Fálkinn - 21.02.1947, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
Sú staðreyrid að Eddie Reardon
væri besta númerið hjá úmferða-
sirkusnum, gat ekki afstýrt því að
Britt Harmon ræki liann úr vist-
inni. Því að fyrsta flokks númer
kom að litlu haldi, ef aðalpersón-
an er svo útúrfull, að hún getur ekki
staðið, og þó að Victoria bragðaði
aldrei brennivín, þá gat hún hvorki
né vildi sýna sig nema Eddie væri
þar líka. f síðustu sex bæjunum,
sem sirkusinn hafði sýnt í áður
en komið var til Red Bull, hafði
Eddie alltaf verið þreifandi fullur.
„Victoria, drottning bjarndýranna,
og Reardon, konungUr allra bjarn-
arteipjara" —r Harmon gnísti tönn-
um af vonsku. Hann ætlaði að halda
birnunni; Eddie hafði hvort sem
var ekki efni á að taka hana með
sér, og hver veit nema hún lærði
með tímanum að koma fram fyrir
almenning Eddie-laus? Annaðhvort
það, eða hann gæti étið hana —
það var bjarnarsteik í margar mál-
tíðir.
Það varð kvöld áður en það rann
svo af Eddie að hann gerði sér
Ijóst að hann væri þyrstur. Þegar
hann kom út heyrði hann rödd
Harmons, sterka og óþjála, segja:
„Jæja, Bums — þú ert rekinn. Og
reyndu að hypja þig á burt. — Birn-
unni held ég."
Það brá fyrir glampa í augum
Reardons. Hann og Victoria höfðu
oft verið rekin frá betri sirkusum
en þessum. En hann var þreyttari
en svo að hann nennti að skamm-
ast við Harmon núna. Honum fannst
líkast og munnur hans og háls væru
úttroðnir af sagi. Hann staulaðist
framhjá Harmon út á upplýsta aðal-
götuna í Red Bull.
Flestum var vel til Eddie, og Pete
Cooper, sem átti bifreiðastöðina, var
engin undantekning í þvi. Garmur-
inn er fullur eins og 47 páfar, hugs-
aði Pete með sér, þegar hann fylgdi
Eddie nokkrum timum síðar frá
einni knæpunni i bænum og heim
á legubekkinn í skrifstofunni sinni.
Þegar Eddie komst til sjálfs sín fyrri
partinn daginn eftir gaf- Pete hon-
um kaffibolla og lögg af viski. Eddie
þvoði sér í framan við vatnspöst-
inn. „Heima í New York borgum
við peninga fyrir svona kalt vatn,“
sagði hann við Pete og svo flýtti
hann sér af stað til þes að gefa
Victoriu morgunmatinn.
Harmon beið eftir honum. „Út!“
sagði hann og benti honum með
þumalfingrinum. Hann brosti is-
köldu brosi þegar Eddie fór að tala
um morgunmat Victoriu. „Þú ert
ágætur,“ sagði hanm „En þú átt
engan björn, og gerir kannske svo
vel og skifta þér ekkert af mínum
.... út!“
Eddie fór aftur á bifreiðastöðina
til Pete. Hann afþakkaði í staup-
inu. Svo sat hann fram til hádegis
og góndi fram undan sér.
Um miðdegisleytið sagði hann við
Pete: „Þú varst að segja mér af
björnunum í dýragarðinum. Og þú
ert viss um, að enginn þeirra verði
nokkurntíma skotinn?“
Pete kinkaði kolli.
Allan eftirmiðdaginn var Eddie
að þamba vatn, hvert glasið eftir
annað. Pete Cooper horfði þegjandi
á hann. Ekkert nema sterkur spiritus
gat lægt þann eld, sem brann í iðrum
Eddies, en Eddie Reardon drakk
ekkert. Um miðnætti slokknuðu gas-
ljósin í sirkus, sem lá skáhalt á
móti bifreiðastöðinni.
„Eg held að ég fari að loka, sagði
Pete Cooper. „Viltu lögg áður en
þú ferð að hátta?“
Eddie horfði á hann. „Heyrðu
mig,“ sagði hann. „Eg skal borga
þér það einhverntíma. En viltu lána
mér bílinn þinn í nokkra daga?“
Pete horfði á Eddie. Það var und-
arlegt, augnaráðið hans núna.
„Vitanlega," sagði hann.
Milli klukkan þrjú og fjögur um
morguninn tólc Eddie til starfa. —
Síðasta spölinn skreið hann á fjór-
um fótum. Honum tókst að ljúka
upp búrinu án þess að nokkurt hljóð
heyrðist, og nú fann hann þegar
Victoria fengið sér að drekka og
þar gæti hún synt, ef hana langaði.
