Fálkinn - 30.05.1947, Blaðsíða 9

F Á L K I N N
9
rólega við Fanny: — Líst þér
á þetta borð? Viltu heldur silja
einhversstaðar annarsstaðar? —
Til dæmis þarna ? Hann benti
með höfðinu í hinn endann.
Að vera svona veraldarvanur!
Fanny dáðisl að honum úr djúpi
sálar sinnar, en það eina sem
liana langaði til, var að setj-
ast og' vera eins og allir liinir.
— Það er gott þetta borð,
sagði hún.
— Allt í lagi, sagði Goerg og
settist nærri því áður en Fanny
var sest og pantaði í flýti: —
— Te fyrir tvo, og svo dálilið
af chocolat-eclair.
— Ja-á, sir, sagði brytinn og
opnaði munninn og smellti lion-
um saman aftur, eins og hann
væri reiðubúinn til að stinga sér
aftur að fislta liætti. — Viljið
þér ekki fá steikt brauð með,
við höfum ágætt steikt brauð.
— Nei, svaraði Georg slutt. - -
Þú vilt víst ekki brauð, Fanny?
— Nei, þökk, það vil ég ekki,
sagði Fanny og óskaði þess i
hjarta sinu að brytinn færi.
— Eða kannske frúin vildi
líla á lifandi bumarinn, sem
við höfum í kerunum, meðan
hún biður eftir teinu?
Andlitið á George var eins
og það væri böggvið i stein.
Og aftur sagði bann: „Nei!“ og
Fanny laut fram á l)orðið og
fór að taka af sér hanskana.
Þegar hún leit upp aftur var
brytinn farinn. Georg tók af sér
hattinn, fieygði honum á auðan
slól og strauk hárið aftur. —
Gott að maðurinn skyldi hypja
sig á burt, sagði liann. Mér leið-
ast þessir útlendingar. Eina ráð-
ið til að losna við þá er að vera
nógu stuttur i spuna, eins og
ég gerði. — Gaman að hann fór
andvarpaði Georg aftur með til-
finningu. Og nú brann ástin og
aðdáunin í hénni. Hann lét hend-
urnar liggja á borðinu, stórar,
brúnar liendur, sem hún þekkti
svo vel. Hana langaði svo lil
að taka aðra höndina og kreista
liana. En svo varð George fyrri
til þess. Hann hallaði sér fram
yfir borðið, lagði höndina ofan
í hönd liennar og sagði án þess
að hórfa á liana: — Fanny,
elsku, elsku Fanny!
— O, George! Einmitt á þessu
augnabliki var eins og Fanny
lieyrði liljóma fyrir eyrum sér
„twing-t\ving-dodelida“, eins og
létt væri leikið á strengi.
Það vérður hljáðfærasláttur hér,
liugsaði hún með sér, en bljóð-
færaslátturinn var henni ekki
svo mikils virði einmitt þessa
stundina. Hún hrosti og liorfði
á hitt brosandi andlitið, og hún
var svo sæl að liana sárlangaði
til að segja Georg: ■— Við skul-
um alltaf vera hérna, hérna sem
við erum .... við þetta litla borð.
Það er svo yndislegt. . . . hafið
er svo yndislegt. Við skulum
alLtaf vera hérna. En í staðinn
kom alvara í augun' hennar.
Elskan mín, sagði hún. —
Eg verð að spyrja þig að nokkru
sem er afar mikilsvarðandi. —
Lofaðu mér að svara því. Lof-
aðu mér að þú skulir svara þvi!
— Þvi lofa ég, sagði Georg
miklu hátíðlegar en svo, að hann
tæki málið jafn alvarlega og
Fanny gerði.
Það er um, að.... Fanny
tók augnabliks málhvíld, leit nið-
ur og svo upp aftur. — Heldurðu
að þú þekkir mig orðið til fulls,
meina ég? þekkir mig í raun og
veru — alveg' eins og ég er?
Nú geklc fram af George. Að
hann þekkti ekki hana Fanny
sina? Hann hló barnalega. —
Það getur þú sveiað þér upp á
að ég geri, sagði hann með á-
herslu. Af liverju spyrðu?
Fanny fann á sér að hann
liafði ekki skilið til fulls hvað
hún átti við. Hún hélt áfram
og talaði hratt:
Eg á við þetta, skilurðu.
