Fálkinn - 06.09.1946, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
sem liafði verið leyst þannig úr
haldi, þorði sjaldnast þegar svo
stóð á að gefa lögreglunni upp-
lýsingar.
Klíkan starfaði éftir mjög
flóknum reglum og liafði marga
milligöngumenn og villti vel á
sér heimildir. Hún hafði tekið
allar síðustu tækniframfarir i
þjónustu sina, og hafði bifreið-
ar með útvarpssenditækjum,
duglega rafvirkja lil að hjálpa
sér með allar raflagnir, sér-
staka útvarpsdagskrá lijá einni
útvarpsstöðinni, til þess að
senda allskonar tilkvnningar á
dulináli. Og hún naut allra
þeirra hlunninda, sem svona
neðanjarðarstofnanir geta notið
i stórborgum, og starfaði að-
eins þar, sem fjölmenni var
mikið. New York og Chicago
voru aðalbækistöðvarnar.
Lítilfjörlegri glæpafélög og
einstakir menn höfðu tekið upp
iðju þessarar klíku og liaft
liagnað af nafni hennar, sem
var „Straumlínu-bófarnir“.
Bronson var að velta því fyrir
sér hvort nafnið væri valið með
tilliti til hinna skrautlegu hif-
reiða, sem bófaklíkan var vön
að nota þegar hún var í ráns-
ferðum sínum, eða livort það
ætti að tákna, að klíkan yrði
aldrei fyrir neinskonar tálmun-
um. En livað sem því leið, þá
varð hann að vera fljótur i
snúningunum nuna og gera eitt-
hvað sem mannsbragð var að.
Hann hafði hyrjað að setja upp
gildrur, og liafði veitt viðvan-
ing, sem var alveg að hyrja
mannrón upp á eigin hönd, og
svo síðasl Jimmy.
EGAR Bronson kom aftur á
lögreglustöðina, sat digur
og mjög æstur maður á skrif-
stofunni hans. Hann kynnti sig
og kvaðst vera William S.
Middon, verksmiðjucigandi og
kannaðist Bronson vel við nafn-
ið, því að þetta var kunnur
bílaframleiðandi. Bronson var
ekki lítið forviða er hann lieyrði
að Straumlínu-hófarnir hefðu
sent Middon Jiótunarbréf. Dóttir
hans, nítján ára gömul, var j'
lífshættu. Middon rétti Bronson
hréf og sá hann þegar að það
var frá Straumlinubófunum,
pappírinn var meira að segja
með vatnsmerki, svo að ekki
skyldu vera tvímæli á um að
það væri falsað af keppinaut-
unum.
Það var efni þessa vélritaða
hréfs, að hófaklíkan liafði virl
lil' ungfrú Middon á 800.000
dollara, og mundi Middon bráð-
lega fá tilkynningu um hvar
hann ætli að aflienda þessa
upphæð, i smáum seðlum, í
kol'forti, -sem tionum mundi
verða sent tit þessara nota. —
„Ef þér farið til lögreglunnar
með þetta hréf, hækkar lausn-
argjald okkar, vegna aukinna
útgjalda, um 200.000 dollara, og
getum við þá ekki ábyrgst góða
meðferð á dóttur yðar,“ voru
síðustu orðin i hréfinu.
Ennþá er dóttir mín í
besta yfirlæti heima, sagði Mid-
don forstjóri. — Eg hefi þegar
fengið aðstoð frá næstu lög-
reglustöð, svo að nú gæta þrír
vopnaðir menn hennar.
I sama hili var símanum
hringt á horði Bronsons, og
kuldaleg rödd með málmhreim
spurði, hvort liægt væri að fá
að tala við Bronson sjólfan.
Yður þykir kannske gaman
að frétta, að ungfrú Middon er
nú á öruggum stað, undir vernd
Straumlínuklíkunnar. Og sam-
kvæmt skilmálunum hefir lausn-
arí'éð nú verið liækkað upj) í
eina miljón dollara, sagði rödd-
in. Middon getur afhent lög-
reglunni peningana, svo skal ég
láta yður vita hverl á að senda
þá. Ef þér farið nú ekki eftir
fyrirmælum okkar í alla staði,
sendum við ungfrú Middon
samstundis heim aftur — vitau-
lega dauða, hætti maðurinn við
og lagði álierslu á órðin, en
svo lievrðist smellur og sam-
bandinu var slitið. — Hann
spratt upp til að athuga, hvort
sambandsskráningarvélin væri
í Iagi, og sömuleiðis sjálfvirki
símanúmerateljarinn. En það lá
við að hann fengi slag þegar
hann sá, að maðurinb sem
hringdi lnifði notað Isíman/n
niðri í anddvri löreglustöðvar-
innar! Hann liljóp niður stig-
ann og spurði vörðinn livort
hann hefði séð nokkurn nota
simann síðustu mínúturnar.
Eg var að reka hurt strák,
sem hafði stolisl inn í síma-
klefann og var að fikta við
símann, sagði varðmaðurinn.
