Fálkinn - 21.12.1945, Blaðsíða 11

JÓLABLAÐ FÁLKANS 1945
5
Efra-kirkjugarði, jjar sem fjallabúar
lógu grafnir, söng norðanvindurinn
fábreytilegt lag í trékrossunum, sem
stóðu þarna klakaðir og svartir á
sjálfa jólanóttina.
Iver fékk meðuiin lijá gamla
lœkninum og lagði svo undir eins
af stað aftur upp á fjail. Tíma eftir
tima barðist hann áfram gegn vind-
inum.... verra og verra var að
komast áfram, þvi hærra sem liann
kom upp ó fjallið. Vindurinn barði
snjóinn inn í andlitið og fötin.
Hann blindaði augun, og ísdröngl-
ar frusu á liári og skeggi. Stundum
lagðist hann fyrir i skjóli undir
steini og livildi sig, eða þá inni í
gjótum, en þá kom kuldinn. Hann
fann líka að fjallasvefninn var á
liöttunum kringum hann, og lianu
var liættulegur.... liann var ekk-
ert nema dauðinn.
Aflur varð hann að slanda upp
og beina skíðunum gegn stormi
og byl. Tímarnir liðu, og i austri
fór að móta fyrir grórri glætu. Iver
Jolien óttaðist aðeins eitt, að sér
tækist ekki að komast til Þrándar
lifandi. Það væri hörmulegt ef
Þrándur yrði að Júta i lægra lialdi,
aðeins vegna þess að hann fengi
ekki meðulin í tæka tíð. Þessi
lungnabólga, sem gekk núna var svo
bráðdrepandi. Það var öðruvísi áð-
ur. Þá var alltaf einliver til í hverri
sveit, sem tók blóð við þessum sjúk-
dómi.
„Nú verður þú að keppast,“ sagði
Iver við sjálfan sig, teygði úr sér
og sá sem snöggvast, meðan rofaði
til, yfir þveran dalinn og lieim að
Jolien. Hann var svo uppgefinn að
hann varð hvað eftir annað að
styðja sig við furustofnana í hlið-
inni. .Bylurinn hélt áfram með sama
krafti, og í skóginum var snjórinn
lausari. Skíðin gerðu djúpar rákir í
mjöllina. Hérarnir spruttu upp syfj-
aðir og lafhræddir bak við kjarrið,
og rjúpurnar flögruðu ropandi yfir
ósinn.
Iver hafði aldrei verið vanur að
gefast upp. Ilann hafði þráa fjali-
anna í sér og vildi standa upprétt-
ur hverju sem viðraði. í vasanum
var hann með það, sem átti að
bjarga lífi granna hans. Honum
var engin óvild í luig, þegar hann
var að hugleiða það, sem Þránd-
ur hafði gert lionum einu sinni.
Það voru nú þrjátiu ár siðan. Það
var fósinna að erfa nokkuð illt svo
lengi. Ilafði það ekki alltaf verið
mesta gæfa Ivers Joliens, öll þessi
erfiðu stritár, að liann vissi ekki
hvað liatur var?
Aldrei hafði honum fundist hlið-
in upp að bænum vera eins löng
og erfið og þennan jólamorgun. Það
fóru einkennileg kuldaflog um hann,
og liann slcalf í linjánum. En liann
hugsaði ekkert um þetta, liann von-
aði aðeins að komast á leiðarenda
í tæka tíð — áður en það yrði of
seint fyrir Þránd. — Það væri
liörmulegt ef hann yrði að deyja
frá öllu sinu, jafn mikilli velmegun
og verið hafði á Torgum öll þessi
ár. Iver Jolien hugsaði hátt þarna
sein liann gelck, lafmóður silaðist
hann áfram, tré frá tré.
Og fyrir hódegið stóð Iver Jolien
fyrir utan stofuhúsið á Torgum og
var að reyna að leysa skíðaböndin.
Hann var svo stirður og svo lopp-
inn á fingrunum, að liann gat ekki
leyst hnútana,
Hafði Iver Jolien nokurntíma sést
standa uppi ráðalaus? Hann náði
með erfiðismunum linífnum sínum
úr skeiðunum og skar á böndin.
Og Iver gekk inn, dró af sér vettl-
ingana og þrammaði hægt inn gólf-
ið að rúmi Þrándar.
„Þú fórst að verða lasinn,“ sagði
hann og laut niður að honum.
Þrándur á Torgum opnaði aug-
un. Hann starði á Iver.
-vy
„Nú borgar þú veðbréfið, annars
set ég sýslumanninn á þig.........
Þetta er siðasta aðvörunin, það
skaltu vita,“ lirópaði Þrándur og
reyndi að rísa upp í rúminu.
En Iver Jolien brosti vingjarn-
lega.
„Þú veist að ég ætla að ljorga
þér,“ svaraði hann og þreifaði í
vasa sér eftir meðalinu.
Ingiriður kom að rúminu og
reyndi að fá Þránd til að liggja ró-
legan. „Hann Iver fór lil læknisins
fyrir þig, Þrándur.“
„Læknisins," lirópaði Þrándur.
„Fari hann til andskotans. Borgaðu
veðbréfið, segi ég.“
Ingiríður vissi ekki sitt rjúkandi
ráð.
„Þrándur liefir ekki hugsað um
annað en peninga alla sina æfi, og
nú rausar liann um peninga i óráð-
inu, bæði nótt og dag,“ kveinaði
liún.
„Þú veist að maður verður að
liafa peninga ef maður á að láta
sér líða vel liérna í lienni veröld.
Framh. á bls. VII.