Fálkinn - 23.06.1944, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
Pierre Decourelli: 6
Litlu flakkaramir
hurðinni og opnaði skúffu á skattholinu.
Hún tók þaðan litla öskju. Grátandi brendi
hún fjölda brjefa og tveimur myndum.
Hún hjelt vasaklút fyrir vitin til þess að
maður hennar heyrði ekki að hún grjeti.
Með harm í hjarta starði hún inn í logana og
henni fannst þar fara forgörðum fyrri
hluti æfi snnar. Henni fanst hún fremja
sjálfsmorð, en heiðri ættarinnar var horgið.
Saint-Hyrieiz var ekki órólegur vegna
undirbúnings ferðarinnar síðustu nóttina,
sem hann dvaldi í Frakklandi.
Þegar bjarmaði af degi, sat hann enn-
þá alklæddur og las sjálfsagt í hundrað-
asta skifti brjef, sem var skrifað með stór-
um, klunnalegum stöfum.
Hann hafði fyrir löngu stafað sig fram
úr því, en þó virtist hann enn ekki skilja
það til fulls.
Brjefið hljóðaði þannig :
. „Heiðraði Saint-Hyrieiz. Jeg er heiðvirð
og vel upp alin kona, þessvegna hefði kon-
an yðar ekki átt að reka mig burt, eins og
fleygt er frá sjer gamalli flík, jeg læt ekki
bjóða mjer slíkt, þar sem hún getur ekki
eins og jeg borið höfuðið hátt, það geiið
þjer sjeð með því að elta hana þegar hún
fer í pósthúsið til þess að sækja brjefin frá
elskhuga sínum. Allt þjónustúfólkið veit
þetta og gerir gys að því. Jeg hefi þann
heiður að kveðja yður með virðingu, þó að
þjer Ijetuð mig fara án þess að gefa mjer
tækifæri til þess að hreinsa mannorð miit.
Palmyre kona Crepins
Þetta var auðvirðilegt brjef. En varla gat
það verið uppspuni einn.
Saint-Hyrieiz mundi vel eftir Palmyre.
Það var herbergisþerna, sem rekin hafði
verið fyrir nokkrum vikum.
Þegar hún var að fara, liafði Carmen
allt í einu tekið að gruna liana um græsku.
Hún fór upp á herbergi hennar og ljet
skoða ferðakistu hennar.
Hún var troðfull af þýfi, svo sem bönd-
um, hönskum, ljerefti o. fl.
Saint-Hyrieiz vildi láta lögreglu fá mál-
ið í hendur, en Carmen mátti ekki lieyra
það nefnt. Hún leit svo á að stúlkunni væri
nægilega refsað með þvi að upp um hana
komst og sneypu hennar gagnvart hinu
þjónustufólkinu. Hann ljet liana því fara.
Þetta voru launin fyrir meinleysi hans.
Hún helsærði hjarta hans. Það var til
einskis að efast. Hann þurfti ekki annað
en að veita henni eftirför til þess að fá
sannanir í hendurnar.
Nú átti Carmen aðeins eftir að vera einn
dag í París færi hún þá til fundar við hann.
Sennilega hafði hún þegar kvatt hann. Var
ekki betra að þegja og láta sem ekkert
væri. Ef kona hans væri honum ótrú, færi
hann frá henni og sæi hana aldrei framar.
Það stóð í brjefinu að þjónustufólkið gerði
gys að lionum. Hann varð rauður af reiði.
Þá rauf hvell hringing næturkyrðina.
Það var hringt þrisvar. Dyravörðurinn
var lengi að nudda stýrurnar úr augunum.
Fyrir utan var sagt: — Flýttu þjer leting-
inn þinn. Svo heyrðist ökumaðurinn hlægja
ánægjulega. Hann hefir líklega fengið ríf-
lega þóknun. Nú hringdi bjallan ákaft.
— Lofið mjer að komast fram úr rúminu.
Hver er þetta?
Hringingin liafði lieyrst upp á aðra hæð.
Helena og Carmen komu samtímis út
í gluggana: — Guð minn góður, sagði
Carmen, jeg gæti næstum haldið. .. .
— Jú, frú, kallaði dyravörðurinn um
leið og liann opnaði, — þetta er herra
Montlaur.
— Ramon, getur það verið, hrópaði
Saint-Hyrieiz og gleymdi áhyggjum sín-
um.
Helena gat ekki komið upp nokkru
orði, tárin streymdu niður kinnar hennar,
hún var náföl af geðshræringu, og ríg-
hjelt sjer í gluggakarminn, hana svimaði
af hamingju. Hinu fólkinu vöknaði um
augun af gleði.
Helena kastaði sjer í fangið á manni
sínum og sagði í sífellu:
— Ert þetta þú, ert þetta þú....... —
Heimkoman er það besta við ferðalagið.