Hvílíkt laugarker fyrir björn!
Birnan snökti og þrýsti nefinu
að löppinni á honum. í ellefu ár
höfðu þau verið saman í bliðu og
stríðu. Síðan hún var húni. Nú var
hún á besta aldri. Meðalævi bjarnar-
ins er 25 ár. Heiming æfi sinnar
hafði Victoria lifað í sirkusbúrum
og flutningavögnum — í fangelsi.
En betri helmingurinn var eftir hugs
aði hann með sér. .Bara að Victoria
gaéti gert sér grein fyrir því.
„Það er best að ljúka þessu,“ sagði
Eddie við sjálfan sig og stöðvaði
vagninn. „Út!“ skipaði hann.
Victoria velti sér út úr bílnum.
Phyllis Duganne:
B i r nan
trýnið á Victoriu við kinnina á sér.
„Uss!“ hvíslaði Eddie, þegar þau
læddust þumlung fyrir þumlung í
myrkrinu, hlið við hlið.
í dögun voru þau 3G mílur fyrir
sunnan Yellowstone. Eddie ók með
aðra höndina á stýrjnu, með hinni
hélt hann i lubbann á Victoríu.
„Það fer um þig eins og í Para-
dís,“ sagði hann. Victoría deplaði
augunum og sleikti á honum hönd-
ina. „Allur garðurinn er einn stór
leikvöllur fyrir þig og marga aðra
birni. Þú eignast marga vini þar.
Heyrirðu hvað ég er að segja? Og
svo ert þú líka dama — svo að þú
lendir aldrei í slagsmálum. Annars
eru þeir allir eins og ein stór fjöl-
skylda þar.“
Eddie staðnæmdist með bifreið-
ina fimm milur fyrir sunnan Yellow-
stone Park. „Nú er um að gera að
láta tunguna liggja rétt í munnin-
um,“ sagði hann og gaf Victoriu
merki um að leggjast flöt aftur í
vagninum. Svo fleygði hann ábreiðu
yfir hana. — Svo liggjum við dauð,
kallaði hann og smellti fingrunum.
Victoria hlýddi.
Eftirlitsmaðurinn við hliðið leit
syfjulega á Eddie. Eddie sagði hon-
um frá því, mjög óðamála, að sig'
hefði alltaf langað til að sjá Yellow-
stone, alla tíð síðan hann lærði um
þennan stað I skólanum. Og að hann
yrði að vera kominn austur að hafi
eftir tvo daga og væri því tíma-
bundinn, og nú yrði hann að fá
að koma inn úr því að hann væri
hérna. Hann borgaði þrjá dollara
i inngangseyri. Hvort hann hefði
nokkur vopn? Nei, það var nú öðru
nær.
Það var enginn umferð inni í
garðinum. Eftir að hann hafði ekið
nokkurn spöl stansaði liann vagn-
inn en lét hreyfilinn ganga. „Allt
í lagi,“ sagði hann, „komdu hingað.“
Eftir eina sekúndu var Virtoria
komin í framsætið við hliðina á
honum.
Hann ætlaði að aka langt inn i
þjóðgarðinn áður en hann léti Vic-
toríu fara út, og hann ók hratt.
Yellowstonevatn glitraði djúpt, blátt
ög svalt milli trjánria. Þar gæfi
Hann tók festina af henni og leit í
síðasta sinn á hálsbandið hennar,
þar sem nafnið VICTORIA var graf-
ið, með stórum bókstöfum. „Jæja
— eftir hverju ert að bíða? Nú
ertu lieima!“
Birnan hafði ekki augun af hon-
um. Hún sperrti eyrun til að heyra
livað hann segði. „Heyrðu nú,“
sagði Eddie alvarlegur, „geturðu
ekki skilið livað sjálfri þér er fyrir
bestu? Ekki einu sinni þegar það
er beint fyrir nefinu á þér? Aldrei
að vinna framar ■—- frelsi, alltaf
frelsi! Þú kynnist öðrum björnum.“
Nú gat hann ekki sagt meira. —
Augun voru orðin full af tárum.
Hann hljóp upp i vagninn og ók af
stað. Hann leit ekki við.
Pete Cooper var ekki þannig gerð-
ur að liann snýstist um annarra
liagi, en jafnvel liann gat ekki að sér
gert, að horfa forvitinn á Eddie er
liann kom að skila vagnjnum, sem
hann hafði fengið léðan. Sirkusinn
liafði farið úr bænum þá um morg-
uninn, og Eddie byrjaði undir eins
að drekka sig betur fullan en hann
hafði nokkurntíma gert, þau 40 ár,
sem hann hafði lifað. Það tók hann
þrjá daga og svo liðu aðrir þrír,
meðan það var að renna af hon-
um aftur. Eins og menn sem liða
skipsbrot í ástum hafði Eddie ekki
getað drukkið úr sér endurminn-
inguna um Victoriu. Og nú þegar
runnið var af honum gat hann
ekki um annað liugsað en Victoriu.
