Fálkinn - 30.05.1947, Blaðsíða 8

8
F Á L K I N N
Katherine Mansfield:
HVEITIBRAUÐSDAGAR
Og þegar þau komu út úi-
búðinni — haldið þið ekki að
þeirra eigin vagn og eigin öku-
þór, eins og þau voru vön að
kalla liann, hafi staðið undir
píatantrénu skammt frá! Hvi-
lík heppni! Fannj' tók í arminn
á manninum sínum. En George
kallaði: „Halló!“ Fanny fannst
stundum dálítið óviðeigandi
livernig liann hrópaði á öku-
mennina, en þeir tóku það ekki
illa upp, svo að það var vist
ekkerl við það að atliuga. Þeir
voru lmellnir, liprir og skríktu
alltaf, stungu niður hlaðinu, sem
þeir voru að lesa og óku fram
og hiðu þess að fara af stað und-
ir eins og merki væri gefið.
— Heyrðu, sagði George þegar
hann var að hjálpa Fanny upp
i vagninn, — hvernig væri að
fara og drekka kaffi þarna á
staðnum, sem humrarnir spretta.
Hvað segir þú um það?
— Það vil ég gjarnan, svaraði
Fanny og liafði gaman af hve
Georg komst skringilega að orði.
Það ldjómaði svo yndislega.
— Gott.... hien! Hann sett-
ist hjá lienni. —- Allez! kallaði
liann glaðlega til ekilsins.
Og svo runnu þau áfram á
léttu brokki í grænum og gvilt-
um skugga platantrjánna og
gegnum langar mjóar götur með
lykt af sítrónum og nýbrenndu
kaffi, yfir torgið að brunnin-
um, þar sem konurnar með bal-
ana liættu að tala til þess að
góna á eftir þeim, fyrir hornið
og framhjá kaffihúsunum með
hvítu sóllilifunum og grænu
horðunum, út á strandveginn.
Þar lagði hlýjan, léttan vindblæ
út á endalaust hafið.
Georg sagði: — Er það ekki
töfrandi? Og Fanny liorfði
dreymandi og sagði, eins og
hún liafði sagt að minnsta kosti
tuttugu sinnum á dag meðan
þau voru í utanlandsferðinni:
— Er það ekki undursamlegt
að hugsa sér að við skulum
vera alveg ein hérna, alveg laus
við annað íólk.... enginn get-
ur sagt okkur fyrir verkum..
nema við sjálf.
George var fyrir löngu hætt-
ur að svara: — Undursamlegt!
Oftast nær kyssti hann liana
bara. En nú tók hann í liönd-
ina á henni, slakk lienni í vas-
ann og kreppti fingur hennar
og sagði: — Þegar ég var strák-
ur var ég vanur að ganga með
livíta mús í vasanum.
— Ó, gerðirðu það? svaraði
Fanny, sem liafði svo afar gam-
an að lieyra um allt, sem Georg
liafði einhverntíma gert. Hann
starði á eitthvað, sem kom upp
úr sjónum rétt fyrri framan hað-
tröppurnar. Allt í einu tókst
hann á loft í sætinu.
— Fanny! sagði hann. —
Þarna er einliver að haða sig!
Geturðu séð hann? Eg hafði enga
hugmynd um að fólk væri hyrj-
að að fara í sjó. Það hefir mig
langað mest til, allan tímann.
George starði á sólbrennda
handleggina og andlitið, eins og
liann gæli ekki horft á neitt
annað. — Það er þá hara svona.
Enginn skal aftra mér frá að
fara í sjó undir eins á morgun.
muldraði liann.
