Fálkinn - 21.02.1947, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
KROSSGÁTA NR. 621
Lárétt skýring:
1. Neyðarmerki, 4. fóðurjurt, 10.
nögl, 13. fugl, 15. stólpi, 16. reiði,
17. mynt, 19. espaðra, 21. kona, 22.
enda, 24. eriendis, 26. hegningar-
tæki, 28. sláa, 30. ungviði, 31. mann,
33. sund, 34. hár, 36. drykkjustofa,
38. vafi, 39. fannir, 40. átst, 41. sér-
hljóðar, 42. skeyt, 44. svað, 45. öðl-
ast, 46. á litinn, 48. stefna, 50. á-
bendingarfornafn, 51. það rétta, 54.
bylgja, 55. fé, 56. hljótir, 58. fljót,
60. viðræða, 62. komist, 63. andvarp,
66. flelta, 67. fljótið, 68. brimi, 69.
efni.
Lóðrétt skýring:
1. Hvílist, 2. fugl, 3. naðra, 5.
ríki, 6. fangamark, 7. rómurinn, 8.
sérliljóðar, 9. korn, 10. skipa, 11.
kona, 12. vitskerta, 14. elska, 16. kl.
3, 18. kirkjurnar, 20. sætindabitana,
22. þrá, 23. vökvi, 25. saga, 27. haf-
gola, 29. fuglar, 32. ull, 34. kvik-
myndafélag, 35. draup, 36. fálm, 37.
forfeður, 43. aflmikill, 47. sammála,
48. spira, 49. gangur, 50. flýgur, 52.
fé, 53. lærdóms, 54. mánuðurinn,
57. prútta, 58. fljót, 59. kona, 60.
hvíidi, 61. á frakka, 64. einkennis-
stafir, 65. ósamstæðir.
LAUSN Á KROSSG. NR. 620
Lárétt ráðning:
1. Flagna, 6. skrýft, 12. trölla, 13.
riffil, 15. ró, 16. farg, 18. laða, 19.
R.J., 20. eða, 22. stálinu, 24. sjó,
25. gagg, 27. ataði, 28. stam, 29.
Arnes, 31. agi, 32. spana, 33. arta,
35. slóg, 36. fóðurmjöl, 38. eira, 39.
árar, 42. rifnu, 44. kál, 46. iðinn,
48. Önnu, 49. sælir, 51. amen, 52.
NNA, 53. hásinar, 55. ata, 56. UL,
57. bára, 58. akur, 60. IR, 61. mál-
aði, 63. aðeins, 65. náðina, 66.
drulcku.
Lóðrétt ráðning:
1. Fróðar, 2. LÖ, 3. Alf, 4. glas, 5.
narta, 7. krani, 8. riðu, 9. ýfa, 10.
F.F. 11. tirjan, 12. tregar, 14. ljómar,
17. gúta, 18. liði, 21. agna, 23.
lagarmál, 24. þráður, 26. gerfinu, 28.
spólaði, 30. stóru, 32. slöri, 34. aða,
35. sjá, 37. grönum, 38. efna, 40.
rima, 41. annars, 43. innlán, 44.
kæsa, 45. lina, 47. netinu, 49. sárin,
50. rakar, 53. háði, 54. ruðu, 57.
bað, 59. rek, 62. lá, 64. I.K.
áfram, án þess að skeyla um umvöndun
yfirlæknisins.
Lögregluþjónninn var á báðum áttum.
Hann langaði ekki til að vera óþarflega
snúinn við lögreglulautinantinn. Málið var
erfitt viðfangs. Ballard var yfirmaður, og
það var ekki hollt að óvingast við hann.
— Mér finnst þér ættuð að gera eins og
lautinantinn leggur til, sagði yfirlæknirinn.
— Þá verður það umsjónarmaðurinn, sem
sker úr.
— Gott og vel, sagði lögr^gluþjónninn.
Hauknum fannst hentast að hverfa aftur
inn í herbergið. En af þvi að liann fór út
að glugganum, til þess að gefa Sarge merki,
fór liann á mis við að heyra skilyrðið til
sem sett var fyrir þvi að lögregluþjónninn
mætti fara af verðinum.
—Ef þér eruð hræddur við að fara héðan
snöggvast, þá get ég beðið hjúkrunarkon-
una um að vera inni lijá stúlkunni þangað
til þér komið aftur, sagði yfirlæknirinn.
Og það fannst Cahill vera góð tillaga.
Svo fóru þeir allir þrír inn á skrifstofu
yfirlælcnisins.
Haukurinn sagði Sarge frá þvi á fingra-
máli hvernig hann ætti að haga sér. Svo
gægðist hann fram úr dyrunum, og sá þá
alla þrjá hverfa fram ganginn.