Þau horfðu öll á Ramon. Hann var svo
brúnn og hraustlegur. Hann var karl-
mannlegri og augu hany sterkari en begar
hann fór.
— Hversvegna ljestu ekki vita að þ.ú
værir væntanlegur? spurði Carmen.
— Jeg gat það ekki. Við Neville vorum
í verslunarferð og við bjuggumst ekki við
að mál okkar kæmist strax í lag. En allt
gekk eins og í sögu og Neville var ánægð-
ur. Hann tók eftir þvi með hve miklum
söknuði jeg liorfði á eftir skipunum sem
sigldu til Evrópu. Dag nokkurn, er við
vorum staddir í stórri hafnarborg sagði
hann við mig:
— Vinur sæll, þú ættir að bregða þjer
til Frakklands. Það er besta meðalið gegn
gulu veikinni.
Hafir þú ekki næga peninga, stendur
þjer veski mitt til boða. Jeg færi það á
reikning þinn þegar jeg kem heim. Þú
hefir svo oft sent skeyti um að þú kæmir,
en svo hafa viðskiftin hindrað það. Nú
skalt þú fara strax og senda ekki skeyti.
— Þannig fór jeg af stað í mesta flýti
eins og jeg stóð í þessum Panamabúningi.
— Systir yðar fær því miður ekki
lengi ánægjuna af návist yðar, sgaði Saint-
Hyrieiz, þegar þau liöfðu áttað sig, því
að þjer komið einmitt rjett í því að við
erum að fara frá Frakklandi.
— Eruð þið að fara?
— Já, við förum með hraðlestinni í
kvöld til Marseilles og stígum þar á skips-
fjöl snemma á morgun.
— Hvert farið þið?
— Til Guyane, jeg' hefi fengið stöðu
þar.
— Carmen fer með yður?
— Já, auðvitað, sagði Saint-Hyrieiz og
hleypti brúnum, þegar hann hugsaði lil
þess, sem hann nú vissi, — systir yðar
var við því búin að þurfa að fylgja mjer
úr landi, hvenær sem væri.
— Mjer hefði aldrei dottið annað í
hug' en að fylgja þjer, vinur minn, sagði
Carmen, — vitanlega gerir hin skyndi-
Iega heimkoma bróður míns mjer erfið-
ara fyrir að fara lijeðan, en jeg veit að
förinni verður ekki frestað og jeg vil bera
með þjer þær hættur, sem þú kannt að
verða fyrir.
— Þakka þjer fyrir fói'narlund þina,
kæra Carmen. Svona talar einmitt kona,
sem er eins trygg og eftirlát og þú, hann
varð allt i einu alvörugefin á svip.
Helena og Ramon voru svo glöð yfir
endurfundunum, að þau tóku ekki eftir
þvi.
— Segðu mjer nú eitthvað frá Fantan,
sagði Ramon.
— Hann er ennþá lijá ömmu sinni.
Sjávarloffið hefir haft góð áhrif á heilsu
hans, og hann er orðinn stálhraustur.
— Það er leitt, sagði Saint-Hyrieiz, að
þjer konnið ekki í gær, því að þá hefðuð
þjer getað farið þangað með komi yðar,
Ramon.
Það lór hrollur um Helenu. Hún hafði
næstum gleymt áhyggjum sinum, en nú
settust þær að henni með tvöföldu afli.
— Já, sagði Carmen hvatlega, því að
hún sá hvað Helenu leið og treysti henni
ekki til að skrökva sennilega. Maðurinn
minn nefndi það við Helenu að hún færi
með okkur, en hún hjelt að þjer líkaði
það ekki og fór því fyrst til mömmu. Það
var svei mjer heppilegt. Hvað liefðir þú
sagt ef fuglinn hefði verið floginn, þegar
þú komst.
— Jeg játa hreiskilningslega að það
hefði mjer íundist helst til tómlegt, sagði
Ramon brosandi. — En hvernig líður
mömmu annars, Helena.
— Þakka þjer fyrir lienni líður vel,
sagði Helen hikandi.
—Guði sje lof, jeg varð hálf áhyggju-
fullur yfir síðasta brjefinu frá henni, en
það hefir sem betur fer verið ástæðu-
laust.
Carmen skelfdist, þegar hún leit í augu
Helenu. Hún sagði því skyndilega:
— Komdu með mjer, Helena, þú verður
að lijálpa mjer, jeg þarf að fara til sauma-
konunnar.
— Ætlar þú að taka hana strax frá mjer,
sagði Ramon blíðlega.
— Þú mátt ekki vera svona mikill
harðstjóri. Við eigum eftir að vera sam-
vistum svo stutta stund, svo verðum við
heldur ekki lengi.
— Jæja Carmen, þá er best að við
verðum samferða fyrst þú þarft út, sagði
Saint-Hyrieiz. Jeg hefi vagn. Jeg þarf að
koma við í utanríkismálaráðuneytinu og