Fálkinn - 06.09.1946, Blaðsíða 10

10
FÁLKINN
YNG/tll
LE/&N&URNIR
Veðhlaupakötturinn
Barnasaga með myndum
Adaihson er hagsýnn.
Skrítlur
9. Nú heyrðist ólundarlegt mjálm
og mundi John þá eftir kettinum
og var ekki seinn á sér að ná í
mjólkurskál handa honum. Köttur-
inn lapti mjólkina með ánægju.
Svo fór John að tygja sig, en þá var
barið að dyrum. Það var Wade, sem
kominn var, til þess að bjóða lionum
5000 dollara ef hann vildi aka bif-
reið hans en ekki Mortons í veð-
hlaupinu.
11. John reif ávísunina i tætlur,
jjeytti henni i liausinn á Wade og
fór í hægðum sinum að bretta upp
ermarnar. Wade fölnaði. „Þér skuluð
fá 15 þúsund ef yður finnst tiu of
litið.
,Hvað lialdið þér að ég sé?“ hróp-
aði John. Svo fór hann út að dyr-
unum og opnaði þær, greip í jakka-
kraga Wade og þeytti honum út, svo
að liann valt niður stigann.
Skoti sem lieitir Andrés á bróður
í Ameríku. Hann hefir skrifast á
við hann öll stríðsárin.
Þegar stríðið skall á skrifaði And-
rés: www (we will win).
Þegar Bandaríkin fóru i stríðið
ltom svar frá bróðurnum: We too!
Svo liöfðu þeir svo mikið að
gera í slríðinu um hríð, að hvorug-
ur þeirra liafði tíma til að skrifa.
En daginn sem Þýskaland gafst upp
símaði Andrés bróður sínum: Til
hamingju!
Bróðirinn svaraði samstundis:
Jóh. III, 13-15.
Andrés greip Biblíuna og fletti
upp í tilvitnuninni. Þar stóð: —
Eg liefi margt að skrifa yður, en ég
skrifa ekki með bleki og penna. —
10. John sagði ákveðið nei, og
Wade stóð og strauk kettinum um
bakið. Svo sagði Wade og glottí:
„Nei, ég skil vel að þér getið ekki
rofið samning yðar, en ég hefi aðra
tillögu að bera fram. Hérna er á-
visun upp á 10.000 dollara. Hana
megið þér eiga ef þér lofið mér
að verða næstfyrslur og láta mína
hifreið vinna! John fölnaði af bræði
og reif ávísunina.
12. Wade var æfur af reiði þegar
hann kom fyrir sig fótunum aftur,
og hann sór að liann skyldi hefna
sín. En hvernig? Þá datt lionum allt
í einu ráð í hug og ógeðslegt and-
litið á honum Ijómaði. Hann fór
til gistihússsendilsins, talaði lengi
við hann, og loks kinkaði liann
kolli og tók á móti stórum peninga-
seðli. Og Wade fór út af gistihúsinu
með sigurbros á vör.
Eg vona að sjá þig bráðum og þá
munum við talast við. Friður veri
með þér. Vinirnir heilsa þér. Heilsa
þú vinunum, hverjum um sig.
Þessi Skotasaga er frá Stokkhólmi
og söguhetjan er danski gamanleik-
arinn Max Hansen.
Einu sinni eftir sýningu ók Max
ásaint frú sinni í leigubifreið, og
þegar liann kom á áfangastaðinn
gaf hann bílstjórnum 25 aura í
vikafé i staðinn fyrir krónu, sem
hann hafði ætlað sér.
Bílstjórinn velti peningnum milli
fingranna. Svo har hann höndina
upp að húfunni og sagði:
— Hjartans þakkir, herra Mac
Hansen!
— Þaö er farið aö rigna, Emma.
— O, láttu hann bara rigna, Fri-
dolin.
— Ja, úr því aö þér finnst þaö
.... þá ....
Frú Kata Mikelsen kemur siglandi
inn í stofu með gráa jakkann manns-
ins síns á handleggnum:
— Heyrðu, Jakob, hvað þýðir
þetta svarta hár á jakkanum þínum?
— Ekki annað en það, að þú
hefir ekki hurstað jakkann síðan þú
fórst að lita þig ljósliærða, svaraði
Mikelsen.
Á kaþólskum spítala lá taugaveikis
sjúklingur, sem alls ekki hafði verið
neitt „guðs lamb“, sein maður kall-
ar. Hann var ekki veikari en svo,
að liann gat krossbölváð, og ein
nunnan liafði reynt að snúa lionum
til betri vegar, en árangurslaust.
Einn morguninn segir læknirinn
við nunnuna:
— Jæja, hvernig gengur það með
hann Olsen? Eg vona að liitinn sé
dálítið lægri en í gær.
— Það efast ég stórlega um, svar-
aði nunnan. — Hann dó nefnilega
í nótt.
■—■ Eg man ekki hvað bókin hél,
lierra bókavörður, en ég hefi glegmt
öllum skömmtunarseöliimim minum
í henni.
Jói svoli liefir setið inni i tvo
mánuði fyrir að liafa stolið yfir-
frakka. Þegar hann sleppur út aftur
hittir liann Albert kola, vin sinn,
sem segir við hann:
— Hversvegna ferð þú i tukthús-
ið fyrir einn vesælan yfirfrakka.
Af hverju ferðu ekki að eins og
heiðarlegt fólk — kaupir þér frakka
og svíkst um að borga liann!
— Vasaþjófarinn, sem er kominn
á sína réttu hyllu.