Fálkinn - 04.04.1947, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
\
•
Lífstíðarfangar selja augu sín. —
/ Ameríku hefir verið komið á
fót svokölluðum ,,augnabartka“,.
sem tryggir sér augu fólks eftir
dauðann. Þau verða notuð i blinda
menn, sem oft fá sjónina með þess-
um nýju augum. — Myndin sýnir
lífstíðarfanga í Stateville-fangels-
inu i lllinois gera „augnsamning“
við bankann. Við borðið sést m.
a. augnlæknir, sem rannsakar,
hvort augu seljandanna séu heil.
ertu kominn, og ég er svo glöð
.... nei, það eru ekki réttu orð-
in. Þú ert kominn til baka og
ég elska þig. En — ég elska Paul
líka. Eg á son. Við eigum son,
hann er einkasonur minn og ég
eignast ekki fleiri börn. Eg er
svo hrædd. Eg veit ekki, ....
Paul, heyrir þú.... Eg veit ekki.
Paul gekk til og faðmaði
Önnu, og Sergei hallaði höfðinu
að öxl hennar.
Anusjka, sagði hann. — An-
usjka, elskan mín, þú veist að
bæði Sergei og ég viljum að þú
verðir farsæl. Þú skilur. ... við
bíðum eftir að heyra hvað þú
segir.
Paul gat ekki sagt meira. Ást
hans til önnu jdirbugaði liann.
Hann var svo altekinn af þakk
læti fyrir það sem Anna hafði
verið honum. Hann þagði og lau t
höfði. Hann reyndi að horfa á
andlitið ú lienni, en gat ekki
greint andlitsdrættina undir eins.
Það var farið að dimma í her-
berginu, dagsbirtan var að dvina
fyrir utan gluggann. Sú sjálfs-
gleymska og sinnuleysi um tím-
ann, sem Paul hafði stundum
af að segja, hafði náð valdi á
þeim öllum á þessu augnabliki.
Þau stóðu þarna og föðmuðust
og enginn tími var til framar.
Björt, rússnesk júnínóttin vafði
hvítri þokuslæðu um þau. Það
var ilmur af reseru í stofunni.
Flugurnar suðuðu i garðinum.
Andlit önnu með lokuð augun
er alveg máttlaust. Hendur henn
ar — svartar af mold — hengu
um axlir Sergeis.
Það er komið kvöld, sagði
Paul allt í einu og hrökk við. —-
Farðu og þvoðu þér uin hend-
urnar, Anusjska, þær eru svo
óhreinar.
Paul kyssti með viðkvæmni
hendur hennar og andlit Önnu
ljómaði af hamingju. Hún gekk
til dyranna að herberginu sínu
til að þvo sér um hendurnar.
Allir gluggar stóðu opnir, og
hressandi kvöldloftið streymdi
inn í húsið. Á slíkum stundum
er maðurinn eitt með moldinni.
rétti fram höndina og þegar
hann liafði tekið í hönd Sergei
fann liann i hverri taug líkam-
ans og af teygjunum fyrir brjóst-
inu og kringum axlimai* að nú
var annaðhvort að hrökkva eða
stökkva, að nú var það annað
hvort hann eða — Sergei. Anna
hafði aðeins elskað þessa tvo
menn. Hún hafði liaft minningu
Sergeis í heiðri, og sama hátt
og Paul hafði líka virt þann
mann, sem hafði elskað konuna
hans, minninguna um manninn
— sem samkvæmt dánarvott-
orðí, sem Anna hafði fengið frá
frönsku herstjórninni — hafði
fallið við Verdun. Þessi minn-
ing - heilög og leyndardómsfull
— stóð á milli þeirra. I öll þau
ár sem hann hafði elskað hana
hafði liann aldrei spurt liana
um tilfinningar hennar gagn-
vart Sergei, og hann hafði aldr-
ei borið sjálfan sig saman við
iiann, þvi að liann vildi hlúa
að minningu hans. Paul hélt
enn í hönd Sergeis. Augu lians
hreyfðust ekki.
