Fálkinn - 08.12.1944, Blaðsíða 12

\
W F Á L K 1 N N
Pierre Decourelli: 25
Litlu flakkararnir
Hvar átt þú, eða foreldrar þínir, Um kvöldið var honum borinn matur,
heima? sem hann snerti ekki, og þegar leið að hátta
— Það veit jeg ekki. tíma fór hann með hinum drengjunum
Drengurinn fór að gráta. Honum leið svo inn i svefnsalinn, þar var búið um þá á
illa innan hinna þykku veggja og ramm- löngum bekkjum.
gerðu hurða, sem var lokað með þungum Daginn eftir var hann aftur sóttur tii
slám. yfirheyrslu. Hann harðneitaði að segja liver
Hann hafði ekki framið neitt ódæði. hann væri. Og rannsókn sem lögreglan ljet
Hann vildi einungis vera heiðarlegur gera, varð árangurslaus.
maður og vinna fjuár brauði sínu. Hann Dómarinn, sem vanur var að fást við
vildi komast sem fyrst burt úr hinu hræði- slíka drengi, ljet sjer mjög annt um hann.
lega umhverfi. Það var varla hægt að refsa Hann undraðist hve hann var sviphreinn
honum fyrir þær sakir. Þeir voru allir svo og frjálslegur i framkomu. Hann sagði því
alvörugefnir, en hann hjelt, að þeir væru vingjarnlega. •
ekki illgjarnir. Lögregluþjónninn hafði gef- — Þú átt auðvitað foreldra, sem berja
ið honum að borða um morguninn, og hann þig» eða gefa þjer ekki nóg að borða. Ef til
sá vel að yfirlögrögluþjónninn var honum vill ertu hjá hörðum lmsbónda, sem mis-
innan handar. þyrmir þjer. Þú vilt ekki fara til þeirra
Dómarinn hjelt áfram: — Það þýðir ekk- aftur. Sje svo skaltu segja okkur eins og
ert að gráta, þú hlýtur að vita við hvaða er. Við munum athuga málið og þú þarft
götu foreldrar þínir eða húsbóndi búa. ekki framar að fara til þeirra. Þjer verður
Hvaða atvinnu stundar þú? komið fyrir þar sem þú getur fengið sæmi-
— Jeg stunda enga atvinnu, svaraði Fau- legt uppeldi. Er þetta ekki svona? Leyslu
fan titrandi af ekka, — en jeg fullvissa nú frá skjóðunni.
yður um, að mig langar til einskis frekar Fanfan tók sárt að heyra þessi vingjarn-
en fást við heiðarleg störf. Segið mjer að- legu orð, en hann gat ekkert sagt. Lögregl-
eins hvað jeg á að gera. an mundi samstundis komast á sporið, og
— Já, hvar búa þá foreldrar þinir? þá mundi komast upp, hvað faðir hans
Fanfan klemmdi saman varirnar og fór hafði gert, og það væri hann, sem hafði
að gráta. Dómarinn gaf lögregluþjóninum komið öllu upp. Það væri ragmennska. Og
bendingu, og tók hann i handlegg drengs- ragmenni vildi liann ekki vera.
ins og leiddi hann inn í liliðarherbergi. Þegar drengurinn neitaði stöðugt að svara
Þar var maður fyrir. Hann leitaði með var gefin út handtökuskipan og hann setl-
ástúðlegri leikni í vösum drengsins og fann ur í fangelsi. En hann fjekk þar ekkert að
selgarnsspotta, vasaklút, sjálfskeiðung og vinna, því að dómur var ekki fallinn í máli
fimm koparskildinga. hans. Hann sat allan daginn aleinn í litl-
— Þessi snáði hefir að minsta kosti ekki um hálfdimmum klefa, sem á kvöldin var
verið handtekin fyrir bankarán, sagði mað- lýslur upp með ósandi lampa, sem hjekk
urinn og færði drenginn til manns, sem upp'-undir lofti.
hjelt á stórri lyklakyppu. Hann fjekk að fara út í garðinn á vissum
— Ivoindu með mjer, sagði maðurinn. tímum, en var aldrei leyft að tala við liina
Fanfan hlýddi. Hann gekk nú mann frá fangana. Umsjónarmaðurinn færði honum
manni og var loks settur inn í langl her- ma^ tvisvar á dag, að öðru leyti var hann
bergi. Þar voru tuttugu drengir fyrir. Þeir ems °§ lokaður i gröí.
voru á aldrinum sjö til sextán ára. Margir gamlir glæpamenn verða vitskert-
Nú var hann kominn í fangelsi. ir af þessari meðferð, og var sist að furða
Og þá komu honum í hug allar hinar þó að hinn hálfþroskaði unglingur ljeti bug-
hræðilegu frásagnir Skipstjórans og Galgop- ast. Hann skildi ekki, hversvegna hann vrði
ans um fangelsisvistina. Hjer kynntist mað- að þola þetta allt.
ur þjófum og bófum og lijer var lagður Hann velti því fyrir sjer á hinum löngu
grundvöllur að ýmsum glæpaverkum. Ilann einverustundum. Hann hafði þó ætlað að
varð gagntekinn af örvæntingu og reiði. verða heiðarlegur maður.
