Fálkinn - 04.01.1946, Side 12

12
FÁLKINN
Ragnhild Breinholt Nörgaard:
• •
Oldur örlaganna
8
um. Eg veit ekki iivar þetta lendir. Eg
liugsa að eg hefði lánað honum pening-
ana, ef liann liefði viljað segja mér lil
livers þeir áttu að fara, þó ég viti að það
hefði verið mesti barnaskapur. En það
komst ekki svo langt. Hann vildi ekkert
segja mér og ég reiddist honum og sagði
honum ósvilpð til syndanna. Reiðin gagn-
tók mig, og liann missti einnig alla stjórn
á sér, og svaraði mér á ófyrirleitinn liátt.
Hann kvaðst eklci vera að biðja mig um
neina ölmusu, því liann myndi horga þetta
aftur; en ég þekki það orðið. Loks sagð-
ist hann ekki vera kominn til að fá nein
heilræði hjá mér, og myndi heldur leita
'til einhverra, sem hetur tækju sér, og með
það hljóp hann á dyr og skellti hurðinni
á eftir sér.
Ilann var alls ekki með sjálfum sér,
og óstyrkleiki iians og geðofsi undarlegur.
Mér er ráðgáta livað komið hefir fyrir
hann.
—- Og livað gerir hann nú? spurði Inga.
— Eg veit það ekki, sennilega reynir
hann að fá peningana lánaða lijá ein-
hverjum öðrum, en ég veil ekki hver það
ætti lielst að vera, sem hann gæti fengið
þá hjá. Það eru ekki til nógu sterk orð, er
lýsa ráðleysi hans og býlífi. Mér fannst
ég ekki geta afsakað það, vegna þín og
drengsins, liefði ég ennþá farið að lána
honum peninga, peninga, sem ég aldrei
hefði fengið endurgoldna. Þú veist liversu
mikið hann skuldar mér orðið.
Fyrst mamma er sjálf farin að neita
honum um hjálp, þá ætti hann að geta
séð, að ekki er fremur ástæða til að ég
geti styrkt hann í þessu heimskulega lff-
erni.
Peningarnir fljúga út úr liöndum hans
með óskiljanlegum hætti. Eg veit ekki
hvort það er vegna félaga lians; en ég
veit að það er allt annað en heilbi’igður
félagsskapur, sem hann lirærist í. Eg hefi
grun um, að liann sé í þingum við létt-
úðugar konur, sem eyða miklu fé frá lion-
um, og hann hefir á leigu stórt liúsnæði
í borginni, fyrir samkvæmi sín. Tommy er
kominn á þann aldur, að hann ætti að
geta farið að sjá að sér, en ég held hann
geri það aldrei, og ég veit ekki hvað um
hann verður, ef augu hans ljúkast ekki
upp fyrir þessari heimsku hráðlega. En
látum þetta samt ekki eyðileggja ánægju
brúðkaupsafmælisins, Inga, sagði Erik og
strauk mæðulega með hendinni yfir ennið.
— Láttu Per koma niður, við skulum fara
að borða.
— Já, sagði hún og brosti dauflega.
— Per var að tala um það að „við ættum
sjö ára brúðkaupsafmæli í dag og að „við“
— hann telur sjálfan sig alltaf með, eins
og þú veist, — að „við“ værum mjög
liamingjusöm og glöð. En nú skal ég ná
i hann.“
Að kvöldi þessa sama dags, kom Brenner
læknir í heimsókn til þeirra Ingu og Eriks.
Inga sá strax á honum, að hann bjó yfir
einhverjum leiðindum, þótt liann reyndi að
leyna því og sýnast glaður. Hann lék sér
við drenginn eins og venja hans var, en
liann var venju fremur fátalaður. Bros
hans var þvingað og óeðlilegt og í augum
hans var alvara. Öll framkoma hans bar
þess vott, að hann hjó yfir einhverjum erf-
iðleikum.
Það er náttúrlega út af Tommy, hugsaði
Inga með sér. Auðvitað liefir hann eftir
deilu sína við Erik, leitað til föður síns.
Um daginn hafði Erik hitt Tonimy á
skrifstofunni, en þá liafði hann ekkert frek-
ar um mál þetta viljað tala, en látið á séi
skilja, að hann myndi leysa sína hnúla
sjálfur án ihlutunar Eriks.
Þegar Erik hafði viljað fara að sansa
hann, hafði hann aðeins hrugðist reiður
við og verið hinn hortugasti og sagst aldr-
ei framar skyldi leita á náðir móðir sinnar
eða neins af sínu fólki, þótt honum lægi
lífið við.
^ Samt sem áður gat það hugsast, að hann
hefði leitað til föðurins, hugsaði Inga.
Hún vissi að Brenner læknir, myndi segja
sér frá því hvað þjáði liann, ef hún spyrði,
en hún vildi ekki þurfa að gera það að
fyrra bragði. Trúlegast var, að tilgáta henn-
ar væri rétt og að áhyggjur lians væru í
sambandi við fjáreyðslu Tommys, en liann
gaf ekkert tilefni til umræðna viðvikjandi
því.
