Fálkinn - 31.01.1947, Side 8

8
PÁL KINN
Jerome Beatty
Einu
Niðri í Wall Street voru þeir van-
ir að segja, að þegar Thoraas E.
Morton tæki ákvörðun, þá væri hún
eins og hæstaréttardúmur. Þegar
hann loksins, eftir langa yfirvegun
komst að niðurstöðu, hafði hann
fullt traust á dómgreind sinni, og
þegar málið var ráðið, fylgdi hann
þvi ósleitilega fram. Væri reynt að
hafa áhrif á hann með röksemdnv-
færslum, var það eins og ætla að
lokka flóðhest með sykurmola.
Nú var hann á fertugusta og öðru
árinu og stjórnandi og eiggpdi einn-
ar stærstu bankasamsteypu í heimi.
Hann hafði veitt litla en trygga
banka í net sín, einn í einu, og
mest kapp lagði hann á að sölsa
þá banka undir sig, sem þverneit-
uðu honum í fyrstu. Þar kom fram
sú lyndiseinkunn sem var ríkust í
honum: Hið eina, sem hann óskaði
sér í lífinu var það, sem fólk sagði
að hann gæti ekki fengið. Hann
var vandur að meðulum, þrár og
gamaldags, og trúhneigð hafði liann
erft frá foreldrum sínum, sem voru
púrítanar.
Stundum rákust menn til New
York frá London eða Shánghai eða
San Francisco, sem ekkert þekktu til
Thomas E. Mortons en vildu biðja
hann um gott veður. Og svo fór gest-
urinn að undirbúa sóknina.
— Hver er nákomnastur Thomas
E. Morton? hafði sá til að spyrja. —
Hvern þarf ég að tala við fyrst? —
Hverra dómgreind er það, sem hann
treystir? Hvar leitar hann ráða?
Hver getur haft áhrif á liann?
Og svarið var jafnan það sama:
— Sá maður er ekki til, sem getur
haft áhrif á Thomas E. Morton.
Hann ræður öllu sjálfur.
Ekki til. Én kona þá? Hvaða
möguleika mundi kona liafa í viður-
eign við Thomas E. Morton.?....
Thomas E. Morton gekk fram og
aftur, aftur og fram á austurlenskum
gólfdúknum í bókastofu sinni á land-
setrinu sínu i Westchester. Hann var
hár, kjálkabreiður og sterklegur og
var með gráar öklahlifar við bláu,
tvíhnepptu jakkafötin, sem virtust
vera einskonar einkennisbúningur
mannanna í bankaeigendafélaginu.
Hann nam staðar við arininn,
studdi olnboganum á arinhilluna og
velti um háu skrautkeri.
Hann tók það upp aftur, athugaði
það og setti það svo á sinn stað, við
hliðina á klukkunni.
— Það brotnaði ekki, sagði bann.
— Það var gott, sagði kona lians,
eins og henni stæði á sama.
— Þetta skrautker kostaði 300
dollara, sagði hann, gramur yfir því
hve húsfreyjan varð lítið glöð, að
það skyldi ekki brotna. — Það var
kraftaverk að það skyldi ekki fara í
méL
Klukkan fór að slá.
— Hættu þessu! kallaði hann reið-
Sinni vorum við
ur til klukkunnar. En hún liætti ekki
fyrr en hún hafði slegið tíu högg.
—- Mikið þætti mér vænt um ef
þú settist, Thomas, sagði frúin. Hún
liagræddi sér í skinnfóðraða stóln-
um. Krosslagði fæturna og reykti síg-
arettu. Hún var fríð kona, fallega
klædd og einhverskonar óbifandi ró
yfir henni. — Þú kemst i æsing að
ástæðulausu, þegar þú skálmar
svona, bætti hún við.
— Að ástæðulausu, orgaði liann.
— Ivallarðu það að ástæðulausu?
Hann benti á morgunblaðið, sem lá
á borðinu. — Ha, ha, hvað er ástæða
ef þetta er að ástæðulausu?
Brytinn kom inn með dagblað,
sem prentsvertan var ekki þornuð á
og rétti frú Morton það.
