Fálkinn - 12.03.1948, Qupperneq 9

FÁLKINN
9
anir sínar og sumir lokuðu.
Nöfn stúlknanna voru ekki
nefnd. Eg kom til Sam Lings
einn daginn að sækja þvott, og
spurði eftir honum. Það var
lokað, en drengurinn kom og
opnaði, þegar ég hafði barið
um stund. Hann læsti á eftir
mér þegar ég fór og hrosti góð-
látlega. Nei, pabbi lians var
ekki kominn aftur.
Hafi liann verið kvíðinn um
föður sinn þá var móðir lians
það ekki síður. Eg hafði aðeins
séð henni hregða fyrir. Mig
langaði til að kynnast þessum
dreng með fallega hrosið og
svarta hárið, en liann varnaði
þvi kurteislega.
Málið átti að koma fyrir rétt
eftir tvo daga. Kannske lét
drengurinn sér standa á sama?
Eða las liann elclci hlöð — vissi
ekki hvað faðir hans var salc-
aður um? Hve hættulegt það
var? Kærði hann sig ekkert
um það? Hversvegna átti ég þá
að liafa áhyggjur af því? Kín-
verji .... það voru mörg hundr
uð.milljónir lil af þeim. Um
kvöldið fór ég á kvikmyiul við
'Boroughs Ilail og á eftir á kaffi
hús og fékk kaffi og smurt
brauð, og dalt svo i hug að líta
inn til Bill á eftir, Stúlkurnar
voru þar báðar og lá vel á
þeim. Þær voru auðsjáanlega
að segja skemmtilega sögu.
Bill hló. — Ilalia-ha, sagði hann
— já, gulu djöfsarnir kunna að
þegja yfir því. En svo eru smn-
ir sem geta staðist ykkur samt?
Og gefa ykkur peninga samt.
Ha-ha, það var strembið! Svo
gekk hann að sófanum til ann-
arrar og, settist hjá henni og
tók utan um hana. — En livað
er eiginlega að mér? Hvenær
kemur að mér? — Æ, þú veist
að ég elska þig! — Eg á hann!
sagði hin. Það er ég sem elska
hann. Og svo hlammaði hún
sér í fang hans.
Eg blandaði mér drykk og
Bill sagði: — Æ, hvað er þetta,
við höfum ekki fengið olckur
glas í margar mínútur. — Hei,
hei, hrópuðu stúlkurnar. Hann
er ekki svo vitlaus samt, Sví-
inn. Og þær fóru að syngja: „I
wisli I had a drink“. Þær voru
orðnar drukknari en ég hafði
séð þær nokkurntíma áður. En
þær voru alveg stöðugar á fót-
unum, hlógu og skræktu og hlöðr
uðu. Svo fóru þær að segja sögu
af lögregluþjónum. En liugsið
þið ykkur, þeir gerðusl nær-
göngulir og við urðum að hiðja
um hjálp! Þið getið nærri að
það varð gauragangur. Þeir lög-
regluþjónarnir hafa víst aðra
atvinnu í dag.
Bill var orðinn þögull, svip-
urinn var harður og árvakur.
Hann hlustaði á það sem stúlk-
urnar sögðu, en virtist ekki
gefa því gaum. Leit til min sem
snöggvast og það hrá einhverju
einkennilegu fyrir í svipnum.
Svo stóð liann upp, gekk inn í
herbergið til hliðar og kom aft-
ur með gömlu, bognu pípuna
sína, setti tóbak i hana og
kveikti. Svo sagði hann stutt
við stúlkurnar: — Þið getið
farið!
Þær glottu og héldu áfram
að blaðra, eins og þær skildu
ekki hvað hann sagði. — Þið
getið farið! sagði liann aftur,
hvassar.
— Fara? Við? Hvað segir
maðurinn. Einmitt núna þegar
það er svo notalegt liérna. Hafði
liann kannske hugsað sér að
henda þeim út?
— Já, einmitt! sagði Bill
þurrlega. Þær fóru að æpa, litu
til mín, eins og ég mundi laka
svari þeirra. Þær komu með
hótanir, jusu ókvæðisorðum,
þegar þær sáu að Bill var al-
vara. Önnur þeirra gaf í skyn
að hann hlyti að vera fullur,
nei .... liann var það víst ekki.
Þetta skyldi hann fá borgað!
Þá fór Bill til þeirra, tók sinni
hendi í handlegg hvorri og
sagði: — Út með ykkur undir
eins! Ekkert uppisland hér. Hann
var graf alvarlegur oð bystur.
Þær fóru að tygja sig, rifu kjaft
og hlógu á vixl. En hikandi voru
þær. Skömmu siðar heyrðum
við þær fara niður í lyftunni.
Eg kveikti mér í vindlingi
og horfði forvitinn á Bill. Ilann
var fölur. — Svei attan! sagði
hann. En nú eru þær í netinu.
Þú skilur að í svona lilfelli duga
engar ágiskanir, maður verður
að hafa sannanir, óhrekjanleg-
ar sannanir. Gelurðu skilið að
sextán ára ungar stúlkur slculi
geta verið svona gerspilllar?
Nú jæja, sem betur fer er slíkt
undantekning. En svo maður
hafi allt i sama orðinu: Man-
haltan Symphony Orchestra
heldur tónleika á morgun, viltu
koma með mér? Eg á tvær vin-
stúlkur, ég er viss um að þér
fellúr við þær .... svo getum
við farið eitthvað og fengið okk
ur að horða á eftir.
— Hvað ertu eiginlega að
segja? Og hvað vinstúlkur þín-
ar snertir þá fer ég sannast að
segja að ....
