Fálkinn - 04.04.1947, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
DREXELL DRAKE:
14
»HAUKURINN«
— Á faðir yðar skyrtuhnapp með stór-
um demanti?
— Já, hann notar hann alltaf þegar hann
er samkvæmisklæddur.
— Hann er mjög verðmætur?
— Hann hlýtur að vera það. Hann er
fallégastur og stærstur af öllum demöntun-
um í safninu hans.
— Ha .... safninu?
— Já, Sneed-demantsafnið er vist ekk-
ert leyndarmál.
Haukurinn stóð við gluggann og horfði
út á götuna. Allt í einu heyrði hann lágt
hljóð bak við sig. Það kom frá dyrunum.
Hann steig nokkur skref til haka, leit til
dyranna og sá að þær höfðu aðeins verið
opnaðar.
— Eg get sagt yður, ungfrú Sneed, að
faðir yðar varð að fara í ferðalag, sem
kom lionum alveg á óvænt, sagði hann
og brýndi röddina.
— En hann hefði átt að geta gert mér
viðvart.
— Það hagaði þannig til að hann fékk
ekki tækifæri til þess.
Hann liratt upp hurðinni og leit fram í
ganginn. Svo gekk hann til ungfrú Sneed
aftur.
— Það sem ég sagði núna var ekki alveg
rétt, ungfrú Sneed, sagði hann. — En ég
vildi að þessi manneskja, sem stóð og
hleraði við dyrnar, skyldi lieyra það.
— Sáuð þér nokkurn? spurði hún skelfd.
— Það eru fleiri hérna í húsinu en þér
sjálf, frænka yðar og stúlkan.
— Nei, nema svo þjónarnir, auðvitað.
Eg sá fót með grárri ökklahlíf hverfa inn
í lyftuna. Er nokkur þjónanna yðar með
svoleiðis fótabúnað?
Ungfrú Sneed stóð upp. Roðinn kom
fram í kinnar henni og það var köld ró í
raddhreimnum. — Eg hefi svarað öllum
spurningum yðar með þolinmæði, þó að
ég hafi yfirleitt enga vissu fyrir, að þér
hafið rétt til að leggja fyrir mig spurning-
ar. Mér finnst þér gera þetta allt nokkuð
dramatískt. ... Hvað er það, sem þér vilj-
ið? Hver eruð þér?
— Eg verð að biðja yður um að treyna
í yður þolinmæðina enn um stund. Það
var ein spurning, sem þér svöruðuð mér
ekki beinlínis. Yitið þér hversvegna faðir
yðar fór út á þriðjudagskvöldið?
Hún dró svarið við sig: — Nei, ekki í
síðara skiptið.
— Svo hann fór þá tvisvar út?
— Já, fyrst fór hann út og át mið-
degisverð með vinum sínum og kom heim
aftur um klukkan níu. Eg sat hérna með
honum til ldulckan tíu. Og þegar ég fór
inn til mín hélt ég að hann væri að fara
að hátta.
— Hvernig fenguð þér að vita, að hann
liafði farið út aftur? Já, ungfrú Sneed,
nú megið þér ekki verða óþolinmóðar. En
ég ér eini maðurinn, sem raunverulega get-
ur gefið upplýsingar um hvað komið lief-
ir fjTÍr föður yðar. Þér verðið að hugga
yður við það.... í bili.
— Þér eruð ekki frá lögreglunni, því að
annars hefðuð þér sagt mér það. Þér þeklc-
ið ekki föður minn. Gott og vel, ég skal
eigi að síður sætta mig við þessar ómögu-
legu aðstæður. ... í bili. Fyrir stuttu töl-
uðuð þér eins og ég myndi aldrei sjá föð-
ur minn framar.
— Þér skiljið eflaust jafn vel og ég, að
málið er alvarlegt, ungfrú Sneed.
— Og allt stendur og fellur með yður?
— Að leiða sannleikann í ljós, já. Aðeins
það er undir mér komið.
— Það virðist svo sem mér sé nauð-
ugur einn kostur. Hvað var það svo meira?
— Það var viðkomandi öðru skiptinu,
sem faðir yðar fór út.
— Eg vissi ekkert um það fyrr en morg-
uninn eftir, þegar ég sá, að hann liafði
ekki sofið í rúminu sínu.
— Og þér sáuð liann síðast liérna í
þesari stofu?
— Já.
— Við skrifborðið?
— Nei, hann hafði hallað sér á sófann.
En hann hafði setið við skrifborðið áður.
— Var skrifborðið læst þegar hann fór?
— Eg hugsa ekki.
— Þá hefir hann máske sest þar aftur.
Hafið þér athugað skrifhorðið síðan?
— Nei.
— Það getur verið eitthvað þar, sem
gefi skýringu á að hann fór út! Getið þér
opnað það?