— Eg sendi eftir öðru blaði, sagði
liún við mann sinn.
Hún leit á myndirnar á fyrstu síðu
og fletti svo á blaðsiðu 3.
— Hér er þessu lýst með miklu
sterkari litum, sagði hún eftir að
brytinn var farinn. — Falleg mynd
af Ralpli og stelpunni á forsíðunni.
Hann þreif blaðið og stundi er
hann las yfirskriftina:
Sonur Mortons- skotinn undir róman-
tískum kringumstæöum (Sjá grein á
bls. 3).
Hann leit á myndirnar. — Hún
er að minnsta kosti montin af löpp-
unum á sér, sagði liann með fyrir-
litningu.
— Hún hefir fallega fætur, sagði
frú Morton.
Hann las tekstann undir myndun-
um.
Ralph Morton, listmálari, og söng-
mærin Margrét Adams, lenda i
skammbyssubardaga í jtorpi í Green-
wich.
— Listmálari! urraði hann fyrir-
litlega. — Svei, þetta er í fyrsta
skifti sem nokkurt blað liefir viður-
lcennt að Ralph væri listmálari.
En liann varð að nærast af byssu-
kúlu til þess að fá þá viðurkenn-
ingu.
— Hann verður duglegur list-
málari fyrr eða siðar, sagði frúin.
Brytinn kom inn. — JBlaðamenn-
irnir biða úti, sagði hann. — Og
Ijósmyndararnir.
— Blaðamenn? Eg hefi ekkert við
þá að tala. Rekið þá burt. Það
verð ég að segja, að nóg er þeim
gefín frekjan.
— Já, herra, sagði brytinn og
fór út.
— Jæja, við förum að minnsta
kosti ekki í kvöld. Það eitt er víst,
sagði Morton drungalega. — Við
getum eins vel tekið upp úr tösk-
unum.
— Því skyldum við ekki fara —
útaf svona smámunum?
— SmámUnum! hrópaði liann
æfur. — Hefir þér ekki enn skil-
ist, hvað komið hefir fyrir? Littu
bara á þetta! Sonur okkar — og
þessi söngstelpa.
— Hún er engin söngstelpa. Sú
saga er ekki annað en tilbúningur.
Hún lék í dansþætti á Capitol —
liafði meira að segja gott hlutverk.
— Hvernig veistu það? í þessu
blaði stendur að....
— Eg er viss um að hann ætlar
að giftast henni •— undir eins og
hann fær þær tekjur, að hann geti
unnið fyrir lienni.
— Giftast henni? Sú leið liggur
yfir líkið á mér. Hvar lendir ann-
ars með þetta unga fólk? Ef hann
hefði farið að vinna í bankanum
í stað þess að fara að eiga við þessa
málaraflónsku — en það er þér
að kenna. Þú ýttir undir hann.
— Hann verður frægur listamað-
ur einn góðan veðurdag. Og þú
munt verða stoltur af að eiga hann
fyrir son. Og ég er orðin stolt af
honum núna.
— Hversvegna fór liann ekki að
skrifa auglýsingar? Það er hægt
að græða peninga á því.
— Ralph kærir sig ekki um pen-
inga.
— Ætli hann geri það ekki þeg-
ar liann fréttir, að ég liafi arfleitt
spítalana að aleigu minni? Þú skalt
rciða þig á, að honum stendur ekki
á sama um peningana þá.
— Eg vona að þú ætlir ekki að
refsa honum?
— Refsa honum fyrir þetta? hróp-
aði liann. Hann liélt blaðin á lofti
og sló handarbakinu á myndina af
stúlkunni. — Hér verður eitthvað
að gera. Eg hætti að borga þennan
mánaðarlega styrk, sem hann liefir
fengið hjá mér. Eg skal neyða liann
til að hætta við þessa klessumáln-
ingu.
— Þú lánar honum bara pening-
ana. Þú mátt reiða þig á að þú
færð þá aftur.