Löngu eftir að liann var farinn, hugsaði
Inga um þann óróleika, sem yfir honum
hafði verið og daginn eftir, er hún átti leið
framlijá lækningastofu lians, var liún enn
að hugsa um þetta. Hún gekk því inn í
lækningastofuna, án þess að liún ætti þang-
að erindi. Hún vikli aðeins sjá Brenner
lækni, og vonaðist eftir að hann myndi trúa
sér fyrir þvi, sein lá honum svo þungt á
lijarta daginn áður.
Það var enginn í biðstofunni nema hjálp-
arstúlka læknisins, þegar Inga kom inn.
Stúlkan hauð Ingu sæti, því að hún kvað
unga stúlku vera inni hjá lælcninum í
augnahlikinu.
Næstum hálf klukkustund leið, þar til
dyrnar opnúðust og stúlkan kom út úr
lækningaslofunni frá Brenner lækni. Þessi
stúlka var ósmekklega klædd, mikið
máluð og allt úllit hennar benti til þess að
hún v’æri vændiskona.
— Ert það þú, Inga, sagði Brenner lækn-
ir og brá ofurlítið, er hann sá tengdadótt-
ur sína frammi í biðstofunni. Hann var
fölur og mæðulegur og augnaráð hans var
dapurlegt.
— Komdu inn til mín, það var fallega
gert af þér að líta inn til mín, sagði hann
svo.
— Eg skal ekki tefja þig lengi, ég kom
hara til að heilsa upp á þig, mælti Inga
og kyssti hann á kinnina.
Hún sá, að hann reyndi að leyna óró-
leikanum, sem i honum hjó.
— Þú ert ekki vel frísltur, sagði liún.
Eg sá það á þér strax í gær. Er eitthvað að
þér?
— Nei, nei, ekki getur það lieitið, svar-
aði hann. Hversvegna spyrðu að því? Hvað
ætti það svo sem að vera?
— Eg veit það ekki, en ég hafði grun
uin, að það væri eitthvað, sem amaði að
þér, svaraði liún og horfði rannsakandi á
hann. Er það ef til vill vegna Tommy?
— Tonnny? sagði læknirinn með spurn í
rómnum. Hvað áttu við?
— Eklcert sérstakt. Inga sá, að tilgáta
sín mundi vera röng.
— Er eitthvað í veginum með Tonnny
nú fremur venju? spurði Brenner læknir.
— Nei, ég liélt bara. .. . Eg átli við, hvort
þú bærir einhvern kviðboga fyrir lionum.
Mér sýndist þú svo áhyggjufullur.
— Eg er ekkert áhyggjufullur, minnsta-
kosti ekki svo orð sé á gerandi, svaraði
hann.
— En segðu mér nú eittlivað frá Per litla.
Hvernig liefir hann það i dag? Hann hafði
ljótan liósta í gærkvöldi, heyrðist mér.
— Já, Inga andvarpaði og gafst upp við
að spyrja hann frekar, en héll áfram að
tála um drenginn. Eg gef honum lyfið, sem
þú lést mig fá. Eg vona að það lijálpi hon-
um. Hann er því miður illa kvefaður. Eg
er Iirædd um, að liann sé ekki vel hraust-
ur, þó að ég liafi ekki viljað hafa orð á
því við Erik, til þess að lirella hann ekki.
Ef til vill mundir þú vilja rannsaka hann
nákvæmlega fyrir mig, við tækifæri. Þessi
„bronchitis“, sem hann fékk í vetur, er afar
þrálátur. Það er eins og drengurinn geli
aldrei losnað við liann. Og þó höfum við
verið mjög varkár með hann síðan.
— Já, þetta er áhyggjuefni; ég skal líta
á hann eins fljótt og ég get komið því við,
sagði læknirinn og kinkaði kolli fjarhuga.
Alltof áliugalaust fannst Ingu, þar sem um
Per litla var að ræða, sem hún vissi að
Brenner læknir bar þó svo mikið ástríki
til. Það hlaut að vera nijög alvarlegt efni,
sem gagntók hug hans.
— Það var ekki ætlun mín að tefja þig
lengi, sagði hún og stóð skyndilega upp og
rétti honum höndina. Vertu sæll, tengda-
faðir, sagði liún lilýlega.
Vertu sæl, Inga. Ilann fylgdi henni
ekki til dyra, eins og hans var þó venja.
Jú, eittlivað var að, hugsaði liún á leið-
inni heim. Nú vissi hún þó, að það var
ekki vegna Tommy. Þetta hlaut að vera
mjög alvai’legt, fyrst hann vildi ekki eða
gat ekki sag't lienni það undir þessum
kringumstæðum, þegar þau voru tvö ein.
Það var ekki fyrr en nokkrum dögum
seinna, sem Inga komst að raun um, livað
olli dapurleika Brenners læknis.