En eitt var honum Ijóst. Hann varð
að komast burt. Miklu lengra burt
frá Victoriu.
í ágúst var Eddie aftur kominn
til New York óg var jafnan ófull-’
ur. Það var eins og hann hefði
misst alla löngun til að drekka.
Borgin stundi af hita, en Eddie liugs-
aði um svalann í Yellowstone og var
glaður. Hann félck vinnu við skipti-
símann í Mohawk-gistihúsinu — sem
var hann gamli dvalarstaður. Þar
sá hann daglega andlit sem hann
kannaðist við í anddyrinu — Helen
Link, trapez-meistarann, trúðinn
Toby Conell og Mortimer Ball,
minnsta mann i heimi. Eddie brá
sér fram úr skonsunni og heilsaði
Mortimer með handabandi.
„Hvernig liður Victoriu? spurði
dvergurinn.
„Ágætlega,“ svaraði Eddie, „hún
er í vetrarhiði“.
„Hún er fallegur björn,“ sagði
Mortimer.
í janúar fékk Eddie stöðu sem
aðgöngumiðasali í Madison Square
Gardens. Hann hitti gamla kunningja
og upipgötvaði að poker með sóda-
vatni er miklu arðvænlegra spil
en með viskíi.
Það er verið að leika íshocliey,
en liugur Eddies var langt frá Madi-
son, þegar kunnugleg rödd hljóm-
aði í eyrum hans.
„Hvernig gengur það, Eddie?“
Hann gleymdi að síðast liöfðu
þeir Jeff Brainerd og liann skilið
sem allt annað en góðir vinir. Rödd-
in olli þvi að endurminningin um
Victoriu blossaði upp í honum.
Maðurinn, sem var stjórnandi
stærsta sirkusins í heiminum, rétti
honum liöndina. „Eg hefi frétt af
þér, Eddie. Komdu til Jacks og fáðu
þér glas þegar þú ert búinn liérna.“
Eftir átta mánaða bindindi fannst
Eddie það mjög eðlilegt að biðja
um sitrónvatn þegar hann kom til
Jacks.
Brainerd liló. „Nú þykir mér taka
í linúkana! Ertu orðinn bindindis-
maður?“
„Já,“ sagði Eddie.
Brainerd klingdi við hann. —
„Hvernig líður drottningunni?"
„Ágætlega,“ svaraði Eddie. Því að
hann vonaði það.
„Hún var fyrsta flokks björn.“
„Já“, svaraði Eddie.
„Þetta var Ijómandi góð sýning
lijá þér.“ Brainerd brosti. „Við gæta-
um vel notað • það aftur.“
Eddie lirökk allur í kút.
„Hvar er drottningin?“
„Hjá kunningjunum. Eg var með
liana fyrir vestan. Hamel Harmon
og ég skildum hana eftir þar.
„Náðu í hana aftur,“ sagði Brain-
erd. Hann hikaði en bætti svo við:
„Þarftu peninga?' ‘
„Nei,“ svaraði Eddie. „Nei, þökk!“
Hann átti 500 dollara í bankan-
um. Fyrir 200 keypti liann notaðan
vagn, og fimm dögum eftir að hann
hafði farið frá New York stóð hann
á bifreiðastöðinni hjá Pete Cooper
í Red Ball.
Pete þekkti hann ekki undir
eins. En þegar hann sá hver þetta
var brosti hann gleitt. „Eg hefi safn-
að saman blaðaummælum handa
þér,“ sagði hann.
„Dansandi björn í Yellowstone Park
.... Taminn björn skemmtir fólk-
inu.... Björn með hálsband.........
o. s. frv.“
Eddie Reardon gleypti þessár frá-
sagnir í sig. „Eg vissi að hún mundi
bjarga sér. Eg vissi það!“ endurtók
hann.
„Þú lítur skrambi vel út sjálfur,“
sagði Pete. IJann liafði þegar boðið
Eddie glas en það verið afþakkað.
Augu þeirra mættust og það ískraði
í lionum hláturinn. „Veistu að hann
bróðir minn er orðinn umsjónar-
maður í Yellowstone?“
„Nei, er það satt?“ stamaði Eddie.
Það var snjór yfir allt þegar
Eddie og Pete óku upp að húsi
umsjónarmannsins. Herb Cooper tók
hjartanlega á móti þeim, svo hjart-