Fálkinn - 15.02.1946, Blaðsíða 8

8
F Á L K I N N
Hún söng fyrir þá ...
Það var ekki oft, sem um-
ferðaleikfélögin villtust til Lev-
enford. Þessvegna vakti það til-
hlýðilega athygli er það stóð
skráð með stóru letri á aug-
lýsingum, sem festar liöfðu ver-
ið á múrveggi og þil i bænum,
að Samúels-leikfélagið ætlaði
að sýna ævintýraleikinn „Ösku-
husku“. — Þetta var víst eitt-
hvað fyrir börnin! En þrátt
fyrir það lásu bæði ungir og
gamlir auglýsingarnar nákvæm-
lega og með mikilli gagni’ýni.
Doggy Lind, sonur bæjarráðs-
mannsins, lét meira að segja
svo lítið að athuga auglýsing-
una, vitanlega af miklu lítil-
læti, því að Dogg>r var mikils-
verður ineðlimur i litlu snobh-
klíkunni, sem hélt bæjarbúum
við efnið hvað nýjustu tísku
snerti, svo og það, sem við bar
í veröldinni.
Hann var fölt ungmenni með
gárótt hörund, hrossabrests-
hlátra og talaði kankvíslegt
gargansmál, sem hinir eldri
kunningjar lians gátu orðið
honum gramir yfir stund-
um. Hann gekk í litríkum skyrt-
um og úrvals úlsterfrakka með
gríðarstórum vösum. Það sem
hann vissi ekki um tísku og
kvenfólk var ekki þess vert
að vita það.
í rauninni var ekkert illt til í
Doggy. Helstu mein hans voru
ríkur faðir, veikgeðja móðir og
viðkvæm heilsa. Þegar við þetta
hættist nauðsyn smábæjarfor-
ingjans á því að vera talinn
karl í krapinu, þá var Doggy
kominn allur, eins og hann var
upp á sitt versta.
Samúels-leikfélaginu liafði
ekki gengið vel með förina. Á
einum staðnum liafði tómötum
ringt yfir leikendurna, og á
öðrum stað hafði fólkið kosið
fúlegg í staðinn. Þegar til Lev-
enford kom, munaði minstu
að leiknum yrði aflýst.
Tveimur dögum eftir frum-
sýninguna rakst Finley læknir
á Doggy Lind í Stórgötunni.
— Halló, kunningi! orgaði
Doggy glaður. Hann langaði til
að fá sér glas með Finlay, þvi
að hann leit upp til manna,
sem voru jafn kunnugir leynd-
ardómum mannslíkamans og
hann var. — Hefirðu séð um-
ferðaleikfélagið?
— Nei, sagði Finlay, er það
gott?
— Gott? Doggy kastaði höfð-
inu aftur og ýlfraði af hlátri.
— Sýningin er blátt áfram
brjálsemi. Versta bull, sem
nokkurntíma hefir sést á leik-
sviði. Hún er svo að maður
getur hlegið sér til óbóta að
henni. Nú fékk liann nýtt
krampahláturskast, tók i hand-
legginn á Finlay og stundi:
— Hefirðu ekki heldur séð
Dandini?
— Nei, ég sagði að ég hefði
ekkert séð af þessu.
—- Hana verður þú að sjá,
Finlay, sagði hann, þegar hann
hafði jafnað sig svo að hann
fékk niálið. — Hún segir nú
sex. Hún Iítur út eins og liúð-
arbykkja í prjónasamfestingi.
Þú skilur livað ég meina —
sem með naumindum liefir
sloppið undan státraranum.
Hún er ekki einum degi undir
fimtugu -— dansar eins og fjal-
högg, og röddin eins og í
kvefaðri rottu — drottinn minn
— ég fæ krampahlátur þegar
ég hugsa til þess.
Svo fékk liann nýtt liláturs-
kast. Loksins stillti hann sig
og sagði: — Þú mátt til með að
sjá hana. Þú mátt ekki neita
þér um þá ánægju! Eg hefi
heila röð af sætum á fremsta
bekk á hverju hvöldi. Komdu
með mér í kvöld. Pétur West
kemur líka og Jackson frá
Morgunblaðinu.
Finlay horfði á Doggy með
liálfgerðum óánægjusvip. —
Stundum féll honum vel við
hann en stundum hafði liann
viðbjóð á honum. Fyrst ætlaði
liann að afþakka boðið, en á
hinn bóginn þá langaði hann
talsvert til að sjá þetta —
segjum að það hafi verið for-
vitni. Iiann svaraði stuttur i
spuna:
— Það getur verið að ég
komi ef ég hefi tíma. Haltu
eftir einum miða lianda mér.
Sýningin var nýbyrjuð þegar
Finlay laumaðist í sæti sitt,
en áhorfendurnir, sem aðal
lega voru búðarsendlar og ungt
fóík, voi’u byrjaðir að ólátast.