Fanny féllst liugur. Árum
saman liafði hún lieyrt talað
um hve hræðilega liættulegt það
væri að haða sig i Miðjarðar-
liafinu. Argasta hanagildra. —
Þetta fallega, svikula liaf, sem
var þarna fyrir neðan þau með
smágára á vatnsborðinu, og
sleikti fjörugrjótið með smáum
freyðandi hárutungum, er hurfu
svo i sjálfar sig. . . . En löngu
áður en hún gifti sig hafði hún
staðráðið að komast aldrei í
hóp þeirra kvenna, sem skiptu
sér al' því, sem manninum þyk-
ir gaman að, og þessvegna sagði
hún bara, og lét eins og sér
stæði á sama: — Líklega verður
maður að ■ kynna sér straumana
og allt þesskonar fyrst.
Æ, ég veit ekki. Fólk tal-
ar svo mikið um hve hætlulegur
sjórinn sé og útmálar það svo
hræðilega.
Nú óku þau frámhjá háum
múr, þar sem allt var vaxið
lieliotrop, og Fanny lyfti nef-
inu: Ó, Georg, andaði hún
frá sér. — Ilmurinn. Þetta er
guðdómlegt. . ..
Fallegt lnis þarna, sagði
George. Líttu á, þú getur séð
það þarna inn í milli pálmanna.
— Mér sýnist það vera full-
stórt? sagði Fanny, sem eins
og á stóð gat ekki liugsað um
húsið öðruvísi en sem bústað
handa George og sér.
— Já, maður yrði að hjóða
mörgum gestum ef maður ætl-
aði að vera þar lengi, svaraði
Georg. — Annars yrði vist tóm-
legl þar. En hvað sem því líð-
ur þá er staðurinn fallegur, --
liver skvldi annars eiga þetta
hús? Og svo ýtti liann staf-
húninum í hakið á ökumannin-
um.
Ekillinn, sem ekki liafði hug-
mynd um hver húsið álli, svar-
aði eins og' liann svaraði alltaf
undir líkum kringumstæðum,
að þetta væri sumarhústaður
ríkrar spánskrar fjölskyldu.
Það ldjóta að húa margir
Spánverjar hér um slóðir, svar-
aði Georg og svo hallaði hann
sér aftur á hak og þau þögðu
um stund og óku dálitla hugðu
á veginum, þangað til stóra
gistihúsið kom í ljós. Fyrif
framan stórhýsið var dálílil upp-
liækkun alveg fram að sjónum,
og þar uxu pálmar í keruin
og horð og stólar stóðu í þess-
um lundi. Og er þau nálguðust
kom þjónn hlaupandi út úr gisti-
liúsinu og niður fyrir pallinn
lil að taka á móti þeim og hjóða
}>au velkomin til þess að vera
viss um að þau hefðu viðdvöl
þarna.
— Úti?
- Já, auðvilað vildu þau
sitja úti. Nú kom brytinn i allri
sinni dýrð, furðulega líkur fiski,
sem hafði verið klæddur i jacket.
Gerið þér svo vel hériia,
herra minn — ég liefi ljóinandi
gott, litið horð, sir! sagði liann.
Golt, lítið horð lianda yður
þarna í horninu. Þessa leiðina,
sir!
Hérna, sir hérna er
einstaklega gott horð, sagði hryt-
inn með sannfæringarkrafti, og
tók hlómaglasið af borðinu og
setli það á sama stað aftur, al-
veg eins og liann liefði galdrað
i hann ný híóm ofan úr skýjun-
um. En George var ekki um að
setjast undir eins. Hann sá gegn-
uin svona fólk og vildi ekki láta
leika á sig. Þessir hrytar reyndu
alltaf að fá mann til að taka
ákvörðun án þess að hugsa sig
um. Þessvegna stakk liann hönd-
unum í vasann og sagði ofur
Akurinn plægður við ljós. — Vorið hefir ekki verið liagstætt til sáningar i Englandi og
Frakklandi, og þá sjaldan, sem veður lægði að ráði, varð að nota timann vel. Var stiiidum
meira að segja unnið við plægingu og sáningu við ljós efhr að skyggja tók.