— Það er búið með þessar
tvær, þú skalt aldrei liitta slíkt
tros hjá mér framar .... ef
ekki — hann dró við sig orð-
in, og leit á mig .... ef ekki
kemur upp annað Sam Ling-
mál.
— Sam Ling? hrópaði ég.
Eru þetta stúlkurnar?
Við blönduðum okkur glas í
viðbót og Bill sagði frá. Hann
hafði séð stúlkurnar við fyrstu
yfirheyrsluna og náð í heimil-
isfang þeirra. Svo njósnaði
hann þar í nágrenninu, fékk
upplýsingar um fjölskyldur
þeirra, talaði við kaupmenn,
bílstjóra, snuðraði upp hvar
stúlkurnar héldu sig, hitti þær
á dansstöðum og kynntist þeim.
Hann talaði við alla Kínverja-
ana, sem höfðu veitingastaði
og þvottahús þarna. Það var
erfiðast að ná nokkru upp úr
þeim, en þó varð hann ýmislegs
vísari, sem staðfesti grun hans.
Eg vissi að Bill var afarlaginn
á að fá fóllc til að segja frá, þó
hann að því er virtist talaði
sjálfur í sífellu.
— En þetta nægir þó ekki?
sagði ég. Þær eru ekki allar
þar sem þær eru séðar, og það
ganga sögur um þær, enginn
vill beinlínis segja neitt ....
nei, það er ekki hægt að hyggja
ó þessu. Farðu varlega, annars
hefði fólk það til að vilja herja
þig niður. Hefirðu hugsað þér
að verja málstað kínversks
manns?
— Þær sögðu mér frá þessu
sjálfar eitt kvöldið. Ja, það var
ekki stórum verra en snmar
sögurnar, sem þær hal’a sagt
okkur.
— En herra minn trúr, í rétt-
inum . . . . ? Þar leika þær sak-
leysingja, og hvað stoðar þá
þó að þú og ég segjum, að þær
séu dækjur? Þær gætu meira
að segja haft til að segja, að
við hefðum ætlað að forfæra
þær.
Vafalaust. Og dómarinn trú-
ir þeim. Þú ættir að heyra hve
varlega þær voru spurðar um
livað gerst hafði, og livað þeim
virtist þykja liræðilegt að tala
um það. Og að þær mundu al-
drei híða þess hætur. Jú, það
var kómedía. Annars hafði ég
nndir eins þá grun um að eitt-
hvað væri bogið við þær. Eg
athugaði þær talsvert nákvæm-
lega þaðan sem ég sat, skannnt
frá, þær voru ekki jafn saklaus-
ar og þær létust. Og vilji þær
elcki meðganga það þá skal ég
sjá fyrir því. Þú verður að koma
í réttinn og hlusta á, — kannske
er Sam Ling kunningja þínum
líka huggun að því að sjá þig
þar.
Dagurinn kom og ég sat og
horfði talsvert undrandi á tvær
látlaust klæddar ungar stúlk-
ur, einsstaklega barnslegar. Þær
stömuðu, þær roðnuðu og fram-
burður þeirra var hikandi. Jú,
önnur þeirra liafði átt að skila
þvotti til Sam Ling (þær hafa
aldrei lálið þvo þar, hvíslaði
Bill). — Já, og svo? Stúlkurn-
ar horfðu hvor á aðra. — Jú
svo hafði Sam Ling spurt livort
þær vildu ekki súkkulaði. (Bill
glotti til mín. — Hefirðu sagt
tvöfaldan snaps! sagði liann).
— Já, og svo? Þetta kom
harkalega og dómarinn hvessti
augun.
—- Svo fórum við með hon-
um inn í bakherbergið. — Við
héldum að það væri hættulaust.
— Já, og svo byrjaði hann . .
(Þær litu háðar niður fvrir sig).
— Fyrst aflæsti liann dyrun-
um, sagði liin.
— Nú, og svo?
— Þurfum við að segjameira?
— Já, svaraði dómarinn þurr-
lega.
Hún tók npp vasaklútinn og
svo hevrðist lcjökur.
— Og þú sýndir enga mót-
stöðu?
— Jú, auðvitað, og Dott hjálp-
aði mér, en hann sló hana.
Yfirhevrslan hélt áfram og
spurningunum rigndi niður, en
stúlkurnar voru ótrúlega leikn-
ar. Þær höfðu ekki litið aftur
fyrir sig til áhorfendanna í eitt
einasta skipti. Ef þær liefðu séð
Bill og mig mundu þær kann-
ske ekki hafa verið eins örugg-
ar. Sam Ling sal skjálfandi á
stól og leit aldrei upp.
Þetta er mjög alvarlegt mál,
sagði dómarinn. Stelpurnar and
vörpuðu, litu hljúgar til dóm-
arans og svo niður fyrir sig
aftur. Þær tókust í liendur og
voru prýðilegt dæmi liins harns
lega sakleysis.
— En það er lika til önnur
útgáfa af því hvernig þetta
muni liafa gersl. Ilún keniur
eftir dálitla stund, en fyrst skul-
um við hlusta á nokkrar sögur,
sem þessar stúlkur hafa sagt
sjálfar, af sínu eigin einkalifi.
Nú var grammófónn settuv á
horðið fyrir framan dómarann.
Eg leit á Bill. Hann glotti hara.
Frh. á bls. 10.
VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM
Ritstjóri: Skúli Skúlason
Framkv.stjóri: Svavar Hjaltested
Skrifstofa:
Bankastr. 3, Reykjavík. Sími 2210
Opin virka daga kl. 10-12 og 1-6
Blaðið kemur út hvern föstudag
Allar áskriftir greiðist fyrirfram
HERBERTSprent