— Eg hefi lykil, en ég er viss um að
það er tilgangslaust. Hann hafði tekið til
á skrifborðinu þegar ég fór. Hann fékk
mér bara nokkur blöð, sem ég átti að
geyma til morguns.
Hún fann lykil í tösku sinni, opnaði
skrifborðið og lyfti lokinu. í sama bili
barði stúlka að dyrum og kom inn.
— Afsakið þér, ungfrú Sneed, en það
er maður liérna með bréf, sem hann segir
að sé áríðandi.
— Hvaða maður er það?
— Hann kom með stóran böggul, sem
liggur niðri, áritaðan til yðar, og svo þetta
bréf, sem hann sagði að þér yrðuð að fá
undir eins.
Ungfrú Sneed gekk fram i dyrnar til
stúlkunnar. Haukurinn setti ekki fyrir sig
þó að stúlkan truflaði. Hann hafði meiri
áhuga fyrir öðru bréfi, sem lá á skrifborð-
inu og var áritað til J. Hamlin Peffer,
senators, Albany, New York. Hann þreif
bréfið í snatri og lét það renna ofan i
frakkavasa sinn. í sama bili sneri ung-
frú Sneed sér að honum. Augu hennar
voru köld eins og stál þegar hún leit upp
úr bréfinu, sem stúlkan hafði afhent henni,
og sem hún hafði nú lesið.
— Heimsókn yðar mun ekki standa í
neinu sambandi við þetta? spurði hún kald-
ranalega. Hún rétti lionm bréfið, sem var
skrifað með blýanti. Rithöndin var klunna-
leg:
„Ungfrú Sneed: — í bögglinum eru fötin af föð-
ur yðar. Við höfum gengið frá lionum. Hafið
fimmtíu þúsund dollara tilbúna. Fötin sýna að
við viljum eiga kaup við yður. Þér skuluð heyra
nánar frá okkur um livernig þér afhendið okkur
peningana. Við verðum að fá þá i smáum, not-
uðum seðlum. En þér verðið að iialda yður sam-
an, ef þér viljið þyrma lífi föður yðar.“
— Takið þér þessu alvarlega? spurði hann
rólega.
— Þér svöruðuð ekki þvi, sem ég spurði
yður um.
— Kannske þér viljið heldur reyna að
bjargast af án minnar lijálpar, sagði hann
og gekk út að glugganum.
Það var auðséð að hún fór hjá sér, því
að nú sagði hún í allt öðrum tón: — Þér
viljið máske afsaka mig meðan ég'fer ofan
og skoða þennan böggul? Svo fór hún með
stúlkunni.
„Haukurinn“ gekk að skrifborðinu til að
athuga, hvort hann sæi fleira nýstárlegt. En
það var rétt, sem ungfrú Sneed hafði sagt,
að tekið hafði verið til á skrifborðinu. Og
bréfið til Peffers senators hafði liklega verið
skrifað siðar.
Meðan hann stóð þarna álútur yfir skrif-
borðinu heyrði hann lágt fótatak fyrir utan.
Hann hljóp til og opnaði dyrnar, en forsal-
urinn var tómur. Eigi að síður þóttist hann
viss um að hann hefði heyrt fótatak.
Hann gekk forsalinn á enda, fram lijá
þremur lokuðum dyrum, en hvergi gat
liann heyrt nokkurt liljóð. Svo fór liann að
lyftunni og þrýsti á hnappinn, en tók þá
eftir að lyftan stóð við þriðju hæð, þar sem
hann var. Einhver hafði notað hana eftir að
ungfrú Sneed og stúlkan fóru með lienni
niður. Hann ætlaði að fara að opna dyrnar
þegar lyftan rann niður aftur.
I liinum enda forsalsins var mjór stigi,
sem vinnufólkið notaði. Hann hljóp niður
þennan stiga og kom nægilega snemma nið-
ur á fyrstu hæð til þess að sjá hvar maður
gekk inn í sömu stofuna, sem stúlkan hafði
farið með honum inn í fyrst. Það var auð-
séð að maðurinn kom frá lyftunni. „Hauk-
urinn“ afréð strax að veita honum eftirför.
Maðurinn sneri bakinu að dyrunum. Ung-
frú Sneed og stúlkan stóðu yfir bögglinum,
sem þær munu hafa verið búnar að taka
upp. I honum voru ýms föt.
Ungfrú Sneed leit upp í sama bili og hann
kom inn. Það var líkast að hún hefði búist
við honum, þyí að hún sagði ofur rólega:
— Þetta eru fötin lians föður míns. Þissi
maður er nýkominn frá lögreglunni vegna
hvarfs föður míns, bætti hún við.
Maðurinn hafði snúið sér við og Haukur-
inn þurfti ekki að láta kynna sér hann. Hann
liafði þekkt að þetta var Be Haley, einn af
mönnum Ballards, og sennilega hægri hönd