upp til liálfs tvisvar sinnum í vikm
Það fer betur með hana.