Fálkinn - 21.12.1945, Blaðsíða 21

JÓLABLAÐ FÁLKANS 1945 15
fingrunum. — Hefirðu hugsað
um livað þetta áfboð þýðir'?
sagði hann glaðlega.
— Já, að við verðum alein
um jólin, sem einmitt er sá
tími, sem maður hefir mesta
þörf á að vera rneð öðrum.
— Viðleysa, það þýðir að við
getum farið með Esbergshjón-
unum út á landsetrið þeirra.
Frú Jansen hristi liöfuðið. —
Það getum við eklci, Hugo. Við
urðum að afþakka boðið af því
að við liöfum lofað okkur lil
Nygaards.
Morgunsúrt andlitið á Jansen
bafði lagast og ljómaði nú eins
og sól. Þetta gerir ekkert til
væna mín, sagði liann glað-
lega. Það er ekki lengra síðan
en í gær að ég var að tala við
Esberg, og hann var svo leiður
yfir þvi að við gætum ekki
komið og bað mig um að láta
sig vita ef við brevttum áætlun.
Það er indæll staður, sem þau
eiga — miðstöðvarhitun, bað-
herbergi og allskonar þægindi.
Eg veit að bæði Höst og Holm-
gaard koma — það er fólk,
sem stendur okkur um það bil
jafnfætis í þjóðfélaginu — en
maður veit aldrei hverskonar
fólk maður bittir hjá Nygaard.
Og svo fáum við ágætan mat,
vín með miðdegismatnum á
hverjum degi, jólasiðirnir eru
í lieiðri hafðir innan hæfilegra
takmarka, trúræknissiðunum
stillt í hóf, en göfug og fín
stemning meðal siðaðra manna.
Það verða ljómandi jól, Vibeka!
"PRÚ Jansen hrærði i kaffi-
bollanum sínum og var hugsi
Nú jæja, sagði bún ákaflega
friðsamleg. — Ef satt skal segja
þá verð ég líka að viðurkenna
að ég hefi iðrast talsvert eftir
að ég tók heimboðinu hennar
Svips, en mér leiddist að særa
liana. Mér þykir vænt um Svips
og Pál, en ég er alveg sammála
þér að þau liafa ekkert auga
fyrir fegurð jólanna — klvfj-
uðu matborði, gömlu jólasið-
unum, fallega klæddu fólki
ætlarðu að hringja til Esbergs?
— Undir eins og ég kem á
skrifstofuna.
TJ' ALLÚ, ert það þú, Maríanna?
Já, Villi hérna. Heyrðu,
hann Jansen var að síma -
þau langar til að koma til
Mariannelyst um jólin, eftir alll
saman. . . . Já, það sagði ég
líka. Vitanlega eru þau lijart-
anlega velkomin, þau liæfa al-
veg hinum gestunum. . Hvað
segirðu.... Nú, hann Knudsen
bókari, lionum var ég nú alveg
búinn að gleyma........ bíddu
snöggvast, ég ætla að vita hvort
Hullól Ert fjuff jn'i Muriannu?
dyrnar eru almennilega aftur.
.... Já, þetta er alveg rétt hjá
þér, hafi það verið misráðið
að hafa Knudsen áður þá er
það alveg ómögulegl núna. Já,
alveg eins og lcálfur i postu-
línsbúð eða öllu heldur fjósa-
maður i ráðherraveislu........
Jú, víst var það flónska að
bjóða þeim i staðinn fyr-
ir Jansen, en mann langar nú
á stundum til að sýna undir-
mönnum sínum vinsemd..........
Er plássið í minsta lagi, lia?
Getum við ekki látið þau sofa
i litla herberginu við bílskúr-
inn?... . Nú, á hann að vera
þar, unnustinn elhússtúlkunn-
ar, sem ætlar að hjálpn lil . .
Vertu róleg, ég skal ráðstafa
þessu öllu. Eg kalla Knudsen
inn og segi.... nú, ég finn
upp á einhverju til að segja. .
Bless, já.... Já, það gengur
allt, þegar maður kann sig,
gæskan.......
TTEFIR nokkuð komið fyrir,
Carl, þú erl eitthvað svo
undarlegur! Frú Knudsen var
að taka á móti manni sínum
í ganginum.
— Nei, eiginlega ekki. Eg var
bara kallaður inn til forstjór-
ans.
