Fálkinn - 04.07.1947, Blaðsíða 9

FÁLKINN
y
lokið þessari sköðunargerS fór hún
iit og Honoré á eftir. Hún þóttist nú
viss. Ganila konan mundi ekki tóra
til morguns.
— .Tæja? spurSi hann.
— Já, sagði þvottakonan, — hún
getur lifað i tvo daga og kannske
í þrjá. Þú borgar mér sex franka
fyrir þetta allt saman.
Hann komst allur á loft.
— Sex franka! Sex franka! Ertu
genginn af göflunum? Eg segi að
hún eigi ekki nema fimm til sex
tima ólifað, ekki augnabliki lengur!
Þau stóðu lengi og rifust. Hvorugt
vildi láta undan. En þegar þvotta-
konan sýndi á sér fararsnið og það
var farið að líða á daginn og heyið
komst ekki inn hjálparlaust, lét hann
sig loksins.
— Jæja', sex franka þá, allt með-
talið, þangað til Tíkið er borið út.
— Já, við segjum það þá.
Og svo stikaði liann út á völlinn
til að taka saman heyið, það var
orðið skraufþurrt.
Þvottakonan for inn i baeihn. ITún
hafi liaft með sér handavinnu, þvi
að þegar hún sat svona hjá deyj-
andi fólki og dauðu var hún sí-
vinnandi, slundum fyrir sjálfa sig
og stundum fyrir fjölskylduna, sem
hún var lijá, en þá tók hún auka-
lega fyrir það.
Allt i einu spurði hún:
— Þú munt hafa fengið sakra-
mentið, g'amia mín?
Konan liristi höfuðið, og ltapet,
sem var skrambi guðhrædd, spratl
upp.
Drottinn minn, er þetta satt.
Nú fer ég og sæki prestinn.
Og hún flýtti sér svo mikið lii
prestsins, að strákarnir á torginu
héldu að það hefði orðið siys, þeg-
ar þeir sáu asann á henni.
Presturinn kom þegar í stað í
rikkiiínu með kórsvein á undan
sér — hann hringdi ofurlítilli bjöllu
til þess að boða koinu herrans
þarna á engjunum. Mennirnir sem
voru að vinna langt undan tóku
ofan hattana og hreyfðu hvorki
legg né lið þangað tii hvíti slopp-
urinn var horfinn fyrir næsta garðs-
horn. Konurnar, scm voru að h'nýta
að kornbindum réttu úr bakinu til
að signa sig, svörtu hænsnin flýðu
hrædd ofan í skurðina og vögguðu
áfram og liurfu i felustaðina. Og
folald, sem var tjóðrað á bletti, varð
dauðhrætt þegar það sá rykkilínið
og fór að hlaupa i hring og jós.
Kórsveinninn gekk hratt í rauöa
sloppnum sínum og presturinn hall-
aði undir flatt með ferhyrnda hatt-
inn sinn, og muldraði bænir. Og
aftast gekk Rapet gamla með spennt-
ar greipar, bogin og hlykkjótt, jiað
var líkast og liún væri að krjúpa á
kné eins og í lcirkjunni.
Ilororé var langt undan og þégar
hann sá tit þeirra sp!urði hann:
— Hvert skyldi presturinn vera
að fara?
Stráluirinn var glöggskyggnari og
svaraði:
— Ætli liann sé ekki að fara með
Guð til hennar móður þinnar.
Bóndinn varð ekkcrt hissa á þvi:
— Það getur svo sem vel verið,
sagði hann.
Og svo fór hann að vinna aftur.
Gamla .Bontemps skriftaði allar
syndir sinar, fékk aflátu og brauð-
ið og vínið. Og presturinn fór og
skiidi kerlingarnar eftir i svækju-
iieitri kytrunni.
Og nú fór Rapet að atliuga sjúk-
linginn og spyrja sjálfa sig hvort
þetta mundi geta orðið langt.
Það leið á daginn; stundum kom
gustur svo að dýrlingamyndin, sem
hékk á veg'gnum á tveimur títu-
prjónum, flögraði til. Litlu glugga-
tjaldasneplarnir höfðu einu sinni
verið hvítir og fallegir en voru
nú orðnir gulir og ataðir í flugna-
skít; þegar gusturinn kom var lik-
ast og þau ætluðu að fljúga sína
leið; hrista af sér hlekkina atveg
eins og sálin í gömlu konunni.
Og hún lá þarna hreyfingarlaus
með opin augun og varð ekki ann-
að séð en henni stæði alveg á
sama um dauðann, sem hafði sína
hentisemi og lét sér ekkert liggja
á. Það tísti í hálsinum á henni
þegar hún andaði. Stundum var
eins og andardrátturinn væri að
hætla, og að einni konu færra væri
að verða í heiminum, konu sem
enginn mundi sakna.
Honoré kom lieim cftir að dinimt
var orðið. Hann gekk að rúminu,
og er liann sá að móðir hans var
lifandi ennþá, sagi hann: Nú, hvern-
ig gengur það? — Eins og hann
liafði alltaf spurt, þegár eitthvað
gekk að henni.
Og svo lét hann Rapet fara og
sagði:
Þú kemur þá klukkan fifnm i
fyrramálið. Þú mátt ekki gleyma
Því.
Hún svaraði: — Klukkan fimm i
fyi'ramálið.
Og í birtingu kom hún. Honoré
sat og var að sötra súpuna sina,
sem hann sauð sér sjálfur áður en
liann fór út á engi.
