Fálkinn - 12.03.1948, Síða 8

8
FÁLKINN
-----------Ben Horne:-----
Sam Ling í hættu
L — -------------------—>- ——
AÐ SKEÐUR TALSVERT
margt skrítið í Ameríku,
þessu mikla og margháttaða
landi. Og bíöðin endurspegla
margt af því, segja frá rauna-
sögum einstaklinga, atvinnu-
deilum og bófauppvöðslum, og
litlar brærandi sögur úr dag-
lega líí'inu, um dæmalausa
brottamennsku, ákafa lífsbar-
áttu og ískalda samkeppni á
öllum sviðum — en líka frá
göfugum verknaði og hetju-
dáðum.
Blöðin gerðu sér mikinn mat
úr máli Sam Lings, ekki síst
Hearst-blöðin, en ég liefði nú
samt ekki lesið þær greinar,
með svona miklum ábuga ef
ég liefði ekki þekkt Sam Ling
og liinn liarðsoðna afreksblaða-
mann Bill Prior persónulega.
Bill var mikið gefinn fyrir
brennivín og kvenfólk, var
kjaftfor svo af bar en afar
réttlátur.
Eg minnist ekki neins i sam-
bandi við nafnið Sam Ling þeg-
ar í stað. Kínverjar gera tals-
vert að því að „ameríkanísera“
nafnið sitt á þann liátt að nota
Sam sem fornafn. Satt að segja
liafði ég ekki sett svo mjög á
mig, hvað gamli Kínverjinn hét,
sem þvoði fyrir mig. En nokkr-
um dögum eftir að ég bafði les-
ið greinina i blaðinu leit ég inn
í þvottaliúsið með þvott og þá
var aðeins drengurinn við. Ilann
brosti og tók við þvottinum,
eins og ekkert væri. Þetta var
einstaklega geðslegur drengur,
um fjórtán ára, og ég hitti bann
næi'ri því alltaf í mjóa lierberg-
inu með langa borðinu, þar
sem bann stóð og strauaði skyrt
ur og nærfatnað með föður sín-
um. Eg spurði eftir föður hans.
Drengurinn brosti og kinkaði
kolli og sagði á sinni kynlegu
ensku eitthvað á þessa leið:
„Burt, hann farinn, Lögreglan
kom og sótti.“ Svo brosti bann
aftur. Nei, Kínverjinn æðrasl
ekki. En þá sá ég að það var
faðir lians, sem bafði verið
hnepptur i varðhald út af þessu
ógeðslega máli. Eg þóttist viss
um að það væru misgrip. Hins-
vegar .... ég hafði ekki hug-
mynd um skapferli eða siðferð-
isbugmyndir Kínverja. Þarna
stóð t. d. sonur bans og brosti
eins og ekkert væri. En samt
.... þessi gamli, góði Sam ....
nei, ég trúði því ekki! Eg liafði
meira að segja fengið tuttugu
dollara lánaða bjá honum þeg-
ar mér lá á. Svona treysti hann
mér, bráðókunnugum og lítt
skiljanlegum manninum. Hann
spurði mig meira að segja livort
ég þyrfti ekki meira.
Bill bafi ég liitt bjá kunn-
ingja mínum, Norðmanni, sem
bafði gengið á liáskóla .og var
skólabróðir Bills. Bill var þá
einskonar, auglýsingastjóri fyrir
Paramount Film, síðar fékk
liann stöðu við Daily News,
sem máske er harðvítugasta
blaðið í New York og gaf mér
oft bendingar, ef eittlivað var
á döfinni, sem bugsast gat að
litla norska blaðið, sem ég vann
við, befði gagn af. Alltaf bauð
bann upp á glas og oftast voru
ein stúlka eða tvær viðstaddar,
þegar ég kom heim til bans í
búðina í' Borougb Hall. Eg íékk
þá hugmynd að hann drylcki
eins og svampur, en það virtist
ekki gera honum svo mikið til.
Hann var alltaf vakandi, spennt
ur og lifandi og var undraverð-
ur vinnuþjarkur. Hann bafði
það til að hverfa alveg upp úr
þurru inn í næsta herbergi og
fara að glamra í ritvélinni, en
láta mig silja eftir yfir glösun-
um bjá kvenfólkinu kannske
beilan ldukkutíma í einu. Svo
kom bann aftur og var þá brók-
ur alls fagnaðar um stund.
Eg minntist á Sam Ling-mál-
ið við bann einn daginn. Þeg-
ar ég bugsa um það á eftir þá
er ég viss um að það kom
glampi í augun á honum. Að-
eins eitt augnablik, en svo varð
bann eins og bann átti að sér.
En bann borfði dauðum augum
á mig þegar ég sagðist þekkja
Sam Ling, og það lilyti að vera
eittlivað bogið við þetta. En
samt .... tvær sextán ára
stúlkur gátu þó elcki spunnið
þetta upp og haldið fast við
nauðgunarsöguna, ef ekki væri
einhver fótur fyrir því. Ilöfðu
þær farið manni villt, var þetla
annar Kínverji? Nei, bann vissi
það ekki, og eyddi málinu. Svo
var ekki meira talað um það.