Það eru svo margar manneskj-
ur já, meira að segja fólk, sem
elskar hvort annað, en þekkir
þó ekki hvort annað til fulls. Það
er eins og j)að kæri sig ekki um
að þekkja hug livors annars út í
æsar.... Og það finnst mér svo
óviðkunnanlegt. Það niisskilur
livort annað og er ósammála um
mikilsvert atriði, sem varðar
bæði. Það var angistarsvipur á
andlitinu á henni. — Georg,
það niundum við aldreí gera.
Aldrei....
— Aldrei á ævinni, liló Georg,
og hann ætlaði einmitt að fara
að segja lienni frá því hve vænt
sér þætti um nefið á henni þeg-
ar þjónninn kom með bakkann
og liljómsveitin fór að leika.
Það var flauta, gítar og fiðla,
og sveitin lék svo glaðlega og
fjörugt, að Fanny fannst að boll-
arnir mundu bregða sér á leik
ef hún liefði ekki gát á þeim.
Georg át þrjú chocolat-eclair,
Fanny tvö. Það var skrítið bragð
af teinu. — Það er soð af humar.
hrópaði liann mitt í laginu, en
gott var það, og þegar Georg
liafði ýtt bakkanum frá og far-
ið að reykja, gerðist Fanny á-
ræðnari og fór að sko'ða fólk-
ið kringum sig. En það var
hljómsveitin undir einu trénu,
sem lieillaði hana mest. Digri
maðurinn, sem glamraði á git-
arinn, var eins og málverk. Sá
dökkhærði, sem hlés flautu, var
alltaf að hleypa brúnum, eins
og liann furðaði sig á hljóðinu,
sem kom úr flautunni. Fiðlu-
leikarinn stóð í skugganum.
Hljóðfæraslátturinn þagnaði
eins óvænt og hann hafði byrj-
að. Það var þá sem hún tók
eftir löngum manni með grátl
hár rétt hjá hljóðfæraleikur-
imum. Undarlegt að hún skyldi
ekki liafa séð liann fyrr. Hann
var með mjög liáan stífan flibba,
frakkinn vra grænn i saumun-
um og hnappagötin afar slitin.
Yar þetta annar hryti til? Hann
var að vísu elcki þesslegur, og
samt stóð hann og starði út
yfir borðin, eins og hann væri
að liugsa um eitthvað, sem væri
mjög fjarri. Hvað gat hann ver-
ið?
Fanny sal lengi og horfði á
liann, og liann tók í hornin á
harða flibbanum með fingrunum
og lióstaði og sneri sér svo að
hljómsveitinni. Hún fór að leika
aftur. Hávaðasamt og glymjandi
lag, fullt af eldi og glóð streymdi
út i loftið og til þessa einkenni-
lega manns, sem neri hendurar
jafn fjarhuga og áður og fór
svo allt í einu að syngja.
— Ilerra minn trúr! sagði
Georg. Og það virtist svo sem
allir aðrir yrðu jafn forviða og
hann. Jafnvel börnin, sem voru
að éta isrjóma, lyftu skeiðinni og
gláptu á liann. . Ekkert lieyrð-
ist, ekki nokkurt hljóð nema
þessi veika og mjóa rödd, sem
eiginlega var ekki nema bergmál
af rödd og raulaði eitthvað á
spönsku. Hún skalf, sótti i sig
veðrið, náði liáum tónum, féll
aftur, virtist vera að biðja, grát-
bændi um eitthvað, og svo breytt
ist lagið, beygði sig fyrir örlög-
unum, sem sögðu nei.
Rétt áður en laginu lauk hló
eitt harnið, en allir brostu nema
Fanny og Georg. -— Er lífið
líka eins og þetta, hugsaði
Fanny með sér. - Það eru til
svona menn eins og liann. L>að
eru lil menn sem þjást. Og svo
leit hún út á töfrandi hafið,
sem hjalaði við fjörusandinn
eins og það elskaði landið, og á
himininn, sem aftanskinið var
komið á. Ilafði hún og Georg
nokkurn rétt til að vera svona
Framhald á bls. 14.
Snjómokstur. — Þýskir stríðsfangar voru settir í snjómokstur í Bretlandi auk íjölda óbreyttra
borgara og hermanna, er harðindin og snjóþyngslin voru þar i vetur. Striðsfangarnir eru ein-
kenndir með stöfunum P. W,. (Prisoners of war).