— Jæja, er hún slokknuð? spurði
vökukonan.
Það kom illyrmisglott í augn-
vikið á honum. Hann svaraði:
— Nei, hún er hcldur skárri i
dag; Og svo fór liann.
Rapet gekk með hálfum huga að
rúminu, konan var enn í sömu
stellingum, iireyfðist ekki og tók
andann á lofti, augun opin og hend-
urnar með spenntum greipum ofan
á sænginni.
Og nú sá Rapet, að þetta gæti
vel gengið svona í tvo daga, já,
jafnvel i fjóra eða átta daga, og
skelfingin kramdi liana á hjartanu
og vonskan sauð í iienni til þessa
bragðarefs, sem liafði teikið svo
svívirðilega á hana, og til konunn-
ar, sem ómögulega gat dáið.
Hún settist nú samt við vinnu
sína og hafði ekki augun af gömlu
konunni.
Honoré kom lieim í litla skattinn
Hann var mjög ánægður, hann glotti.
Svo fór hann út aftur, þetta var
svoddan afbragðs jierrir.
Rapet espaðist eftir þvi sem á
leið; henni fannst stolið af sér tíma
og peningum á hverri mnútu. Og nú
skaut óstjórnlegri löngun upp i
tienni að taka fyrir kverkarnar
á þessari gömlu kerlingarnorn og
l>rýsta að, og stöðva þennan vesæla
andardrátt, sem stal tímanum og
peningunum hcnnar.
En svo hugsaði hún til jiess hve
liættulegt þetta gæti orðið, og nú
datt henni nokkuð annað í hug
og hún færði sig nær rúrninu.
— Hefirðu ekki séð flugnaliöfð-
ingjann ennþá? spurði hún.
— Nei, muldráði Bohfemps.
Vökukonan fór að segja henni
sögur, til þess að hræða hana.
Nokkrum minútum áðUr en mað-
ur tæki andvörpin sýndi djöfull-
inn sig alltaf við banabeðinn, sagði
hún. Hann var með sófl i hendinni
og pott á hausnum, og oftast orgaði
liann herfilega. Þegar maður hefði
séð hann átti maður ekki langt
eftir, stundum ekki nema nokkrar
sekúndur. Og svo þuldi hún upp
alla jiá, sem hún vissi til að djöfull-
liefði sýnt sig siðusta árið: Það
voru Josepliine Loisel, Eulalie, Sop-
Silfurmynt hverfur í Englandi.
Nú liefir silfurmynt öll veriö
kölluð inn í Englandi og ný
mynt verið slegin úr niklcel og
kopar. Ástæðan er sú, að Eng-
lendingar þurfa á silfrinu að
iialda lil að borga silfurskuld
sína við Bandaríkin. - Myndin
sýnir niyntsláttumann og hrúgu
af liinum nýju halfcrown-pen-
ingum.
°g
hi tt
Ein brekka er eftir.
*****
liie Padagneau og Seraphine Gros-
pied.
Loks var Bontemps orðin svo
hrædd að hún fór að hreyfa sig
Og hún reyndi að snúa sér svo að
hún sæi út í dimmasta skotið.
Allt i einu liverf Rapet bak við
rúmið. Hún fann iak inn í skáp,
vafði þvi um sig og svo setti hún
pott á hausinn á sér, svo að stuttu
lappirnar stóðu upp eins og horn.
Greip svo sóflinn i liægri hönd og
með þeirri vinstri fleygði liún blikk-
skjólu í háaloft, svo að hávaðinn
yrði sem mestur jjegar hún kæmi
niður aftur.
Og það varð mikill hávaði. Svo
brölti liún upp á stól, lyfti forheng-
inu við rúmgaflinn og lét íconuna
í rúminu sjá sig; hún baðaði öll-
um öngum, hristi sóflinn ógnandi
og öskraði liátt, en potturinn skyggði
fyrir andlitið.
Með vitfirringshræðslu i augun-
um reyndi sjúklingurinn að flýia,
hún kom höfðinu og brjóstinu fram
af rúmstokknum. En svo dró allan
mátt úr henni. Djúpt andvarp. Hún
var dauð.
Rapet selti hlutina aftur á sinn
stað, sóflinn og lakið í skápinn,
pottinn fram í eldhús, skjóluna á
eldhúsborðið og stólinn inn að jiil-
inu. Svo tokaði hún með þaulæfð-
um handarliltektum galopiium aug-
unum á líkinu, Setti disk á rúmið
og hetlti vígðu vatni i hann, kraup
svo á kné og' þuldi allar juer bæn-
ir, sem hún kunni utanað; þctta
taldist allt til embættisverka lienn-
ar.
Og svo þegar Honoré kom heim
um kvöldið var hún enn að lesa
bænirnar; og hann reiknaði undir
eins, að liún hefði grætt einn franka
á honum, því að hún liafði aðeins
verið þarna þrjá daga og eina nótt,
og ])að urðu aðeins finnn frankar, i
stað jieirra sex, sem hann átti að
borga henni.

Hetja. OrÖið hefir oft verið
niisnotað, en það á við iim mann
þann, er liér birtist mynd af.
Ilann er 23 ára gamall Englend-
ingur, Andrew Milbourne að
nafni, og missti báða handleggi
og annað augað í bardögunum
við Arnhem. En samt hefir haiin
engan veginn lapað lifsgleðinni
Hann vinnur með gerviliöndum
við vélasamstæðu i kolanámu.