Hann sat í fangelsi. Gráturinn yfirbugaði Tárin þornuðu smámsaman á kinnum
hann á ný. En hann var gæddur hinni hans. Hann varð harður og þrjóskur.
sterku skapgerð .ömrnu sinnar, og sagði við Þjáningar hans voru óbærilegar. Hví
sjálfan sig: skyldi hann lilífa Galgopanum og hyski
— Jeg sit nú í fangelsi. Jeg hefi ekkert hans.
brotið af mjer, svo að jeg verð látinn laus Hann ætlaði að segja eins og var. Hann
aftur. Þá gerir þetta í rauninni ekkert til. ætlaði að segja allt sem hann vissi, einnig
Hinir drengirnir gerðu strax gys að hon- frá morðinu.
um, en þegar hann tók óþyrmilega í einn Hann vissi þó ekki í hvaða bæ það var
þeirra og sýndi þeim að hann var ekkert framið, en hann rataði þangað, svo mundi
lamb að leika sjer við, þá ljetu þeir hann lögreglan fljótt komast á rjetta braut. Dóm-
i friði. arinn hafði lofað því, að hann yrði gerður
fær um að vinna heiðarlega vinnu, enn-
fremur mundi hann læra að lesa og skrifa
Hann ætlaði að finna Claudinet.
Ef til vill yrðu þeir á sama verkstaðn-
um. Já, hann var staðráðinn í því að segja
sannleikann, en daginn eftir liafði honum
snúist hugur. Það væri lítilmannlegt að
koma svona upp um fox-eldra sína.
En hann vildi alls ekki fara til þeirra
aftur, annars var honum orðið sarna um
allt.
Dag nokkurn var honum aftur ekið i
stóra lögreglubílnum til dómarans.
Hann beið þar góða stund ásamt nokkr-
um öðrum mönnum, sem skutu honum
skelk í bringu, og vöktu hjá honum við-
bjóð.
Loksins var hurðin opnuð. Nafn hans var
kallað upp. Hermaður nokkur tók i hand-
legg hans og vísaði honum til sætis á trje-
bekk.
Þrír menn i svörtuixi kápum sátu and-
spænis honum í upphækkuðum sætum. Þeir
voi-u nxjög alvarlegir á svip.
Fanfan sá, að hann gat ekki sagt ósatt
frammi fyrir þessum mönnunx. Hann kaus
jjví að þegja.
Ósjálfi'átt skynjaði hann augnaráð for-
vitins mannfjöldans að baki sjer. Hann
heyrði farið háðslegum orðum um þá, sem
sátu á bekkjunum.
Loksins sagði maðurinn sem sat fyrir
miðju :
— Bai-nið mitt, þú mátt ekki halda áfram
að þegja svona. Við erum fúsir til að hjálpa
þjex', en þú verður þá að leggja okkur lið,
Vilt þú nú tala?
Fanfan beit saman vörunum og hristi
höfuðið.
Þegar þeir höfðu borið saman ráð sín,
var dómurinn kveðinn upp.
Það átti að senda Fanfan á uppeldisstofn-
un, þangað til hann væri sjálfum sjer ráð-
andi.
Dómarinn hafði kornið því svo fyrir að
lxann var sendur til snxábæjai’, þar sem
konxið hafði verið á fót heimili fyrir erfið
börn.
Snemma næsta morgun var Fanfan kall-
aður fyrir fangavörðinn. Hann var að tala
við slóran siðskeggjaðan mann og þegar
Fanfan kom inn, sagði fangavörðurinn:
— Hjer fáið þjer nýjan gest.
— Þú átt að koixia með mjer, þykir þjer
vænt um það?
— Hvað á jeg að gei-a?
— Þú átt auðvitað að vinna.
— Útivinnu
— Nei, þar eru mai’gskonar vei’kstæði,
þú færð sjálfur að ráða, lxvaða vinnu þú
leggur stxxnd á, og svo verðurðxx bráðum
duglegur og frjáls maðui’.
—■ Jeg ætla að reyna að gera mitt besta.
- Þetta virðist vera duglegur drengur.
— Já, einn dónxai-inn liefir hælt honum
mikið.
— Það er verst, hve hann er fölur. Jeg
er hræddur um að hann sje ekki hraustur.
E11 það batnar vonandi. Jæja, hjer stend
jeg og tala. Við verðum að koma á rjettunx
tima á járnbrautarstöðina. Ex’u skjölin i
lagi?
— Nei, viljið þið gera svo vel og skrifa
undir.