Fálkinn - 15.02.1946, Síða 10

10
F A L K I N N
VMCS/W
LC/CH&WRHIR
Dýrin í þjónustu mannanna
Nýlega fenguð þið að heyra um
fílana í Birma, en nú fáið þið að
heyra um önnur dýr, sem eru ekki
síður merkileg.
Lama-dýrin; vöruflutningar í
Peru.
Þekkirðu hann Mikka? Hann er
lítill og þreklegur náungi með eir-
rauða húð og þykkt svart hár.
Hann er indíáni og talar mál Peru-
indíánanna. Ef þú skreppur til
Peru, þá rekstu ef til vill á hann,
þar sem hann kemur labbandi og
teymir á eftir sér Ianga röð af grá-
um, hvítum og svörtum lama-dýr-
um. Þessi lama-dýr bera tvær tösk-
ur hvert, og í þessum töskum eða
pokum er heilmikið af mais og
kartöflum. Mikki býr hátt uppi i
fjöllum, og ef hann hefði ekki lama-
dýrin gæti hann ekki með nokkru
móti flutt afurðir sínar niður á
markaðstorgið í bænum, sem stend-
ur djúpt niðri í dalnum nema
því aðeins að liann bæri sjálf-
ur einn og einn poka þangað niður,
en helst vill liann nú komast hjá
því!
Lama-dýrin eru einu dýrin, sem
geta borið þungar byrðar eftir
hinum háskalegu stígum, sem liggja
örmjóir í gegnum fjallaskörðin. Og
Mikki mundi ekki geta lifað án að-
stoðar þeirra.
Vatnanautin á Java.
í hinum heitu landssvæðum Suð-
austur-Asíu, eru hrisgrjón aðal fæðu-
tegundin og hrísakrarnir eru þess-
vegna nálega hinn eini fæðugjafi
fólksins. Milljónir manna mundu
líða sult, ef ekki væru jötunefldir
uxar til að lijálpa þeim.
Hrisplöntunum er sáð i þann
hluta akursins, sem er sólríkastur,
og í maí-mánuði eru þær orðnar
yxwa 'A ■—ji
1 (NÍVf\ pid
Copyright P. 1. B. Box 6 Copenhagen
—■ 1 f JwfáÍ'. 2^
Ailamson er dýravinur, þrátt fyrir allt.
Skrítlur
Spennandi kvikmynd.
— Það var naumast, að þú kleipst
utan um handlegginn á mér áðan
líttu bara á!
Frú Vimmel er að tala um nýjan
hatt. Vimmel segir ekki annað en
þetta eina orð: — Aftur? En samt
eykst þetta orð af orði, þangað til
frúin segir þyrkingslega:
—■ Svona hefði hann Jónas aldrei
farið með mig!
— Má ég vera laus við það, segir
Vimmel gramur, — að alltaf sé
verið að minna mig á fyrirrennara
minn í hjónabandinu?
— Hm! segir frúin neyðarlega
um leið og hún kveikir sér í vind-
lingi: — Viltu heldur að ég tali
um eftirmanninn?
Hún: — Að þú skulir ekki skamm-
ast þín, að koma heim undir morg-
un. Mér hefir ekki komið dúr á
auga í alla nótt.
Hunn: — Heldurðu kanske að mér
hafi gert það, heldur?
svo stórar, að óhætt er að grisja
þær. Þetta er óskaplega erfitt verk,
því að liver einasta planta er sett
niður með hendinni. En áður en
lirísgrjónunum er sáð, verður ak-
urinn að vera pældur og plægður,
og það er einmitt liér sem uxarnir
koma til sögunnai'.
Snemma um morguninn sækir
bóndinn uxana og spennir þá fyrir
plóginn. Uxarnir eru einu dýrin,
sem geta dregið hinn frumstæða
tréplóg i gegnum leðjuna á hrís-
akrinum. Hrísplantan lifir meir en
hálfa ævi sina í vatni og leðju.
Það er eklci fyrr en uppskerutíminn
er skammt undan, að vatninu er
veitt á burt, svo að hrísgrjónin geti
þroskast í hinu hlýja skini sólar-
innar. Vatnanautunum leiðist alls
ekki að draga plóginn í þessari
þykku blöndu af vatni og mold.
Þvert á móti sökkva þau sér eins
djúpt og þau geta niður í leðj-
una, til þess að skordýrin valdi
þeim ekki óþægindum. Maður getur
alltaf séð hóp af fuglum, sem flögra
yfir vatnanautunum, þegar þau eru
við vinnu sina. Þessir fuglar éta
skordýr, sem hafa gert sér vonir
um ögn af nautasteik i matinn!
Iíaupsýslumaður hafði falið lög-
manni að flytja fyrir sig mál gegn
nágranna sínum og láta sig vita
simleiðis þegar dómur félli. Nokkru
siðar fékk liann skeyti frá lögmann-
inum: „Réttlætið hefir sigrað,“ stóð
þar.
Kaupsýslumaðurinn sendi skeyti
til baka: „Áfrýjaðu undir eins“.
— Það er lóðið, drengur rninn,
borðaðu vei, svo að þú verðir stór
og sterkur eins og liún mamma þin!