Fálkinn - 23.06.1944, Síða 11

F Á L K I N N 11
Madame Castagna
Frh. af bls. 6.
bæði samkvæmt tónsviði og eins af
raddblænum.“
Tæpu ári síðar, þegar hún var 17
ára, söng hún til reynslu fyrir for-
stjóra Teatro Sociale í Mantúa og
var ráðin til þess að syngja Marin
i „Boris Godunov". Skömmu síðar
rjeð Tulio Serafin hana að Coloin-
leikhúsinu í Buenos Aires, en þar
hefir hún oft sungið síðan.
Þegar hún kom aftur til ítaliu
rjeð Arturo Toscanini hana að hinu
fræga Scala Opera í Milano. Þar
kom hún fyrst fram undir hans
stjórn. Þangað til að hún rjeðist að
Metropolitan Opera í New York ár-
ið 1936 söng hún á hverju ári á
Scala og öðrum helstu söngleik-
húsum ítaliu og fór auk þess á
hverju ári til Suður-Ameríku. Óperan
„L’Italiana in Algeri“ eftir Rossini
var tekin til sýningar á Scala ein-
göngu hennar vegna. Hún hefir sung-
ið i óperum og á hljómleikum víðs-
vegar um heim.
„Sannir hljómlistarunnendur."
„Jeg fór unaðslega ferð til Ástraliu
og Nýja Sjálands," segir hún. „Við
gerðum okkur ferð á heimili Nellie
Melba til þess að heiðra minningu
þessarar ágætu áströlsku sönglconu.
Jeg minnist garðsins kringum húsið
og hvíta páfagauksins, sem skrækti
„Hello, darling.“ til okkar. Hvergi
hefi jeg sjeð fallegri blóm en í
Ástralíu og Nýja Sjálandi, livergi
jafn ríkulega litauðgi. Ástralíumenn
eru undursamlega góðir sönggestir.
Þeir eru sannir hljómlistarunnendur
og hafa yndi af óperum. Hvar sem
við fórum þá hópuðust þeir á skemt-
anir okkar.“
í Ástralíuferðinni lærði Bruna
Castagna að spila bridge. Henni
þykir líka gott að fást við hann-
yrðir áður en hún fer inn á leik-
sviðið, — segir að það rói taug-
arnar. Hún er óróleg þangað til hún
er komin í leikhúsið. En þegar liún
er kominn inn i fataklefann sinn
og farin að búa sig út á leiksviðið
verður hún algerlega róleg. Daginn
sem hún á að leika sefur hún lengi
frameftir, æfir sig dálítið fyrripart-
inn, borðar ljettmeti í hádegisverð
og livílir sig og syngur á víxl síð-
degis. Svo les liún, saumar og hefir
aðra dægrastyttingu þangað til að
tími er komin til þess að fara i leik-
húsið.
Þegar hún verður fyrir óhappi
tekur hún því með jafnaðargeði.
Einu sinni þegar hún var að syngja
i „Norma“ á móti Giovanni Martin-
eíli, hinum fræga tenorsöngvara
Metropolitanóperunnar, flæktist hár-
kollan hennar í einhverju glingri á
búningnum hans. Hárkollan lenti
aftur á linakka en hún hjelt áfram að
syngja eigi að síður, jafnframt því
sem hún reyndi að koma hárkoll-
unni á rjettan stað aftur. Loks varð
lnin að lilaupa bak við hliðartjald
til l>ess að koma liárkollunni í samt
lag.
í annað skifti var hún gestur á
Teatro Municipial i Rio de Janeiro
og þá bar það við að söngvarinn,
sem söng Don Jose þreif svo harka-
lega um úlflið henni og hratt lienni
frá sjer með svo miklum ofsa að
hún snerist um öklann. Hún hjelt
ðlrnmlennr sfcáldskapnr
Þegar apakettir og aulabárðar
ræða um skáldskap, er það tíðum
ein af höfuðgreinum trúarjátningar
þeirra, að skáld skuli vera frum-
leg. Þar með er vafalaust meint, að
þau skuli segja það, sem aldrei hefir
áður sagt verið. En þegar við heyr-
um þessa kröfu fram setta, þurfum
við aldrei að vera í vafa um það,
að blindur maður er að dæma ht.
Þetta er ekki annað en aulaskapur,
og einhvern rekur sennilega miiini
til þess, livernig Georg Brandes húð-
strýkti þann aulaskap. „Eins og ekki
sje búið að segja að minsta kosti
hundrað sinnum alt það, sem vert
er að segja“, sagði líka Goethe. Jú,
það er víst ekki efamál. En þar með
er vitanlega ekki sagt, að sá sem
yrkir eigi eða megi vera bergmál
af öðru skáldi.