— Nei, Sergei, auðvitað er
ég enginn þjófur. Anna sneri
sér að þeim. Hún kom til þeirra.
Útréttar hendur hennar voru
orðnar stífar eins og steinn. Hún
var með tár í augunum. Sergei
rétti liendurnar til hennar, þann-
ig að lófarnir sneru upp, og
Anna horfði niður í'yrir sig.
Paul skildist, að þetta væri
nokkuð sem Sergei héfði verið
vanur að gera og sem Anna
þekkti frá fornu fari. Hann leit
feimnislega niður fyrir sig, til
þess að vera ekki sjónarvottur
að neinu, sem hann ætti ekki
að sjá. Anna horfði á Paul og
rétti honum hendurnar. Hann
sá það ekki og liún stóð svona
með framréttar hendurnar.
— Eg fer fram og þvæ mér
um hendurnar, sagði hún.
— Já, gerðu það, sagði Paul.
— Anna og Paul Andrejevitsj
.... og varirnar skulfu af lík-
amlegri þjáningu.. Anna, kæra
Anusjka. Já, ég or orðinn skelf-
ing gamall .... skelfing gamall.
Anna settist aflvana á stólinn
við borðið og gleymdi höndun-
um á sér.
— Nei, alls ekki.... hvernig
þá það? sagði Paul.
— Anna hefir alltaf talað svo
mildð og svo hlýlega um yður.
Við höfum myndirnar af yður
hérna, og mér finnst að myndin,
sem ég hefi gert mér í huganum
af yður.... hvað álítið þér,
Serjosja?
Paul nefndi hann sama nafn-
inu og Anna hafði alltaf notað
þegar þau minntust á hann.
— Nei heyrið þér, Serjosja,
þér hafði aðeins breyst þegar
maður ber yður saman við
gömlu myndirnar....
Anna rétti nú búðar hendur
fram til Pauls á sarna hátt og
Sergei liafði áður rétt fram
liendurnar til liennar. Paul skildi
nú að hún hafði lært þessar
handahreyfingar af Sergei. Hann
tók mn hendur önnu og kyssti
þær og moldina á þeim, hann
kyssti raka, svarta moldina með
allri þeirri viðkvæmni sem hann
bar i brjósti til hennar. Svo
þurrkaði hann moldina af vör-
unum á sér og sagði:
— Nei, Anoschka (óafvitandi
notaði hann nafnið, sem Sergei
hafði gefið henni), nei ég er
enginn þjófur. Eg skil að ég
get ekki kallað þig konuna mína
— fyrr en þú kallar mig mann-
inn þinn. Paul þurrkaði enn
moldina af vörunum ú sér. —
Hve margt undursamlegt er það
ekki sem öldin felur. Hér stönd-
um við þrjú saman — hvernig
á maður að koma orðum að því?
Það er það undursamlegasta í
lífi mínu.... Þér hafið þekkt
það á undan mér, Serjosja....
Eg liefi fengið að kynnast því,
sem yður er allra dýrlegast, það
sem var leyndarmál yðar eins.
Eg á engin orð til að lýsa því.
Anna stóð upp og stóð eitt
augnablik hreyfingarlaus. Hún
var rænd öllum viljakrafti. —
Hálsinn á henni titraði eins og
strengur. Hún laut höfði, gekk
svo til Sergei og faðmaði liann.
Paul og Sergei skildu. Þegar
Anna rétti fram liendurnar til
Pauls þá var hún að verja Ser-
gei, og nú þegar gekk hún til
Sergei var hún að verja Paul.
Með beygðu höfði og með kinn-
ina við brjóst Sergei sagði Anna:
— Eg er hrædd, Serjosjka —
ég er hrædd, Paul. Eins og ég
beið eftif þér, Serjosja, þegar
þú fórst til vígstöðvanna! Og
hversu ég þjáðist þegar ég fékk
fréttina um það hingað til Rúss-
lands að þú værir dauður, þú
veist hve ég hefi elskað þig. Nú
*