— Við þurfum að gera dálítið, Mason
læknir, en það verður að gerast fljótt. —
Hamra skal járnið meðan heitt er. Við
fáum víst aldrei frainar jafn golt tækifæri
til að ná fullum árangri af ferð okkar hing-
að. Eg verð að segja, að Ballard gefur mér
góð spil á höndina.
Hann henti lækninum að koma með sér.
Engin lifandi sál var á gangium. Án þess
að hika opnaði hann dyrnar að herbergi
Clare og fór inn og læknirinn á eftir hon-
um. Það var illmögulegt að greina andlits-
fall sjúldingsins, vegna allra umbúðanna
á höfðinu.
— Við höfum ekki sekúndu að missa,
læknir. Er þorandi að flytja hana. Eg
meina — án þess að stofna henni i lífs-
hættu.
Læknirinn hikaði, eins og hann slcildi
ekki spurninguna.
— Heyrið þér læknir — er óhætt að
flytja hana?
— Já, ef varlega er farið að því, þá. ...
— Jæja, þá flyljum við hana!
— Við?
— Þér getið borið hana — þér vitið
hvað hún þolir. Eg treysti yður.
— En hvert á að flytja hana?
— í herbergið, sem við komum úr, fyrst
um sinn.
Læknirinn sá að ekki þýddi að malda í
móinn. Hann fór að rúminu og fletti yfir-
sænginni af.
— Vefjið þér leppinu utan um hana.
Ilenni má ekki verða of kalt.
— Of kalt?
— Já, það er kalt í dag, læknir.
— Nú, ég slcil. En ef fara á með hana
út úr húsinu, þá er þetta teppi ekki nægi-
legt.
Haulcurinn fór úr þykkum frakka sínum.
— Vefjiö hann utan um leppið. Og far-
ið varlega, læknir.
Létt fótatak heyrðist ulan af ganginum.
Á næsta augnabliki var dyrunum lolcið
upp og hjúltrunarkona lcom inn.
Hún var sem steini lostinn þegar hún
sá hvað þarna fór fram. En áður en hún
hafði haft hugsun á að hljóða upp, hafði
Haukurinn tekið hendinni fyrr munninn
á henni.
— Takið koddaver og rífið það i ræmur.
Læknirinn gerði eins og honum var
skipað án þess að malda í móinn. Hann
hnýtti ræmurnar saman og á minna en
mínútu höfðu þeir bundið hjúkrunarlcon-
una og stungið upp i hana. Læknirinn
lyfti særðu stúlkunni upp úr rúminu og
Haukurinn lagði hjúkrunarkonuna þar i
staðinn. Svo hurfu þeir inn i næsta her-
bergi, með Clare, sem öll var dúðuð.
Haukurinn fór úl að glugganum, ýtti
járngrindunum frá og henti Sarge, að
liann skyldi færa sjúkravagninn að þak-
inu. Sarge skildi; hann ók bifreiðinni
aftur á bak upp að liúsinu. Þetta var
um hádegisbilið, starfsfólkið var allt í
matsalnum, sem vissi út að götunni, en
ekki manneskja að sjá i nokkrum glugga
út að garðinum.
Haukurinn hoppaði niður á þakið og
tók varlega á móti Clare, og svo kom
læknirinn á eftir. Af þakinu og niður á
bifreiðaþakið var ekki nema einn metri,
svo að sá áfanginn var auðveldur. Og nú
tók Sarge á móti sjúklingnum, en hann
vantaði ekki kraftana. Hann lagði stúlk-
una inn i bifreiðina og læknirinn settist
hjá Sarge, sem settist við stýrið. Haukur-
inn sagði:
— Þér akið niður 9. avenue, og svo
segir læknirinn yður hvert við eigum að
fara. Eg tek tvísetann og elti ykkur.
Haukurinn hafði skilið gráa bílinn eftir
við næsta þvergötuhorn.
í sama bili og hann var að setja bíl-
inn á stað kom liann auga á Ballard lauti-
nant, sem kom niður steinþrepin við
sj úkrahússdyrnar.
— Eg gæti hugsað mér að liann væri
gramur yfir að láta Lavan umsjónarmann
dæma sig úr leilc, tautaði Haukurinn.
Og það var líka svo, að Ballard var
þungur í hug þegar hann fór af spítal-
anum.
— Því miður, lautinant, en enginn fær
að lcoma inn til stúlkunnar fyrr en ég
hefi fengið tækifæri til að yfirheyra hana,
hafði Lavan sagt.
XIII. Um seinan.
Ekkert rauf þögnina i herberginu nema
tifið í stórri klukku. Haukurinn sat og
hallaði sér aftur i stórum, óstoppuðum
stól, og starði á vísana.
Nú eru liðnir sex tímar, hugsaði hann