— Hvernig ætti hann að borga
þá aftur? Ætli stelpan ætli ekki
að borga mér lika aftur? Leiga
fyrir herbergið? Svei, þvílíkt bull!
— Heyrðu, sendirðu bílinn á stöð-
ina aftur? Hann leit á klukkuna.
— Já, ég hefði farið sjálf, ef ég
liefði ekki vitað, að þú varst í
miklu alvarlegra ástandi en liann.
— Þetta er ekki nema skeina,
segja blöðin.
— Já, en jm skilur, að veslings
drengurinn hlýtur að vera beygður
yfir þessu.
— Hversvegna simaði hann ekki
til mín í gær? Þá hefði ég kannske
getað bægt þessum síþefandi blaða-
delum frá málinu. Þetta fékk hræði-
lega á mig. Hann benti á blaðið.
—Setjast f meinleysi við morgun-
verðinn, og les svo að sonur manns
liafi verið í slagsmálum með skamm-
byssum! Hvað heldurðu að kunn-
ingjar mínir segi?
— Hver hirðir um það?
ung líka
— Þetta gereyðileggur framtíð
hans.
— Bull! Hann er mest umtalaði
maðurinn í dag. Það er bara leið-
inlegast, að á morgun er allt gleymt.
Eg skil þig ekki, Lillian, sagði
hann. Það gekk fram af honum.
Hún stóð upp, gekk til hans og
lagði liöndina á öxl honuin.
— Það hefir þú aldrei gert, sagði
hún þýðlega. — En ég liefi alltaf
skilið þig. Og þessvegna — ■— —-
liann tók báðum höndum utan um
hana og hún fór að strjúka honum
um árið. — Þessvegna höfum við sdlt
af verið svona hamingjusöm. —
Hann kyssti hana. — Þrátt fyrir það
að þú hefir aldrei viljað fara að
mínum ráðum.
— Konurnar leggja sjaldnast vit-
urlega til málanna, sagði hann. —
Það er ekki ætlast til að eiginkon-
urnar séu ráðunautar. Karlmennirn-
ir skilja livað lífið er. Það eru þeir
sem taka ákvarðanirnar.
— Þú hefir vist rétt fyrir þér,
sagði hún. Nú heyrði hún í bifreið
fyrir utan. Hún kyssti manninn sinn
i flýti og liljóp út að glugganum.
— Þarna er Ralph, sagði hún.
Morton fór til hennar og lagði liönd-
ina um öxlina á henni.
— Hann er með höndina i fatli,
sagði hún.
— Og hann stansar til að tala
við blaðasnápana. Því ýtir liann
þeim ekki frá sér og kemur inn?
Þeir......
— Þeir ætla að Ijósmynda liann.
Eg vona — Ágætt. Þeir báðu liann
að taka ofan hattinn. Þá litur hann
miklu betur út.
— Stendur hann ekki þarna hlæj-
andi og masar við þá! hrópaði Mort-
on reiður. Og þeir skrifa hjá sér
það sem hann segir.
— Nú kemur liann! Móðirin hljóp
til dyra á móti honum.
.Hún kom inn í bókastofuna aftur
og hélt utan um Ralph. Hann var
hár, laglegur maður. Fólk sagði
að hann væri lifandi eftirmynd föð-
ur síns.
— Halló, pabbi! sagði Ralph og
rétti fram vinstri liöndina.
Morton hristi liana óafvitandi. —
Hvernig líður þér í handleggnum?
— Minnstu ekki á það. Eg verð
góður eftir viku. Eg vona að þið
liafið ekki orðið hrædd. Eg liafði
ekki hugmynd um að blöðin mundii
skrifa allt þetta bull — en svona
er að eiga frægan föðar.
— Þetta er liræðilegt, Ralpli. Eg
skil ckki að sonur minn skyldi gera
það.
— Gera hvað? spurði Ralph for-
viða. — *Eg gerði alls ekki neitt.
Það var Spánverjinn, sem nú situr
inni, sem gerði allt sem gert var.
Hann hló. — Eg var hetjan í sög-
unni. Þessi brjálaði ofstopi ætlaði
að skjóta okkur bæði.