Bronson fór inn í klefann og
skoðaði simtólið. Nærri þvi ó-
sýnilegur hljóðmagnari hafði
verið festur við talfærið með
sogskál úr gúmmí, og frá tal-
færinu ló leiðsla úr klefanum
og út á götu.
ÍDRONSON var ekki í sein
hestu skapi, þegar hann
gekk upp á skrifstofuna sina
aftur; bann gal aldrei vanið
sig ó að gera sér það að góðu
að liann væri hafður að fífli,
en það hafði komið talsvert ofl
fyrir hann upp á siðkastið. Nú
fór hann með óttasleginn verk-
smiðjueigandann með sér og
náði i einn af bílum lögregl-
unnar. Þeir óku svo hratt sem
lögreglunni einni leyfðist að
aka, og námu fljótlega staðar
við hús Middons. Það var stórt
einkahús úr steini, lalsvert langt
frá götunni, og fjölskrúðugur
garður í kring. Koma þeirra
vakti felmtur í húsinu, því að
þar hafði enginn liugmynd um,
að ungfrú Middon hafði verið
numin á brott. — Góði, lnm
gekk hara snöggvast út í garð-
inn til að fá sér frískt loft, sagði
ráðskona Middons. Hún var
með vinstúlku sinni og þessum
þremur lögregluþjónum, og það
eru ekki nema i mesta lagi
15 mínútur siðan. — En nú
var engin sál i garðinum, það
varð fljótlega gengið úr skugga
um það. Það er að segja, í
lystihúsinu fann lögreglan unga
stúlku meðvitundarlausa, og var
það vinstúlka ungfrú Middon.
— Hér þurfti engrar frekari
skýringar við, lautaði Bronson
áhyggjufullur, ég þekki starfs-
hætti klíkunnar svo vel, að ég
gel undir eins skýrt fvrir yður
livernig þetta hefir gersl. Þessir
þrír „lögreglumenn“, sem þér
fenguð, hafa verið menn frá
klíkunni. Duglegur rafvirki hef-
ir tengt símann yðar í heint
samhand við stöðvar klíkunn-
ar, og hún hefir ráðið öllum
yðar símasamböndum síðan.
Þella kom sér ágætlega þegar
þér hringduð og báðuð um
hjálpina; ó þennan hátt fengu
bófarnir ágætt tækifæri til að
senda sína menn til að sækja
dóttur vðar.
Middon starði ráðþrota á
Bronson. — Þetta er svo liróp-
legt að það tekur engu tali,
hrópaði hann. Jafn ágætt skipu-
lag ætti sannarlega að nota
kunnáttu sína til einhverra nvt-
samlegri starfa.
Bronson kinkaði kolli. — Það
er mála sannast, en það eru
einmitt glæpir klíkunnar, sem
hai'a auðgað liana svo, að hún
hefir getað komið þessu góða
skipulagi á hjá sér! Fvrstu rán
Straumlínuklíkunnar voru afar
klunnaleg og viðvaningsleg, en
gáfu þó mikið í aðra hönd.
Klikan græddi sex hundruð
þúsund á fyrsta mannráninu og
stofnaði litlar ávaxtahúðir liér
og hvar í stórborgunum fyrir
peningana. Vöruvagnar þeirra
voru gerðir fyrir allt annað en
ávaxtaflutning, en þessu var
öllu svo vel hagað og svo dul-
húið, að nú starfar fjöldi manna
i þjónustu klíkunnar ón þess
að hafa hugmynd um livaða
starf þelta fyrirtælíi eiginlega
stundar. Og fvrirtækið græðir
víst stórfé sem er vel fengið.
Fyrirtækið er nú orðið svo stórt
og margbrotið, að það veitir
ekki af heilum Ivreuger til þess
að lialda öllum lijólunum i
gangi og halda hóp af lieiðvirð-
um mönnum í þjónustu þessar-
ar klíku, sem stjórnað er af for-
hertum glæpamönnum.
Eg held að ég skilji þelta
allt hetur núna, sagði Middon.
Og ef þér þurfið fjárhagsað-
stoð við starf yðar, þá skal ekki
standa á lienni. Þér getið fengið
hjá mér svo mikið sem vður
sýnist.
—- Eg þakka yður fyrir, sagði
Bronson. — En scm betur fer
er þeirri öld nú lokið, að glæpa-
maðurinn gat ekið burt í lúx-
usbílnum sínum, en lögreglan
gat ekki ell liann því að hún
hafði ekki aura fyrir sporvagni.
Það er lieill her manna, sem
er að eltast við Straumlínu-
bófana núna, og sá her er nokk-
uð dýr í rekstri. En nú er held-
ur ekki neinar hömlur á því
að hægt sé að ella glæpamenn
fvlki úr fvlki.
Niðurlag næsi.
Dagleg sjón. — Neyðin í Kína er víða svo mildl, að henn verður ekki
með orðiim lýst. Á myndinni sést gamall Kinverji, sem hefir verið ú
vergangi eins. lengi og fæturnir gátnborið hann. Nú er hann lagstur nið
ur yfir fötunfi sina, örmagna, og híður sins bana.