Fálkinn - 15.02.1946, Side 12

12
*’ Á L K I N N
Ragnhild Breinholt Nörgaard:
• •
Oldur örlaganna
14
eins til þess að þú getir betur skilið, _að
það sé ekki ávinningur fyrir okkur að
hafa drenginn, iieldur er það aðeins af
góðsemi.
— Eg skil það vel, Emanuel, ég er
ykkur báðum þakklát, sagði Inga, sem
var fegin að maður hennar bafði ekki lieyrt
þetta samtal. — Eg skal reyna að borga
meira með honum, ef ég mögulega get,
en nú sem stendur, er mér það því miður
ekki unnt.
— Það besta sem þú gætir gert, væri
að draga úr heimsóknum þínum liingað,
sagði séra Emanuel, í fyrsta lagi, af því
að ferðirnar lcosta þó alltaf nokkuð, og í
öðru lagi með tilliti til drengsins. Því
eftir því, sem liann sér þig sjaldnar, mun
hann una sér betur. í hvert skifti, sem
þú ert búin að vera hér, og ert farin aft-
ur, er ekki hægt að fá hann út úr herberg-
inu; liann liggur þar bara og grætur.
Hann unir sér aldrei vel með þessu lagi.
Inga svaraði ekki, en henni varð þungt
í huga. Hún sá Per litla í huganum, ein-
mana gráta sig í svefn. Hann var alltaf
svo kotroskinn er hún fór og gætti þess
að hún yrði þess ekki vör, hversu hrygg-
ur hann var, en á eftir------já, hún gat
svo vel skilið það.
Hann var undarlegt barn, og skilnings-
gott. Hún var viss um að skilningur lians
og nærgætni var eins mikil og hjá þeim,
sem fullorðnir voru. Hann vissi að liann
mundi þyngja áhyggjur foreldra sinna,
ef hann segði þeim, hve mikið liann
langaði heim, og þessvegna talaði hann
ekki um það við þau.
Hún hugsaði um það, að um veturinn,
sem nú nálgaðist myndi hann ekki geta
notið þeirrar friðsældar, fegurðar og gleði,
sem sumarið veitti, heldur verða að sitja
inni í hinni óvistlegu stofu, kvöld eftir
kvöld, stofunni sem hún sjálf hafði feng-
ið óbeit á í sambúð sinni með Emanuel
og konu hans. Henni hryllti við þessari
hugsun. Hún varð að taka drenginn heim
fyrir veturinn. Þrátt fyrir það þótt lofts-
lagið væri betra í sveitinni. En hún mundi
geta farið með hann út fyrir bæinn, í
gönguferðir og bætt honum það þannig
að nokkru.
Ilinsvegar mundi það verða lil þess, að
hún yrði að hætta atvinnu sinni, og þar
með ekki geta Iengur lagl Erik lið, við
öflun hins daglega brauðs. Hún hafði
aldrei haft jafn mikla þrá eftir pening-
um sem nú — liafði aldrei skilist fyrr
hverja þýðingu þeir geta haft. Ef liún
hefði peninga myndi hún geta gert svo
mikið fyrir drenginn; hún myndi geta
ferðast með hann til Suðurlanda, í sól-
ina og lilýjuna.
Ef til vill, hugsaði hún, mundi gerast
eitthvert kraftaverk! Eitthvert óvænt at-
vilc gat borið að höndum, Erik gæti skyndi
lega komist í góða stöðu, þau máttu ekki
gcifa upp alla von, heldur vona það besta
í lengstu lög, aðeins ekki gefast upp.
IX. kafli.
En vonirnar virtust ekki ætla að ræt-
ast — þvert á móti!
Sala Eriks varð minni og minni, og
honum var livað eftir annað sýnl fram á
það af forstjóra fyrirtækisins, sem liann
vann hjá, að sölúlaun hans yrðu að lækka,
j)ví að fyrirtækið gæti ekki staðið undir
rekstrinum. Inga fylltist meðauinkvunar
með lionum, er hún sá hver álirif þetta
hafði á hann, þó reyndi liann að bera
sig vel til þess að vekja sem minstan ugg
hjá henni.
Svo skeði það sem í augum Ingu var
það þungbærasta, sem ennþá liafði kom-
ið fyrir hana; en hún reyndi að líta á
það með sömu augum og maður liennar,
því að hún vissi, að með því gæfist ef
til vill tækifæri, sem gæti gei’breytt fram-
tíð þeirra.
Kvöld eitt kom Sylvía Williams þeim
alveg á óvart. Þau liöfðu ekki séð hana
í margar vikur, og voru farin að halda að
hún mundi vera hætt heimsóknunum.
Er hún hafði heilsað Ingu sneri hún
sér til Eriks, og spurði um afkomu hans.
Erfið, svaraði hann, og liafði nú
gefist upp við að dylja hversu bágar á-
stæður hans voru. — Það getur varla orð-
ið verra, bætti hann við.