En tveim dögum síðar
liringdi liann lil mín og bað mig
um bjálp. Hann bafði leht i
því að bjóða tveimur stúlkum
beim um kvöldið. Eg bafði
eiginlega ált að vera á stóru
fimleikamóti þetta kvöld, en
nú bafði ég verið á sifelldum
samkomum á bverju kvöldi í
heila viku og var orðinn bund-
leiður á því. Eg fékk annan til
að fara á íþróttamótið og fór
sjálfur til Bill.
Það var danstónlist í útvarn-
inu. Bill var að brista kokkteil,
önnur stúlkan sat í stól og
reykti vindling, bin rjátlaði um,
raulandi og dansandi þegar ég
kom. Eg bafði verið í Ameríku
í nokkur ár, en gat aldrei van-
ist þessum ævintýralegu amer-
ísku stúlkum, málfari þeirra og
ótrúlegri sjálfsvissu. Þessar
stúlkur voru kornungar, í nær-
skornum laglegum kjólum, svo
að vaxtarlagið naut sin til fulls.
Þær voru eins og svo margar
aðrar, vissu að þær voru lag-
legar, vissu að þær böfðu ábrif
á karlmenn —- og nutu þess.
Þær voru unglegar, nærri því
eins og börn, i fyrstu. En það
var eittlivað glitrandi, eiltbvað
bart við þær samt, og eftir lífs-
reynslu þeirra að dæma gálu
þær verið þrítugar. Jæja, það
færðist brátt fjör í samkvæmið,
mörg glös drukkin, dans, bjal
og hlátur. Og það var ólrúlegt
bvað stúlkurnar gátu sullað i
sig af áfengi. Samtalið varð
mjög óþvingað, svo að vægt sé
talað, og margt var eflaust sagt
í þeim tilgangi að egna okkur
upp, þó sakleysislegt væri á
yfirborðinu. Þær töluðu mikið
um sjálfar sig, kroppinn á sér,
fötin sín og „saklausa“ sam-
veru með öðrum piltum, og
hvernig þær befðu æst þá þang-
að ti.l þeir réðu ekki við sig og
urðu svo óðir, að þeir reyndu
að kyssa þær. Og þegar þær
dönsuðu við okkur þrýstu þær
sér fast að okkur,, en horfðu
saklausum barnsaugum á okk-
ur um leið. Og ef maður svar-
aði þessu nokkurnveginn eðli-
lega þá settu þær upp skelfing-
arsvip og ýttu manni frá sér.
Eg kannaðist svo vel við þetta
frá fyrri tíð og var orðinn bálf-
leiður á því. En það var ómögu-
legt að fá frið fyrir þeim, nú
voru þær ekki móðgaðar leng-
ur, en settust i fangið á manni
og kvsstu mann á kinnana.
Eg ætlaði bvað eftir annað að
fara, en það var eitthvað við
Bill sem liélt í mig. Undir eins
og ég sá að þær voru — eða
álitu bentugast að látast vera
„skírlífar“ á þann frekjubátt,
sem er svo algengur í stórborg-
um Ameríku, fór ég að gefa
mig meira að Bill. Hann var
allur með liugann við þær, tal-
aði eins og þær vildu beyra og
fékk þær til að segja fleira af
sér. Og þær létu kaðalinn mylja
það. Því að það var bætlulaust.
Og það var sannast að segja
ótrúlegt livað þessar stelpu-
kindur gálu lálið út úr sér. Eg
var alveg forviða á þvi. En Bill
.... það fór smámsaman að
renna upp fvrir mér, að liann
ldyti að bafa einhvern tilgang
með því að ala svona á þeim.
En það varð framorðið, og af
því að það kom á daginn að
þær áltu báðar heima skammt
frá þá ók ég þeim beim.
BiJl kom oft til mín næstu
daga. Eg hugsaði eklcert út i
þetla. Hann lilaut að eiga erindi
á þessum slóðum. Og ég komst
að því síðar að svo var. Stund-
um voru þessar tvær stúlkur í
bílnum með bonum, og við fór-
um þá eitthvað út á veitinga-
stað og átum, eða beim til hans.
— En liver er tilgangurinn ?
Hann varð alvarlegur sem
snöggvast og sagði svo: — Eg
get ekki sagt það, en gerðu mér
þann greiða að vera með okk-
ur og taka vel eftir öllu sem
gerist.
Eg spurði ekki frelcar en tók
eins vel eftir og ég gat. Það var
auðséð að þær voru alveg ó-
feimnar við Bill, en töldu bann
einn úr sínum bóp. Bill bauð
líka af sér góðan þokka, hann
bafði bifreið og átti peninga og
fallega íbúð. Þær vöndust mér
líka en töldu mig þunglamaleg-
an sila en alveg liæltulausan.
Og kannske böfðu þær gaman
af að koma mér í bobba. Og
þær voru fallegar og eggjandi
svo að það var bægur vandi
að láta þær balda það sem þær
vildu, þó að ég væri alveg ó-
snortinn af þeim.
Eu það var farið að gera mik-
ið úr Sam Ling-málinu. Fólk
brópaði á liefnd — eftir hverju
var verið að bíða? Gat ekki
vitnisburður tveggja saklausra
amerískra stúlkna nægt til að
dæma þenna gula djöfsa? Am-
eríkönsk æska í liættu! Berjið
liann niður! Uppþot urðu víða
þar sem Kínverjar ráku versl-