Ekki var hægt að neita þvi
að þetta var bágborin leiksýn-
ing. Og það bætti ekki úr skák
hvað leikendurnir voru óviss-
ir og hræddir. Sérstaklega var
Dandini óviss, hin töfrandi Dand
ini, dísin við hirðina, fallega
stúlkan, sem vann prinsinn.
Finlajr leit í leilcskrána. Lettv
le Brun kallaði hún sig. IIví-
líkt nafn! Og hvílíkur leikur!
Hún var löng, beinamikil og
hornótt. í kinnunum voru
tveir eldrauðir blettir, og' það
sást greinilega að hún var
stoppuð liér og hvar. Hún
hreyfði sig eins og leikbrúða
og dansaði eins og liún gengi
í svefni. Hún söng ekki einn
einasta tón. Meira að segja þeg-
ar kórinn tók undir þá söng hún
elcki en bærði aðeins varirnar.
Finlay liefði getað svarið að
hún kæmi ekki upp nokkrum
tón. En augu hennar voru töfr-
andi —• stór, blá augu, sem
einu sinni hlutu að hafa verið
fögur, en nú voru full af ör-
væntingu og sjálfsfyrirlitningu.
í livert skifti sem hláturgusurn-
ar dundu á henni — og það
var oft — drógust raunalegu
augun saman í stirðnuðu and-
litinu.
Það varð verra og verra eftir
því sem á leið sýninguna.
Blístur, suss og hræðileg kö 1
— þessu rigndi yfir háua.
Doggy, sem var frá sér numinn
af kæti, kreisti handlegginn á
Finlay lækni og ldó svo að
hann gat varla setið uppréttur
í stólnum.
— Getur maður ekki drepist
úr hlátri af þessu! Er hún ekki
það stórfenglegasta, sem þú
hefir séð? stundi liann, eins og
þetta væri upprennandi stjarna
og hann sjálfur leikfróði mað-
urinn, sem liefði uppgötvað
hana.
En Finlay hló ekki. I djúpi
sálar hans var eitthvað, sem
kenndi til við að sjá svo mikla
lítillækkun konunnar á sjálfri
sér.
Loks féll tjaldið og dundi þá
á fellibylur af háðsglósum og
háreysti, og Finlay dró andann
léttar. En Doggy var ekki bú-
inn ennþá.
— Nú förmn við að tjalda-
baki, sagði hann og deplaði
augunum glottandi til kunningj-
anna.
Finlay ætlaði að mótmæla
þessu, en þeir félagar voru
þegar komnir af stað. Finlay
elti þá gegnum kaldan gang,
þar sem nístandi dragsúgur
var, upp brakandi stiga og inn
í klæðakompu Letty le Brun.
Þetta var óvistleg hola með
rifnu veggfóðri og full af raka.
Flestir leikenduruir voru farn-
ir, fegnir þvi að komast á gisti-
húsið eins fljótt og unnt væri.
En Letty le Brun var þarna
ennþá. Hún sat við borð, sem
var alsett allskonar smádóti.
Var að hneppa að sér kjólnum
sínum.
I nálægð sást enn betur hve
aumingjaleg hún var.
Hún hafði þvegið farðann
framan úr sér, en roðablettirnir
voru enn í kinnunum — undir
stóru, bláu augunum voru svart-
fr hringir.
Hún starði á þá og kom ekki
upp nokkru orði. Lolcs sagði
hún, og það var nokkur virðu-
leiki í röddinni: — Hvers óskið
þið, lierrarnir?
Doggy steig skref fram, með
uppgerðar kurteisi liann vissi
hvernig hann átti að liaga sér
— og sagði biðjandi: — Við
vorum allir svo hrifnir af leik
yðar i kvöld, ungfrú le Brun.
Við erum komnir til að lýsa
aðdáun okkar og um leið ætl-
uðum við að biðja yður að gera
okkur þann sóma og gleði að
borða ofurlítinn kvöldverð með
okkur í kvöld.
Það varð hljótt i herberginu.
Ungi West, sem stóð næstur
dyrunum, reyndi að halda niðri
í sér lilátrinum.
—, Eg get það ekki i kvöld.
Eg er svo þreytt núna, sagði
hún.
Doggy var samt eklci af baki
dottinn. — En lieyrið þér ung-
frú le Brun. Þetta er bara ofur-
lítill kvöldverður. — Leikkona
með yðar reynslu getur ekki
verið of þreytt til þess.
Hún horfði á þá alla, róleg-
um, raunalegum augum. — Hún
finnur að hann er að skopast að
lienni, liugsaði Finlay og kenndi
sársauka, — en hún tekur þvi
eins og drottning.
— Ef þér eruð áfram um
þetta get ég það kanske á morg-
un.
Nú varð Doggy ánægður. —
Fyrirtak! hrópaði hann og svo
ákváðu þau stund og stað. Svo
varð þögn og Doggy rétti fram
Saga eftir R. J. Cronin