Nú kom honum ekki til hugar lengur
að látast meiri en hann var. Samtal hans
og Ingu fyrir nokkrum mánuðum, var
lionum enn í fersku minni og hann sá,
að þá hafði hún haft rétt fyrir sér. Ef
Sylvía liti niður á þau fyrir fátækt þeirra,
þá lét hann sér það nú í léttu rúmi liggja.
Við höfðum ekki séð þig lengi, sagði
hann til þess að halda samtalinu áfram.
—Þú hlýtur að hafa mikið að gera, get
ég ímyndað mér.
— Nei, ekki sérslaklega, svaraði Syl-
via og hristi liöfuðið, með leyndardóms-
fullum svip. — En ég vildi ekki koma fyrr
en ég gæti komið með góðar fréttir, ég
vona að ininnsla kosti að þær verði ykkur
til gleði. Eg hefi skrifað lil frænda míns,
sem — eins og þú veist — er stórútgerð-
armaður í New York, og sagt lionum frá
þér; frá dugnaði þiítúm og menntun, og
hversu erfitt þú hafir átt. Eg liefi beðið
hann að gera það fyrir frændsemis sakir
við mig, að útvega þér atvinnu. Eg sagði
honum auðvitað að þú værir góður mála-
maður, og hefðir unnið ábyrgðarmikil
störf.
Nú hefir liann fallist á að taka þig í
þjónustu sína við fyrirtæki sitt, og þetta
er tækifæri, sem getur gefið mikla fram-
tíðarmöguleika, þrátt fyrir það, þótt laun-
in verði ekki mjög lvá fyrst í stað. Eftir
ársdvöl, getur þú verið búinn að sjá
hvernig allt gengur, og munt þá eflaust
geta unnið þig upp, minstakosti fremur
en hér heima. — Hún rétti honum bréf.
— Segðu svo að ég liafi ekki gert það
sem ég gat. Eg hefi alla lið viljað reyna
að hjálpa þér.
— Inga, sagði Erik og sneri sér til konu
sinnar, er hann hafði lesið bréfið. —
Lestu þetla! Rödd lians var klöldc af
geðshræringu. — Eg verð að fara burt frá
öllu bér lieima; í burt frá þér og drengn-
um. En skilurðu livað það hefir í för
með sér fyrir okkur! Eg fæ tækifæri til
þess að vinna mig upp aftur; ég var þó
búinn að missa alla von um það. Það
birti yfir svip hans. — Inga, segðu eitt-
hvað um þetta, þetta er undarlegt —
næstum ótrúlegra en svo að ég geti trú-
að því. Ef til vill verður þetta þó til
þess að við verðum að vera fjarverandi
hvorl öðru um stundarsakir, þar til
ég get stofnað lieimili fyrir okkur í Am-
eríku, en þótt skilnaðurinn verði sár, þá
mildar það söknuðinn, að við eigum i
vændum öryggi, og' getum lifað góðu lífi.
Eg...... Inga! Hann þagnaði skyndilega
og greip hönd hennar, þegar hann sá
hversu föl hún var. — Ástin mín, ertu
ekki glöð? Er þér óbærileg hugsunin um
það að ég fari svona langt í burtu frá
þér. Ef svo er, þá fer ég auðvitað ekki,
en þú hlýtur að sjá hverja þýðingu þetta
hefir fyrir okkur, og nú sérðu að krafta-
verkið, sem við höfum beðið eftir að
gerðist, hefir skeð. Segðu að þú sért ham-
ingjusöm, Inga, sagði hann uppörfandi,
og Inga sem skildi vel afstöðu hans kink-
aði kolli. En samt var henni þungt í liuga,
og henni fannst sem farg hvíldi á lijarta
sínu.
Að þurfa að skilja við Erik — ef til
vill fyrir langan tíma — fannst henni
óbærilegt, og þar að auki kom tortryggni
hennar, sem ekki gat yfirgefið hana þrátt
fyrir allt. — Óttinn við það, að Sylvía
væri ekki öll þar sem hún var séð, og
að tilgangur hennar með þessari ráða-
gerð, væri sá að fjarlægja þau Erilc livort
frá öðru. Hún reyndi að hrinda þessari
liugsun frá sér, en gat það ekki.
Ef hún bara væri viss um að hún hefði
Sylviu fyrir rangri sök, og að hún gerði
þetta af einlægum hug til þess að lijálpa
þeim, gæti hún afborið það að Erik færi
í burtu. En hún gat ekki komist að því
rétta.
— Þér finnst rétl að ég fari, sagði Erik
með gleðihreim i röddinni. — Hugsaðu
um það, Inga, hverja gæfu það getur
fært okkur.
Já, Erik, það er einmitt það, sem
ég hugsa út í. Hún þagnaði skyndilega.
Hún gal ekki látið tilfinningar sínar í
Ijós í nærveru Sylvíu. — Þú verður auð-
vitað að gera það sem þér finnst hyggi-
legast, bætti liún við. — Ef til vill megum
við ekki láta þetta tækifæri fara fram
hjá okkur.
Nei, áreiðanlega ekki, sagði Sylvía,