— Biddu við, Carl, ég ætla
að slökkva undir kersnúðun-
um. Frú Knudsen skaust fram
í eldluisið og kom til baka eins
— liefir nokkuð komið fyrir,
Carl........?
og elding. Hún opnaði dyrnar
inn í svefnherbergið. — Eg
tók innijakkann þinn og flóka-
skóna fram.
Knudsen bólcari settist þreytt-
ur á rúmstokkinn og fór að
reima frá sér skóna. Það
var svo sem ekki alvarlegt, en
ég er hræddur um að þú verðir
fvrir vonbrigðum.
— Æ, flýttu þér að segja
mér hvað þetta var!
— Já, líttu á. Forstjórinn
kallaði mig inn til sín i dag,
til þess að segja mér, að því
miður gæti hann ekki boðið
okkur á Mariannelyst á jólun-
um eftir allt. Honum þótti það
mjög leitt, en ....
- Það er víst frú Esberg,
sem ekki vill hafa okkur, sagði
frú Knudsen íbyggin. — Við er-
um ekki nógu fín, Carl, það er
það, sem er að.
Nei, lofaðu mér nú að
tala út, Emma. Forstjórinn
sagði, að frú Esberg þælti þetta
jafn leiðinlegt og sjálfum sér,
en þannig lægi i öllu, að frúin
hefði fengið beimsókn af kunn-
— Þar sem er hjartarúm, þar er llka
húsrúm, scu/ði frú Knudsen hvöss.
ingjum í Finnlandi taktu
eftir frá Finnlandi — og það
er ekki bægt að útbýsa fólki
frá Finnlandi?
Og við erum auðvitað
eklci nógu fín til að vera með
fólki frá Finnlandi, sagði frú
Knudsen og sneri upp á sitf
— Þú villt endilega misskilja
þetta, Ennna, sagði Knudsén
bókari slillilega. — Hér er alls
ekki um það að ræða hvort
maður er fínn eða fínn ekki,
heldur hitt, að þau liafa ekki
nóg af herbergjum á Marianne-
lyst.
Þar sem er hjartarúm,
þar er líka liúsrúm, sagði frú
Knudsen hvöss.
Það er hægast að segja það
Einma mín, en ef þú hefðir
séð hve forstjórinn tók sér
þetta nærri þá mundir þú elcki
tala svona. Hann bað mig um
að heilsa þér innilega, og svo
sagði hann að það væri best
að hann segði mér það strax
— nýársgjöfin mín yrði stærri
en venjulega. Hundrað lcrónur,
Emma, hundrað krónum meira
en ég er vanur að fá, og það
eru peningar sem koma sér
vel, og þú sagðir sjálf, þegar
þau buðu okkur heim, að þú
hefðir nú heldur viljað fá 100
króna seðil en þetta lieimboð.
Frú Knudsen stóð dálitla
stund og hugsaði sig um. Hún
strauk hendinni ósjálfrátt um
brúnu gerfisilkiábreiðuna á
rúminu.
Já, sagði hún loksins. —
þá getum við fengið okkur
gólfteppið í stofuna, sem ég
liefi svo lengi óskað mér.
I
T/'NUDSEN bókari stakk fót-
unum í blýja flókaskóna
og honum var auðsjáanlega
léttara. En liann sagði ekki
neitt.
Og við getum farið til
hennar móðursystur minnar,
bélt frú Knudsen áfram. —
Þeim þótti svo slæmt þegar ég
skrifaði þeim að við gætum
ekki komið. Og eiginlega held
ég að mig langi miklu meira
lil að vera lijá þeim á jólunum.
Það er nú eiginlega bara í sveit-
inni, sem maður lifir reglu-
leg jól. Heimabakað og heima-
sultað allt saman — og svo
gamla kirkjan, þar sem orgelið
spilar svo fallega. Allt þetta
liérna, með franskan mat og
vín og flegna kjóla er alls ekki
jólunum tilheyrandi — fegurð
jólanna kafnar alveg í því.
Hún leit til mannsins síns og
gleðin skein úr andlitinu á
henni. — Við förum þá til
Önnu frænku og Andrésar
það verða indæl jól, Carl.
— Manneskja!
Svips stóð i dyrunum með
stóran, brúnan böggul i fang-
Framh. ú bts. 39.
— Svips stóð í dyrunum með
stúran, brúnan böggul ....