Stundum bar það við — raunar
ákaflega oft — að um hreint berg-
mál virðist að ræða þegar atvik og
aðstæður sanna að svo gelur þó ekki
verið. Síðastliðinn vetur varð jeg
eitt sinn sem steini lostinn er Jón
Magnússon las mjer sálm eftir sex-
tándu-aldar skáld íslenzkt, þvi að
kafli úr honum var þvi líkastur sem
hann væri þýðing á hinum fræga
enska sálmi „Rock of Ages“, er þeir
hafa þýtt á íslenzku sira Matthias
Jochumsson og (betur) sira Lárus
Halldórsson. En sá sálmur er ort-
ur á átjándu öld, og það er í meðal-
lagi sennilegt að höfundur hans
hafi liaft islenska sálminn fyrir sjer.
Fyrir nokkrum dögum var jeg
að blaða i óvenjulega góðu ljóða-
safni, „A Book of Russian Verse".
þ. e. rússneskum Ijóðum í enskri
þýðingu. Þar urðu m. a. fyrir mjer
þessi erindi, eftir skáldið Lermon-
toff, sem fjell í einvigi ári áður en
Kristján Jónsson fæddist:
When life’s oppressive hour is mine
And in my heart griefs crowd,
A prayer of wondrous power is mine
That I repeat aloud.
leiknum áfram eigi að síður, þó að
hún liði sárar kvalir, og á eftir hjelt
hún ófram sýningunum, í stað þess
að láta setja sig i gips og leggjast
á spítala.
Hún syngur oft í útvarpi.
Madame Castagna hefir sungið i
óperum í Chicago, San Francisco,
St. Louis og Cincinnati. Hún er
mjög dáður gestur hafanna á milli,
hvort heldur er i óperum eða í
hljómleikasalnum, og oft lætur hún
til sín heyra í útvarpinu. Á sama
vetrinum söng hún t.d. þrisvar
sinnum í útvarp með Toscanini og
symfóníuhljómsveit hans, er hann
stjórnar fyrir National Brodcasting
Company. Einnig söng hún með
lionum á hinum frægu Beethoven-
hljómleikum lians.
Söngkennarar í Bandaríkjunum
nota plötur, er hún hefir sungið úr
„Samson og Dalile“, „La Gioconda”
og „Don Carlos“, til þess að kynna
r.emendum sínum afburði í radd-
beitingu og túlkun. Siðan styrjöldin
hófst hefir hún þráfaldlega haldið
hljómleika og varið ágóða þeirra
til ýmsra styrktar- og líknarfyrir-
tækja. Hún er orðin amerískur borg-
ari og talar sæmilega ensku.
Blessed is the strength that flows to me
In concords of sweet sound;
Past reckoning it blows to me
Divine enchantment round.
Doubt, like a burden, leaping then
Far from the spirit flies;
From words of faith and weeping then
How light, how light we rise!
Kvæðið nefnist Prayel- (Bæn). Ef
mjer hefði verið sýnt það, og sagt
að það væri þýðing á Tárinn eftir
Kristján, þá liefði jeg sagt að hún
væri góð, og að ekkert væri atliuga-
vert við að þýða þarna „tár“ með
„bæn“. Hugsunin er alveg sú sama:
Guði opnuð leið, svo að hann geti
komið með huggun sina.
En eftir þetta getum við ekki sagt
að Tárið sje „frumlegt“ kvæði! Hitt
er annað mál, hvort okkur verður
það ókærara þar fyrir.
Sn. J.
Viðureignin við „Tirpitz".
Það þótli liðindum sæta er Bretum tókst að granda „Tirpilz",
frægasta orustuskipi Þjóðverja, síðan „Bismarck“ sókk. Skipi
þessu hafði verið lagt norðnr i Altafirði, nyrst i Noregi og
breskum kafbátum og tundurbátiim ásamt norskum skipum og
flugvjelum, tókst samt að granda skipinu svo mj'óg, gð talið er
vist að það verði eigi til neinna stórræða hæft fyrr en að
toknu þessu stríði.
Bishop-fallbyMan
hefir stundum verið kölluð „leynivopn Breta“ síðan farið var
að nota hana, en það var fyrst i orustunni um Sikiley. Þetta
er 25-pundari, og hefir verið komið fyrir á Valentínei-
skriðdrekum.
Drekkið Egils ávaxtadrykki